*RTH* Frank Sinatra -I've got you under my skin

Ik hou van intressante levensverhalen, maar ik trek de muziek niet, dus ik heb hem uit gezet. Het is zulke opa-muziek. Ik maak een uitzondering voor NY, want dat kan je zo lekker meegalmen.dit hou ik ook niet vol, een 3. De versie van Neneh Cherry is lekker spannend, die geef ik een 8.

Geweldige crooner, mooi nummer. 8

Ik heb erg weinig met zijn muziek, maar dit vind ik wel één van de aardige nummers. Een 6.

Zal mij benieuwen wanneer de eerste papegaai gaat zeggen dat hij zo'n geweldige stem heeft. Dit is namelijk één van de grootste raadsels in de muziekgeschiedenis. Iedereen heeft oren dus iedereen hoort toch dat dit een doodgewone zangstem is zonder iets speciaals?

Maakt op zich niet uit, hoor; J.J. Cale heeft ook geen bijzondere zangstem, net als Bob Dylan of Lou Reed.

Waarom dit liedje van mij een onvoldoende krijgt komt dus niet door de doodgewone zangstem, maar door het oubollige liedje. Wat zeg ik? Oubolligheid in de overtreffende trap. Toen ik het subforum RTH aanklikte rook ik de spruitjeslucht al.

1

Met deze stijl van muziek heb ik helemaal niks. De manier van zingen in combinatie met de stem staat me dan ook nog eens tegen,
dus dan een is 2 nog best redelijk dacht ik.

Journeyman schreef:


Je mag natuurlijk altijd zijn stem niet mooi vinden of zijn muziek zwaar ruk vinden maar ik hecht toch echt even wat meer waarde aan het oordeel van al die plaatkopers .

Celine heeft ook 200 miljoen platen verkocht, Journey

Niets aan! Jazz is mooi, maar nooit als je erbij gaat zingen... Een 1.

Beetje suf nummertje van Frank. 5

Mijn Sinatra-bereik is alomvattend: een 1 voor My Way en een 10 voor It was a very good year.

PPProfessor schreef:Beetje suf nummertje van Frank.  5

Mijn Sinatra-bereik is alomvattend: een 1 voor My Way en een 10 voor It was a very good year.

Zo Proffie,

Nog lekker Rutte gepest gister?

Hij heeft best leuke nummers, waaronder deze dus, een 7

Een zeventje, gewoon goed. Het is de timing die 't 'm doet. LOL

Ik ben een enorme fan van de "jonge" Frank Sinatra. Pak 'm beet, jaren vijftig. Met waanzinnig mooie arrangementen van Nelson Riddle, maar vooral van de hand van de geniale Gordon Jenkins. Overigens is dat besef niet met de jaren gekomen. Begin jaren '80 draaide ik albums als Only the Lonely (1958) en Where are you (1957) helemaal grijs. Eenieder die zich ook maar een beetje voelt aangesproken door z'n stem en timing adviseer ik eens naar deze platen te luisteren.

Nogal een suf nummer, op het instrumentale stukje bij ca. 2,5 minuut na. Een 5.

Ik vind Sinatra beter in zijn melancholische nummers (neem het volledige album In The Wee Small Hours). Hier is het instrumentale stuk inderdaad wel het meest geslaagde gedeelte. Een 6