Paaps Album Top 57 - Album van de dag!

De titel zegt het:

Een keertje niet slechts losse nummertjes, maar albums!
In mijn ogen is een goed album veel meer dan een verzameling songs. Het album is hét kunstwerk.

De komende 57 dagen tel ik af naar mijn ultieme album. Morgen trap ik af. Hopelijk ontdekken jullie veel moois tijdens deze reis

Ik kies de komende tijd je wiel en zal het op de voet volgen Paap

jottum daar komen vast een boel fijne albums aan. Ik hou je de komende 55 dagen in het oog.

Oeieoei, prachtig initiatief, Paap. Ik neem me voor om van elk album dat ik niet ken minimaal 2 nummers aandachtig te gaan luisteren, en laten we hopen dat het goed bevalt, dan krijg ik er weer een hoop nieuwe muziekjes bij...! Ik zit nu al met smart te wachten op de nr. 55.

1950's: 1
1960's: 7
1970's: 11
1980's: 10
1990's: 13
2000's: 13

57. Suicide – Suicide (1977)


Genre: synth-punk, protopunk

Ghost Rider (2:32) – youtube
Rocket USA (4:14) – youtube
Cheree (3:40) – youtube
Johnny (2:09) – youtube
Girl (4:04) – youtube
Frankie Teardrop (10:24) – youtube
Che (4:50) – youtube

Voor sommigen van jullie begint de ontdekkingsreis meteen zwaar, aangezien de eerste ontmoeting met Suicide niet iedereen goed is bevallen.

Suicide bestaat uit twee jongens die het in de jaren '70 eens anders wilden doen. Ze waren de eersten die de term 'punk' gaven aan hun eigen werk. Beïnvloed door onder andere Silver Apples besluiten Alan Vega en Martin Rev (die nooit een keyboard heeft aangeraakt) een plaat op te nemen. In 1977 verschijnt het titelloze debuut.

Van deze plaat kennen we inmiddels Frankie Teardrop.
Hiermee hebben we het 'ergste' nummer wel gehad, maar desondanks blijft het een ongemakkelijke plaat. Ondanks dat alle nummers geen heel hoog tempo hebben, klinkt het allemaal vreselijk zenuwachtig en onrustig. Constant repeterende synthesizer, pulserende drumcomputer en de neurotische vocalen van Alan Vega zijn hiervoor verantwoordelijk.

Voor velen niet het kopje thee, maar repetitieve hypnotiserende muziek weet mij vaak erg te boeien.

Of je ervan houdt of niet, Suicide (en deze plaat in het bijzonder) was erg belangrijk in de ontwikkeling van synth-pop, dance, industrial en 'indie'. Dit blijkt ook uit het feit dat het nummer Ghost Rider door zowel R.E.M. En Soft Cell als 'koning van de bak herrie' Merzbow is vertolk. Merzbow zal ik jullie hier besparen, maar op youtube staat benoeg voor de nieuwsgierigerd.

Voor degenen die dit niks vinden: troost je met het idee dat je niet de enige bent. In juni 1978 vond er in Brussel een legendarisch optreden van dit duo (dat in het voorprogramma van Elvis Costello stond) plaats waar ze uiteindelijk van het toneel werden ge-boo'd. Uit protest daartegen speelde de geïrriteerde Costello een korte set. Het korte optreden van Suicide staat als bonustrack vermeld op de heruitgave van deze plaat.

Hoogtepunt:

Mooie aftrap, Paap!
Frankie T was trouwens ook de aftrap van de uitzending van mijn top-125.
Al eerder ook ontdekt dat ze mooie korte liedjes hebben, waarvan er drie, Johnny, Girl en Ghost Rider, in mijn schriftje staan.
Ik ga morgen het hele album luisteren om me na een zware schooldag op te vrolijken.

Nee sorry, dit is gewoon niet mijn kopje thee. Op zich heb ik niks tegen albums die wat luisterbeurten vergen, maar ik weiger de moeite te nemen om me te verdiepen in albums die op het eerste gehoor geen enkele potentie tot leuk vinden in zich dragen... Tussen mij en Suicide wordt het denk ik nooit wat. Ik vermoed dat Paap nog heus wel een aantal albums in petto heeft die meer mijn ding zijn

Kaj, ik kan met aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid melden dat er inderdaad Kaj-vriendelijke albums in de lijst staan!

