*RTH* Nina Simone - Sinnerman

[25-11-2012]

Goh deze muzikale grootheid is nog nooit gerankt!

Nina Simone, artiestennaam van Eunice Kathleen Waymon, (Tryon (North Carolina), 21 februari 1933 - Carry-le-Rouet (Frankrijk), 21 april 2003) was een Afro-Amerikaanse singer-songwriter, pianiste en burgerrechtenactiviste. Ze wordt vooral gerekend tot de jazzmuzikanten, maar had zelf een hekel aan deze term. In haar werk zijn ook de invloeden van blues, rhythm-and-blues en soul te horen.

Simone werd geboren als één van acht kinderen. Zoals een aantal andere Afro-Amerikaanse artiesten, werd ze geïnspireerd door Marian Anderson en begon ze te zingen in de plaatselijke kerk, waarbij ook haar bijzondere talenten achter de piano zichtbaar werden. Toen ze op tienjarige leeftijd debuteerde bij een pianoconcert moesten haar ouders, die op de voorste rij waren gaan zitten, plaatsmaken voor blanken. Dit incident zorgde ervoor dat Simone later betrokken raakte bij de Amerikaanse Civil Rights Movement van Martin Luther King.

Toen ze zeventien was, vertrok Simone naar Philadelphia, waar ze pianoles gaf en andere artiesten begeleidde. Dankzij sponsorgelden van weldoeners kon ze het pianospelen verder leren op de prestigieuze Juilliard School in New York City. Door een gebrek aan fondsen kon ze echter niet als eerste Afro-Amerikaan een pianoconcert geven. Later solliciteerde ze bij het Curtis Institute, waar ze werd afgewezen, volgens Simone omdat ze zwart was, maar waarschijnlijker is dat de vrije en impulsieve geest die Simone was niet goed paste in het strakke keurslijf van de klassieke muziek en gaf het Curtis Institute Simone het welgemeende advies haar talenten in blues en jazz te gebruiken. Simone is haar pianospel altijd blijven doorweven met flarden klassiek waarbij Bach en Chopin het vaakst voorkwamen. Zelf zei Simone daarover "best of both worlds, if I feel it I need to play it".

In plaats daarvan koos Simone voor blues en jazz, nadat ze begon te werken in een nachtclub in Atlantic City. In 1954 nam ze de naam "Nina Simone" aan - "Nina" was de koosnaam van haar vriendje voor haar (Spaans voor "meisje") en "Simone" verwees naar de Franse actrice Simone Signoret. Het publiek merkte haar voor het eerst op in 1959 door haar hartverscheurende vertolking van George Gershwins "I Loves You, Porgy" (uit de musical Porgy and Bess), wat uiteindelijk haar enige top-40-hit in de Verenigde Staten bleek te zijn. De hit werd gevolgd door "My Baby Just Cares for Me", wat in 1987 opnieuw een hit werd (waaronder #1 in Nederland), doordat het gebruikt werd in een televisiecampagne voor Chanel No. 5-parfum. Haar grootste hit in Nederland, "Ain't Got No, I Got Life", werd in 1998 opnieuw uitgebracht, nadat het gebruikt werd in een reclame voor Amev-verzekeringen. De inspanningen van Simones echtgenoot en manager Andrew Stroud hebben er voor gezorgd dat zij wereldwijd een ster werd.

In de jaren zestig was Simone betrokken bij de burgerrechtenbeweging en nam ze een aantal politieke nummers op, waaronder "To be young, gifted and black" (later gecoverd door Aretha Franklin en Donny Hathaway), "Backlash blues," "Mississippi goddam" (een reactie op de moord op Medgar Evers en het bombardement op een kerk in Birmingham (Alabama) waarbij vier zwarte kinderen gedood werden), "I wish I knew how it feels to be free" en Bertolt Brechts Kurt Weills "Pirate Jenny", dit keer gesitueerd in een hotel in het zuiden.

In 1961 nam Simone haar versie op van het traditionele lied "The House of the Rising Sun", een nummer dat later opgenomen werd door Bob Dylan en een hit werd in de versie van The Animals. Andere liedjes waar ze bekend van is zijn "I put a spell on you" (origineel van Screamin' Jay Hawkins), "Here comes the sun" van The Beatles, "Four women", "I shall be released" (ook van Dylan) en "Ain't got no - I got life". Simones veelzijdigheid als artiest bewees ze met haar muziek, die door haar eenvoud aan de folkmuziek deed denken. In één enkel concert kon ze gemakkelijk overgaan van gospel-georiënteerde muziek naar blues en jazz. In de film "The Thomas Crown Affair" uit 1968, met Steve McQueen en Faye Dunaway, zat het nummer "Sinnerman" van Simone en dat zorgde ervoor dat ze bij een breder publiek bekend werd. "Sinnerman" is ook gebruikt als sample voor het nummer Get By van de Amerikaanse rapper Talib Kweli. In de remake van deze film uit 1999, dit keer met Pierce Brosnan en Rene Russo, zat hetzelfde lied.

