*RTH* Stone Roses - Made of Stone

[31-01-2013]
Volgend palletplaatje

The Stone Roses is een Britse alternatieve rockband. Samen met de Happy Mondays en Inspiral Carpets vormden The Stone Roses rond 1990 de kern van de Madchester scene in Manchester. Deze scene kenmerkte zich door het combineren van rock en gitaar met dansmuziek. De band wordt gezien als een van de pioniers van de Britpop. Hun titelloze debuutalbum uit 1989 geldt vandaag de dag als een Britse klassieker, en scoort nog steeds hoog in lijstjes van "beste albums". Het bekendste nummer van de band is de single Fools Gold. De opzwepende groovy drumpartijen van Reni, het aanstekelijke gitaarspel van John Squire, de solide basspartijen van Mani en de zelfverzekerde podiumpersoonlijkheid van Ian brown maakte de band razendpopulair. In 2011 besluit de band na jarenlange geruchten weer samen te komen voor nieuwe concerten en een nieuw studioalbum.


https://www.youtube.com/watch?v=AzdozEHrz28

De bezetting in de succesperiode was zanger Ian Brown, gitarist John Squire, drummer Alan "Reni" Wren en bassist Gary "Mani" Mounfield. Het debuutalbum van The Stone Roses met gelijknamige titel was een groot succes en wordt nog altijd gezien als een klassieker, in Engeland staat hij nog regelmatig hoog in de best of lijstjes. Het artwork was van de hand van gitarist John Squire en geïnspireerd door Jackson Pollock, waar Squire een groot bewonderaar van is. Op hun hoogtepunt rond 1990 leek de band voorbestemd om de wereld te veroveren, ze hadden een prima album, waren razendpopulair, zagen er goed uit en waren trendzettend. Rechtzaken, drugsgebruik en interne onenigheid resulteerde uiteindelijk in een afwezigheid van 5 jaar waardoor de grote verwachtingen nooit echt waargemaakt werden.

Na hun eerste album volgde een periode van 5 jaar stilte, waarin The Stone Roses met een rechtszaak proberen onder hun vijfjarig contract bij platenmaatschappij Silvertone uit te komen. Dit lukte en de groep kwam onder contract bij Geffen Records te staan, waarbij zij aan hun tweede en laatste album gingen werken. Second Coming verscheen eind 1994 en kreeg gemengde reacties. De nadruk bij dit album lag op het gitaarwerk van John Squire waardoor het een Led Zeppelin-achtige seventies sound kreeg, terwijl het debuutalbum meer sixties-georiënteerd was (Ian Brown: "We hebben godzijdank nooit een eighties-plaat gemaakt"). De periode voor de verschijning van Second Coming stond voornamelijk in het teken van interne spanningen, rechtszaken en overmatig drugsgebruik.

Love Spreads, de eerste single van Second Coming, was redelijk succesvol, volgens Bobby Gillespie van Primal Scream "the greatest comeback single ever". Terwijl Engeland in de ban van de Britpop raakte werd 1995 voor The Stone Roses het jaar waarin Reni vertrok (hij werd vervangen door Robbie Maddix) en veel concerten niet doorgingen omdat John Squire in de aanloop naar het Glastonbury Festival z'n sleutelbeen brak. In 1996 stapte ook hij op om verder te gaan met The Seahorses.

Ian Brown en Gary Mounfield bleven over als oorspronkelijke leden; maar na een desastreus verlopen concert tijdens het Reading-festival besloten zij het ook voor gezien te houden

de enige goede live opname die ik kon vinden.........na 20.14 begint Made of Stone [je mag natuurlijk ook het hele concert bekijken ]

https://www.youtube.com/watch?v=pNfHoPIxhXM

Jaaa, The Stone Roses! Hulde aan de aanvrager! Het debuutalbum vind ik één van de beste platen allertijden. Na mijn favoriet I am the resurrection vind ik de RtH samen met I wanna be adored en Bye bye badman ook één van de beste nummers op het album. Ijzersterke melodieën, een uitstekende compositie, variatie en het nummer zit zoals zoveel van hun nummers erg goed in elkaar. Net geen 10 omdat het niet hun allerbeste nummer is zoals gezegd, maar zeker een hele dikke 9.

