*RTH* Antony & the Johnsons-You Are My Sister

Antony and the Johnsons is een New Weird America-band uit New York City, samengesteld rond de zanger/componist Antony Hegarty. Antony and the Johnsons maakt vooral ballads en hun nummers worden wel omschreven als ‘kamermuziek’, vanwege het gebruik van strijkers en houtblazers. De bijzondere falset van Antony is bepalend voor het geluid van Antony and the Johnsons. Ze braken in 2005 door met hun album I Am a Bird Now.

Het debuutalbum Antony and the Johnsons verscheen in 2000 op het Britse Durtrolabel. Kort daarna verscheen de ep I Fell in Love with a Dead Boy (2001). Producer Hal Willner bracht deze onder de aandacht van Lou Reed, die Hegarty onmiddellijk vroeg mee te werken aan zijn muzikale Edgar Allen Poe-project The Raven. Dit bracht een grotere bekendheid van de leadzanger teweeg, waardoor Antony and the Johnsons bij een Amerikaanse platenmaatschappij, Secretly Canadian, een contract kon tekenen.
Bij Secretly Canadian kwam de ep The Lake uit. De titelsong was net als Reeds The Raven geïnspireerd op een gedicht van Edgar Allan Poe. Lou Reed heeft op deze ep zijn medewerking verleend aan het nummer Fistful of Love. In 2004 bracht Secretly Canadian het debuutalbum opnieuw uit om het bij een breder (Amerikaans) publiek onder de aandacht te brengen, gevolgd door de ep Hope There's Someone. In 2005 kwam het tweede album I Am a Bird Now uit, dat goed ontvangen werd. Aan het album werkten Lou Reed, Boy George, Rufus Wainwright en Davendra Banhart mee. Het album betekende de doorbraak voor Antony and the Johnsons: zij wonnen er onder andere de Mercury Music Prize mee voor het beste album van 2005. Later in 2005 verscheen de ep You Are My Sister. De titelsong is het duet van Antony en Boy George dat ook staat op I Am a Bird Now. In januari 2009 verscheen The Crying Light.
Op 11 oktober 2010 is het vierde studioalbum van Antony & the Johnsons, Swanlights, uitgebracht. Dit album werd op 30 augustus 2010 voorafgegaan door de uitgave van een ep, genaamd Thank You For Your Love.
Uit 2005 is deze track nu klaar opgerankt te worden....

Sorry Journeyman, maar ik ben een compleet andere mening toegedicht... Het raakt mij namelijk helemaal niet in het hart... Ik vind het vrij toonloze en emotieloze muziek... Het kabbelt maar voort... Na minuut 2 maar stopgezet omdat ik er bijna van in slaap viel... Ik vind het nogal saai, en ook de stem(men) van Hegarty and the Jonnsons kan ik persoonlijk niet echt waarderen...Noem het vrij ridicuul maar mijn cijfer komt ver beneden de 10 uit en wordt een 3.

Een 6 omdat het wel mooi is gezongen, maar meer ook niet.

idd vreselijk saai en eentonig, maar dat zal wel aan m'n leeftijd liggen dat ik dit niet kan waarderen

3.

Dit is ook niet helemaal mijn ding, een 5.....

sowhat schreef:Een 6 omdat het wel mooi is gezongen, maar meer ook niet.

Ik ga met Sowhat mee.

LarryMullen schreef:idd vreselijk saai en eentonig, maar dat zal wel aan m'n leeftijd liggen dat ik dit niet kan waarderen

3.

Zou dat het zijn Larry? Dat het aan 'onze' leeftijd ligt dat wij dit niet kunnen waarderen? En nee het ligt er niet aan dat ik niet van ballads hou, want daar hou ik best wel van, van een rustig muziekje op zn tijd, maar dit kan ik gewoon echt niet waarderen...

glimmerikje20 schreef:

LarryMullen schreef:idd vreselijk saai en eentonig, maar dat zal wel aan m'n leeftijd liggen dat ik dit niet kan waarderen

3.

Zou dat het zijn Larry? Dat het aan 'onze' leeftijd ligt dat wij dit niet kunnen waarderen?

ben benieuwd wat kaj, Timmus en alle andere twintigers gaan geven

Technisch zit het degelijk in elkaar, maar er wordt bij mij geen enkele snaar geraakt.

Een 4.

Er is ook een ouwe lul die het niet kan waarderen. Deze man zingt alsof hij bang is van zijn eigen schaduw. Beetje meer pit kerel, ok, het leven is kud, maar je kan er altijd wat moois van maken.

Dus John, je bent een parel op de ketting van mijn vrouw, maar ik ga niet met je mee en geef hier een 3 voor.

Ik ben zeker wel dol op Antony and the Johnsons maar deze vind ik dan zelf wat minder. Hij kan echt veel hartverscheurender en etherischer klinken dan in dit nummer. Daarom word het echt niet meer dan een 7.

Dit is zo'n typisch gevalletje van 'love it or hate it'. In mijn geval 'love it'. Ik vind het één van de meest opvallende nieuwkomers in de afgelopen 10 (oké 13) jaar. Dit krijgt van mij dan ook een 10 en net als Journey vind ik het niet eens het beste uit hun oeuvre.

Deze band is langs me heen gegaan. Dank je Journeyman voor het plaatsen van 'Cripple and starfish': zo mooi. Het te ranken nummer raakt me minder. Een 6

ja prima hoor dit. Ik geef het een 7. kan hier aardig mee leven en goed naar luisteren.

Er zijn genoeg platen die ik niet of zeer matig kan waarderen, waarbij ik echter prima kan begrijpen dat er mensen zijn die deze platen wel mooi of goed of leuk vinden. Bij deze plaat gaat dit totaal niet op. Ik vind dit zeldzaam slecht klinken. Een 2.