*RTH* Ramatam - Ask brother ask

**sokratikos** 06.02.14 17:33

[06-02-2014]

Verzoekje

Ramatam was een rockband in de 1970ies met Mike Pinera op gitaar en zang, April Lawton op lead guitar en, voor een korte tijd, met Mitch Mitchell op drums.

Tom Dowd produceerde hun gelijknamige debuutalbum Ramatam in 1972.

Pinera was bekend door zijn werk met Blues Image ("Ride Captain Ride") en later Iron Butterfly.

Mitchell voegde zich bij de band tijdens zijn afwezigheid bij de Jimi Hendrix Experience.

De groep bestond ook uit voormalige leden van Janis Joplin's Big Brother and The Holding Company.

Mitchell vertrok voor de uitgave van Ramatam´s tweede en laatste album: In April Came the Dawning of the Red Suns (1973).

Pinera vertrok na zijn bewering dat Lawton Ramatam wilde veranderen in de April Lawton Band, waarin geen plaats was voor Pinera en Mitchell. Op dat moment vertrokken zowel Pinera als Mitchell, waardoor de focus van de band volledig kwam te liggen op de vrouwelijke lead gitarist - April Lawton - die de band kenmerkte. Onder druk van het tourleven onderweg viel de overgebleven band uit elkaar in 1974.

We ranken het nummer Ask Brother Ask van Ramatam´s gelijknamige debuutalbum uit 1972.

**sowhat** 06.02.14 19:45

Niet helemaal mijn dingetje: 5

MrJohn 06.02.14 21:41

Het wekt hier en daar wel herinneringen op aan War van Edwin Starr. Fijne uitgesponnen rock met blues-invloeden. Ook intrumenteel van hoge kwaliteit.

Een 9.

Joostvdaa 07.02.14 10:51

Het is beslist niet slecht, deze bluesrock. Toch weet het me op geen enkel moment te raken of echt te boeien. Het ratelt maar een beetje door met die gitaren, terwijl de sound ook niet helemaal mijn smaak is. Een 5je.

Gast 07.02.14 11:43

Joostvdaa schreef:Het is beslist niet slecht, deze bluesrock. Toch weet het me op geen enkel moment te raken of echt te boeien. Het ratelt maar een beetje door met die gitaren, terwijl de sound ook niet helemaal mijn smaak is. Een 5je.

Grappig is dat, Joost verwoord exact wat heden ten dage mijn gevoel is bij deze band en dat terwijl het album al vanaf '72 in mijn bezit is en ik nog wel weet dat toen in die tijd, ik dit allemaal fantastisch en geweldig vond, maar nu ik na jaren het gehele album weer opnieuw heb beluisterd is wat Joost zegt dus ook wel op het hele album van toepassing er staan best wel leuke songs op maar in retrospectief bezien stijgt het nergens echt boven de middelmaat uit.

Niet alleen de (soms) matige kwaliteit van de songs is daar debet aan trouwens maar ook de inderdaad soms erg "rammelende" en slordige productie van toch wel een grootheid als Tom Dowd die immers een resume heeft om je vingers bij af te likken niet alleen is hij medeverantwoordelijk geweest als producer voor o.a. Derek and the Dominos (Layla b.v.) maar ook voor een van de beste albums van ome Rod "the Mod" Stewart(foot loose and fancy free) en vele vele andere grootheden, toch sloeg hij ook wel eens de plank volledig mis bijvoorbeeld met deze plaat maar ook met b.v. Wishbone Ash's -Locked In en de helaas vanwege een beroerde geluidskwaliteit beruchte E.C. whas here een fenomenaal live album van Clapton die dankzij ome Tom helaas klinkt als shit.

Brengt me terug naar dit specifieke nummer, er zijn vind ik betere songs op het album te vinden, maar voor deze sluit ik mij aan bij Joost behoudens het cijfer want dat gooi ik 2 puntjes omhoog mede vanwege het overbekende woord jeugdsentiment en dus een 7 voor April en haar/zijn (ja ja mevrouw was transsexueel vandaar) mannen.