*RTH* Journey - Trial by fire

**sokratikos** 23.12.14 22:19

[21-12-2014]

Verzoeksel. Geloof het of niet, maar dit is de jaargangen van Ranking the Hits de allereerste RTH van Journey

Journey is een Amerikaanse hardrock formatie die veel succes had aan het eind van de jaren zeventig en begin jaren tachtig.

Het begin

De eerste ontmoeting van de leden van het nieuwe Journey kwamen in 1973 in San Francisco bij elkaar, daartoe aangemoedigd door de manager van Santana. Journey was niet direct de voor de hand liggende naam, de muziekgroep zou door het leven gaan als Golden Gate Rhythm Section. Die naam verwees naar de Golden Gate Bridge nabij San Francisco en de band zou gaan dienen als begeleidingsband van artiest uit die omgeving. Een vergelijking mar Atlanta Rhythm Section en Toto (bij Boz Scaggs) dringt zich op. Uit Santana kwamen gitarist Neal Schon en toetsenist/zanger Gregg Rolie. Daarbij werden gevoegd bassist Ross Valory en ritmegitarist George Tickner, beiden afkomstig uit Frumious Bandersnatch. De eerste drummer werd Prairie Prince uit The Tubes. Het idee van een begeleidingsband werd al snel losgelaten en ze gingen een soort fusion spelen. De naam van de band bleek niet aan te slaan en een roadie kwam met het idee voor de nieuwe naam: Journey. Het eerste optreden als Journey vond plaats 31 december 1973, vlak daarna stapte Prince op. Omdat er andere optredens genoteerd stonden werd snel een nieuwe drummer aangetrokken. Aynsley Dunbar nam achter de kit plaats, hij speelde eerder bij John Lennon en Frank Zappa. Het eerste optreden in wat de eerste samenstelling van Journey wordt genoemd vond plaats op 5 februari 1974 en de band sleepte een platencontract binnen. Columbia Records, niet geheel toevallig ook het platenlabel van Santana ging hun langspeelplaten uitgeven.

Het eerste album kwam in 1975 en liet een voor die tijd verfrissend geluid horen, zwakke punt was de zang van Rolie, maar er waren lange instrumentale stukken. Thickner verliet de band al snel. Look into the future (album nr. 2) kwam in 1976, maar de verkoopcijfers waren nog niet bijster hoog. Wel trad Journey tijdens de Europese toer op in het voorprogramma van (alweer) Santana. Schon, Valory en Dunbar namen zanglessen om een betere balans in de zang te krijgen en met Next klonk de zang beter.

Andere koers

De verkoopcijfers van de Journey albums bleven tegenvallen en het platenlabel zag dat met lede ogen aan. Ze wilden een wijziging in de muzikale koers, Gregg Rolie werd min of meer de zondebok, zijn stem was te zwak om de muziek van Journey te dragen. In eerste instantie werd gekozen voor Robert Fleischman en de muziek moest opschuiven richting Foreigner en Boston. In 1977 gingen de heren op toer en hadden succes met de liveversie van Wheel in the sky, maar de fans van het eerste uur zagen Fleischman niet staan. Er werd al snel afscheid genomen, reden: muzikale meningsverschillen. Opnamen van Infinity moesten grotendeels over. Sommige liedjes van Fleischman verschenen nog wel op het album. Andere opnamen verschenen later op verzamelalbum Time 3.

De volgende die kwam opdraven had meer succes. Steve Perry zong Infinity in en het album werd een succes. De wat hese maar stevige stem van Perry deed wonderen. Een volgend vertrek kondigde zich aan. Drummer van het eerste uur Aynsley Dunbar werd of ontslagen of stapte zelf op omdat hij zich niet kon verenigen met de nieuwe koers. Hij had echter snel genoeg weer werk, hij schoof aan bij Jefferson Starship. Steve Smith, eigenlijk een jazzdrummer opgeleid aan de Berklee College of Music, nam plaats achter de drumkit. Het eerste album in die samenstelling was een schot in de roos. Evolution haalde de Billboard 100 en er kwamen ook hits met Any way you want it.

