*RTH* Rolling Stones - Sister Morphine

[31-05-2011]
The Rolling Stones (vaak aangeduid als de Stones) is een Engelse rock-'n-rollband die actief is sinds 1962. De band speelt, naast rock-'n-roll en rock ook stijlen als blues, country, hardrock, reggae en punk.

Sinds The Rolling Stones in 1962 werden opgericht, hebben zij vele grote hits gehad, zoals Angie, Paint It Black en (I Can't Get No) Satisfaction. Zij hebben meer dan 25 studioalbums uitgebracht, waaronder Tattoo You, Goats Head Soup, Some Girls, Let It Bleed en Sticky Fingers. Hun laatste album was Shine A Light (2008).

The Rolling Stones bestaan uit Mick Jagger (zang), Keith Richards (gitaar), Charlie Watts (drums) en Ron Wood ((bas)gitaar). De bekendste ex-leden zijn Brian Jones, Mick Taylor, Bill Wyman, en hoewel nooit officieel, toetsenist Ian Stewart.

Sister Morphine komt van het studio album Sticky Fingers en is geschreven door Mick Jagger, Keith Richards en Marianne Faithfull (die het ook zelf heeft uitgevoerd!).


https://www.youtube.com/watch?v=o2NQJHj5sds


https://www.youtube.com/watch?v=CELr-M1I1QQ

Ik heb een haat-liefde verhouding met sister Morphine. De ene keer vind ik het helemaal geweldig, de andere keer word ik depressief van het naargeestige sfeertje. Op dit moment vind ik het helemaal geweldig en geef ik een 9.

Tja, waarom is dit mooi? Het zeuren, bijna verhalend zingen van Jagger, de overgang van akoestisch naar electrisch gitaar, sowiezo het drammerige geluid van Keith, het geniale invallen van Charlie in het middenstuk en bovenal de krankzinnige sfeer in het nummer.

Stones beschrijven levert altijd twee kampen op in RTH, dus ik ben benieuwd wat jullie hiervan vinden. Ik vind het iig een topplaat.

Echt zo'n gaat-wel-plaatje.

Een 6.

Ben iets minder enthousiast dan Jan, maar vind het wel lekker zeurderig: 7

Je denkt steeds: wanneer barsten ze uit, wanneer wordt er geschreeuwd en gegilt na het zeurdirige gejank? nou, nooit dus. Omdat het wel leuk is, een 6je.

Kende het niet, maar het is een aardig Stonesnummer. Ik geef er een 7 voor

Ik kende het nummer vaag, maar heb het nu 3x achter elkaar afgespeeld.
Heerlijk ! Dikke 8 van mij !

Zo en dat is dan de derde zeven die ik rank vandaag lekker nummer maar niet bijzonder genoeg om boven een zeven te scoren.

Kende dit Stones-nr nog niet Na het een keer of drie geluisterd te hebben (incl. de live versie) blijkt t toch een lekker nummertje. Een 8

Joyce schreef:maar dan wel voor die live uitvoering

Grappig: ik vind de studio-versie juist wat meer hebben.

Berend schreef:

Joyce schreef:maar dan wel voor die live uitvoering

Grappig: ik vind de studio-versie juist wat meer hebben.

Er gaat niks boven de studio-versie, de pure desolatie straalt er vanaf. Bij de live-versie mis je het sfeertje. En Keith heeft nooit zo geklonken als op de studio-versie.

En John, ik ben het voor de zoveelste keer niet met je eens, maar dat weet je. Ik vind dit nummer echt perfect passen bij de Stones. Ik vind het ook niet echt blues. Ja, ik had ook voor Sympathy kunnen kiezen (ook mijn favoriete Stones-plaat), maar dat vind ik net zo goedkoop als the Unforgetable fire hier neer te zetten.

Ik vind het leuk de reactie's te lezen van een nummer dat ik al zo lang ken maar niet bekend is bij het grote publiek.

Ik ben geen Stonesfan, maar ik kan hier met de beste wil van de wereld geen onvoldoende voor geven..

Het heeft iets; sfeer. Beetje unheimisch, mysterieus, vervreemdend... Was ook een typische studentenflatplaat in de diepe nachtelijke wietuurtjes... Hierna The end erop of An American Prayer van Jim Morrison, en uiteraard érgens in de nacht een Pink Floyd, liefst met Syd Barrett... Toen vond ik het niks. Nu doet het me zeker wat. Ik stel het eindcijfer nog even uit, maar zet nu in op een 7.

Mooi omschreven Journey,

Het is idd de bittere rauwheid die dit nummer zo sterk maakt. Je hebt me weer wat nieuwe inzichten gegeven in een song die ik al jaren ken.

Journeyman schreef:De zin "Please Sister Morphine, turn my nightmares into dreams" vat het hele nummer samen in een bundeling van waarlijk tekstuele grootheid wat de "popmuziek" verre ontstijgt!!

