*RTH* Cat Power – The greatest

[29-10]
Uit de serie Het dagelijks leven van sowhat:
Vandaag ging ik naar de Fitdag van het stadsdeel. Altijd leuk, want je ziet mensen van je eigen clubje seniorengymnastiek en je doet eens wat sporten die je normaal niet doet. Ik heb Braintraining gedaan, ik dacht dat ik in een leuke quiz zou vallen maar het was dansen op muziek. Vervolgens deed ik een soort bejaardentennis en een stukje beweging wat ik elke week al op seniorengym doe. Ik sloot het sportgedeelte af met iets zweverigs wat ik vergeten ben.

Ik had nog wat tijd voor de Fittest. Ik had die vijf jaar geleden al eens gedaan en met mezelf afgesproken dat ik dat nooit meer zou doen. Want onzinnige tests die niets zeggen en instructeurs die zo uit de tram zijn getrokken: vrijwilligers die van toeten nog blazen weten. Maar goed, ik was er tóch en besloot het maar weer eens te proberen. Eindconclusie: het was nog erger dan vijf jaar geleden.
Het dieptepunt van de test of in termen van Het dagelijks leven van sowhat hoogtepunt was de BMI-meting. Voor de rankers die dat niet weten: op basis van je lengte, je middelomtrek, je gewicht en je leeftijd wordt gekeken of je goed of niet goed zit met je gewicht. Ik leg het ook even uit voor de instructeurs want die wisten het ook niet. De instructeurs waren een kleine man die slecht Nederlands sprak en een hele kleine vrouw die geen Nederlands sprak. Ik moest op de weegschaal staan en ik woog opeens vijf kilo minder dan op mijn weegschaal thuis en op de geijkte weegschaal van de dokter. Als ik dat zou moeten uitleggen zou de Fitdag al afgelopen zijn dus corrigeerde ik het zelf op het formulier. Ze namen mijn middelomtrek niet op. ‘Hoeft niet,’ zei de man. Dan het meten. ‘1,80,’ zei de man. ‘Ben ik opeens een half hoofd kwijt?’ vroeg ik. Nee hoor, de hele kleine vrouw kwam met haar meetlint niet tot bij mijn kruin. Het lukte de kleine man met behulp van een krukje wel. ‘1.90,’ corrigeerde hij. ‘Dat zei ik al,’ reageerde ik. Hij keek het even na. ‘Uw BMI is Goed,’ lachte hij, ‘gefeliciteerd!’ Nu weet ik dat mijn BMI iets te Hoog is. Maar hij had op het schema bij leeftijd bij ‘80+’ gekeken. Ik liet het maar zo want ik had op die manier eindelijk een goede score voor iets.

Tijdens het evaluatiegesprek met mijn eigen sportjuf, de professional Nana was ik gedeprimeerd over mijn slechte scores. ‘Je had ook niet mee moeten doen,’ reageerde ze. ‘Want onzinnige tests die niets zeggen en instructeurs die zo uit de tram zijn getrokken: vrijwilligers die van toeten nog blazen weten,’ stelde ze gerust.

Ik ging de bomvolle kantine in. De gratis broodjes waren al op. Er was alleen nog kouwe koffie. ‘Moet je maar niet zo lang sporten,’ zei de organisator.

Positief afsluiten dan maar. Terug naar BMI. De vrouw was heel klein, de man was klein. Ik was de grootste!

Hahaha leuk verhaal weer, leuker dan het liedje in ieder geval, 6