*RTH* Phil Ochs - Love me, I´m a Liberal (live)

**sokratikos** 05.04.14 18:59

[07-04-2014]

Philip David Ochs (El Paso (Texas), 19 december 1940 - Far Rockaway, Queens (New York), 9 april 1976) was een invloedrijke Amerikaanse protestzanger, die vooral in de jaren '60 bekend was.

Ochs groeide op in El Paso, Texas. Zijn familie behoorde tot de sociale middenklasse en was anarchistisch aangelegd. Phil ging journalistiek studeren aan de Ohio State University. Een jaar voordat hij deze studie had afgerond, stopte hij ermee en verhuisde hij naar New York om een carrière als folkzanger op te bouwen. Al snel behoorde hij tot de kern van de Greenwich Village-folkscene.

Ochs voelde zich aangetrokken tot mensenrechten, oorlogen, politiek en andere sociale onderwerpen. Phils woede over sociale misstanden, waarover hij naar eigen zeggen in Newsweek las, werd dan ook erg belangrijk in zijn teksten. Onder andere in de nummers I ain't marching anymore, That was the president en Love me, I'm a liberal liet hij zijn eigen politieke voorkeur horen. Deze nummers maakten hem populair. Onder andere zijn vriend Bob Dylan was erg onder de indruk van Ochs' muziek. In een interview zei hij: "I just can't keep up with Phil. And he's getting better and better and better."

De misstanden in de Vietnamoorlog raakten ook Phil Ochs. Evenals veel hippies uit de jaren zestig was Phil van mening dat de oorlog om de verkeerde redenen werd gevoerd en bovendien ten koste ging van Vietnamese en Amerikaanse burgers. Dat liet hij dan ook duidelijk blijken. Samen met de Chileense folkzanger Víctor Jara reisde hij stad en land af om protesten tegen Richard Nixon te organiseren. Ook nam hij veel nummers op over de Vietnamoorlog, waaronder Here's to the state of Richard Nixon (een bewerking van zijn eigen nummer Here's to the State of Mississippi) en Talking Vietnam.

Na een drietal akoestische folkalbums gooide Ochs midden jaren zestig het roer radicaal om. Geïnspireerd door de experimenten van andere singer-songwriters, verruilde hij het traditionele folkidioom van zijn vroege albums voor een eclectische mix van folk, klassiek en rock-'n-roll, die wel getypeerd is als barokfolk. Het eerste album waarop zijn nieuwe stijl duidelijk naar voren komt is Pleasures of the Harbor(1967) waarop zijn in toenemende mate persoonlijke en poëtische teksten omlijst worden door klassiek pianospel en filmische arrangementen. In de jaren hierna volgen albums als Tape from California (1968) en Rehearsals for Retirement (1969), waarop Ochs ondanks het uitblijven van commercieel succes vasthoudt aan zijn nieuwe stijl. Het laatstgenoemde album markeert een keerpunt in Ochs´ muzikale carrière, en de albumcover, met daarop een grafsteen met de woorden 'PHIL OCHS (AMERICAN)- BORN: EL PASO, TEXAS 1940 - DIED: CHICAGO, ILLINOIS 1968', illustreert de desillusie en depressie die hij ervoer na de desastreuze gebeurtenissen van dat jaar: de moorden op Martin Luther King en Robert F. Kennedy, de rellen in Chicago, en de verkiezing van Richard Nixon.

Vanaf de jaren '70 ging het slecht met Ochs. Hij was verslaafd geraakt aan drank, leed aan een schrijversblok, was depressief, omdat hij teleurgesteld was over zijn matige commerciële succes en werd tot overmaat van ramp tijdens een tour aangevallen door Afrikaanse overvallers, waardoor zijn stem beschadigd raakte. (Hij geloofde dat de Amerikaanse geheime dienst erachter zat.) In 1975 nam Ochs de identiteit aan van de fictieve John Butler Train die volgens hem Ochs had vermoord en zijn plaats had ingenomen. Na enige maanden verdween dit waanbeeld. Ochs' broer, de fotograaf Michael Ochs, trachtte hem in een psychiatrische inrichting onder te brengen maar Phil Ochs werkte hier niet aan mee en werd later wegens geldgebrek dakloos. Uiteindelijk nam zijn zus Sonny hem in 1976 in huis alwaar hij zijn tijd doorbracht met kaarten en het spelen van backgammon met zijn neefjes. In 1976 verhing hij zich in het huis van zijn zus. Jaren later bleek dat de FBI een 410 pagina's dik dossier over hem had.

Phil Ochs liet een vrouw, van wie hij al jaren gescheiden leefde, en een dochter na.

