*RTH* Dream Theater - The Count of Tuscany

[22-11-2011]
Speciale RTH voor Grafmat, dit als dank voor al zijn werkzaamheden om ook dit jaar van de V500 een groot succes te maken!

"De meest verbluffende Dream Theateract is en blijft “The Count Of Tuscany”. De intro heeft iets weg van Metallica’s “Fade To Black”, maar van zodra de complexe ritmes, gitaarharmonieën en Jordan Rudess’ wonderbaarlijke keyboardspel openbarsten, is het alsof een prachtige sterrenhemel verschijnt. Portnoy maakt het betoverende geheel alleen maar krachtiger. Wat volgt is een muzikale rollercoaster met een catchy refrein, een epische solo, een magisch akoestisch stuk en een hartverscheurende melodische break."


https://www.youtube.com/watch?v=E4yzYKIiV9Y


https://www.youtube.com/watch?v=M-CCvRGX5d4&feature=related

Als je hier een plaat van 23 minuten neerzet, dan neem ik toch wel even de tijd om uit te zoeken waar het allemaal over gaat. Interessant verhaal, maar uiteindelijk is dit toch niet mijn soort muziek. Onvoldoende is het natuurlijk niet, dus een 6.

Ik vind dit een vreselijke groep, dus ik ga zo'n lang liedje niet luisteren. Toch een 6 uitrespect voor het goede werk van Grafmat tijdens de V500 en de Bubbling.

Het is inmiddels bij de VV wel bekend dat ik meer van stofzuigergeluiden hou dan van lang uitgesponnen progrock. Maar deze is zeker niet vervelend. Natuurlijk ik ga nu niet meteen het hele oevre van DT kopen en draaien maar ik durf deze toch echt te waarderen met een naar boven afgeronde 7,5.

Misschien wel de allergrootste verrassing van deze Verrukkelijke 500 - Dream Theater met dit nummer als hoogste nieuwe binnenkomer. Daarvoor ben ik vele stemmers zeer dankbaar. En onder die stemmers was een heel aantal mensen die ik helemaal niet ken, mochten mij mensen mij van lijstmanipulatie verdenken...
Tja, het is mijn nummer 3 dus dat dit een 10 is moge duidelijk zijn.

Dave: Er staat in het stukje iets over de nieuwe drummer Mike Mangini, maar The Count of Tuscany was toch echt de zwanenzang van drummer Mike Portnoy, dus zou je dat nog even willen aanpassen...?

Tja, wat kan ik nou eigenlijk over dit nummer vertellen...? Het heeft alles wat een historisch progressive rocknummer nodig heeft. Elk bandlid is in absolute topvorm op dit nummer en laat het aller-, aller- allerbeste van zichzelf horen. Van de openingsgitaarsolo, via de majestueuze sound die na de inval van de rest van de band wordt neergezet (waarin Portnoy een aantal van de heerlijkste drumroffels laat horen die ik ken) naar een prachtige melodie die door Rudess wordt neergezet met strijkers, waarna een typisch symfoduel vol met maatwisselingen tussen gitaar en toetsen volgt. Als dat eindigt begint wat Dave waarschijnlijk als het mindere deel van dit nummer beschouwt - het metalgedeelte van het nummer. Ik vind het geweldig, LaBrie zingt super, het refrein staat werkelijk als een huis, en hoewel op het randje is de zang van drummer Portnoy wel gepast gezien het behoorlijk merkwaardige verhaal. Met name de ritmische wijze waarop het 2e couplet wordt gebracht is fe-no-me-naal (vanaf minuut 7), wát een beheersing wordt daar door drums bas en gitaar ten toon gespreid...
Als er érgens een paar seconden iets niet klopt in dit nummer - maar dan moet ik écht gaan zeuren - dan is het de overgang naar een nieuw instrumentaal stukje op 9.06. Dat gaat echter over in een fantastische solo van Petrucci.

En wat dan volgt... is pure muzikale poëzie als je het mij vraagt - uitmondend in een grande finale waarin het oooooooohooooohooooooohhh meezinggedeelte door sommigen wellicht als megecheasy wordt gezien, maar in mijn ogen niet meer dan een gepaste uitnodiging aan de luisteraar om deel te nemen aan 1 van de allermooiste nummers ooit -> en uiteraard keert het prachtige beginthema van Rudess terug aan het slot.

Daarbij mag nog best even gezegd worden dat het een geweldige prestatie is van een band om na ongeveer 20 jaar aan de top te staan jezelf alsnóg een keer te overtreffen, dat is maar weinig bands gegeven... Elders heb ik ooit geschreven over mijn gevoelens rond het vertrek van drummer Mike Portnoy, en dit nummer, het allerlaatste dat Portnoy ooit met DT opnam heeft ook die dramatiek nog eens in zich - maar dat is wellicht alleen voor de échte fan.