Tijdens de tour behorende bij Departure werden opnamen gemaakt, die voor een deel verschenen op Captured. Daarna verscheen een soundtrack alleen in Japan, Dream, after dream (wellicht ook in de Verenigde Staten). Na die tour en soundtrack verloor de band alweer een lid van het eerste uur. Gregg Rolie vertrok en werd even vervangen door Steve Roseman, maar Rolie hielp Journey aan een nieuw permanent lid Jonathan Cain zou voortaan de toetsinstrumenten bespelen. Cain kwam uit The Babys.

Succes en neergang

Met de komst van Cain kwamen ook de grote successen, voornamelijk in de Verenigde Staten, maar langzamerhand ook in Europa. In de VS komen albums en singles in de hoogste regionen van de Amerikaanse album- en singlelijsten met een uitschieter voor album Escape dat een week de Amerikaanse albumlijst mag aanvoeren. De muziek van Journey werd gebruikt bij reclame voor Budweiser bier en voor een computerspelletje genaamd Journey. Toch was niet iedereen gelukkig met het ontwikkelde geluid, muziekcritici en met name die van het muziekblad Rolling Stone, vonden het niets. In weerwil daarvan had ook album Frontiers groot succes in de Verenigde Staten, gevolgd door weer een hele rij goed verkopende singles. Journey werd zo populair dat het alleen nog kon optreden in stadions, tijdens een concert in JFK Stadium te Philadelphia (Pennsylvania) waren 80.000 fans aanwezig.

Het grote succes sloeg op de band terug en ondanks hun muzikale bijdrage Only the young, het openingsnummer van de film Vision Quest uit 1985 (met daarin een bijrol voor Madonna), raakten de bandleden een beetje op elkaar uitgekeken en Steve Perry en Neal Schon begonnen soloalbums op te nemen. Gedurende de periode 1982-1985 verscheen een aantal soloalbums die commercieel nauwelijks succes hadden. In 1985 kwamen de heren weer bij elkaar om te beginnen aan Freedom. Perry heeft dan de touwtjes stevig in handen en hij zorgde ervoor dat eerst Ross Valory vertrok en vervolgens Steve Smith. Als het album uiteindelijk uitkomt blijkt Smith nog even meegedrumd te hebben, Valory wordt niet meer genoemd. Het ritmeduo werd vervangen door studiomusici en het album liet een vlakker geluid horen, de scherpe randjes waren er door Perry uitgemixt. Toch had Raised on radio nog groot succes in de Verenigde Staten. Een daarna gestarte tournee haalde zijn eind niet, Perry had er geen zin meer in. Het was (voorlopig) afgelopen met Journey:
-Schon en Cain richtten samen met andere exleden van de The Babys-muzikanten Bad English op (1988-1991)
-Cain startte een solocarrière
-Schon startte na Bad English Hardline 1991 en ging toeren met Paul Rodgers
-Smith pakte een oude hobby op, jazzdrummen in Vital Information en Steps Ahead en speelde vervolgens met Valory en oud-Journeylid Gregg Rolie in The Storm.

Platenlabel CBS molk inmiddels de oude successen van Journey steeds verder uit door het uitgeven van verzamelalbums. Dat CBS gelijk had in de populariteit van de band bleek uit de hoge verkoopcijfers van het Greatest Hits album uit 1988, er gingen miljoenen van over de toonbank.

Reünie

In 1996 komt de band in de bezetting van begin jaren '80 weer samen om Trial By Fire op te nemen. Na een onderbreking komen ze in 2001 weer samen met Steve Augeri in plaats van Steve Perry en hebben ze succes met hun Arrival 2001 World Tour. Deen Castronovo neemt bij verscheidene nummers ook de zang waar.

Op 11 juni 2006 zijn ze voor het eerst na 28 jaar weer in Nederland (laatste keer was in 1978 op Pinkpop) en staan ze op de bühne van het het Arrow Rock Festival in Lichtenvoorde met als leadzanger Steve Augeri. Augeri (voormalig zanger van de hard-melodic rockband Tyketto) krijgt eind 2006 last van een zware keelontsteking en moet de band middenin een tour verlaten. Hij wordt vervangen door Jeff Scott Soto. Deze verlaat Journey weer na minder dan een jaar. Zijn vervanger is de Filipijnse zanger Arnel Pineda. Pineda werd ontdekt op YouTube door Neal Schon. Schon kwam toevallig terecht op de site en hoorde Pineda, met zijn toenmalige band The Zoo, Journey's hit "Faithfully" coveren. In december 2007 werd Pineda gevraagd bij de band te komen. Op 15 juni 2008 zijn ze voor de tweede keer op het Arrow Rock Festival maar nu in Nijmegen en voor het eerst in Nederland met Pineda als zanger. Op 17 juni 2009 gaf Journey een optreden in de HMH te Amsterdam, en op 8 juli 2011 stonden ze op Bospop in Weert (Limburg).