Erfenis

Hoewel zijn naam bij het publiek in de vergetelheid is geraakt, wordt Phil Ochs door veel hedendaagse muzikanten nog altijd bewonderd. Dat blijkt uit het grote aantal covers van zijn nummers. Jim and Jean, Joan Baez, Billy Bragg, Melanie, Teenage Fanclub, Ani DiFranco, Gerd Schinkel, Dick Gaughan, Sammy Walker, Eugene Chadbourne, John Wesley Harding, Eddie Vedder, Marianne Faithfull, Diamanda Galas, Curt Boettcher, Chad and Jeremy, Gene Clark, Françoise Hardy, Barby Holder, Gordon Lightfoot, Dan Zahn, Sonia, Melanie, Gene Parsons, Peter and Gordon, David Rovics, Jello Biafra, Mojo Nixon, Eric Andersen, Freddie Feldman, Glenn Yarbrough, en They Might Be Giants zijn enkele van de artiesten die eigen versies van Phils nummers hebben afgeleverd. Bovendien wordt er in nummers als All my heroes are dead van Dar Williams, Gezundheit van Will Oldham, The day van They Might Be Giants, Don't stop to rest (song for Phil Ochs) van Schooner Fare en I dreamed I saw Phil Ochs last night van Billy Bragg naar Ochs gerefereerd.

We ranken van Phil Ochs het nummer "Love me, I´m A Liberal", dat voor het eerst verscheen op zijn livealbum Phil Ochs in Concert uit 1966. Deze satirische song bespot de verschillen tussen wat de ´liberals´ - in tegenstelling tot de liberalen in Europa, bevinden de ´liberals´ in de USA zich aan de linkerkant van het politieke spectrum - zeggen en wat ze doen. Het was een van zijn populairste nummers tijdens Och´s optredens. In de introductie van het lied op het livealbum zegt de protestzanger:
"In every American community there are varying shades of political opinion. One of the shadiest of these is the liberals. An outspoken group on many subjects, ten degrees to the left of center in good times, ten degrees to the right of center if it affects them personally. Here, then, is a lesson in safe logic."

Het satirische lied wordt gezongen vanuit het perspectief van een linkse liberaal. In het eerste vers betreurt de zanger de moorden op Medgar Evers en president John F. Kennedy, maar zegt dat Malcolm X kreeg wat hij verdiende. Elk couplet eindigt met het refrein: "Dus hou van me, hou van me, hou van me, ik ben een liberaal." In andere verzen wordt gezongen dat de zingende linkse liberaal de burgerrechtenbeweging steunt en houdt van Puerto Ricanen en negers zolang ze niet naast hen wonen, en dat als iemand suggereert om de scholen van zijn kinderen te integreren, de zanger de politie zal bellen. In het laatste couplet onthult de zanger dat hij eerst was als de luisteraar:
"Sure, once I was young and impulsive; I wore every conceivable pin,
Even went to Socialist meetings, learned all the old Union hymns.
Ah, but I've grown older and wiser, and that's why I'm turning you in.
So love me, love me, love me, I'm a liberal."

Volgens Ochs' biograaf Michael Schumacher riep het lied bij zijn optredens een vreemde mengeling op van gelach, van nerveus gegiechel van degenen die zich in Phil's aanklacht herkenden, tot gebrul van goedkeuring van de radicale facties in het publiek. Volgens Eric Alterman is het "een verschroeiende aanklacht tegen liberale lafheid door een bittere tegenstander, niet de goedaardigheid die men zou verwachten van een liefdevolle bondgenoot".

Verschillende covers van 'Love Me, I´m A Liberal" zijn opgenomen, bijna altijd met bijgewerkte teksten. De uitvoerders van die covers zijn onder andere Jello Biafra en Mojo Nixon, Kevin Devine, Gerd Schinkel, en John Yannis.

Frodo 05.04.14 19:42

Mooi levensverhaal, minder mooi einde. Maar aangezien deze rubriek Ranking the Hits heet en niet ranking the story krijgt hij dus gewoon een 1 want muzikaal is dit allerbelabberdst.

**sowhat** 05.04.14 19:45

Allerbelabberdst idd. 1
Het levensverhaal heb ik niet gelezen.

Gast 06.04.14 8:03

Dit heet ook geen ranking the muzikaliteit!!

Er zijn zat liedjes die muzikaal uitstekend in elkaar zitten en toch geen ene reet met je doen en zat liedjes die muzikaal meer dan beroerd zijn en meer met je doen in 1 seconde dan die zogenaamd muzikale in een uur.