Weg met al het zoetsappige gedoe en gelul deze song gaat over het echte leven en niet over fantasyland zoals een bepaald bandje uit een bepaalde havenstad in een bepaald land ons hebben willen doen geloven dat dat bestaat.

Ik ben van de generatie na de generatie die partij moest kiezen voor de Beatles OF voor de Stones. Als kind was ik een groot Beatlesfan maar voelde nooit de noodzaak om me dan tegen de Stones te keren en nog steeds weiger ik 'partij' te kiezen. Met veel plezier heb ik diverse keren - samen met mn vader - de Stones live meegemaakt en geen moment heb ik me daardoor een 'verrader' of 'overloper' van het Beatles-kamp gevoeld.

Zinnen die een "bundeling" zijn van "waarlijk tekstuele grootheid" die "de 'popmuziek' verre overstijgt" zijn te vinden in songteksten van zowel de Beatles als de Stones. Het is geloof in de generatie-mythe van 'Beatles versus Stones' dat in beide kampen van gelovigen een verwrongen beeld in stand houdt van de 'mindere' muzikale en tekstuele grootheid van 'de ander'. Bijvoorbeeld het door het Stones-kamp misvormde beeld dat de Beatles enkel zoetsappige liedjes hebben gemaakt over een fantasieland waarin de duistere kanten van het echte leven ontbreken.
Driewerf kul, dat is al sinds Rubber Soul niet meer zo. Het ogenschijnlijk zoetsappige 'Girl' van dit album eindigt bijvoorbeeld duister: "Was she told when she was young the pain would lead to pleasure? Did she understand it when they said That a man must break his back to earn his day of leisure? Will she still believe it when he's dead?". Het zoete is bij de Beatles nooit los van het bittere in het leven. "Is there anybody" - in het Stones-kamp - "going to listen to my story?"

Ik geloof niet in de 'Beatles versus Stones'-mythe. Beide bands vertolken hun eigen mythologie die elk op eigen wijze refereert aan het echte=bitterzoete leven.

Muzikale groeten

Het is grappig dat je daar over vertelt, want bij mij ging het ook het verkeerde keelgat in. Zoals bekend ben ik naast een groot Stonesfan een nog groter Beatlesfan. Het zijn allebei grootheden en ik geniet altijd van ze.

Ik ben drie jaar geleden in die havenstad van Journey geweest en ik heb afgrijselijk genoten. De sfeer van de stad ademt naar the Beatles.

Journey, ik vond je stukkie erg leuk, dat heb ik ook geschreven. Maar die kat naar the Beatles is natuurlijk best stoer op een site met louter Beatles-fans maar wel een beetje zielig en Journey-onwaardig.

Ik onderschrijf volkomen het betoog van Sokra en Jan.

Ben van 1950, heb het dus allemaal live meegemaakt. Zowel Beatles als Stones hebben hun betekenis gehad in de muziekwereld.

Iedere individuele muziekliefhebber heeft zo zijn favorieten. Alhoewel zelf Beatles- en Lennonfan pur sang, kan ik ook de Stones zeker waarderen. De stelling destijds "je bent voor de een en dus tegen de ander" heb ik nooit goed begrepen en vond/vind ik nou eerder een teken van oppervlakkigheid dan van muzikaal bevattingsvermogen.

De heren waren trouwens privé allemaal goede vrienden van elkaar. De zogenaamde tweestrijd hebben ze nooit ontkend, maar dat had natuurlijk een duidelijke commerciele reden: any publicity is good publicity

PS
En inzake het refereren aan de muzikale en tekstuele impact van Beatlessongs, zeker vanaf 1966, heeft Sokra al een treffend voorbeeld gegeven. Mij past daar slechts een bijzonder instemmend zwijgen. No need to say more !

Voor mij wat minder bekend deze maar daarom niet minder mooi, een 7....
En leuk die commentaren hier, lees ze met groot plezier

Journeyman schreef:
Overigens was Lennon de enige Stoneswaardige beatle of beledig ik nu weer een paar mensen??[/i][/b]

Sorry Journey, maar dat vind ik ook weer zo'n onzinnige discussie. Zo van, Lennon was de enige die stoer was en de rest niet. Gut o gut. Joh, the Beatles en the Stones zijn allebei grote aparte grootheden, de twee grootste bands ooit, maar ze hebben 1 ding gemeen: ze maakten allebei afgrijselijk goede muziek.

Het is zoals John het ook schreef, ze konden prive goed met elkaar vinden. Ze gaven zelfs een seintje als een single klaar lag zodat de ander kon wachten. Dan hadden ze allebei een nr. 1 hit...

Geveinsde onwetendheid misschien, journeyman,
maar in dit geval geen geleerde onwetendheid (docta ignorantia).

De verwondering (thaumazein, verwonderd weten van nietweten) over de natuurlijke wereldorde (kosmos), die zo prominent aanwezig is in de Beatles-mythos en grotendeels afwezig in de Stones-mythos, leeft blijkbaar nauwelijks echt in het 'Stones-kamp'...

Socratische groeten