Nina Simone trad voor het eerst op in Nederland op 25 december 1965 in het Mickery theater te Loenersloot, dit concert is uitgezonden op televisie. De registratie van dit concert is meer dan 40 jaar zoek geweest maar inmiddels teruggevonden. Daarna volgden concerten in 1967, 1968, 1971 (samen met Boy Edgar's Big Band), tijdens dit concert zong Simone de meest indringende en door de ziel snijdende versie van Billie Holidays lugubere "Strange Fruit" (over een lynchpartij in Alabama) die ze ooit zong. De televisieregistratie van dit concert is tot op heden nog niet teruggevonden in de archieven. In 1978 en 1982 trad ze op bij het North Sea Jazzfestival en in 1988 gaf ze een serie van acht concerten door geheel Nederland.
Simone heeft altijd een goede band gehad met Nederland, ze voelde zich goed in de ontspannen sfeer en had veel vrienden o.a. Willie Langenberg, Boy Edgar, Juliska Juhasz (wiens dochter Nina petekind was van Simone), Gerrit de Bruin. Ook als er geen concerten in Nederland waren vertoefde Simone in de jaren van 1965 tot 1971 vaak in Nederland.
De scheiding van Simone met haar echtgenoot en manager Andrew Stroud heeft de basis onder haar bestaan weggeslagen en zij verbrak de banden met RCA, haar platenmaatschappij sinds 1966. Kenmerkend is dat Simone erop stond dat haar laatste plaat met RCA "It is finished" als naam kreeg. Later begreep RCA waarom.
Simone wilde in deze periode eigenlijk geen concerten meer geven maar gebrek aan geld dwong haar toch nu en dan het podium op. Uiteindelijk vertrok ze naar Afrika en verbleef daar enige jaren, zonder op te treden.
In 1976 door geldgebrek gedwongen kwam ze terug naar Europa. Simone vond Claude Knobs van het Montreux Jazzfestival bereid haar in te passen in het reeds overvolle programma van zijn festival. Simone zou een concert van 20 minuten doen en kreeg ook betaald voor 20 minuten. Het concert duurde echter meer dan een uur. Van dit concert is een dvd in de handel met de naam "Nina Simone live at Montreux 1976"

In 1971 verliet Simone de Verenigde Staten na onenigheid met managers, platenmaatschappijen en de belastingdienst. Het racisme gaf ze ook als reden om te vertrekken. Ze kwam in 1978 terug en werd gearresteerd voor belastingontduiking (ze weigerde een aantal jaren belastbaar inkomen op te geven als protest tegen de Vietnamoorlog). Ze heeft in verschillende landen gewoond, zoals de Caribische eilanden, Afrika en Zwitserland. Van 1988 tot 1992 woonde Simone in Nederland, eerst in Nijmegen en daarna in Amsterdam. Vervolgens verhuisde ze naar Frankrijk, waar ze tot haar dood leefde. Simone ging door met optreden tot ze 68 was. In 1983 en 1984 trad ze regelmatig op in Ronnie Scotts jazzclub in Londen. Van 1984 tot 1988 ging Simone door een diep dal, gedreven door haar emotionele impulsiviteit was het haar bijna onmogelijk nog op te treden en een stabiel leven te leiden, met als gevolg verkeerde keuzes, verkeerde managers en tenslotte volledige chaos, niet meer weten waarheen en uiteindelijk belde ze in haar nood haar beste vriend in Nederland, Gerrit de Bruin. Samen met Raymond Gonzalez die optrad als manager heeft De Bruin Simone voor de keuze gesteld: wij zullen zorgen dat je een huis krijgt, zullen concerten voor je boeken, weer structuur in je leven aanbrengen maar kunnen dat alleen als jij meewerkt. Werk je mee of werk je niet mee? Simone pakte die kans en verhuisde naar Nederland.

In Nederland, begeleid door De Bruin, kwam er weer rust in haar leven en pakte ze de draad van haar optredens weer op. Nadien volgden tot en met 2002 nog honderden concerten, verscheen haar autobiografie en werd ook haar laatste cd "A Single Woman" uitgebracht. In 1995 in Bouc Bel Air schoot Simone op haar buurjongen met een luchtgeweer omdat ze zich door zijn gelach niet kon concentreren. In de muziekwereld had ze de reputatie lastig en wispelturig te zijn. Simone zelf probeerde dit beeld van haar altijd recht te zetten alhoewel ze erkende te lijden onder haar impulsiviteit en emotionaliteit waardoor ze dingen deed die ze eigenlijk niet wilde doen. Deze emotionaliteit/impulsiviteit was tevens een van de eigenschappen tijdens haar concerten, waarmee ze gepaard aan haar bijzondere pianospel en markante stemgeluid een zaal vol swingende en dan weer huilende toeschouwers had. In de nadagen van haar loopbaan keek ze tijdens optredens vaak terug op gebeurtenissen in haar carrière, waaronder haar soms bijzondere eisen. Simones koninklijke eisen en gedrag op het podium leverde haar de titel "High Priestess of Soul" op. Simone moest zelf niets van die titel hebben, I play "black classical music" and my name is Nina Simone. Simone overleed 2e paasdag 2003 in haar huis in Carry-le-Rouet aan de gevolgen van borstkanker.

