Chat jij ook met ons mee!
Luister mee
Laatste onderwerpen
*RTH* Miles Davis - So what
+16
Laxus11
Led-Zep
Jan...
Frodo
Mirrr
Chevy
Mauricedegier
PPProfessor
Dave Evans
Vleertje
MrJohn
sowhat
Joostvdaa
Berend
Ries
sokratikos
20 plaatsers
Pagina 1 van 2
Pagina 1 van 2 • 1, 2 
Wat is je cijfer voor "Miles Davis - So what" ?
*RTH* Miles Davis - So what
sokratikos 06.08.14 13:19
[05-08-2014]
Miles Dewey Davis III (Alton (Illinois), 26 mei 1926 – Santa Monica (Californië), 28 september 1991) was een Amerikaans jazzcomponist, trompettist en multi-instrumentalist. Hij wordt door verschillende deskundigen beschouwd als één van de meest invloedrijke, vernieuwende en originele muzikanten van de twintigste eeuw.
Davis speelde naast onder anderen Louis Armstrong, Duke Ellington en John Coltrane een grote rol in de geschiedenis van de jazz. Hij speelde verschillende stijlen, waaronder bop, cool jazz, modale jazz en jazzrockfusion. Miles was een spil in de ontwikkeling van de laatstgenoemde drie stijlen. Als gevolg hiervan wordt Miles the Picasso of jazz genoemd.
De stijl van Davis is herkenbaar en origineel en oefent tot op decennia na zijn overlijden invloed uit op jazzmusici. Op een deel van zijn opnames gebruikte Davis een harmon mute, een type demper waarmee hij het typische timbre creëerde dat tijdens de rest van zijn carrière direct met hem geassocieerd bleef worden. Ook zijn klank en speelstijl zonder de mute is herkenbaar, onder meer door de typische afbuigingen aan het begin of eind van de tonen en de ingehouden lyrische speelstijl met lange stiltes tussen de melodische frasen.
Biografie
Davis kwam uit een relatief welgestelde zwarte familie. Zijn vader Miles Dewey Davis II was een tandarts in East Saint Louis. Zijn moeder was een redelijk vaardige pianiste die wilde dat hij viool leerde spelen. Van zijn vader kreeg hij voor zijn dertiende verjaardag daarentegen een trompet, waar hij zich vanaf dat moment op toelegde. De familie bezat een niet onaanzienlijke ranch, waar de jonge Davis leerde paardrijden.
Toen Davis vijftien was, speelde hij voor publiek met bandleider Eddie Randall en studeerde hij onder trompettist Elwood Buchanan. Tegen de mode van die tijd in benadrukte Buchanan het belang van spelen zonder vibrato. Davis behield deze kenmerkend heldere toon zijn hele carrière.
Davis werd 65. Hij overleed aan een hartaanval en ligt begraven op Woodlawn Cemetery in de Bronx, New York.
Eerste New Yorkse periode
In 1945, nadat hij zijn middelbare school had afgerond en een korte tijd met Charlie Parker in Billy Ecksteins band speelde, verhuisde Davis naar New York, ogenschijnlijk om met een beurs aan de Juilliard School of Music te studeren. In werkelijkheid verwaarloosde hij zijn opleiding en ging hij op zoek naar zijn helden, zoals Charlie Parker, Thelonious Monk en Coleman Hawkins. Tevens ging hij geregeld op pad met één van zijn andere idolen, Dizzy Gillespie. Zij werden goede vrienden.
Davis schreef over zijn helden samen met Quincy Troupe in zijn autobiografie Miles: "When I heard Diz and Bird in B's band, I said, "What? What is this!?" Man, that shit was so terrible that it was scary. I mean, Dizzy Gillespie, Charlie 'Yardbird' Parker, Buddy Anderson, Gene Amons, Lucky Thompson an Art Blakey all together in one band and not to mention B: Billy Eckstine himself. It was a motherfucker. Man, that shit was all up in my body. Music all up in my body, and that's what I wanted to hear."
Tegen 1949 had hij aan zijn 'proeftijd' als medespeler voldaan, zowel op het podium als op plaatopnames. Zijn eigen opnamecarrière bloeide vervolgens op. In datzelfde jaar begon Davis samen te werken met Gil Evans. Deze samenwerking bleef de volgende twintig jaar voor veel van zijn grote werken bestaan. De platen die zij in de late jaren veertig maakten, werden de eerste tien jaar beperkt gepubliceerd.
Heroïne
Via de jazzclubs van New York kwam Davis regelmatig in contact met zowel gebruikers als verkopers van illegale drugs. Tegen 1950 had hij een serieuze heroïneverslaving, mogelijk verergerd door de weinig enthousiaste ontvangst van zijn eerste persoonlijke opnames.
