*RTH* Dream Theater - The Count of Tuscany

Jan,

ik geloof dat je mijn vorige 'oproep' niet helemaal hebt begrepen, dus zal ik 'm nog een keer herhalen.

En nog iets anders: Ja, de V500 is net voorbij en we zijn bijna allemaal zo heerlijk eensgezind geweest dat ik er nog kippenvel van krijg als ik er aan denk, maar dit nummer moet 'gewoon' gerankd worden net als alle andere... Dus Jan: kom er maar in met die 2 of 3 en een verhaal over je hond die hier nog niet op uitgelaten mag worden...

Er staat dus vrij duidelijk dat eenszgezindheid heel erg leuk is, MAAR dat dit nummer gewoon geranked moet worden, net als alle andere. Dus ik vind het helemaal niet erg om te lezen dat jij precies doet wat ik had verwacht, namelijk dit nummer volledig kraken. Sterker nog: had je het een 8 of zo gegeven, was ik ernstig verontrust geraakt...
Dat je daarbij het enige moment dat ik kritiek heb overwogen ('maar dan moest ik wel enorm gaan zeuren') meteen bombardeert tot het beste moment van het nummer vind ik ook wel weer grappig gevonden. Ik zal binnenkort - als ik weer eens wat meer tijd heb - eens wat nummers die jij heel hoog ranked aan een kritische analyse onderwerpen. U bent gewaarschuwd...

Zo, ik heb ook maar eens de tijd genomen om dit nummer van begin tot eind te beluisteren. Had ik dit op de radio voorbij horen komen, had ik het waarschijnlijk na een minuutje of vier wel afgezet.

Zenuwachtigmakende muziek dit, het mag allemachtig knap zijn wat de muzikanten hier staan te doen, maar het is voor mij het bewijs dat lange platen niet per se meesterwerken hoeven te zijn. Overigens heb ik dit ook bij Yes en in mindere mate bij Pink Floyd: er komt geen eind aan, en daar ben je wel aan toe (evenzo zijn er platen waarbij het elke keer weer jammer is dat er een eind aan is gekomen, maar dat terzijde).

Na een minuut of 15 wordt het dan toch nog enigszins interessant, en de laatste minuten maken dat ik er nog een punt bij doe. Een voldoende voor deze voor mij veel te lang uitgesponnen plaat zit er echter niet in, ik blijf steken op een 5.

Beste Grafmat,

Tuurlijk heb ik je stukkie goed gelezen en ook goed begrepen. Alleen ik gebruik het vaak op een bepaalde manier, je pikt dingen eruit en vergroot ze. Daar is niks mis mee. Dat ik heb ik je afgelopen zomer al eens uitgelegd, mischien moet je dat maar eens nalezen.

Voor mij mag je mijn meesterwerken afkraken, dat is geen enkel punt. Alleen volgens mij heb ik gewoon op een genuanceerde en correcte manier jouw meesterwerk gerecenseerd. Het is gewoon 2 werelden die elkaar ontmoeten in chatwereld en dat maakt het toch best spannend.

Ik ga gewoon lekker door met mijn muzikale wereld en jij met de jouwe. Ik ga gewoon door met deze chat ondanks al die moelijk uitlaatbare muziek die over me heen gestort wordt en ik hoop dat je me nog kan verdragen.

Met vriendelijke groet,

Jan

Via Dromertje en Dave al veel over dit nummer gehoord, maar eigenlijk nooit de moeite genomen om er echt naar te luisteren, tot vandaag.
Wauw, wat begint het nummer mooi zeg, om over te gaan op een gedeelte waar ik heel moeilijk doorheen kwam en het bijna uit had gezet. Maar gelukkig heb ik dat niet gedaan en heb ik tot het eind geluisterd, want wat is het eind mooi zeg!
Tja en dan moet je een cijfer geven....
Bij mij wint dan toch het mooie gedeelte van het gedeelte wat ik echt niets aan vond, en geef ik toch een 7

Ik ken DT als een "muzikanten-band": tijdens een concert gaat iedereen staan kijken hoe ze het technisch doen. Vreselijk knap, maar het doet me niet zoveel.
Toch zitten er in dit nummer wel elementen die ik mooi vind (de gitaar aan het begin !), daarom een 7 van mij.

PS
Ik wil even mijn bewondering voor Jan uitspreken: geen liefhebber zijn en dan toch 19 minuten doorbijten en een gedegen oordeel neerleggen; complimenten !