*RTH* Siouxsie & the Banshees - Cascade

[28-11-2015]

Siouxsie and the Banshees was een Britse rock- en postpunkband met als vaste bandleden: zangeres Siouxsie Sioux, bassist Steven Severin en drummer Budgie. In de twintig jaar dat de band actief was, speelden er bijna evenveel verschillende gitaristen in. De naam Siouxsie is afgeleid van een groep indianenstammen die samen de Sioux[4] genoemd worden. De band was vooral in de jaren tachtig populair.

Tijdens de jaren negentig en in het nieuwe millennium stond de band minder op de voorgrond, tot een nieuwe lichting succesvolle groepen, waaronder Tricky, Massive Attack, Red Hot Chili Peppers en LCD Soundsystem Siouxsie and the Banshees als inspiratiebron noemden.

In juni 2013 gaf de band na een pauze van vijf jaar twee concerten in Londen, op zaterdag 15 en maandag 17 in de Royal Festival Hall.

In 1976 wisten Siouxsie and the Banshees de aandacht op zich te vestigen door een twintig minuten durende versie van The Lord's Prayer te spelen, met Sid Vicious op drums.
In 1977 en in 1978 maakte John Peel opnames van de band die verschenen op lp's. In 1978 tekende de band een contract bij Polydor en verscheen de single Hong Kong Garden. Dit nummer droeg Siouxsie op aan haar plaatselijke afhaalchinees, als protest tegen racistisch geweld. Het was het openingsnummer van het eerste album The Scream.

In 1979 verscheen het album Join Hands, waarop uiteindelijk het nummer The Lords Prayer, dat eigenlijk een live nummer is. Het is met veel moeite op de plaat gezet. De hoesillustraties uit de Eerste Wereldoorlog refereren aan het nummer Poppy Day over de klaprozen (poppies) op de grafvelden in Vlaanderen.

Na Join Hands verlieten John McKay (gitaar) en Kenny Morris (drums) de band, vlak voor een optreden in Aberdeen op 7 september 1979. The Cure stond in het voorprogramma en Robert Smith bood zich ter plekke aan als invalgitarist.
Met een nieuwe vaste bezetting verscheen in 1980 Kaleidoscope, een titel die de veelzijdigheid van de band moest uitdrukken. John McGeoch (ex-Magazine) bood zich aan als invalgitarist en Budgie (ex-The Slits) werd de drummer.

In 1981 verscheen het album Juju, met een afbeelding van een Afrikaans beeld (uit het Horniman Museum in Forest Hill) op de hoes. Het jaar daarop kwam het album A Kiss in the Dreamhouse uit, dat geïnspireerd was door psychedelische muziek.
In de hierna volgende albums groeide de band naar melodieuze, moderne muziek.

In 1996 ging de band uit elkaar. Sioux en Budgie richtten zich op The Creatures en Steven Severin ging zich bezighouden met kunst en filmmuziek. In 2002 gaf de band toch een concertreeks, The 7 Year Itch, naar aanleiding van hun twintigjarig jubileum.

In 2004 volgde de tournee Dreamshow. Deze ging onder de naam An Evening With Siouxsie naar de Royal Festival Hall in Londen, met Siouxsie en The Creatures, aangevuld met Leonard Eto, van het Japanse Taiko-drumgezelschap Kodo en The Millennia Ensemble, een klassiek orkest.

In juli 2006 tekende Siouxsie een platencontract met Universal. In de zomer van 2007 verschenen de single Into a Swan en het album Mantaray.


We ranken van Siouxsie & The Banshees - na "Spellbound" en "Cities in Dust" - het nummer "Cascade" van hun zesde album A Kiss In The Dreamhouse uit 1982.

 

live

Mwoah, het houdt niet over. Het was natuurlijk altijd wel lekker alternatief en werd daarom gedraaid op Hilversum 3 (dinsdagavond vara, woensdagavond kro en vrijdagavond vpro) maar het is toch tamelijk kwaliteitsarme muziek.

4

Op zich is Siouxsie altijd wel goed, al zijn de albums soms wat inconsistent, de singles redden die albums dan toch vaak.
Dit nummer is ook wel een van de beste van het album, ik kom op een 8.

Jaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaa. By far de beste Siouxsie. 10

Voor deze een kleine 7

Ze kan wel zingen, maar ik vind het desondanks niet prettig om naar te luisteren. Muzikaal vind ik het ook niet zo best, een beetje een vreemde, lege sound. Ik kom dan ook niet verder dan een 4.

Wat een lekker muziekje zeg. Stem verdient wellicht niet de schoonheidsprijs, maar past er uitstekend bij. Dikke 8.

Errug leuk. Zeker een 8 waard

In de jaren '80 verkeerde ik in kringen waar Siouxsie zeer populair was.
Bovendien had een zus van een vriendin had een 'vergelijkbare stem' en zong in de band Barbed Wire, ook covers van S&theB, en we beluisterden het orgineel ook vaak.

Ik was er echter niet zo van gecharmeerd, de band is volkomen ondergeschikt gemaakt aan de zangeres, en de drummer noemde ik destijds al Budget ( hij was het vriendje van Siouxsie)
De band houdt sowieso niet over, en de zang bij tijd en wijle ook niet.

Ik heb zowel Cascade als Cities of Dust nog maar eens beluisterd.
Cascade brengt het er nu beter vanaf.
Een 6je.

Tegenwoordig kun je het op internet allemaal lekker makkelijk opzoeken, maar de haren rijzen mij ten berge als ik lees hoe lovend de Britse recensenten waren.
Dus misschien ligt het aan mij?
Ik kan me wel vinden in de visie van Sokratikos, dat het de band primair ging om het scheppen van een sfeer die naadloos op de tijdgeest aansloot.