In het eerste deel van de jaren vijftig leek het talent dat Davis bezat verloren te gaan. Hij speelde verscheidene sessies (gigs), maar deze waren ongeïnspireerd. Davis was zich hiervan bewust en keerde in 1954 terug naar East Saint Louis, waar hij met hulp van zijn vader probeerde af te kicken. Die dacht onterecht dat het met zijn gebit te maken had. Davis sloot zich letterlijk van de maatschappij af tot hij vrij van zijn drugsverslaving zou zijn. Hoewel hij later beweerde dat hij sindsdien geen drugs meer gebruikte, schijnt hij in werkelijkheid verslaafd te zijn gebleven.
Terug in New York: het Miles Davis Quintet
Als herboren keerde hij terug naar New York en richtte er de eerste grote versie van het Miles Davis Quintet op. In deze band speelden de jonge John Coltrane (oorspronkelijk enkel tenor- en later ook sopraansaxofoon) en soms enkele andere indertijd bekende jazzartiesten, zoals Sonny Rollins (tenorsax) en Charles Mingus (bas).
Muzikaal ging de groep door waar Davis in zijn sessies in de late jaren veertig ophield. Ze vermeden de ritmische en harmonische complexiteit van de overheersende bebop en Davis kreeg de ruimte om lange, legato en in wezen melodische lijnen te spelen, waarin hij de modale muziek leerde doorgronden. Dit was een levenslange obsessie voor hem.
Deze opnames, beginnend met Relaxin' with the Miles Davis Quintet, bepaalden samen met de 'Birth of the Cool'-opnames uit 1948 het geluid van de cool jazz, een van de dominante trends in de muziek voor het komende decennium en later.
Miles Ahead en Milestones
Terwijl de rest van het muziekestablishment nog steeds probeerde de vernieuwingen van Davis te accepteren, was hij zelf verder. Herenigd met Gil Evans nam hij een serie albums van grote verscheidenheid en complexiteit op, waarin hij in vrijwel elke muzikale context zijn beheersing van zijn instrument toonde.
Op het eerste album, Miles Ahead (1957), speelde hij met een traditionele jazzbigband. Deze had een gedreven kopersectie gearrangeerd door Gil Evans. Naast jazznummers (waaronder The Duke van Dave Brubeck) gingen de twee het gevecht aan met Les Filles de Cadix van Léo Delibes. Dit was de eerste keer dat Davis Europese klassieke muziek opnam.
Milestones 1958 ving het geluid van zijn huidige sextet, dat nu bestond uit Davis, John Coltrane, Julian "Cannonball" Adderley (altsax), Red Garland (piano), Paul Chambers (bas) en Philly Joe Jones (drums).
Muzikaal gezien omvatte dit album zowel het verleden als de toekomst van de jazz. Davis liet zien dat hij blues en bebop kon spelen (begeleid door Garland), maar het centerpiece is het titelnummer, een compositie van Davis rond de dorische en aeolische modi en met de vrije improvisionele modale stijl die Davis zich eigen maakte.
Kind of Blue
Deze modale stijl kwam tot bloei op Kind of Blue (1959) en werd de best verkochte jazzplaat uit de geschiedenis tot dan toe. Het sextet improviseerde op korte modale thema’s die vooraf niet waren geoefend. In de groep nam Bill Evans de piano over en hij zorgde daarbij voor klassieke invloeden in de groep. Op één van de tracks speelde Wynton Kelly piano. Hij werd later een vast lid van de groep.
De jaren 60
Na Kind of Blue viel de groep uiteen. Coltrane, Evans en Adderley gingen verder als bandleiders. Miles vond minder inspiratie en zijn groep veranderde geregeld van bezetting. In 1964 vormde hij zijn tweede grote kwintet. Herbie Hancock op piano, Wayne Shorter op saxofoon, Ron Carter op bas en de nog jonge Tony Williams op drums. Davis stelde: "Je moet eerst de regels kennen om ze vervolgens te kunnen breken." Live werden jazzstandards gespeeld waarbij de grenzen van de traditie werden opgezocht. Lange improvisaties met veel nadruk op harmonische grenzen en een hecht groepsspel, waardoor hij meer dan daarvoor met textuur kon spelen. Live speelde hij standards en in de studio nieuw werk, vooral composities van zijn saxofonist Wayne Shorter. De grenzen werden bereikt op Live at Plugged Nickel (uitgegeven als 8cd box). Het vormde een tegenstem voor de freejazz van Ornette Coleman, die Davis in zijn autobiografie verguisde.
Rock'n'Roll 1970
In juni 1970 kwamen onder anderen Davis, Chick Corea, Keith Jarrett, Dave Holland, Jack DeJohnette en John McLaughlin vier nachten samen in de bescheiden nachtclub The Cellar Door in Washington D.C. Van die optredens kwam in 2006 een 6-cd-box uit.
