*RTH* Cat Stevens - Father and Son

[18-05-2013]

Dit verzoekje even onder het stof uit getrokken.

Yusuf Islam, geboren als Stephen Demetre Georgiou, beter bekend als Cat Stevens, (Londen, 21 juli 1948) is een Britse zanger en songwriter die bekend werd met folkrock- en softrock-liedjes.
Tot zijn meest bekende liedjes behoren Matthew and son (1967), First Cut is the Deepest (1967), Father and son (1970) Lady D'Arbanville (1970), Wild world (1970), Moonshadow (1971), Morning Has Broken (1972) en Oh very young (1974).

Cat Stevens is de zoon van een Grieks-Cypriotische vader en een Zweedse moeder. Hij groeide op in Londen, waar zijn vader een restaurant had. Hij schreef al op jonge leeftijd liedjes en trad gedurende de jaren zestig op, zonder veel succes. Op zijn 19e kreeg hij tuberculose en moest gedurende lange tijd naar het ziekenhuis. Tussen 1967 en 1977 verkocht hij zo'n 40 miljoen LP's. Bij vrijwel elk lied werd hij bijgestaan door Alun Davies, die meestal de 2e gitaar speelde.

In 1977 was hij bij Malibu, Californië aan het zwemmen in de Stille Oceaan en kon door de sterke stroming niet meer aan land komen. Nadat hij God had aangeroepen, bracht een golf hem terug aan land, waarin hij een geschenk van God zag. Op 30 december 1977 deed hij zijn artiestennaam Cat Stevens in de ban. In 1978 werd hij moslim, nadat hij van zijn broer een exemplaar van de Koran had gekregen. Hij nam toen ook de naam Yusuf Islam aan.
Yusuf Islam is anno 2004 vader van vijf kinderen en woont in Londen. Hij maakt islamitische muziek, ook voor kinderen. Hij is actief betrokken bij liefdadigheidsprojecten onder meer voor Kosovo.

Op 21 september 2004 werd het vliegtuig waarin Yusuf Islam zat gedwongen te landen in de Verenigde Staten omdat hij verdacht zou worden van het financieren van groepen die verband houden met terrorisme. Achteraf bleek het om een vergissing te gaan van de FBI, volgens hemzelf in een interview met Larry King van CNN: De gezochte man die op de zwarte lijst stond, heette Youssouf Islam, toch werd hij niet toegelaten tot de USA.
Op 10 november 2004 reikte Michail Gorbatsjov tijdens de wereldtop van Nobelprijswinnaars in Rome, de vredesprijs Man for Peace 2004 aan Yusuf Islam uit. Hij kreeg de prijs voor "zijn toewijding om de vrede te bevorderen, mensen te verzoenen en terrorisme te veroordelen".
In 2005 werd er, met zijn toestemming, een registratie van zijn laatste tour uitgebracht op dvd. Onder de titel Majikat werd er een uitgebreid beeld gegeven van de Earth Tour uit 1976. Dit was een ambitieuze productie met een innovatief podium, filmbeelden en goochelaars.
In 2006 bracht Yusuf Islam een nieuw album uit, genaamd An Other Cup. Hierop stonden vooral nieuwe nummers, maar ook twee oude nummers in nieuwe uitvoeringen op. Ook stond er een ingetogen versie van Don't Let Me Be Misunderstood op. De titel van het album speelt in op de naam van een album uit zijn hoogtijdagen Tea for the Tillerman.
Op 5 mei 2009 werd door Yusuf Islam het album Roadsinger uitgebracht. Op de CD staan 11 nieuwe nummers waaronder Welcome Home, All Kinds of Roses en Roadsinger. Achterop het album staat To Warm You Through the Night.

Vandaag ranken we het nummer Father and son van het gelijknamige album uit 1970.

Mooi nummer, een 7

Behang: 5

Eens met Mirjam inclusief cijfer, een 7 dus. Mooi nummer, maar niet zo goed als Katmandu, Moonshadow en Here comes my baby.

Prachtig. Die tekst, die nonchalance waarmee hij zingt...

Dikke 9!

Hier is de scheepshoorn weerrr. Nee, ik vind dit aanstellerig gedoe, een heleboel gebibber om niks. Lady d'Arbanville raakt me gek genoeg wel, maar dit gedoe kan ik niet aanhoren, een 1.

Ik vind de versie van Boyzone veel beter.

Het nummer an sich is wat saai, maar door de geweldige tekst toch zeker een 7.

Haha de versie van Boyzone is voor mij ook wel een guilty pleasure en zou ik ook een 7 geven

Wat heeft ie toch een mooie liedjes gemaakt. Dit behoort tot de beste en krijgt een 9.

Tekst en muziek is goed, maar ik hou niet van zijn manier van zingen. Het spreekt me op een of andere manier niet aan. Daarom blijf ik steken op slechts een 6.

Klinkt helemaal niet verkeerd. Natuurlijk, het is een rustig liedje met weinig instrumentarium maar de melodie is niet verkeerd. De stem van Cat Stevens, hoewel niet zo goed als die van James Taylor (om maar even in hetzelfde genre te blijven), tilt het nog weer een stukje op.

Dat werd des te duidelijker toen ik -getriggerd door enige commentaren van anderen- besloot de versie van Boyzone te beluisteren. Die versie kende ik niet en achteraf gezien had ik dat zeer graag zo willen houden. Wat een afschuwelijk slecht ingezongen versie is dat en dan komt daar nog zo'n synthetisch strijkersgeluidje overheen dat alles wat deze song (in het origineel) mooi maakt afvlakt.

Om het rotgeluid uit mijn oren te verdrijven nog een keertje de versie van Cat opgezet, en toen kon ik de mooie gevoelig gezongen tekst nog meer waarderen, alsmede de eenvoudige gitaarbegeleiding (zonder strijkers!!!!).

Dit origineel krijgt van mij 7 punten hoger dan de Boyzone-verkrachting. Een 8 dus.