We ranken Sinnerman. Dat is oorspronkelijk een Amerikaanse negrospiritual, die waarschijnlijk al ergens in de 19e eeuw is ontstaan. Sinner Man gaat over een man die zich van God heeft afgekeerd. Niet alleen door te stoppen met bidden maar ook door een zondig leven te leiden. Uiteindelijk ontdekt hij dat de duivel op hem wacht. Het nummer is een waarschuwing om God trouw te blijven. Ook is het een verbloemd protestlied tegen racistisch geweld. Bekende versies zijn die van Les Baxter uit 1956 en de folkversie van The Weavers uit 1959. Meest beroemd is de tien minuten durende blues- en gospelversie Sinnerman van Nina Simone uit 1965. In de jaren zestig brachten de Jamaicaanse zangers Peter Tosh en Bunny Livingston meerdere malen een reggaeversie uit. Verder is het nummer ook gebruikt in de film de Thomas Crown Affair, waarbij de versie op de cd is verschenen gemaakt door Bill Conti. Hier betreft het wel de versie van Nina Simone.

Weer heel erg lang, maar dit is een echte zangeres: 7

Een 10! Prachtig dit is kwaliteit dit is muziek.

Een 10 is wat overdreven, maar een 9 is zeker terecht. Dit mag, wat heet... dit MOET in de V500 volgend jaar.

sowhat schreef:Weer heel erg lang, maar dit is een echte zangeres: 7

Helemaal mee eens, inclusief cijfer. Wel een goed nummer, maar het had een paar minuten korter mogen zijn. De remix van Felix da Housecat van dit nummer vind ik trouwens ook erg goed.

Een nummer van Nina Simone kan natuurlijk nooit minder dan een 8 zijn. Maar laat ik het dit keer daar dan bij laten. Het is inderdaad wat aan de lange kant, en op dit moment vind ik het té lang. (maar ik kan me goed voorstellen dat op andere momenten ik daar minder moeite mee zou hebben)

Begint leuk, maar verzandt in overmatige langdradigheid. Als het nummer half zo lang was geweest, had ik vast hoger gestemd dan de nipte 6 die ik er nu voor over heb.

Edit: pijnlijk, ik merk dat ik net met liefde Sinnerman weer af zet voor het begin van RabRadio met - nota bene - Bruno Mars...

Ik ben het eens met Kaj en Dave. Had het nummer 6 minuten minder lang geduurd, had het van mij ook wel een 7 op z'n minst gekregen, nu kom ik ook (door de langdradigheid op den duur van het nummer) niet verder dan een 6je... Het "Jazzy" en "Bluesy" erin (muzikaal gezien) kan mij zeer zeker wel waarderen.

Kaj schreef:Edit: pijnlijk, ik merk dat ik net met liefde Sinnerman weer af zet voor het begin van RabRadio met - nota bene - Bruno Mars...

Je zal maar een granaat vangen voor je liefje, ben je meteen de pijp uit.... Maar op de andere plaat wil hij weer geen reet doen. Maar we gaan nu ff heel erg off topic.

Dit nummer zal best wel niet slecht zijn, maar is toch wel een typisch geval van overdaad schaadt en het is ook niet echt mijn genre. Ik hoor veel liever dat weergaloze pianootje op My baby just cares for me. En ik zit in het tapdansen gedeelte, ja hardstikke artistiek allemaal, maar ik krijg er wel een slappe van. Nee, niet echt mijn ding, een 4.

Ik vind het nummer toch te gewoontjes om de tien minuten te rechtvaardigen.
Een 6.

Die remix is stukken fijner, want die duurt stukken korter

Te lang inderdaad maar dat is met veels te veel nummers (zeker een gros uit de v500) en dat hoeft dan ook absoluut geen meerwaarde voor de plaat te hebben...
Wat een dijk van een stem heeft Nina Simone op een prachtig nummer, acht (.
Ook de remix mag er wezen maar zelfs ik (de raver) prefereer the original.

Ik vind dit nummer ook te lang daardoor wordt ie wat langdradig, een kleine 7....

sokratikos schreef:Ben geen tapdans-deel tegengekomen

Het 4:37 gebeuren. Ach, het zal weer handjeklap zijn, maar voor mij klinkt het als tapdansen. OK, ik was het nummer al zat en ik schreef het snel op, want voor mijn gevoel zat die aalgladde Fred Aistaire mijn humeur te vergallen. Ik krijg er iig nog steeds een slappe van.

Mijn excuses voor de verwarring.

Ik vind het een mooi stuk muziek. Bijzonder onderhoudend, dus geenszins te lang. De stem kan ik op sommige momenten niet erg waarderen.

Een 8.

Chevy schreef:Een 10 is wat overdreven, maar een 9 is zeker terecht. Dit mag, wat heet... dit MOET in de V500 volgend jaar.

Het heeft een jaartje langer geduurd, maar het is wel gelukt; het bewijs klinkt nu op Orinoco.