Electric Miles
Aan het eind van de jaren zestig 'ging' Davis elektrisch met een elektrische piano, elektrische bas en een elektrische gitaar. De 'groove' werd belangrijk. Nadat Davis op het Isle of Wight Festival Machine Gun van Jimi Hendrix hoorde wilde Davis direct een band met hem beginnen. "It's that goddamned motherfucking 'Machine Gun'" antwoordde Miles op een vraag wat hij vond van de muziek van Hendrix. Door het het overlijden van Hendrix vond die nooit plaats. Volgens Rolling Stone magazine was "In a Silent Way de ideale plaat om stoned op te worden". In de jaren zeventig probeerde hij ook zwarte jongeren te bereiken door funk-invloeden in zijn muziek te stoppen. Bitches Brew werd een mijlpaal voor de opkomende jazz-fusion muziek.
Stilte
Eind 1975 trok Davis zich terug uit de muziek en wilde hij geen trompet meer spelen. Hij kampte met een slechte gezondheid, gedeeltelijk veroorzaakt door jaren overmatig drugsgebruik.
Jaren 80
Davis keerde toch terug in de muziek. Zijn stijl veranderde meer naar een popstijl. Hij speelde liedjes als Time After Time en Human Nature (van Michael Jackson). Verschillende van de musici met wie hij speelde, verkasten één voor één naar Sting, die op You're under arrest een politieman speelde. In deze stijl speelde hij tot aan zijn dood. Hij verwierf ook als beeldend kunstenaar bekendheid. Eén van zijn vaste muzikale partners werd Marcus Miller.
Hij ondernam nog een paar projecten:
-Met Quincy Jones keerde hij voor het eerst terug naar de muziek die hij vroeger speelde met Gil Evans.
-Aura, dat de platenmaatschappij jarenlang 'op de plank' liet liggen.
-Hij speelde op uitnodiging van Prince een concert in diens studiocomplex Paisley Park in Minneapolis.
Vereeuwiging
De Franse beeldhouwster Niki de Saint Phalle vereeuwigde Davis in een beeld, dat de tuin siert van het belle époque-hotel Negresco aan de Promenade des Anglais in Nice. Tevens staat er een beeld van hem in de Poolse plaats Kielce (zie foto).
Privéleven
Davis scheidde in 1988 van actrice Cicely Tyson, per november 1981 zijn derde en laatste echtgenote. Eerder was hij getrouwd met Frances Taylor (1958-1968) en met Betty Mabry (1968-1969). Davis kreeg vier kinderen, Cheryl (1944), Gregory, (1946), Miles IV (1950) en Erin (1970).
We ranken van Miles Davis het nummer "So What" van zijn album Kind of Blue uit 1959.
Kind of Blue is een studioalbum van de Amerikaanse jazzmusicus Miles Davis. De plaat is sinds de opname in 1959 een steady-seller, en wordt officieus de beste jazzplaat van de 20e eeuw genoemd. De muziek is tijdloze cooljazz en heel toegankelijk, en toch muziek-technisch verbluffend.
Kind of Blue werd opgenomen op een drie-sporen tape tijdens twee sessies bij Columbia Records ('30th Street Studio in New York). Op 2 maart werden de nummers "So What", "Freddie Freeloader" en "Blue in Green" opgenomen, en op 22 april de nummers "All Blues" en "Flamenco Sketches" voor de achterkant van de lp. De productie was in handen van Teo Macero - die Davis' vorige twee lp's had geproduceerd - en van Irving Townsend. Miles Davis riep zoals hij gewoon was de sessiemuzikanten op zonder voorafgaande repetities en zonder dat ze een idee hadden wat ze zouden opnemen. Een en ander staat beschreven in de originele liner notes van pianist Bill Evans. Hij vermeldt dat Davis de bandleden wat schetsen van toonladders en melodielijnen toestopte om daarop dan te improviseren. De resultaten waren ondanks de geringe voorbereiding indrukwekkend, hoewel de hardnekkige legende dat het hele album in één keer werd opgenomen onwaar is. Alleen 'Flamenco Sketches' leverde reeds bij de eerste take een volledige opname op.
"So what" is het openingsnummer van Kind of Blue
Miles Dewey Davis III (Alton (Illinois), 26 mei 1926 – Santa Monica (Californië), 28 september 1991) was een Amerikaans jazzcomponist, trompettist en multi-instrumentalist. Hij wordt door verschillende deskundigen beschouwd als één van de meest invloedrijke, vernieuwende en originele muzikanten van de twintigste eeuw.
Davis speelde naast onder anderen Louis Armstrong, Duke Ellington en John Coltrane een grote rol in de geschiedenis van de jazz. Hij speelde verschillende stijlen, waaronder bop, cool jazz, modale jazz en jazzrockfusion. Miles was een spil in de ontwikkeling van de laatstgenoemde drie stijlen. Als gevolg hiervan wordt Miles the Picasso of jazz genoemd.
