*RTH* Kirsty MacColl - There's a guy works down the chip shop swears he's Elvis'

[21-01-2013]
Kirsty MacColl (Croydon (Londen, 10 oktober 1959 - bij Cozumel (Mexico), 18 december 2000) was een Britse zangeres en liedjesschrijver. Ze is een dochter van folkzanger Ewan MacColl en danseres Jean Newlove.


https://www.youtube.com/watch?v=JSivxy4rCQk

Haar carrière bij het platenlabel Stiff Records was niet erg succesvol; singles zoals Terry en He's On the Beach werden geen hits. Haar succes werd gehinderd doordat ze leed aan podiumangst, wat ze nooit echt te boven kwam. Niettemin was de single met de opmerkelijk lange titel There's a guy works down the chip shop swears he's Elvis in Nederland een bescheiden succes.

Ze bracht in 1981 een album uit waarop ook een Zuid-Amerikaans getint nummer stond; een voorbode van wat later zou komen. Een tweede album werd opgenomen maar bleef op de plank liggen doordat Stiff failliet ging en niemand haar contract wilde overnemen.

In Groot-Brittannië bereikte ze de zevende plaats in de hitlijst met een cover van Billy Braggs A New England, waarvoor Billy op haar verzoek een extra couplet schreef. Het door Kirsty geschreven They Don't Know bereikte, in de versie van Tracey Ullman, de tweede plaats in de hitparade.

Ze deed veel sessiewerk als achtergrondzangeres en droeg vaak bij op albums die werden geproduceerd door haar man Steve Lillywhite (waaronder albums van Morrissey, Van Morrison en de Talking Heads).

Kirsty kwam opnieuw aan de top van de Britse hitparade in december 1987 met A Fairytale of New York, een duet met Shane MacGowan van The Pogues.

Nadat ze in 1989 was bevallen van een zoon kwam ze dat jaar dan eindelijk met haar tweede album; Kite bevat bijdragen van David Gilmour en Johnny Marr en was een succes.

In 1991 verscheen Electric Landlady waarop Marr wederom meespeelde maar ook The Pogues en de begeleidingsmuzikanten van de Panamese salsa-zanger Ruben Blades (o.a. op My Affair).

De opvolger Titanic Days was geïnspireerd door haar scheiding van Steve Lillywhite.

Terwijl Engeland midden jaren negentig in de ban raakte van de Britpop hield Kirsty zich daar verre van; ze overwoog om de muziek vaarwel te zeggen en lerares Engels te worden in Zuid-Amerika. Door veel tijd door te brengen in Brazilië en op Cuba kreeg ze weer inspiratie en eind 1999 verscheen Tropical Brainstorm; het album kreeg lovende kritieken en staat te boek als haar beste.

In 2000 nam ze een nummer op voor het Ian Dury tribute-album New Boots & Panties (Dury overleed op 27 maart aan kanker). 16 juni verleende ze ook haar medewerking aan het herdenkingsconcert in de Brixton Academy; vlak daarna gaf ze haar laatste optredens.

Op 18 december 2000 kwam ze om het leven in Mexico toen ze, op vakantie met haar gezin, tijdens een duik werd geraakt door een motorboot. Hoewel haar familie al jaren in touw is om de Mexicaanse overheid tot een onderzoek te bewegen, is over de toedracht van het ongeluk weinig bekend. Vermoedelijk probeerde Kirsty haar zoontje uit de baan van de naderende motorboot weg te halen toen ze zelf werd geraakt. In 2003 werd Jose Cen Yam, die de bewuste motorboot bestuurde, hiervoor veroordeeld tot een boete van ongeveer 40 euro. De boot was eigendom van de invloedrijke miljonair Guillermo González Nova die zijn connecties gebruikte om het onderzoek te frusteren en zodoende zelf buiten schot te blijven.

Billy Bragg brengt haar tijdens zijn live-optredens nog steeds een bescheiden hommage door het extra couplet van A New England steevast aan haar op te dragen.



https://www.youtube.com/watch?v=DL2GmaI3Xus

Ik heb deze aangevraagd want pas was dat duet met the Pogues op RTH en ik dacht: die meid ken ik van dat liedje met die maffe titel. Maar ik had het al eeuwen niet meer gehoord.
En ik was ook een beetje getriggerd door dat trieste verhaal over haar einde bij die vieze Mexicanen.

Het is geen hoogvlieger, maar het is wel lekker catchy. Een 6 1/2 wordt naar boven afgerond!

Een combinatie van Vlak en Gezellig, dat wordt dus een 6

Er is beter in het genre maar voor mij toch een 8, gewoon goed! Maak er nog maar een...

Mwah wel aardig maar niet meer dan dat. Wel lekker tempo erin. Een 6.

Diepgang, nee. Zonder emotie? Kan me niet voorstellen. Bij de opname van deze plaat moeten ze niet stil gezeten hebben.
Tuurlijk is het geen topplaat maar hij tikt lekker weg en klinkt gezellig. Integenstelling tot Journey heb ik geen iri gevoel bij de stem. En ook dat kan ik niet uitleggen. Dit krijgt een 6.

Niet wereldschokkend, maar wel leuk. Een voldoende, een zes.

Gezellig plaatje maar ook niet meer dan dat, een 6.....

Luistert lekker weg, zonder heel hoog te vliegen. Toch ruim voldoende, een 7.

Kaj schreef:Luistert lekker weg, zonder heel hoog te vliegen. Toch ruim voldoende, een 7.

My thoughts exactly...

Het is idd een wat 'catchy' plaat, maar wel gezellig! Fijne country-achtige plaat met tempo erin! Stem is ook niks mis mee! Deze plaat bevalt me wel! Ik maak er een 7 van!

Een 6je

Leuk hoor, om werkelijk alle muzikale cliché's in één nummer te stoppen. Nog nooit gehoord en ik kon het hele liedje meeneurieën incl gitaarsolo en schreeuw.
En toch geef ik een 6 omdat het gewoon zo'n lekker achtergrondmuziekje is in het cafe.

Ook een 6 zou het zijn geweest voor dit aangename niemendalletje, maar vanwege die maffe tietel haalt het net een 7.

Jûstem, wat kan ik hier nou weer mee? Potje linedance zou kunnen, stukje paardrijden in dit prachtige weer, Ennio Morricone luisteren, of gewoon een 4 geven voor dit nietszeggende nummer? Dat laatste dan maar. Die hoeden van bassist/pianist zijn wel fantastisch.

Edit: ik dacht even een inhaalslag met RTH te maken, maar blijkbaar is deze al zo oud dat ik al geen cijfer meer kan geven! Kom je goed weg meid! En shame on me dat het zo lang heeft geduurd voordat ik op RTH's uit deze periode ga stemmen.