*RTH* Howard Jones - Hide and seek

[21-09-2014]
In het kader van de Eighties week op Radio 2



Howard Jones (geboren als John Howard Jones in Southampton, Hampshire, Engeland op 23 februari 1955) is een Engelse zanger, muzikant en liedjesschrijver die bekend is geworden tijdens de jaren ´80.

live!


In de jaren ´80 had hij een aantal kleine hits. Ook trad hij in 1985 op op Live Aid. 20 jaar later was hij op Live 8 echter niet aanwezig. Zijn grootste successen kende hij met het album Human's Lib. Na dit album zijn er nog een aantal studio-albums verschenen, die commercieel minder succesvol maar artistiek gezien zeer gewaardeerd werden. De albums die zijn uitgekomen voor 1993 worden niet meer nieuw verkocht in de Nederlandse platenzaken. In 2000 trad hij op als vervanger van John Miles voor de Night of the Proms concerten in België en Nederland. In 2006 nam hij één van zijn hits "Things Can Only Get Better" op in het Simlisch, het verzonnen taaltje dat gebruikt wordt door de personages van het computerspel The Sims.

En hier zichzelf begeleidend op piano, dus als het ware unplugged tijdens Live Aid

Dit is nu de typische 80's-saus waar ik beslist niet van houd. 4

Kan zo in een heerlijke uitzending over goeie synthesizermuziek. Deze ontsnapt wat mij betreft aan het door sowhat genoemde eightiessausje vanwege alléén het gebruik van synths. Dit kun je nu ook nog wel uitbrengen met een nét iets trancier benadering... Het ontbreken van typische eighties drumgeluiden of veel te heftig geprocesste gitaren (clean danwel overstuurd...) is dus erg positief in dit geval.

Geen absolute topper, wel mooi gedaan. De pianoversie heeft vanwege die briljante variatie na het thema (1:17 o.a.) een puntje extra, maar de single krijgt een 7.

Ohhhhhhh the horror! Een 2 voor deze 80's draak. Stond eigenlijk standaard in de alternatieve van de top2000fanhyves bende maar dat was dan ook altijd tot mijn grote verbazing.

Ja die Live Aid versie kende ik eerder dan de singleversie, dus ik was toen ik het origineel hoorde ook redelijk verbaasd dat het eigenlijk geen pianoballad was. Want dat paste wmb heel goed bij het nummer. Maar goed, beide versies kunnen mijn goedkeuring wel wegdragen. Als er nou een versie bestond waar hij wél zichzelf op piano begeleidt, maar dan ook nog netjes zingt, dan had ie een 8 gekregen. Nu blijft het bij een 7.

Ach zo slecht is dit nou ook weer niet hoor, een 6

Werelds zelfs, ik durf er gewoon keihard een 10 voor te geven. Prachtig nummer van een zeer getalenteerd artiest

Beetje lang intro, maar na een minuut begint het daadwerkelijke liedje dan toch. Op zich niet heel bijzonder maar ook niet irritant. Het lijkt op een 6 uit te draaien. Maar naarmate de tijd vordert gebeurt er helemaal niets, zodat het trage tempo en de niet-zuivere stem gaan irriteren. Zelfs zo enorm dat ik hem voor het einde heb weggeklikt. Dat is dan ook de reden dat ik uiteindelijk gewoon op een 3 terecht kom.

Ik kom uit op een 6 voor deze sfeervolle maar wel ietwat saaie plaat. Je hoort wel dat het een 80s-plaat is, maar echt storend is het hier niet.

ik zie me weer mn huiswerk maken met de verrukkelijke 15 aan. Daar kwam dus geen reet van terecht. Vind het nog steeds best mooi met het intro. Niet die live-versie want dat lijkt nergens op. Het is wel het enige fatsoenlijke wat de man heeft gemaakt, maar voor dit nummer kan ik Dave aardig volgen en ik geef een zeven.

Ik vind dat de onvaste stem zn charme hebt maar dat rare friviole gepiano moet ie maar bij mij in de buurt doen. The crazy pianoes dusss

Geforceerde zang, saaie muziek. Een 3.

Deze meneer bevindt zich helaas aan de verkeerde kant van de eighties sound-lijn. Gevoelloos, saai, enyaesk, waardeloos. Deux points