*RTH* Horace Silver - Song for my Father

Horace Ward Martin Tavares Silva, beter bekend als Horace Silver (Norwalk (Connecticut), 2 september 1928) is een Amerikaanse jazzpianist en -componist. Hij is bekend om zijn humoristische en funky stijl, en zijn baanbrekende bijdragen aan de hardbop.

Silver is de zoon van een Kaapverdische vader (zelf van Portugees-Afrikaanse afkomst) en een moeder van Iers-Afrikaanse afkomst, en werd beïnvloed door een brede waaier aan muziekstijlen zoals gospelmuziek, Afrikaanse muziek en Latijns-Amerikaanse muziek.
Hij begon zijn carrière als saxofonist, maar schakelde later over op de piano. Zijn manier van spelen was sterk beïnvloed door de stijl van Bud Powell. Hij werd in een club in Hartford, Connecticut, door de saxofonist Stan Getz ontdekt en met Getz nam hij ook zijn debuutalbum op. Hij verhuisde naar New York City, waar hij samen met Art Blakey een band begon.
In 1952 en 1953 nam hij drie sessies op met zijn eigen trio, dat naast hemzelf bestond uit Art Blakey op drums en achtereenvolgens Gene Ramey, Curly Russell en Percy Heath op contrabas. De alliantie Silver-Blakey hield vier jaar stand. Gedurende deze periode werden opnamen gemaakt in onder andere Birdland (A Night at Birdland, met Clifford Brown en Lou Donaldson), het Bohemia (met Kenny Dorham en Hank Mobley), en in verschillende studio's. Vanaf dit moment maakte Silver opnames voor het label Blue Note. Hij raakte bevriend met labelbaas Alfred Lion, die hem voor die tijd bijzonder veel inspraak gaf in de productie van zijn albums.
Gedurende de samenwerking met Blakey nam Silver zelden op als bandleider, maar na de split in 1956 vormde hij zijn eigen hardbop-quintet. Deze band had in het begin dezelfde line-up als Blakey's Jazz Messengers, zij het dan met de 18-jarige Louis Hayes als vervanging voor Blakey. In de tweede line-up maakten ook Blue Mitchell en Junior Cook deel uit van de band.

In 1963 vormde Silver een nieuwe band met Joe Henderson op tenorsaxofoon en Carmell Jones op trompet. Met deze band nam Silver het grootste deel van zijn bekendste album Song for My Father op. Toen Jones de groep verliet om zich in Europa te vestigen, werd hij vervangen door Woody Shaw. Tyrone Washington kwam in de plaats van Henderson.
De composities van Silver, catchy en zeer harmonieus, werden populairder, terwijl zijn band geleidelijk aan meer overschakelde naar funk en soul. Deze koerswijziging werd de band niet in dank afgenomen door vele fans van het eerste uur. Ook over de kwaliteit van de albums uit deze periode zijn de meningen onder de fans verdeeld.
Op veel van deze latere albums speelden interessante muzikanten mee. Silver was de laatste muzikant die in de jaren '70 bij Blue Note tekende, voor het label zijn activiteiten opschortte. In 1981 richtte hij zijn eigen label Silveto op, dat echter maar een kort leven was beschoren.

We ranken van Horace Silver het nummer "Song for my Father" van het gelijknamige album uit 1964.

Beertje saai. Beetje Pim Jacobs. 4

Lekker als achtergrondmuziekje, als je tegelijkertijd wat anders aan het doen bent (in mijn geval ff bejuweled spelen op mn foon net), kan er niet 'gewoon' alleen maar aandachtig naar luisteren zonder iets anders te doen tegelijkertijd... Nouja 'kan' niet is een groot woord, maar dan gaat het mij te snel vervelen, wil ik daarmee aangeven... Als achtergrondmuziekje vind ik het wel een lekker relaxt jazz plaatje, moet ik zeggen! Piano gepingel en vooral ook de jazzy sound van een saxofoon en ook de trompetjes doen het over het algemeen vaak wel goed bij mij! Daarom een voldoende, 6.

Edit, dit ingetypt tijdens het luisteren, cijfer ook al gedropt, maar naderhand had ik toch een puntje hoger moeten geven! Zaten toch wel hele fijne trompet en saxofoon solo's in deze plaat...