De stijl van Davis is herkenbaar en origineel en oefent tot op decennia na zijn overlijden invloed uit op jazzmusici. Op een deel van zijn opnames gebruikte Davis een harmon mute, een type demper waarmee hij het typische timbre creëerde dat tijdens de rest van zijn carrière direct met hem geassocieerd bleef worden. Ook zijn klank en speelstijl zonder de mute is herkenbaar, onder meer door de typische afbuigingen aan het begin of eind van de tonen en de ingehouden lyrische speelstijl met lange stiltes tussen de melodische frasen.
Biografie
Davis kwam uit een relatief welgestelde zwarte familie. Zijn vader Miles Dewey Davis II was een tandarts in East Saint Louis. Zijn moeder was een redelijk vaardige pianiste die wilde dat hij viool leerde spelen. Van zijn vader kreeg hij voor zijn dertiende verjaardag daarentegen een trompet, waar hij zich vanaf dat moment op toelegde. De familie bezat een niet onaanzienlijke ranch, waar de jonge Davis leerde paardrijden.
Toen Davis vijftien was, speelde hij voor publiek met bandleider Eddie Randall en studeerde hij onder trompettist Elwood Buchanan. Tegen de mode van die tijd in benadrukte Buchanan het belang van spelen zonder vibrato. Davis behield deze kenmerkend heldere toon zijn hele carrière.
Davis werd 65. Hij overleed aan een hartaanval en ligt begraven op Woodlawn Cemetery in de Bronx, New York.
Eerste New Yorkse periode
In 1945, nadat hij zijn middelbare school had afgerond en een korte tijd met Charlie Parker in Billy Ecksteins band speelde, verhuisde Davis naar New York, ogenschijnlijk om met een beurs aan de Juilliard School of Music te studeren. In werkelijkheid verwaarloosde hij zijn opleiding en ging hij op zoek naar zijn helden, zoals Charlie Parker, Thelonious Monk en Coleman Hawkins. Tevens ging hij geregeld op pad met één van zijn andere idolen, Dizzy Gillespie. Zij werden goede vrienden.
Davis schreef over zijn helden samen met Quincy Troupe in zijn autobiografie Miles: "When I heard Diz and Bird in B's band, I said, "What? What is this!?" Man, that shit was so terrible that it was scary. I mean, Dizzy Gillespie, Charlie 'Yardbird' Parker, Buddy Anderson, Gene Amons, Lucky Thompson an Art Blakey all together in one band and not to mention B: Billy Eckstine himself. It was a motherfucker. Man, that shit was all up in my body. Music all up in my body, and that's what I wanted to hear."
Tegen 1949 had hij aan zijn 'proeftijd' als medespeler voldaan, zowel op het podium als op plaatopnames. Zijn eigen opnamecarrière bloeide vervolgens op. In datzelfde jaar begon Davis samen te werken met Gil Evans. Deze samenwerking bleef de volgende twintig jaar voor veel van zijn grote werken bestaan. De platen die zij in de late jaren veertig maakten, werden de eerste tien jaar beperkt gepubliceerd.
Heroïne
Via de jazzclubs van New York kwam Davis regelmatig in contact met zowel gebruikers als verkopers van illegale drugs. Tegen 1950 had hij een serieuze heroïneverslaving, mogelijk verergerd door de weinig enthousiaste ontvangst van zijn eerste persoonlijke opnames.
In het eerste deel van de jaren vijftig leek het talent dat Davis bezat verloren te gaan. Hij speelde verscheidene sessies (gigs), maar deze waren ongeïnspireerd. Davis was zich hiervan bewust en keerde in 1954 terug naar East Saint Louis, waar hij met hulp van zijn vader probeerde af te kicken. Die dacht onterecht dat het met zijn gebit te maken had. Davis sloot zich letterlijk van de maatschappij af tot hij vrij van zijn drugsverslaving zou zijn. Hoewel hij later beweerde dat hij sindsdien geen drugs meer gebruikte, schijnt hij in werkelijkheid verslaafd te zijn gebleven.
Terug in New York: het Miles Davis Quintet
Als herboren keerde hij terug naar New York en richtte er de eerste grote versie van het Miles Davis Quintet op. In deze band speelden de jonge John Coltrane (oorspronkelijk enkel tenor- en later ook sopraansaxofoon) en soms enkele andere indertijd bekende jazzartiesten, zoals Sonny Rollins (tenorsax) en Charles Mingus (bas).
Muzikaal ging de groep door waar Davis in zijn sessies in de late jaren veertig ophield. Ze vermeden de ritmische en harmonische complexiteit van de overheersende bebop en Davis kreeg de ruimte om lange, legato en in wezen melodische lijnen te spelen, waarin hij de modale muziek leerde doorgronden. Dit was een levenslange obsessie voor hem.