Gaat wel: 6

Journeyman schreef:
Ik vind dit echt weer zo een jammer maar helaas product, het nummer zelf is op zich niet vrij spectaculair maar als je goed luistert hoor je wel de enorme potentie die deze band had.
Spijtig dat de (hoge) verwachtingen van dit bandje niet konden en zijn waargemaakt want hoewel dit nummer de echte topklasse ontbeert voel je gewoon dat het er wel ergens aan zit te komen.
Voor deze op zichzelf best wel redelijke song een 8.

Mwah, hun debuutalbum is een klassieker en wordt in veel kringen bij de betere/beste albums ooit gerekend. Hoeveel hoger waren de verwachtingen dan dat?

Ik ben het helemaal met Joost eens: geweldig nummer van een hele fijne band, van één van m'n favoriete albums ooit. En omdat inderdaad enkele andere nummers van dat album nóg beter zijn, geef ook ik een 9

Geweldige band en dit is toevallig 1 van mijn favo nummers van ze. Een dikke 9

Ik ben geen Britpopadept, maar bands als The Verve, Suede en Oasis mag ik graag horen. Het hoogtepunt van de Britpop (voor zover ik het ken) is echter dit debuutalbum eind jaren '80. Of je Fool's Gold nou wel of niet meetelt, dit album staat vol met dromerige sfeernummers. Met een beetje pit, want het blijft immers Britpop.

Echt zo'n album die je in haar bijna dance-achtige ritmes helemaal meevoert. Eén van de zeldzame albums met uitsluitend hoogtepunten. Ik vind mooi!

P.S. een 9.

Fool's Gold is inderdaad wel een buitenbeentje verscheen aanvankelijk ook helemaal niet op de plaat, maar als 'double A-side' (oorspronkelijk zelfs nog een B-kantje) en verscheen in eerste instantie alleen op de Amerikaanse versie van het album.

Zelf vind ik het, nog meer dan Made of Stone, I Am the Resurrection en This Is the One (gelijk even mijn favorieten namedroppen ) een nummer waar je echt bij weg kan drijven. Dat heerlijke gitaarrifje door het hele nummer. Het is ook niet voor niets één van de klassiekers van de rozenstenen. Wat natuurlijk niet betekent dat je hem daarom goed moet vinden, om maar even met een indekkend cliché af te sluiten.

Saillant detail: er kwamen maar liefst 7 singles van dit album af (incl. Fool's Gold/What the World Is Waitinf For), om maar even aan te geven dat dit album vol hoogtepunten staat.

Ik doe ook een 7. Kwaliteit wordt zeker gewaarborgd, maar het gaat iets te veel op de automatische piloot.

Nog altijd geniaal, hun eerste tv-optreden in Great Britain (met dit nummer).. De stroom valt al vrij vlot uit, en zanger Ian Brown is er niet zo blij mee Later ging het verhaal dat de manager - het temperament van Brown kennende - dit vooraf gepland had. Het werkte hoe dan ook; hun naam was gelijk landelijk bekend.
(Overigens hoor je hier ook al dat Ian Brown helaas niet echt een begenadigd live-zanger is/was, er zijn maar weinig écht goede live-opnames van de Stone Roses...)

Ken niet veel van ze maar deze is wel goed, een 7

Still going strong en voor dit oudje heb ik zeker een 8 over. a propos, de riff van Fools Gold is in mijn oren een van de geniaalste ooit!

Ook voor deze plaat had ik veel tijd nodig een goed oordeel te geven. Ook hier wordt ik moe van het zeikerige toontje, het flanging experiment vind ik volslagen misplaatst, maar het meezinggedeelte vind ik wel weer leuk klinken. 6-je.

Wel aardig

Een 7

Jaaa The Stone Roses!!! Ook namens mij hulde voor de aanvrager. Wat een fantastisch album is hun debuutplaat. I Wanna Be Adored en I Am The Resurrection hadden zeker een 10 opgeleverd en in verhouding tot die twee tracks is deze een 8 waard.

Hier ook een liefhebber van de Stone Roses. Dit is niet mijn favoriete nummer van de plaat maar wel heel erg goed. Een 8 derhalve.

Ik zit te twijfelen tussen een 7 en een 8. Het is net een heel bijzondere plaat, maar in het tweede gedeelte komt het toch wat los.
Vooralsnog een 7.