Paaps Album Top 57 - Album van de dag!

Een muur van geluid die mij slecht bevalt.

Jaaaaaaaaaa eerst het neurotische vervreemdende en invloedrijke suicide, daarna het sleazy, sexy, broeierige heerlijke Morphine en nu het gruizige geluid van de heer Branca (I love de No Wave stroming). Paap je maakt me blij. Nu graag iets wat ik nog niet ken want ik wil er ook graag nog wat van leren .

Ik vind je wel veeleisend Vlerelientje. Maar je wordt op je wenken bediend, want 54 ken je denk ik niet.

54. Can – Monster Movie (1969)


Genre: Krautrock

Father Cannot Yell (7:02)
Mary, Mary So Contrary (6:16)
Outside My Door (4:12)
Yoo Doo Right (20:19)

Te beluisteren via http://listen.grooveshark.com/#/playlist/Can+Monster+Movie/35653939
En dan drukken op 'Play All'.


Niet geheel verrassend is Can de hofleverancier in de lijst, met liefst vijf albums staan ze genoteerd in de lijst, en de eerste vinden we op 54.

In 1969 staat de band nog in de kinderschoenen. Na in 1968 al een en ander te hebben opgenomen wat later pas uitgebracht zou worden) is Monster Movie in 1969 het officiële debuut. Monster Movie klinkt rauw, in your face en door de aanwezigheid van vocalist Malcolm Mooney nog enigszins soulvol (dit in schril contrast met zijn opvolger Damo Suzuki.) Wéér speelt repetitie een hoofdrol, en het is duidelijk te horen dat de band een voorbeeld is geweest voor veel (post-)punk, new en no wave bands aan het einde van de jaren '70. En dan moeten de 'grote' albums nog volgen. Die vinden we dan ook later terug in deze lijst.

Hoe dan ook, deze band was nu zijn tijd al ver vooruit.

Bij het volgende Can-album vertel ik meer over de band, én over de stroming die men 'krautrock' noemt.

Can sla ik ff over. Jammer dat er 5 van in staan. Had gehoopt op 1 album per artiest.

53. Cat Power – Moon Pix (1998)


Genre: Singer-Songwritester met ballen

American Flag (3:30)
He Turns Down (5:39)
No Sense (4:50)
Say (3:24)
Metal Heart (4:02)
Back of Your Head (3:43)
Moonshiner (4:50)
You May Know Him (2:46)
Colors and the Kids (6:35)
Cross Bones Style (4:32)
Peking Saint (2:28)

Te beluisteren via http://listen.grooveshark.com/#/album/Moon+Pix/140539
En dan drukken op 'Play All'.


Geen Can voor Sowhat. Nee, die heeft liever eigenzinnige vrouwen. Dan treft hij het met Cat Power, de eerste van de slechts twee vrouwelijke soloalbums. De volgende komt pas over een maand of anderhalf.

Cat Power, geboren als Charlyn Marie Marshall, verliet voortijdig haar school in Atlanta om naar New York te verhuizen, waar ze Steve Shelley (Sonic Youth) en Tim Foljahn (Two Dollar Guitar) ontmoette. Zij moedigden haar aan werk op plaat te zetten, en zo geschiedde.

In 1998, toen ze inmiddels drie albums op haar naam had staan, kreeg ze een nachtmerrie, die haar inspireerde voor het schrijven van nummers voor haar volgende plaat, Moon Pix. Ondanks het vij brede instrumentarium op de plaat is het toch minimalisme troef. Instrumenten zijn zorgvuldig gekozen, en vaak zijn het er niet meer dan drie per nummer. Het moge duidelijk zijn dat ik een zwak heb voor repeterende patronen, akkoorden en weetikveel wat in muziek, want ook hier is dat het geval. In combinatie met de etherische zang worden er bijzondere nummers neergezet, die allemaal totaal anders klinken, maar ergens toch wel bij elkaar passen.

Ik vind het moeilijk om aan te geven wat ik hier zo geweldig aan vind, maar dat moet je al luisterend zelf maar ontdekken.

Ik ben er al wel achter dat jij een heel andere muzieksmaak hebt als ik...

Even vergeten iets te posten bij Glenn Branca, waar ik wel degelijk naar heb geluisterd, en waar ik na niet echt genoten te hebben van het eerste nummer (understatement) bij het tweede nummer dacht: "Mwoah, dit gaat eigenlijk best de goeie kant op", bleek het nummer een repeteergeweer van 12 minuten te zijn - en ik houd van lange nummers, maar er zijn grenzen... Ik denk dat Glenn geen grote vriend van me gaat worden.

En nu de draad opgepakt bij Can. En het eerste nummer klinkt best ok. Het is me echter wel duidelijk dat je van herhaling houdt, Paap... (of laten we het dan lang uitgesponnen thema's noemen, dat klinkt wat vriendelijker)

edit: ik zie nu pas dat je dat zelf al heel duidelijk hebt gesteld twee posts of zo hierboven. Mijn excuses voor de herhaling van dit thema - hoewel... Toch toepasselijk, in dit geval...

Jammer dat je maar twee zangeressen hebt, Paap, maar het zijn gelukkig wél twee besten, want de volgende denk ik al met zekerheid te weten.

Cat Power is lekker slepend, genuanceerd krachtig en heeft een volstrekt eigen geluid. No sense heeft mijn lijst al gehaald en het mooie lange liedje Colors and the kids heb ik opgeschreven. Dit album is af!