Nee, sorry, helemaal niks voor mij.
Maar ik troost me met de gedachte dat je nog 54 albums hebt die wel beter móeten zijn !

Nee, het feest wordt nog mooier. Ik kom er vanmiddag dat ik 2 albums ben vergeten, en voel mij daarom genoodzaakt de lijst uit te breiden naar 57 albums. Twee dagen extra feest! Of 2 dagen extra kwelling natuurlijk

Er zijn twee soorten eentonige muziek: die ik trek en die ik niet trek. Deze trek ik zeer goed. Waarschijnlijk vanwege het nerveuze, onrustige, aparte en tegendraadse. Ik kende dit al van mijn yt-zoektocht en heb ze nu, m.u.v. Frankie T want ik wil zo ff tv kijken, achter elkaar gedraaid. Ik vind het mooi.

Het geschreeuw uit Frankie T komt trouwens in geen van de andere liedjes voor.

56. Morphine – Cure for Pain (1993)


Genre: Rock noir/Low rock (term door de band zelf verzonnen)

Dawna (0:44)
Buena (3:20)
I'm Free Now (3:25)
All Wrong (3:41)
Candy (3:15)
A Head with Wings (3:40)
In Spite of Me (2:35)
Thursday (3:26)
Cure for Pain (3:14)
Mary Won't You Call My Name? (2:29)
Let's Take a Trip Together (3:00)
Sheila (2:49)
Miles Davis' Funeral (1:40)

Te beluisteren via http://listen.grooveshark.com/#/playlist/Morphine+Cure+For+Pain/35528687
En dan drukken op 'Play All'.


Voor mij is Morphine 1 van de meest sexy acts in de popgeschiedenis. Rock op jazzinstrumenten: een trio bestaande uit Mark Sandman (tweesnarige bas, zang), Dana Colley (baritonsaxofoon) en Jerome Deupree (drums), die twee jaar na oprichting in 1989 werd vervangen door Billy Conway. Het bijzondere instrumentarium wordt bijgestaan door de lage, sexy croonerstem van Mark Sandman. Ik zou er bijna verliefd op worden, ware het niet dat hij in 1999 in het harnas is gestorven aan een hartaanval op het podium, wat het einde van Morphine betekende.

In de tien jaar bracht de band vijf reguliere albums uit, waarvan Cure For Pain de tweede is. Waar voorganger Good erg intiem en puur is, is deze plaat wat rockender, melodieuzer en ruimtelijker. Dit maakt het geheel allemaal iets toegankelijker, en ook iets minder fantastisch. Dit is natuurlijk allemaal relatief, want het album is prachtig genoeg om in mijn top 57 te belanden.

Serveertip: 's avonds heel laat, met een glas port en mexicaanse rondjes!

Is wel te pruimen met een wijntje erbij.
Sheila is een erg fijn nummer!

Eén album dat ik enger vind dan de ergste horrorfilm van Stephen King, en één album wat me heerlijk bij de strot grijpt - en het is nog niet eens laat op de avond, laat staan dat ik er een rood wijntje en mexicaanse knabbels bij heb... Suicide ga ik proberen z.s.m. te vergeten, anders slaap ik vanavond niet, en Morphine gaan we tegen bedtijd nog eens lekker beluisteren met voornoemde accessoires... Buena is een toptrack, maar ook wat daarna kwam sprak me aan!

Wat een boze berichten allemaal over Suicide zeg. Er staat meer dan Frankie op heh, en dat is echt een pak minder vervelend voor degenen die het niet leuk vinden

Anyway, nummer 55 zit meer in de Suicide-richting dan in de Morphine-richting. Sorry

55. Glenn Branca – The Ascension (1981)


Genre: No wave

Lesson No. 2 (5:01)
The Spectacular Commodity (12:41)
Structure (3:06)
Light Field (In Consonance) (8:19)
The Ascension (13:11)

Te beluisteren via http://listen.grooveshark.com/#/album/The+Ascension/580210
En dan drukken op 'Play All'.


Ik ben eigenlijk veel te moe voor een stukje.
Voor meer over Glenn Branca, zie http://nl.wikipedia.org/wiki/Glenn_Branca
Voor meer over No wave, zie http://nl.wikipedia.org/wiki/No_wave

Kernwoorden: repetitie, dissonantie, gitaarmuren, onheilspellend, i like! , herrie?!

Serveertip: keihard!