Glastonbury Dag 3 30 juni 2024

Glastonbury Dag 3

Gebruikmakend van de terugkijk concerten, de dag begonnen met Jessie Ware. Populair op Orinoco (Catch22). Best wel poppy en disco-orientated muziek en ze had de “pech” op hetzelfde tijdstip als Coldplay geprogrammeerd te staan (dus relatief minder publiek). Energiek en makkelijk in het gehoor liggende melodieën en super fijne stem. Ze kan in ieder geval uitstekend zingen! Amusante show.

Overgehaald door de recensies toch Coldplay in de herhaling gekeken. Veld meer dan afgeladen vol en mag een wonder heten dat er bij Jessie Ware en overige afsluitende optredens op de andere podia nog publiek te vinden was.
Anyway, heel veel special effects zoals vuurwerk, led-armbandjes die allemaal op hetzelfde moment aan/uit gingen. Chris Martin is een goede frontman van de band en zijn stem blijft redelijk overeind in het muzikale- en show geweld. Muzikaal gezien lekkere nummers (een soort van alle tophits op een rij) maar zeker geen hoogvliegers, m.u.v. Arabesque, wat ik altijd een goed nummer gevonden heb. Daarnaast was er natuurlijk het “samenzingen” met andere artiesten die ook die avond op Pyramid Stage hadden opgetreden (w.o. Little Simz en Femi Kuti). Ik vond dat gedeelte beetje obligatoire, iig niet spontaan. Kan me echter wel heel goed voorstellen dat veel mensen volledig uit hun dak gingen en dit echt als HET concert van Glastonbury ervaren hebben.

Gelukkig kan ik vanmiddag weer naar mij meer aansprekende bands kijken, waaronder London Grammar, Nothing But Thieves, NewDad, Mdou Moctar, Two Door Cinema, The National.
Dus zoals gezegd begint mijn 3e Glastonbury dag met NewDad, een Ierse indierockband uit Galway, opgericht in 2018. Band heeft in het eerste kwartaal fijn in Catch22 gestaan, dus je kunt wel stellen dat de samenstellers van Glastonbury goed naar Orinoco luisteren want gisteravond ook al Yard Act . Zo upbeat als de muziekjes gisteren waren (was ook ernstig mooi weer) zo “cynisch” en donker de kijk op het leven is in de muziek van NewDad. Doet in de verte denken aan de donkere muziekjaren van The Cure. Gelukkig stonden ze op Woodsies stage, een donkere tent, dus dat paste goed. Heel lekker optreden met niet al teveel rauw gitaarwerk en de zangeres heeft wat je van een Ierse zangeres mag verwachten, beetje dromerige stem die qua tekst behoorlijk kan uithalen. Het was een goede kennismaking met het verdere werk van NewDad, maar ik zou het beluisteren als het giet van de regen.

Daarna naar Mdou Moctar, alweer een Catch22 finding! Als ik zo naar alle bands kijk die ik vandaag zal zien optreden is het Orinoco/Catch22 gehalte 100%. Mdou Moctar is een Toeareg-songwriter en muzikant uit Agadez, Niger, die moderne rockmuziek uitvoert, geïnspireerd door Toeareg-gitaarmuziek. Ik kan wel merken dat na 2.5 dagen mijn intake-vermogen qua muziek aan het afnemen is, en dat is jammer voor dit concert want ze spelen echt enorm goed en overtuigend. Muziek is niet echt te omschrijven (soort/stijl) dus na een 35 minuten besloten even geen muziek te luisteren.

Rust genomen en met Nothing but Thieves de draad weer opgepakt. Dat was de moeite waard, heerlijk gitarenwerk, goede drummer en sterke zang en niet teveel ballads (daar had ik al genoeg van gehad). Originele muziek ipv afgekloven hardrock of punk. Bereik van zanger Conor Mason is enorm, van hoog naar laag. Speciale vermelding; uitvoering van Welcome tot the DCC was briljant. Box stond op 95!!! Jammer dan buren. Overall lekker energiek en vol overgave, ideaal voor dit tijdstip (17.30 – 18.30. Super concert!
Volgende hoogtepunten worden volgens mij The National en London Grammar (al zal ik die laatste waarschijnlijk niet live meemaken).

OK, dan afsluiten met The National. Mijn ogen vallen bijna dicht, maar wow, dat concert kwam binnen. Rauw, ongepolijst in tegenstelling met Coldplay. Dit is band die weet hoe songs te schrijven die je ziel binnenkomen. Matt was in topvorm (en dat na een string van concerts all over in Europe), en de band klonk scherp, vitaal en energiek. Matt is theatraal zonder over the top te gaan en ieder nummer kwam binnen op een diepere manier dan ik verwacht had. Geweldige muzikanten (gitaren en drums en hele sterke blazers). Natuurlijk ontbraken Bloodbuzz Ohio, England en About Today niet maar die hoorden er gewoon bij. The National, op eenzame hoogte (imho) op een verder prima Glastonbury. Maar dit concert was voor mij de kampioen! Wat een TOP concert!!

Nabrander op maandagmorgen =
London Grammar inderdaad in de replay meegemaakt, maar wat was dat de moeite waard!! Hannah Reid (zangeres) heeft zo’n mooie stem en iedere song klonk breekbaar. Nu staan ze al niet echt bekend om hun “partysongs”, maar om hun gevoelige songs live te horen gaf een extra dimensie aan het woord emoties. Zoals ze zelf aangaven in een interview; “we zijn goed in het verkopen van verdriet”. Ze speelden 2 nummers van nieuwe album dat 13 september uit zal komen. Ik heb echt van begin tot eind gebiologeerd geluisterd, met als hoogtepunt voor mij “How does it feel” en “Wasting my Young Years”. De set werd afgesloten door “Strong” en zo voelde ik me ook na afloop. Wat een topband is London Grammar.

Tot zover mijn verslagen van een heel fijn Glastonbury 2024.