En nog iets anders: Ja, de V500 is net voorbij en we zijn bijna allemaal zo heerlijk eensgezind geweest dat ik er nog kippenvel van krijg als ik er aan denk, maar dit nummer moet 'gewoon' gerankd worden net als alle andere... Dus Jan: kom er maar in met die 2 of 3 en een verhaal over je hond die hier nog niet op uitgelaten mag worden...

Ik geloof dat ik hier niet veel woorden aan hoef vuil te maken. Iedereen heeft tenslotte zelf oren.

Een overduidelijke 10 voor dit meesterwerk.

Ik kan er toch ook niks aan doen dat ik een scheithekel heb aan dit soort muziek. Ik zou ook best een keer positief in deze groep staan, de gevierde jongen zijn, de gezellige frans, maar ja dat ben ik nou eenmaal niet. Eensgezindheid is leuk, maar toch jammer dat ik nog in deze groep mijn bagger uitwerpt op plaatjes die jullie allemaal leuk vinden. Dat woord alleen al, Progrock. OK, ik ga er serieus naar luisteren en daar hoor je of Malinka op deze plaat uitgelaten mag worden.

Dit is hier altijd een beetje een twijfelgevalletje, muzikaal verbluffend maar zooooooooooo lang. Ondanks de zachte dwang van hyves lid Ron (wiens nummer 1 dit is) had ik hem dit jaar niet in mijn lijst opgenomen en eigenlijk heb ik daar wel een beetje spijt van want in mijn ogen zit het nummer uitstekend in elkaar. Ik heb hier een mooie 7 voor over omdat het wel lang heeft geduurd eer ik dit nummer ben gaan waarderen!

Deze van Dream Theater had ik niet in mijn lijst staan voor de V500... Wel: Octavarium, After Live, Solitary Shell en Panic Attack... Erg jammer denk ik achteraf... Je hebt er nummers bij van 20 minuten die ik wegklik naar er 5 minuten naar te hebben geluisterd... Maar dit nummer boeit en intrigeert van minuut 1 t/m 19.16.... Wat een mooi stukje fascinerende muziek is dit...!Muzikaal en instrumentaal gezien en qua tempowisselingen zit er zoveel variatie in dit nummer, dat het de aandacht volledig weet vast te houden....Schitterend gewoon. Het 'metalgedeelte' waar Dave op doelt in zijn commentaar bevalt mij dan juist weer wel heel erg.... Misschien nog wel meer zelfs dan de 5 minuten die Dave zo mooi vindt... Ik hou namelijk juist wel van dit wat 'ruigere' gedeelte... De melodie break weet mij tenslotte kippevel op de armen te geven, want: 'WAT EEN STEM' Slot conclussie... Ik ga dit nummer een dikke vette 9 geven... Ik heb hem inmiddels al in het bestandje: 'niet vergeten te plaatsen nummers in mijn lijst voor de V500 van 2012' gezet, dus komt naar alle waarschijnlijkheid volgend jaar wel in mn lijst te staan.

Schitterende plaat! Een 10

Stond ook in mijn lijst deze, schitterende plaat een 9!!

Het begin lijkt idd op Fade to black, daarna volgt een stuk dat mij erg sterk aan Yes doet denken; vanaf 3.30 lijkt het dan weer erg op Metallica meets Yes. Vanaf 10:50 zie ik veel Pink Floyd overeenkomsten.
Vanaf 14:18 begint wat mij betreft het mooiste stuk; dat vind ik prachtig opgebouwd.

Al met al een prachtig epos; een naar boven afgeronde 10.

Misschien nog een grappige toevoeging op de uitleg die soktratikos heeft gepost over de tekst...:

De broer van "the count of tuscany" heeft volgens de legende daar ter plaatse symbool gestaan voor de persoon van Hannibal Lecter - u weet wel: "I ate his liver with some fava beans and a nice Chianti..." Dat dit niet helemaal uit de lucht gegrepen is, kun je wellicht opmaken uit de biografie (jawel, de fictieve bio natuurlijk) van Hannibal:

"It has been suggested that Lecter was also descended from Giuliano Bevisangue ("Bevisangue" means "Blood-Drinker"), a feared and ruthless figure in 12th-century Tuscany, and from the Machiavelli bloodline. In the book Hannibal, Lecter himself would pursue this subject, to determine from the records of the Capponi Library if there was any true connection to Bevisangue, but he was unable to answer the question."

In de tekst van het nummer komt de verwijzing bijna letterlijk terug:

Maybe you recall
A cannibal curator
A character inspired by my brother's life

Kortom; de angst of in ieder geval de beklemming die John Petrucci eventjes zal zijn overvallen toen hij dit hoorde, opgeteld bj de vreemde omgeving waarin 'ie terecht kwam, is eigenlijk best begrijpelijk.

Zo zeg, dit levert wel veel hoteldebotel op bij deze en gene. Ik vind het wel een erg mooi nummer, maar bij zo'n enorm lang nummer moet het dan ook wel heel bijzonder zijn vind ik. BoRhap, Stairway, Shine on, I'm Mandy kwaliteit. En als ik dat een beetje match, kom ik wat dit nummer betreft nog niet voorbij de 6. Maar misschien moet ik nog aan de plaat wennen.

