*RTH* Joy Division - She´s Lost Control

[06-11-2012]

In de uitzending van de Magistrale kwam dit nummer ook voorbij. Ik verbaasde me in de chat nog over de uitgezonden versie, waarop Kaj uitlegde dat dat ´gewoon´ de versie was Unknown Pleasures. We ranken vandaag de tweede en laatste versie, die echter gangbaarder is geworden (en, vind ik, ook beter is)

Joy Division was een Britse postpunkgroep die met langzame en melancholische nummers in het Postpunk-tijdperk veel invloed had op latere gothic- en newwavebands. Vooral zanger Ian Curtis geldt nog steeds als een rocklegende.

De groep werd eind 1976 opgericht in Manchester. In eerste instantie heette hij Warsaw (na heel kort Stiff Kittens genoemd te zijn op wat flyers). Warsaw was gekozen met in gedachten de titel van het nummer Warszawa, afkomstig van het Bowie-album Low (1977). Eind 1977 veranderde de band zijn naam om verwarring te voorkomen met de groep Warsaw Pakt. De nieuwe naam 'Joy Division' kwam uit het boek The House of Dolls van Karol Cetinsky en verwijst naar een plaats in nazi-concentratiekampen waar de gevangenen zich moesten prostitueren voor de machthebbers.

De band maakte indruk op Rob Gretton en Tony Wilson (van Factory Records) en mocht een album opnemen dat door Wilson uit eigen zak werd betaald. Dit Unknown Pleasures (1979) maakte indruk, en Joy Division kreeg predicaten als 'gotische dansmuziek' en 'neanderthalerrock' opgeplakt.

Het atmosferische geluid van Unknown Pleasures was, behalve aan het minimalistische spel van de bandleden, in belangrijke mate te danken aan de manier waarop producer Martin Hannett de muziek vastlegde. In de punktijd werden platen doorgaans met weinig opsmuk opgenomen, maar Hannett trok op Unknown Pleasures een heel register aan galm en andere vervormingen open, met een vervreemdend effect als gevolg. Ook de typische teksten van Ian Curtis, waarin verval, angst, woede en eenzaamheid terugkerende thema's zijn, worden kenmerkend voor de band.

Op 18 mei 1980, nog voor het verschijnen van het tweede album, Closer, en kort voor de geplande Amerikaanse tour, verhing Curtis zich, terwijl hij aan het luisteren was naar Iggy Pops solo-album The Idiot. Het album Closer wordt gezien als het afscheidsalbum van Ian Curtis. De single Love will tear us apart kwam na zijn dood uit en is een duidelijk voorbeeld van de muzikale zeggingskracht van Joy Division. Love Will Tear Us Apart groeide uit tot het bekendste nummer van Joy Division.

Omdat de bandleden met elkaar hadden afgesproken dat ze de band zouden opdoeken als er ooit iemand in de band zou komen te overlijden was 18 mei 1980, de dag van Ians zelfmoord, tevens de dag dat Joy Division werd opgeheven.

We ranken het nummer She's Lost Control in de laatste versie. De tekst gaat over een vrouw met epilepsie, de ziekte waaraan zanger Ian Curtis zelf ook leed. She´s lost control again betekent: ze heeft weer een epileptische aanval gehad. De eerste studioversie is het zesde nummer van het debuutalbum Unknown Pleasures. In die eerste versie uit 1979 domineert de gitaar. De band is aan het nummer blijven sleutelen en nam in maart 1980 in de Strawberry Studios te Stockport een tweede studioversie op, waarin tekstueel een vers is toegevoegd en die muzikaal steviger is en electronisch. Het is 1 van de laatste opnames van de band. Die tweede electronische versie staat dichter bij de live-uitvoeringen, die agressiever zijn met een sneller tempo en waarin de electronische drums heftiger klinken. In de latere live-uitvoeringen speelde Curtis - die naast de stem zelden een instrument bespeelde - op synthesizer een melodielijn in het outro. Na de dood van Ian Curtis is She´s Lost Control - in de tweede studioversie - in 1980 uitgebracht als single met 2 a-kanten, gepaard aan Atmosphere. Opmerkelijk is dat deze single, in tegenstelling tot alle andere landen, een grote hit werd in Nieuw-Zeeland en daar zelfs de no 1-positie bereikte. Deze electronische singleversie staat op Substance, het bekendste compilatiealbum uit 1988, en op latere compilaties.

Anton Corbijn´s biopic van Ian Curtis getiteld Control (2007) verwijst met deze titel naar She´s Lost Control, brengt het incident in beeld dat aanleiding gaf voor dit nummer en toont dat bij de opname van de laatste versie een spuitbus voor de microfoon werd gebruikt - twee keer kort achter elkaar ingedrukt op de maat van de electronische drums.