Stelletje zeurpruimen

Paap het blijft een geweldig topic en ik zeg maar zo ik geloof in de kracht van herhaling, Paap het blijft een geweldig topic en ik zeg maar zo ik geloof in de kracht van herhaling.

Sowhat gewoon luisteren niets overslaan doen wij bij jouw lijst ook niet als Theo voorbij komt.

Tot nu toe ben ik nog altijd blij met alles wat geplaatst is. Vermoed dat het best wel eens kan dat ik 57 albums lang blij blijf.

Vleertje schreef:Stelletje zeurpruimen
Sowhat gewoon luisteren niets overslaan doen wij bij jouw lijst ook niet als Theo voorbij komt.

Ik hoor bij die wie altijd luisteren. Ik heb alleen Can overgeslagen, want ik weet dat dit niet mijn kopje thee is.

Ik ben dus beslist geen zuurpruim en vind, net als jij, dit een geweldig topic.

En om op Vicky terug te komen: het is fijn dat Paap een absolute Vicky-fan blij kan maken met muziek die je het tegenovergestelde kunt noemen. Nu moet alleen iemand mij nog even uitleggen hoe dat kan

Tsja, ik weet niet wat je van Can kent, maar ze hebben echt zulke verschillende dingen gemaakt.. Nou ja, je mag het allemaal zelf weten. Nummer 52 is er weer één om ene berg stront op los te laten. Ik ben benieuwd! en jullie ook

Ik had het dan ook tegen Sowhat. Ik vind het ergens wel opmerkelijk dat je moeite had met Monster Movie, John. Want zo vervreemdend is dit nou ook weer niet. Misschien het laatste nummer..

Paapke schreef:Tsja, ik weet niet wat je van Can kent, maar ze hebben echt zulke verschillende dingen gemaakt.. Nou ja, je mag het allemaal zelf weten. Nummer 52 is er weer één om ene berg stront op los te laten. Ik ben benieuwd! en jullie ook

Oké Paap, ik zal morgen tijdens de koffie tijdens mijn werk als spelletjesmod eens proberen onbevangen te luisteren.

52. Richie Hawtin – DE9: Transitions (2005)


Genre: Minimal techno

Welcomm (In) (3:49)
TZ Entry Point (2:47)
Adding And (1:08)
Subtracting (2:00)
Prebuild (1:45)
Seiltanzer (3:00)
Visioning (6:51)
We (All) Search (2:45)
Jupiter Lander (0:30)
Reduction And (3:01)
Seduction (1:22)
Minimal Master (4:00)
All 4 Du (3:00)
Tonarzt (5:01)
The Tunnel (8:27)
Minimission (5:15)
Noch Nah (4:11)
Weiter Noch (5:44)
Where Is Mayday (4:01)
The Hole (2:11)
(D)ecaying Beauty (4:41)

Te beluisteren via http://listen.grooveshark.com/#/playlist/Richie+Hawtin+DE9+Transitions/35772604 En dan drukken op 'Play All'.
Jammer genoeg verschilt het volume een beetje per track.

Minimal techno. Het zegt het al. Wéér minimaal. Techno is niet het genre waar ik mensen hier een plezier mee doe. Op een of asndere manier is elektronische muziek 'not done'. Kraftwerk gaat nog wel, want Autobahn staat in de Top 2000. Maar techno? Dat gooien we toch op dezelfde hoop als die ellendige gabber die in de jaren '90 werd geproduceerd?

Mijn antwoord: nee. Nu moet ik bekennen dat er ook vette gabber is gemaakt, maar dat heeft natuurlijk geen enkele hitlijst gehaald. Nu is deze plaat van Richie Hawtin heel andere koek, maar het blijft een eeuwigdurende beuk. En die brengt je in een trance. Daarboven allemaal subtiele verandering die de trip niet doen verstoren, maar behoorlijke diepte geven.

Koptelefoontje op, en gaan met die banaan. Je mee laten voeren met deze plaat, dat is de bedoeling. Ondanks 21 losse tracks is het gewoon 1 geheel achterelkaar gemixt. Alle nummers zijn samengesteld uit in totaal zo'n 100 tracks. Bijzonder knappe productie!

Zo....zeurpruimen , vleerbesjes en repeteerpapen , wat een heerlijk stelletje zijn jullie toch . Zojuist heb ik een aantal nummers beluisterd maar ik merk dat de meeste muziek tot nu toe niet echt geschikt is voor de zaterdagochtend , vrolijk word ik er niet van. Eigenlijk is de enige die me tot nu toe echt kan bekoren Morphine .
Bij het beluisteren van de anderen krijg ik toch een beetje het gevoel dat men vooral heel erg zijn of haar best doet om vooral anders te zijn . Alternatief , underground , punk .. noem het allemaal maar op. En dan is het wachten op het moment dat de muzikant ontdekt wat ie echt wil... en dan krijg je zoiets moois als Morphine. Maar goed...smaken verschillen en een beetje gezelllig erover twisten is alleen maar leuk...

Ik heb onbevangen naar Can geluisterd en trok het niet tot het einde: ik vind het zenuwenmuziek. Volgende album geef ik ze weer een kans.

Richie Hawtin kan me ook al niet bekoren. Het is niet mijn eentonigheid.

Maar Paap, je hebt me tot nu toe al met drie albums blij gemaakt en ik denk dat er nog vele volgen!