*RTH* The Doors - LA Woman

[19-04-2011]
Zo net even het pallet bekeken en er weer iets van afgeplukt!

The Doors brachten hun zesde studio-album (LA Woman) uit in april 1971, minder dan drie maanden later stierf Jim Morrison, zijn dood zorgde ervoor dat een van de krachtigste en kreatiefste carriere's in de geschiedenis van de Amerikaanse rock en roll tot een einde kwam. De rest van de band ging door, maar was niet meer dan een omhulsel van de orginele line-up. ‘L.A. Woman’ is gebouwd op de fundering gelegd door het album ‘Morrison Hotel’. Het is misschien een beetje gladder en strakker maar de kwaliteit is nagenoeg hetzelfde en dat wil zeggen zeer hoog. Het album heeft een beetje een donkere sfeer welke dominant is op het gehele album. ‘L.A. Woman is een groot commercieel succes geworden. Het is hun best verkochte album sinds hun debuut.

Op het album staan twee absolute hitsingles welke een perfekt beeld geven van de beide kanten van The Doors. ‘Love Her Madly’ heeft een leuk melodieus smaakje gecentreerd rond Ray Manzarek’s keyboardspel. ‘Riders On The Storm’ neemt de luisteraar mee op een reis van zeven minuten door de donkere kant van The Doors muziek. Het nummer werd in 2009 opgenomen in de ‘The Grammy Hall Of Fame‘. ‘The Changling’ was een goed nummer om het album te openen en ‘Been Down So Long’ bevat heerlijk gitaarwerk door Krieger, het extra toegevoegde baswerk geeft het nummer een vol geluid. ‘L’America’ valt een beetje uit de toon vergeleken met de rest van het album vanwege de psychedelische sfeer maar heeft wel een leuk spookachtig geluid. John Lee Hookers klassieker ‘Crawling King Snake’ is leuk om te horen in de Doors versie en wat mij betreft beter dan het orgineel van Hooker. ‘Hyacinth House’ word beschouwd als het meest droevige Doors nummer ooit opgenomen.

‘L.A. Woman’ was het laatste deel van Jim Morrison’s carriere. Deze carriere begon met ‘Break On Through’ en eindigde een aantal jaar later met ‘Riders On The Storm’.

Dave Evans schreef:[19-04-2011]
Zo net even het pallet bekeken en er weer iets van afgeplukt!

The Doors brachten hun zesde studio-album (LA Woman) uit in april 1971, minder dan drie maanden later stierf Jim Morrison, zijn dood zorgde ervoor dat een van de krachtigste en kreatiefste carriere's in de geschiedenis van de Amerikaanse rock en roll tot een einde kwam. De rest van de band ging door, maar was niet meer dan een omhulsel van de orginele line-up. ‘L.A. Woman’ is gebouwd op de fundering gelegd door het album ‘Morrison Hotel’. Het is misschien een beetje gladder en strakker maar de kwaliteit is nagenoeg hetzelfde en dat wil zeggen zeer hoog. Het album heeft een beetje een donkere sfeer welke dominant is op het gehele album. ‘L.A. Woman is een groot commercieel succes geworden. Het is hun best verkochte album sinds hun debuut.

Op het album staan twee absolute hitsingles welke een perfekt beeld geven van de beide kanten van The Doors. ‘Love Her Madly’ heeft een leuk melodieus smaakje gecentreerd rond Ray Manzarek’s keyboardspel. ‘Riders On The Storm’ neemt de luisteraar mee op een reis van zeven minuten door de donkere kant van The Doors muziek. Het nummer werd in 2009 opgenomen in de ‘The Grammy Hall Of Fame‘. ‘The Changling’ was een goed nummer om het album te openen en ‘Been Down So Long’ bevat heerlijk gitaarwerk door Krieger, het extra toegevoegde baswerk geeft het nummer een vol geluid. ‘L’America’ valt een beetje uit de toon vergeleken met de rest van het album vanwege de psychedelische sfeer maar heeft wel een leuk spookachtig geluid. John Lee Hookers klassieker ‘Crawling King Snake’ is leuk om te horen in de Doors versie en wat mij betreft beter dan het orgineel van Hooker. ‘Hyacinth House’ word beschouwd als het meest droevige Doors nummer ooit opgenomen.

‘L.A. Woman’ was het laatste deel van Jim Morrison’s carriere. Deze carriere begon met ‘Break On Through’ en eindigde een aantal jaar later met ‘Riders On The Storm’.


<object width="480" height="390"><param name="movie" value="https://www.youtube.com/v/b-wgIht3roA?fs=1&hl=nl_NL&rel=0"></param><param name="allowFullScreen" value="true"></param><param name="allowscriptaccess" value="always"></param><embed src="https://www.youtube.com/v/b-wgIht3roA?fs=1&hl=nl_NL&rel=0" type="application/x-shockwave-flash" allowscriptaccess="always" allowfullscreen="true" width="480" height="390"></embed></object>

Euh Dave..? volgens mij klopt dit niet helemaal



Die??

HET meesterwerk van the Doors, hierbij past uiteraard alleen een 10

En als Dave nu zo vriendelijk is om de stembus open te doen, zal ik hem daar ook doneren

oh, het is al gelukt zie ik

Ik heb The Doors altijd al goed gevonden, alleen vind ik dit een wat minder nummer van ze. het heeft een lekker ritme, maar iets te ouderwets. Riders On The Storm is voor mij de topper.

In de cd- kast hier heb ik 3 live albums en 2 The Best Of cd's liggen.

Een 8.