Deze opnames, beginnend met Relaxin' with the Miles Davis Quintet, bepaalden samen met de 'Birth of the Cool'-opnames uit 1948 het geluid van de cool jazz, een van de dominante trends in de muziek voor het komende decennium en later.
Miles Ahead en Milestones
Terwijl de rest van het muziekestablishment nog steeds probeerde de vernieuwingen van Davis te accepteren, was hij zelf verder. Herenigd met Gil Evans nam hij een serie albums van grote verscheidenheid en complexiteit op, waarin hij in vrijwel elke muzikale context zijn beheersing van zijn instrument toonde.
Op het eerste album, Miles Ahead (1957), speelde hij met een traditionele jazzbigband. Deze had een gedreven kopersectie gearrangeerd door Gil Evans. Naast jazznummers (waaronder The Duke van Dave Brubeck) gingen de twee het gevecht aan met Les Filles de Cadix van Léo Delibes. Dit was de eerste keer dat Davis Europese klassieke muziek opnam.
Milestones 1958 ving het geluid van zijn huidige sextet, dat nu bestond uit Davis, John Coltrane, Julian "Cannonball" Adderley (altsax), Red Garland (piano), Paul Chambers (bas) en Philly Joe Jones (drums).
Muzikaal gezien omvatte dit album zowel het verleden als de toekomst van de jazz. Davis liet zien dat hij blues en bebop kon spelen (begeleid door Garland), maar het centerpiece is het titelnummer, een compositie van Davis rond de dorische en aeolische modi en met de vrije improvisionele modale stijl die Davis zich eigen maakte.
Kind of Blue
Deze modale stijl kwam tot bloei op Kind of Blue (1959) en werd de best verkochte jazzplaat uit de geschiedenis tot dan toe. Het sextet improviseerde op korte modale thema’s die vooraf niet waren geoefend. In de groep nam Bill Evans de piano over en hij zorgde daarbij voor klassieke invloeden in de groep. Op één van de tracks speelde Wynton Kelly piano. Hij werd later een vast lid van de groep.
De jaren 60
Na Kind of Blue viel de groep uiteen. Coltrane, Evans en Adderley gingen verder als bandleiders. Miles vond minder inspiratie en zijn groep veranderde geregeld van bezetting. In 1964 vormde hij zijn tweede grote kwintet. Herbie Hancock op piano, Wayne Shorter op saxofoon, Ron Carter op bas en de nog jonge Tony Williams op drums. Davis stelde: "Je moet eerst de regels kennen om ze vervolgens te kunnen breken." Live werden jazzstandards gespeeld waarbij de grenzen van de traditie werden opgezocht. Lange improvisaties met veel nadruk op harmonische grenzen en een hecht groepsspel, waardoor hij meer dan daarvoor met textuur kon spelen. Live speelde hij standards en in de studio nieuw werk, vooral composities van zijn saxofonist Wayne Shorter. De grenzen werden bereikt op Live at Plugged Nickel (uitgegeven als 8cd box). Het vormde een tegenstem voor de freejazz van Ornette Coleman, die Davis in zijn autobiografie verguisde.
Rock'n'Roll 1970
In juni 1970 kwamen onder anderen Davis, Chick Corea, Keith Jarrett, Dave Holland, Jack DeJohnette en John McLaughlin vier nachten samen in de bescheiden nachtclub The Cellar Door in Washington D.C. Van die optredens kwam in 2006 een 6-cd-box uit.
Electric Miles
Aan het eind van de jaren zestig 'ging' Davis elektrisch met een elektrische piano, elektrische bas en een elektrische gitaar. De 'groove' werd belangrijk. Nadat Davis op het Isle of Wight Festival Machine Gun van Jimi Hendrix hoorde wilde Davis direct een band met hem beginnen. "It's that goddamned motherfucking 'Machine Gun'" antwoordde Miles op een vraag wat hij vond van de muziek van Hendrix. Door het het overlijden van Hendrix vond die nooit plaats. Volgens Rolling Stone magazine was "In a Silent Way de ideale plaat om stoned op te worden". In de jaren zeventig probeerde hij ook zwarte jongeren te bereiken door funk-invloeden in zijn muziek te stoppen. Bitches Brew werd een mijlpaal voor de opkomende jazz-fusion muziek.
Stilte
Eind 1975 trok Davis zich terug uit de muziek en wilde hij geen trompet meer spelen. Hij kampte met een slechte gezondheid, gedeeltelijk veroorzaakt door jaren overmatig drugsgebruik.
Jaren 80
Davis keerde toch terug in de muziek. Zijn stijl veranderde meer naar een popstijl. Hij speelde liedjes als Time After Time en Human Nature (van Michael Jackson). Verschillende van de musici met wie hij speelde, verkasten één voor één naar Sting, die op You're under arrest een politieman speelde. In deze stijl speelde hij tot aan zijn dood. Hij verwierf ook als beeldend kunstenaar bekendheid. Eén van zijn vaste muzikale partners werd Marcus Miller.