Voor mij telt of muziek emotie is of een emotionele waarde vertegenwoordigt en niet of iemand het wereldrecord jammerhout bespelen bezit, het kan zijn een stem, de panfluit in de laatste seconde of zoals in dit geval de tekst die even zo goed een integraal onderdeel is van muziek als al het andere.

Natuurlijk zijn er mensen die veel beter de acoustische gitaar spelen dan deze man of die beter kunnen zingen omdat ze nu eenmaal per ongeluk een mooiere stem hebben meegekregen, maar er zijn er niet veel die zulke briljante teksten met een bijna tastbaar bitter cynisme de microfoon in kunnen slingeren als deze figuur en dat is ook wel wat waard en bijzonder op zichzelf.

De man krijgt dan ook heel simpel een 10.

**forzautregivo** 06.04.14 14:32

Ja wel geinig, maar niet hoogstaand. De boodschap van de tekst zal vast prachtig zijn, maar lyrics boeien me meestal niet zo als ik naar muziek luister. Een 6

Joostvdaa 07.04.14 10:18

forzautregivo schreef:Ja wel geinig, maar niet hoogstaand. De boodschap van de tekst zal vast prachtig zijn, maar lyrics boeien me meestal niet zo als ik naar muziek luister. Een 6

Kan me hier aardig in vinden, al kom ik uit op een 4. Lyrics zijn voor mij ondergeschikt aan de muziek. Deze plaat vind ik vooral raar gezongen (qua timing enzo) en dat begon me al snel te irriteren.

Mirrr 10.04.14 21:42

Niet hoogstaand maar toch wel leuk, een 7....

**Timmus** 11.04.14 18:27

Ik ken honderden liedjes die een gezellig samenzijn bij het kampvuur veel beter kunnen opvrolijken dan dit deuntje.

Een 3.

**sokratikos** 14.04.14 20:44

Meestal is ook bij mij de tekst ondergeschikt aan de muziek bij het luisteren, maar soms ook niet. Namelijk als in het nummer de muziek duidelijk hoorbaar ondergeschikt is aan de tekst en dat wat gezongen wordt zo duidelijk verhaalt en prikkelt dat ik nieuwsgierig raak naar de songtekst. Dit nu is van dat laatste zo´n typisch voorbeeld. En die tekst is zo steengoed dat die een 12 verdient. Wat Phil Ochs zingt is nog steeds actueel, en verdient eigenlijk gewoon een aanpassing aan de huidige situatie van het Westen of Europa of NL met eigentijdse situatiegebonden voorbeelden. Niet voor niets bewonderde Dylan destijds Ochs. Een protestsong van Dylan, Seeger, Ochs, B.De Groot of wie ook, is muzikaal zelden enorm boeiend om de eenvoudige reden dat de tekst voorop staat en de muziek slechts de tekst mag ondersteunen en de luisteraar in elk geval niet van de tekst mag afleiden. En zo beoordeel ik deze RTH dan ook, waarbij de tekst-ranking dubbel telt (toch maar de 10 als hoogst mogelijke cijfer genomen) en de daaraan ondergeschikte muziek-ranking enkel: 10x2 + 4x1 = 24 / 3 = 8

Jan... 16.04.14 19:21

war een onzin dit, een 2

Vleertje 24.04.14 23:32

Voor mij hoeft het ook niet altijd muzikaal en stemtechnisch dik in orde te zijn als er een emotie of boodschap overgebracht word kan het ook mooi zijn. Voor dit nummer geef ik toch echt gewoon een 8.

Gesponsorde inhoud

RTH Phil Ochs - Love me, I´m a Liberal (live)

Wat is je cijfer voor "Phil Ochs - Love me, I´m a Liberal (live)" ?

RTH Phil Ochs - Love me, I´m a Liberal (live)

Re: RTH Phil Ochs - Love me, I´m a Liberal (live)

Re: RTH Phil Ochs - Love me, I´m a Liberal (live)

Re: RTH Phil Ochs - Love me, I´m a Liberal (live)

Re: RTH Phil Ochs - Love me, I´m a Liberal (live)

Re: RTH Phil Ochs - Love me, I´m a Liberal (live)

Re: RTH Phil Ochs - Love me, I´m a Liberal (live)

Re: RTH Phil Ochs - Love me, I´m a Liberal (live)

Re: RTH Phil Ochs - Love me, I´m a Liberal (live)

Re: RTH Phil Ochs - Love me, I´m a Liberal (live)

Re: RTH Phil Ochs - Love me, I´m a Liberal (live)

Re: RTH Phil Ochs - Love me, I´m a Liberal (live)