En Dave, ik zie hier nog echt geen filmpje

Maar een stembus hahah.. ik heb ook altijd wat te zeiken

De stembus is NU geopend

De beste jamsessie ooit: 9

Prima omschrijving is al gegeven door dhr. Sowhat, dus ik heb er weinig meer aan toe te voegen. Maar omdat ie volgens mij in of bijna in de top-50 van de Magistrale staat, ga ik er toch maar een 10 tegenaan gooien! En om er nog een loze toevoeging bij te doen: fantastisch nummer!

Eens in het jaar verschint er bij RTH een nummer dat ik met een 9 of hoger bekroon. Vandaag is zo'n moment.

Niet zo godsgruwelijk fantastisch als vroeger, maar nog steeds een 9.

In mijn top10 allertijden. Om met mrJohn te spreken vind ik dit het magnus opus van the Doors
De aftakeling hoor je in de stem van Jim, maar toch zo ontzettend veel energie in het nummer; het geweldige middenstuk, de finale; dikke vette 10!

Nou Jaap, twee dagen achter elkaar muggeziften. Heb je het op je heupen?

Ik denk echt dat je het nummer en de mensen die hier een 10 voor geven onderschat. Sowhat heeft het perfect aangegeven. De ultieme jamsessie.

En ik moet je uitleg over HQ toch niet serieus nemen, toch? Dat was een geintje van je, neem ik aan.
Misschien moet je anders een nieuwe topic opstarten: Ranking the Video's

En joh, gewoon je cijfer geven ook al is die lager dan een 10. Ook jouw mening telt, toch?

Oja, ik geef dit trouwens een 9.

Ik stond op het punt om me aan te sluiten bij de tienen van m'n voorgangers, maar bedacht me toch dat 'The end' nog net even beter is. Daar zal ik nooit een elf voor mogen geven, dus levert LA Woman een puntje in! Een 9 dus, maar het blijft heerlijk om naar te luisteren.

Roy, we zijn het idd erg vaak eens de laatste tijd

Ik stem volgens de "officiele" cijfer definitie die in mijn rapport stond op de lagere school. 10 = Uitmuntend. En aangezien er de laatste 50 jaar wel zo'n 15.000 nummers in de hitparade hebben gestaan, mogen er best heel wat tussen staan die uitmuntend zijn. Zo zuinig hoeven we niet te zijn met de tienen. Maar smaken verschillen natuurlijk, en ik vind deze iets minder. Ik stem 8 = Goed.

Ik vrees dat ik dan de eerste zal zijn die echt een kritische noot bij dit nummer gaat plaatsen... Ik vind het eigenlijk niet een heel bijzonder nummer, bovendien vind ik de stem van Morrisson helemaal niet zo'n fijne stem om naar te luisteren....Alleen de muzikale ondersteuning (instrumentale) kan ik wel waarderen... The Doors hebben in mijn optiek betere nummers gemaakt, (Riders on the storm, Light my fire, maar ik ben sowieso niet zo'n hele grote fan van de band... Een 6 heb ik er nog wel voor over!

Er is al genoeg gezegd ik gooi er gewoon nog maar een 9 tegenaan.

Dat gezever over die 10'en (en 1'en) kan bij elke RTH wel plaatsvinden. Men is kennelijk dol op superlatieven, die hun mening kracht bijzetten. Bovendien wil iedereen dat zijn/hjaar favoriete nummer zo hoog mogelijk scoort (en een hoge positie in de RTH-top 100 bemachtigen), en dat bereik je alleen met een 10.

Hetzelfde geldt voor het beoordelen van liedjes tijdens de Top 2000.

Een dikke vette 10 en dat is enkel omdat een 11 niet kan

Vaste waarde in de hoogste regionen van mijn persoonlijke aller tijden lijsten en mijns inziens het Doors nummer, het intro is magnifiek, de zang buitengewoon en de rest van het nummer zit ook gewoon donders goed en ritmisch stampend in elkaar.

Een heerlijke plaat, maar ik vind dat The Doors mooiere hebben gemaakt. (Riders on the Storm, Down so Long, Light my Fire en Love her Madly). Gewoon een vette 8.

Valt er nog iets toe te voegen aan alle superlatieven en kritische noten? Jawel!

Het stemgeluid van Jim bijvoorbeeld. Hij had altijd al een stem met een groot bereik, maar door zijn exorbitante gewichtstoename (ik vraag me af of hij nog een 'lekker ding' was, maar daar kun je over twisten) is zijn stemgeluid een stuk zwaarder geworden. Juist bij L.A. Woman past dat uitstekend. Het maakt de song op een mysterieuze manier duister.

Vervolgens: regelmatig wordt er vergoeilijkend gepraat over de slechte productie van plaatjes van een jaar of 40 oud. In die tijd zou het niet beter kunnen door de stand der techniek op dat moment. Dit is het ultieme bewijs dat ook destijds een nummer uitstekend in het vinyl geperst kon worden. Op geen enkele manier klinkt dit krakkemikkig of tijdgebonden.

Vorig jaar kwam ik tijdens het jaarlijkse grootste bluesfestival (Big Rivers) iemand tegen die aan mij vroeg waarom er zoveel bands nummers van the Doors spelen. Dat hoef je niet te verklaren; luisteren naar L.A. Woman volstaat. Het is een teken aan de wand dat in de 40 jaar na het verscheiden van Jim Morrison nooit meer een band is geweest die zoveel aan de bluesrock heeft toegevoegd als the Doors.

Ten slotte iets over de tienen enzo: ik vind het erg grappig om te lezen dat er mensen zijn die denken te weten waarvoor je wel en geen 10 mag geven, of dat ze denken te weten waarom anderen een 10 geven. Een welgemeend advies voor iedereen: neem jezelf niet altijd zo serieus.

O ja, een 10 uiteraard voor dit meesterwerkje.