Live september 1979 in de Something Else Show van de BBC


De laatste electronische singleversie uit 1980

Een van hun betere nummers, een 7

sorry Johnny Boy, maar ik vind Joy Division helemaal niks sinds ik die film gezien hebt. Ik kan er niet meer naar luisteren en kijken, 3.

Gaat wel: 6

Mooi verwoord inderdaad, Sokra. Noteer voor mij maar een 8.

Nooit een groot bewonderaar van Joy Division geweest en dit nummer neemt die indruk niet weg. Ik heb nooit zo begrepen wat deze band zo goed zou moeten maken, al valt niet te ontkennen dat ze latere goede artiesten hebben beïnvloed. Terug naar de RtH. Naar het einde toe wordt het wel beter, maar ik vind het toch vooral een wat deprimerend en niet zo soepel lopend nummer. De elektronische drums in het nummer staan me tegen, de rest gaat nog wel. Niettemin een nipte onvoldoende met een 5.

Geweldig nummer van Joy Division might I say dat kille drumgeluid met die droge plof erachteraan de bas de strakheid van dit nummer heerlijk en dan die tweede laag die erinzit die juist wel alle kanten op mag en kan alsof er binnen de strakheid toch nog enige beweging mogelijk is. 1 van de nummers die mij op zeker de dansvloer op doet rennen en dan met mijn ogen dicht van de wereld laat verdwijnen omdat ik kan samensmelten met dit nummer als ik dans. Inderdaad alsof ik controle verlies en het nummer me overneemt zo zag en zie ik she's lost control altijd voor me. Natuurlijk gaat de tekst helemaal ergens anders over namelijk over epileptie waar frontman Ian Curtis zelf mee te maken had.

Ik kan niet anders dan deze waarderen met een 10.

En ja hoor ik snap de mensen die dit helemaal ruk vinden, maar ik snap niet wat er aan deze band gehypt zou zijn? Volgens mij valt het wel mee dat een band een hype is als ze in totaal maar met 1 album en 1 verzamelalbum in de nederlandse album top hebben gestaan. Kijk hebben we het over creaturen als Jim en Jamai dan hebben we het over een hype. Een hype is iets wat van korte duur is en in hele korte tijd heel bekend is en op zijn minst een paar weken op nummer 1 heeft gestaan. Dit is JD nooit gegeven. Dit is gewoon een invloedrijke band geweest wat niet ontkent kan worden.

In die zin is overigens muse voor de antimuse leden hier aan boord ook nooit een hype geweest (hooguit onder enkele vv leden )

Arguably hun beste nummer. Niet helemaal mijn band (veel te zwaarmoedig), maar toch nog een dikke 8!

Ik zie de klasse hier zeker van in, maar trek twee punten af omdat er iets in het nummer zit waar ik hetzelfde onderhuidse kriebelgevoel bij krijg als met Dixieland.

8.

Ik hou wel van dat donkere, en daarbij gevoegd dat hypnotiserende ritme, maakt het voor mij een 8.

Dave het is dan ook je ware Vleer Stofzuig Classic

Dave Evans schreef:Nee ik vind de stem van Ian Curtis maar niks, terwijl ik echt wel iets met donkere lagere stemmen heb [Sivert Hoyem, Tom Smith en Matt Berninger bijvoorbeeld]. Kan natuurlijk ook zijn geweest dat de opnamestudio van abominabele kwaliteit was, want de muziek klinkt ook enorm blikkerig en dof. Nee veel van de bands die dit als voorbeeld zagen klonken echt stukken beter! Omdat ik er in de verte nog wel muziek in hoor, een 3!

Dat de mannen het echt wel konden, bewezen ze later met New Order!

Altijd handig als voorgangers ongeveer hetzelfde gevoel hebben bij een nummer als ikzelf! Kan ik er mooi weer een "sluit-ik-mij-bij aantje" van maken. Ook ik vind de stem van Ian Curtis dermate vervelend om naar te luisteren. De muziek zelf vind ik bovendien ook erg deprimerend. Ook een 3 van mij. Bovendien is het idd niet de "donkerheid" van zijn stem die ik niet waardeer, want ook ik heb Sivert Hoyem bijv. wel 'hoog' zitten en ook in mn persoonlijke lijst staan.

Jamaii een hype, kom je er bij gewoon een lekker nummer.

Ik zal wel die ene gek zijn die de Unknown Pleasures-versie toch echt veel fijner vindt dan deze. Zonder na te denken al een 8 gerankt, maar deze latere versie verdient hooguit een 7. Wel een van hun beste nummers (in de door mij geprefereerde versie, that is).

Ter vergelijking:

Miennnn schreef:Niet mijn ding!
En die stem, verschrikkelijk!
Een1

Ga ik helemaal in mee!!!

Frodo schreef:Ik hou wel van dat donkere, en daarbij gevoegd dat hypnotiserende ritme, maakt het voor mij een 8.

Sluit me volledig aan bij motivatie en cijfer.

Ja dit klinkt wel lekker zo een dikke 7