Het is technisch gezien natuurlijk erg goed, en ook binnen het genre is dit goed, maar het doet mij helemaal niets. Ik vind dit pauzemuziek in de afwachting op......

Een 4.

dit is (nog) vrij toegankelijke jazz...met een dusdanige catchy melodielijn (als thema) dat t bv eventueel (mee) te fluiten is...(maw eens deze melodielijn in je kop zit, zal ie je niet meer loslaten en je zult deze melodie dan ook altijd gelijk herkennen als hedendaagse jazz-muzikanten deze standard gebruiken om hun interpretatie dr op te geven)...

het nummer heeft ook een klassieke (jazz) opbouw, op een manier dat je als eerst het thema leert kennen (nadat het nummer "opgestart" is door het begeleidende ritme, dat heel het nummer volgehouden wordt -wat mij altijd overkomt als een motor van een auto, die zn toeren draait om de auto voort te bewegen; de instrumenten die zich dan, daarna, op de voorgrond bewegen zijn de dingen die je ziet, zittend in die auto-), waarna er geïmproviseerd wordt op t thema...eerst komt de pianist aan t "woord", daarna mag de saxefonist zn "zegje" doen (& ondertussen blijft -dus- de drum-bas-piano combinatie in de achtergrond onverdroten het thema aanhouden)...om even later even weer gezamenlijk terug op t thema terug te komen waarop met een kleine (piano) impro het nummer naar een eind geleid wordt...

zelf beschouw ik dit dus als easy listening jazz...waarbij het thema een jazz-standard is (geworden), waar heden ten dage nog steeds lustig mee geëxperimenteerd wordt in de jazz-scene...& tis, mede om deze constatering dan ook, dat t mij een grote 9 waard is...

Ik heb een hekel aan jazz, maar dit nummer is toch wel een stuk toegankelijker dan de gemiddelde jazz stukken. Na een paar keer luisteren kom ik op een 6 uit.

sowhat schreef:Beertje saai. Beetje Pim Jacobs. 4

Hahahaha altijd weer lachen met die Sowhat. Icoon uit mijn jeugd, moet meteen weer aan die vreselijke programma's denken.

Ik ben ook geen liefhebber van Jazz, maar ik dacht: ik luister twee keer om voor mijn doen objectief te zijn. In het begin dacht ik: toch best aardig, maar toen die piano-solo begon begon ik al andere dingen te doen. Zoals het updaten van mijn database Olympische Spelen (voor ge-interesseerden ik zit nu bij waterpolo in 1972). Bij de tweede keer luisteren was ik daar alleen maar mee bezig, want dat deuntje kwam nu echt mijn strot uit en het stop and go principe (wat ik in het begin best grappig vond) vond ik stront vervelend worden. Bovendien zag ik dankzij Sowhat steeds dat rothoofd van Pim Jacobs voor me en dat was ook niet bevordelijk voor een objectieve mening.

Al met al was alle objectiviteit weg en gooi ik maar weer een ouderwetse 2 tegenaan, dat is wel zo overzichtelijk.

Niet iets wat je zomaar even opzet, maar toch goed voor een voldoende, een 6......

Hele prettige jazz. Niet de categorie 'toeterdetoeterdetoeter' die je in de Zwarte Lijst nog wel eens voorbij hoort komen. En Steely Dan heeft bij het componeren van Ricky don't lose that number ook goed naar het begin van deze plaat geluisterd Een 8.

Ik heb het zelfde euvel als Dave, ik wordt altijd heel nerveus van Jazzmuziek.
Bij dit nummer heb ik dat echter niet. Een 6 derhalve.

Miennnn schreef:Nieeeeeeeeeeeee sleggggggggt, maar ik heb er toch liever een zanger of zangeres erbij.
Een 7

Tja, ieder z'n smaak hè. Persoonlijk zou ik het vreselijk vinden als hier een stem bij zou komen. Het nummer barst haast uit zijn voegen van de subtiliteiten maar het is toch een prachtig samenhangend geheel. O ja, een cijfer. Een 9

Mooi nummer met een meer dan fijne sfeer. De veeg tsjing veeg tsjing van de drums de prachtig aangeslagen pianotoetsen en dan die lekkere toeters erdoorheen. Ik zeg prima zondagmiddag pyama nog aan krantje lezen nummer. Een 9!

Afwisselend en sfeervol, een 8.