Hij ondernam nog een paar projecten:
-Met Quincy Jones keerde hij voor het eerst terug naar de muziek die hij vroeger speelde met Gil Evans.
-Aura, dat de platenmaatschappij jarenlang 'op de plank' liet liggen.
-Hij speelde op uitnodiging van Prince een concert in diens studiocomplex Paisley Park in Minneapolis.
Vereeuwiging
De Franse beeldhouwster Niki de Saint Phalle vereeuwigde Davis in een beeld, dat de tuin siert van het belle époque-hotel Negresco aan de Promenade des Anglais in Nice. Tevens staat er een beeld van hem in de Poolse plaats Kielce (zie foto).
Privéleven
Davis scheidde in 1988 van actrice Cicely Tyson, per november 1981 zijn derde en laatste echtgenote. Eerder was hij getrouwd met Frances Taylor (1958-1968) en met Betty Mabry (1968-1969). Davis kreeg vier kinderen, Cheryl (1944), Gregory, (1946), Miles IV (1950) en Erin (1970).
We ranken van Miles Davis het nummer "So What" van zijn album Kind of Blue uit 1959.
Kind of Blue is een studioalbum van de Amerikaanse jazzmusicus Miles Davis. De plaat is sinds de opname in 1959 een steady-seller, en wordt officieus de beste jazzplaat van de 20e eeuw genoemd. De muziek is tijdloze cooljazz en heel toegankelijk, en toch muziek-technisch verbluffend.
Kind of Blue werd opgenomen op een drie-sporen tape tijdens twee sessies bij Columbia Records ('30th Street Studio in New York). Op 2 maart werden de nummers "So What", "Freddie Freeloader" en "Blue in Green" opgenomen, en op 22 april de nummers "All Blues" en "Flamenco Sketches" voor de achterkant van de lp. De productie was in handen van Teo Macero - die Davis' vorige twee lp's had geproduceerd - en van Irving Townsend. Miles Davis riep zoals hij gewoon was de sessiemuzikanten op zonder voorafgaande repetities en zonder dat ze een idee hadden wat ze zouden opnemen. Een en ander staat beschreven in de originele liner notes van pianist Bill Evans. Hij vermeldt dat Davis de bandleden wat schetsen van toonladders en melodielijnen toestopte om daarop dan te improviseren. De resultaten waren ondanks de geringe voorbereiding indrukwekkend, hoewel de hardnekkige legende dat het hele album in één keer werd opgenomen onwaar is. Alleen 'Flamenco Sketches' leverde reeds bij de eerste take een volledige opname op.
"So what" is het openingsnummer van Kind of Blue
_________________
Alle mensen worden vrij en gelijk in waardigheid en rechten geboren. Zij zijn begiftigd met verstand en geweten, en behoren zich jegens elkander in een geest van broederschap te gedragen. Art 1 UVRM
sokratikos- Music-Master
- Aantal berichten : 10275
Registratiedatum : 24-04-11
Leeftijd : 53
Woonplaats : Nijmegen, NL, Europa, Aarde, Wereld
Re: *RTH* Miles Davis - So what
Ries 06.08.14 13:46
Ooit eens gelezen, vraag me niet meer waar. Jazz moet je pakken om het te begrijpen!
Nu, ik raak vaak de draad kwijt bij Jazz en aanverwante zo ook bij Miles. Ik kan dan ook niet anders dan hier een onvoldoende voor geven, een 4 is het geworden
Nu, ik raak vaak de draad kwijt bij Jazz en aanverwante zo ook bij Miles. Ik kan dan ook niet anders dan hier een onvoldoende voor geven, een 4 is het geworden
Ries- Music-Master
- Aantal berichten : 7103
Registratiedatum : 06-01-10
Leeftijd : 54
Woonplaats : Hoogeveen
Re: *RTH* Miles Davis - So what
Berend 06.08.14 14:22
Ik heb niet veel met jazz - vaak vind ik het al knap als iedereen tegelijk klaar is - maar dit nummer is toch wel een klassieker. Het melodietje blijft de hele dag in je hoofd zitten en de baslijn is heerlijk !
Daarom van mij een dikke 8-punter.
Daarom van mij een dikke 8-punter.
Berend- Music-director
- Aantal berichten : 1927
Registratiedatum : 30-04-12
Leeftijd : 59
Woonplaats : Achterhoek
Re: *RTH* Miles Davis - So what
Joostvdaa 06.08.14 16:12
Ik heb de afgelopen jaren een - deels geslaagde - poging ondernomen om jazz te leren begrijpen en waarderen. Ik ben tot de conclusie gekomen dat ik er wel van houd, mits er ergens een pakkend melodietje in verpakt zit, wat bij lang niet alle jazzplaten het geval is. Daarnaast moet je er een beetje voor in de stemming zijn, op een zomerse niets-aan-de-hand-dag werkt het meestal bijvoorbeeld wel.