We ranken van Journey het titelnummer van hun tiende studioalbum: "Trial by fire".

De uitstapjes naar andere muziekgroepen en grotendeels mislukte solocarrières brachten geen succes. In de zomer van 1996 kwam Journey weer bij elkaar in de samenstelling die in de jaren tachtig zo veel succes had gehad. Na het uitbrengen van Trial by fire bleek dat de oorspronkelijke liefhebbers de band direct weer wisten te vinden. De band had weer grote successen in de Verenigde Staten met dit album en enkele singles die van het album waren getrokken. Er waren niet zoveel hits als eerst, maar toch nog steeds vier. Van dat viertal haalde "When you love a woman" de top 20 van de Billboard Hot 100: het piekte in de USA op #12, in Japan op #6 en in Canada op #3. Het album zelf haalde de derde plaats in de Billboard 200.

Het succes van het album was des te opvallender daar er geen tournee aan vastgekoppeld kon worden. Zanger Steve Perry moest een heupoperatie ondergaan en voelde zich onder druk gezet. Uiteindelijk zou het leiden tot het vertrek van Perry en Steve Smith. Die laatste vond optredens zonder Perry niet de moeite waard. Dat op zich was vreemd, want Perry had Smith ooit uit de band gezet.

In Nederland was het succes toch minder. Het album haalde zes weken in de Nederlandse Album Top 100 met een 47ste plaats als hoogste notering. In het Verenigd Koninkrijk haalde het de top 100 niet.

Gast 23.12.14 23:54

Monumentaal nummer van een al even monumentaal album waarbij vooral het prachtige gitaarwerk van Schon opvallend is te noemen, het is niet voor niks Kevin Shirley als producer van dit geheel later bijna de gehele productie van Joe Bonamassa in al zijn vormen ging doen.

Persoonlijk vind ik dit album verreweg het beste mede door die geweldige productie die alle ruimte laat voor zowel Schon als Perry om hun stempel te drukken.

Overigens werd ten tijde van Raised on Radio nog Smith nog Vallory ontslagen hun vertrek had meer als oorzaak de bijzonder langdurige opnametijd (bijna 3 jaar in totaal) veroorzaakt door zowel twijfel bij Perry als zijnde producer over de te volgen richting als door prive problemen (ziekte moeder) van diezelfde Perry.

Hoewel de opnamen van "Trial by Fire" in 1e instantie uitstekend verliepen waren er al reeds donkere wolkjes aan den einder die uiteindelijk zouden leiden tot vertrek van Perry op verzoek van de overige bandleden (inderdaad minus Smith die het er niet mee eens was en wilde wachten op Perry) mede omdat hij door een nakende heupoperatie niet bij machte was om de afgesproken tournee te beginnen en gewoon geen zin had om zijn gezondheid op het spel te zetten.

Zo uiteraard een 10 wat anders??

Chrisje 24.12.14 14:11

Ik heb er drie keer naar geluisterd. En ik heb de verhalen gelezen van sokra over de groep en over het liedje en het commentaar van Journeyman, die dit een 10 geeft. En toch pakt het me niet.

Misschien is Journeyman net zo gefocust op Journey als dat ik ben op Sex Pistols, Pink Floyd, Lady Gaga, Jump Dickie Jump en al die andere shit uit mijn rare brein.

Ik geef een 6, want slecht is het niet.

En die 10 staat er nog niet eens, nu, c'mon Journeyman!

Joostvdaa 24.12.14 15:06

Best mooi, maar de genialiteit hoor ik er ook niet in. Dat geldt overigens ook voor hun grote hit 'Don't stop believin'', nooit begrepen wat daar zo goed aan zou moeten zijn. Het mankement aan de RtH vind ik dat het gewoon niet helemaal loskomt en maar een beetje voortkabbelt. Ik heb daardoor sterk het gevoel dat er meer in had gezeten, maar het is toch niet slecht. Een krappe 7.