*RTH* Creedence Clearwater Revival - Born on the Bayou

Creedence Clearwater Revival (soms afgekort tot Creedence of CCR ) was een Amerikaanse rock- band die populariteit kreeg in de late jaren 60 en begin 70 met een aantal succesvolle singles.
De groep bestond uit zanger, gitarist, en primaire songwriter John Fogerty, zijn broer en rhythm gitarist Tom Fogerty , bassist Stu Cook en drummer Doug Clifford. Hun muzikale stijl omvat country-rock en rock-moeras genres. Ondanks hun San Francisco Bay Area afkomst, ze gepositioneerd zichzelf als Southern rock stylisten, zingen over bayous, de Mississippi rivier, meerval, en andere populaire elementen van de Zuid-iconografie.
" Born on the Bayou "is de eerste track op Creedence Clearwater Revival 's tweede album, Bayou Country . Het werd uitgebracht als de B-kant van de single " Proud Mary "en bereikte # 2 in de Billboard Charts. De gitaar instelling voor de intro voorbij is gedreven met amp vibrato op een trage setting; Fogerty maakt gebruik van een semi-akoestische Gibson met humbuckers (die was gestolen uit zijn auto kort na het opnemen van dit nummer). Het E7 akkoord geeft het lied een sterke zuidelijke blues te voelen. Voor velen is de vocale prestaties op dit circuit een hoogtepunt in het zingen van John Fogerty's vertegenwoordigt, is de voorstelling als een geheel beschouwd als een van de beste Creedence Clearwater Revival's uren. "Born on the Bayou 'opende het grootste deel van CCR's concerten, en stond het lied bekend als de handtekening van de band.
Dus knallen we deze maar eens de RTH in en kun je stemmen vanaf nu...
Audio:

En live:

hier kan ik weer eens heel kort over zijn....heerlijk, heerlijk, heerlijk!!! 9

Heerlijk oefennummer voor de beginnende gitarist: één (=1) akkoord, Em7
Vanwege dat akkoord een 7-punter van mij.

Een heerlijk nummer, niet mijn favoriete CCR nummer maar toch wel een dikke 8 waard.

Jaap2000 schreef:

Raver schreef:...een aantal succesvolle singles...

Understatement...

Raver, waar heb je deze tekst vandaan geplukt? Je had het wel een beetje mogen herschrijven.
On-topic: een 7 omdat ik het niet hun beste song vind. Ondertussen vraag ik mezelf opnieuw af waarom ik nog nooit naar een concert van Tom Fogerty ben geweest.

en albums

Dikke 10, geweldig sfeervol nummer; mag dan simpel zijn, maar komt vol aan!

En wie heeft er een 1 gegeven

ik ga mee in de lyrische commentaren van hierboven, geef er een dikke 9 voor.

CCR heb ik later pas leren waarderen, deze vind ik iets minder maar krijgt nog altijd een 7....

Ik ben niet zo lyrisch al de rest van dit forumpanel. Sommige nummers zijn wel goed, maar die uitgesponnen dingen, die trek ik niet. Met name die versie van dat Marvin Gaye vind ik een saaie verkrachting. Wel goed (erg goed zelfs) is Suzie Q.

Bij de term Southern Rock krijg ik sowiezo pukkels. En Dave heeft gelijk: af en toe is hij veel te schreeuwerig, dat doet vaak geen recht aan de nummers. Dit is een duidelijk voorbeeld ervan. Ik heb echt zoiets: joh, zing ff normaal, dit heb je niet nodig. Het nummer is ook te saai, er gebeurt niks bijzonders, het kabbelt maar door, vijf minuten lang worden dan een eeuwigheid.

Ik ben niet zo streng als Dave, maar een 5 vind ik wel op zijn plaats.

Het kan niet op bij RTH, dit is geloof ik al de 8e goede plaat op rij!

Ik heb zo'n beetje alles van CCR en John Fogerty solo (incl the Blue Ridge Rangers) in de kast staan, dus het zal niet verbazen dat ik een behoorlijk hoog cijfer ga geven. Dat zal geen 10 zijn want ik ken nog wel een stuk of 20 nummers die beter zijn dan deze (kan je nagaan hoe goed CCR/Fogerty is).
Maar verder heb ik weinig aan te merken op dit heerlijke nummer met zijn karakteristieke sound.

Een 9.

Ik sluit me qua motivatie en cijfer aan bij Jan: 5

Ik sluit me aan bij Colijn, 7 dus (wel een ruime 7)

Ja, dit staat wel in mijn CCR Top 5 denk ik. Een ruime 8.

Dit is toch wel weer heel feestelijk om te zien en te horen. Niet mijn favo van CCR, maar dankzij dat vette instrumentale intermezzo toch een fijne 8.

Uwh. Een 4.

Ik ga met Colijn en Timmus mee. Een 7.

Dan sluit ik me aan bij Colijn, Timmus en ErickNJ I put a spell on you en Suzie Q zouden hoger scoren.

CCR wordt door Wiki karakteristieke 'swamp-blues' genoemd en de nummers die daaraan voldoen, waarin Fogerty heerlijk krassend zingt en vaak lange uitgesponnen nummers met door-de-ziel-snijdende gitaren+bassen en lekkere ritmes zijn, vind ik geweldige klassiekers: Suzie Q (8:35) en I heard it through the gravevine (10:54). Ook heerlijk zijn 'I put a spell on you' (wel errug vaak gedraaid) en 'Long as I can see the light' met geweldige harmonie tussen zang en muziek.

Helaas, vind ik, heeft CCR er ook bijzonder flauwe nrs tussen zitten als 'The midnight special', 'Ooby dooby' en 'Molina' die ik niets vind hebben van lekker zompige moeras-blues.

Een paar onbekende nummers verdienen mi meer aandacht en erkenning, zoals 'Ninety-nine and a half' en 'Walk on the water' (van hun debuutalbum) en het swampblues-nr met het buitengewoon mooie instrumentale middenstuk (1:51-5:38; kippevel komt en verdwijnt bij deze tijdsaanduidingen):


Het swampblues-nr Born on the Bayou krijgt van mij een 8

Een 5je. Ik ben geen CCR fan en ik raak aan de dunne bij de term Southern Rock. Vreemd krijg ik toch een bepaald stereo type in mijn gedachten, wat eigenlijk helemaal niet terecht hoeft te zijn. Back on topic, nee, die stem klinkt bij mij niet prettig in de oren en het genre is voor mij veel te hmmmm ondoorgrondelijk.