Enfin. op naar de RtH. Dit is terecht een klassieker in het genre en vind ik nog steeds een ijzersterke plaat, die de tand des tijds moeiteloos heeft doorstaan. En het heeft zoals Berend zegt een melodietje dat blijft hangen. Ik ga ook voor de 8.
Enfin. op naar de RtH. Dit is terecht een klassieker in het genre en vind ik nog steeds een ijzersterke plaat, die de tand des tijds moeiteloos heeft doorstaan. En het heeft zoals Berend zegt een melodietje dat blijft hangen. Ik ga ook voor de 8.
Joostvdaa- Music-Maniac !!!
- Aantal berichten : 3141
Registratiedatum : 24-09-12
Leeftijd : 39
Woonplaats : 's-Hertogenbosch -
Re: *RTH* Miles Davis - So what
sowhat 06.08.14 16:27
Ik heb deze meer dan eens volledig gehoord op Orinoco, ik ken het dus al, daarom heb ik me nu beperkt tot een kleine 2 minuten, want dit is voor mij dus te lang. Het is knap gemaakt maar net als bij Richie pakt het me niet. 5
_________________
Sowhat, voor al uw feesten en partijen!
sowhat- Chief
- Aantal berichten : 19039
Registratiedatum : 16-12-08
Leeftijd : 67
Woonplaats : Mokum
Re: *RTH* Miles Davis - So what
Gast 06.08.14 18:40
Ik geef het eerlijk toe ook ik heb vrij weinig met de Jazz en al helemaal niet met die herrie en lawaai die men produceert onder de naam "free jazz" maar ook weer eerlijk alles valt voor mij weg als ik in de juiste stemming de roeptoetert van Uncle Miles hoor, sinds ik ooit in een hele warme zomer long ago kennis maakte met het schitterende album van Uncle Miles genaamd 'Sketches of Spain" ben ik verliefd op die toetert en de wijze waarop de eerbiedwaardige Miles dit stuk metaal tot leven weet te brengen.
Dit stuk van een ook al memorabel album is voor mij muzikaal puur goud met echte diamanten en (wederom mits in de juiste stemming) kan het mij meevoeren naar verre en onbekende streken die ergens in mijn geest zich nog schijnen te bevinden, werkelijk schitterend en mindblowing mooi en dus een 10 met een hele dikke vette gouden rand, Go Miles Go!!!!!
Gast- Gast
Re: *RTH* Miles Davis - So what
MrJohn 06.08.14 19:49
Intense vibraties, die altijd het gemoed verzachten ongeacht de stemming. Memorabele muziek van een muziekheld 
Een 10.
Een 10.
MrJohn- Chief
- Aantal berichten : 16693
Registratiedatum : 16-12-08
Leeftijd : 74
Re: *RTH* Miles Davis - So what
Vleertje 06.08.14 19:52
Moet ik echt uitleggen waarom dit een dikke 10 is?
Vleertje- Music-Master
- Aantal berichten : 6150
Registratiedatum : 16-12-08
Leeftijd : 52
Woonplaats : De wereld
Re: *RTH* Miles Davis - So what
Dave Evans 06.08.14 20:13
Ja doe maar eens! Want ik vind het een dikke 2 
Tjee de man mag dan een maestro zijn, zijn muziek trek ik echt niet. Wat trouwens geldt voor nagenoeg alle jazz! Ik heb al eens eerder gezegd dat als je al niet zenuwachtig was, zou je het van dit gepriegel worden. Zit werkelijk niets leuks in. Zo dit ben ik even kwijt
Nee effe serieus, ik heb gewoon weinig tot niets met jazz, misschien ben ik geboren terwijl Pim Jacobs net op tv was ofzo......
Tjee de man mag dan een maestro zijn, zijn muziek trek ik echt niet. Wat trouwens geldt voor nagenoeg alle jazz! Ik heb al eens eerder gezegd dat als je al niet zenuwachtig was, zou je het van dit gepriegel worden. Zit werkelijk niets leuks in. Zo dit ben ik even kwijt
Nee effe serieus, ik heb gewoon weinig tot niets met jazz, misschien ben ik geboren terwijl Pim Jacobs net op tv was ofzo......
_________________
If music be the food of love, play on.
William Shakespeare
Dave Evans- Beheerder
- Aantal berichten : 25402
Registratiedatum : 04-12-08
Leeftijd : 59
Woonplaats : Meppel
Re: *RTH* Miles Davis - So what
MrJohn 06.08.14 20:21
BREAKING NEWS
Extra uitzending om 21.00 pm. Veeg de voorpagina's schoon, nieuwe krantenkoppen morgenochtend : Dave Evans rankte een 2
Dat ik zo iets nog kan meemaken in my lifetime, helaas wel met Miles Daves.