Met name het tweede deel van deze plaat is erg goed. Ik vind Solitary shell nog net wat prettiger luisteren, die kan volgend jaar zomaar bij de bovenste 100 in mijn lijst staan, maar deze is ook goed genoeg voor een naar boven afgeronde 9.

Ppproff: Geef Dream Theater zeker 4 luisterbeurten... Ikzelf moet elke plaat opnieuw de échte schoonheid ontdekken door meerdere keren beluisteren... Al viel bij deze het kwartje wel wat eerder, trouwens...

[quote="katje37"]Het begin lijkt idd op Fade to black, daarna volgt een stuk dat mij erg sterk aan Yes doet denken; vanaf 3.30 lijkt het dan weer erg op Metallica meets Yes. Vanaf 10:50 zie ik veel Pink Floyd overeenkomsten.
quote]

Mooi beschreven door Katje.
The Count is een nummer waar eigenlijk een heel album in verwerkt zit lijkt wel, en is door de verschillende stukken muziekstijl ook moeilijk te becijferen. De metal verafschuw ik en staat erg ver van mij af, het PF gedeelte is daarin weer prachtig. Lastig hoor deze. De lengte is ook wel erg lang en je bent "kapot" als ie voorbij is..
Ik ga met PPProf mee in cijfer en wenverhaal.

Een ontdekking en de lange zit op de zondagmiddag meer dan waard: een 8

Geachte Grafmat,

Ik heb hier de tijd voor genomen, maar voor mij is dit soort muziek nou eenmaal een zware bevalling. Dat is nou eenmaal zo en daar kan ik niks aan veranderen. Net zoals Sowhat heb ik een gruwelijke maar dan ook gruwelijke hekel aan deze band. Ik was ooit op Bospop in Weert en deze band headlinde de show. Ik vond het een verschrikking om naar te luisteren. Vond het zowiezo kwa headlining nooit mijn festival, maar ik vond het altijd zo gezellig met mijn vriendjes en mijn biertje.

Wat mij altijd is bij gebleven is dat ik op gegeven moment moest gaan pissen en dat ik bijna niet kon pissen vanwege dat ritmische overgebeuk. Rond een WC tafel komt dat gewoon extra aan, dat kan ik je verzekeren. Later bleek dat een andere vriend ook op dat festival was en dat was een echte fan. Hij zei: ik heb ze al zo vaak gezien, maar nog nooit zo goed als deze keer. Mijn antwoord was voorspelbaar: dan ben ik blij dat wij die andere concerten hebben gemist. En daar stond ie dan: DT op mijn zwarte lijst naast Borsato, Celine en Bon Jovi. Muse moest nog doorbreken.

Ik heb toch de tijd genomen naar dit epos te luisteren en jouw recensie als leidraad genomen. Het begin lijkt idd veel op Fade to Black maar dan veel langer en saaier. Over de zang ben ik totaal niet te spreken, ik vind het een beetje gezaag en absoluut niet onderscheidend. De 2e stem is wel grappig, dat moet ik toegeven. Het zogenaamde perfect beheersen van instrumenten in moeilijke ritme's vind ik altijd zo overdreven, tuurlijk is het knap maar ook veels te klinisch. De overgang naar 9 minuten (het enige minpunt van Grafmat) vind ik totaal niet hinderlijk. Ik heb het wel 5 keer terug gedraaid maar ik hoor niks fout gaanb. Bij deze doop ik het tot het beste gedeelte van de plaat.

Al met al was het eerste gedeelte niet eens zo slecht. Al blijf ik perfecte beheersing en lange intro's een veels te klinische totaalindruk geven en ik hou niet van synthesizers solo's en van extra drum ritme's. En dan komt het tweede gedeelte. Dan wordt het pas echt langdradig. Ik hou niet van uitgesponnen gitaarsolo's en deze solo gaat wel heel erg ver. Het duurt en duurt maar. De volgens jullie zo bloedstollende finale komt er totaal niet uit, het is veels te stroperig en te episch. Een akoestisch gedeelte wordt erin geprogrammeerd en past er totaal niet in kwa sfeer. Mij raakt het toaal niet, het irriteert me hoogstens. En waarom, moet het altijd zo lang? Waarom moet het altijd zo bol staan van herhalingen? En waarom nou 5 lagen, als 3 al veels te veel is?

Lieve Grafmat,

Ik snap best dat je het niet leuk vind dit te lezen. Tenslotte is eengezindheid veel leuker en het is jammer dat ik vaak weer de misthoorn bent. Ik snap ook best dat het veel met smaak te maken hebt. En wij houden nou eenmaal van totaal andere muziek. Wel verbaast het me dat dit nummer zo hoog scoort. Misschien dat dat het V500-gevoel is.

Ik hoop dat je mijn kritiek kan verwerken, maar ik kan niks anders doen dan een 1 voor deze band en dit nummer te geven.