Extra uitzending om 21.00 pm. Veeg de voorpagina's schoon, nieuwe krantenkoppen morgenochtend : Dave Evans rankte een 2
Dat ik zo iets nog kan meemaken in my lifetime, helaas wel met Miles Daves.
MrJohn- Chief
- Aantal berichten : 16693
Registratiedatum : 16-12-08
Leeftijd : 74
Re: *RTH* Miles Davis - So what
Dave Evans 06.08.14 20:23
Moet ik nu naar een muziek opfris kliniek MrJohn?
_________________
If music be the food of love, play on.
William Shakespeare
Dave Evans- Beheerder
- Aantal berichten : 25402
Registratiedatum : 04-12-08
Leeftijd : 59
Woonplaats : Meppel
Re: *RTH* Miles Davis - So what
Vleertje 06.08.14 20:24
Breaking News De Zaag zal vandaag openen met So What om voor eens en altijd te laten horen waarom dit een tien is. Inderdaad om 21.00 uur sharp!
Vleertje- Music-Master
- Aantal berichten : 6150
Registratiedatum : 16-12-08
Leeftijd : 52
Woonplaats : De wereld
Re: *RTH* Miles Davis - So what
MrJohn 06.08.14 20:25
Dave Evans schreef:Moet ik nu naar een muziek opfris kliniek MrJohn?
Jazz-therapie Dave
MrJohn- Chief
- Aantal berichten : 16693
Registratiedatum : 16-12-08
Leeftijd : 74
Re: *RTH* Miles Davis - So what
PPProfessor 06.08.14 20:53
Leuk een keer zo'n jazzkraker. Soms hoor ik een jazznummer en dan is het alleen toeterdetoeterdetoeter en ontgaat mij de essentie van het nummer al dan niet volledig, maar dit nummer zit heel fraai in elkaar. Het klinkt het lekkerste natuurlijk in een goeie jazzy setting als het BimHuis. Mooie crew ook op die plaat met kanjers als John Coltrane (met Chet Baker mijn jazzfavo) en Cannonball Adderley erbij. Mooie 8.
PPProfessor- Music-director
- Aantal berichten : 1842
Registratiedatum : 18-12-08
Leeftijd : 67
Woonplaats : Weesp
Re: *RTH* Miles Davis - So what
Mauricedegier 06.08.14 20:56
Richie39 schreef:Ooit eens gelezen, vraag me niet meer waar. Jazz moet je pakken om het te begrijpen!
Nu, ik raak vaak de draad kwijt bij Jazz en aanverwante zo ook bij Miles. Ik kan dan ook niet anders dan hier een onvoldoende voor geven, een 4 is het geworden
Sluit me aan bij de recensie van Richie, maar maak er een 5 van.
Mauricedegier- Beheerder
- Aantal berichten : 6607
Registratiedatum : 31-12-08
Leeftijd : 42
Woonplaats : Eindhoven
Re: *RTH* Miles Davis - So what
Chevy 06.08.14 23:01
Ofschoon jij meer een popman bent, kan je commentaar best wel begrijpen. De "gepriegel"-kaart wordt vaak gebruikt om jazz te diskwalificeren (o.a. ook door mij), maar bij Kind of Blue kan ik me daar dan weer weinig bij voorstellen.Dave Evans schreef:Ik heb al eens eerder gezegd dat als je al niet zenuwachtig was, zou je het van dit gepriegel worden. Zit werkelijk niets leuks in. Zo dit ben ik even kwijt
Juist die lome, rustige sfeer die je zo vaak in barretjes tegenkomt in films als Taxi Driver maakt Kind of Blue tot zo'n klassieker. Het is als de What's Going On of de Bob Marley van de jazz, feitelijk wordt er weinig anders gedaan dan andere genregenoten, maar toch kiest men massaal voor Kind of Blue.
Maar verder klopt het wel wat er gezegd wordt, jazz is bij uitstek een genre wat je moet 'voelen' en echte 'luistermuziek'. Het drukke getoeter hoeft van mij ook niet... So What daarentegen.
Ik heb een (dikke) 9 gegeven.
Chevy- Music-director
- Aantal berichten : 1584
Registratiedatum : 13-02-11
Leeftijd : 31 -
Mirrr- Music-Master
- Aantal berichten : 12274
Registratiedatum : 21-12-08
Leeftijd : 60
Re: *RTH* Miles Davis - So what
Frodo 07.08.14 21:53
Ben benieuwd of ik ook naar een goelag gestuurd wordt door de smaakpolitie, maar wat een ontzettend saai nummer is dit waarin op ontelbare herhalingen van zetten na verder helemaal niets gebeurd. Ik moest weer aan Theo & Thea denken: "druk maar een paar toetsen in... maakt niet uit..... het is JAZZ!"
Een 3.
Een 3.
Frodo- Music-Master
- Aantal berichten : 7364
Registratiedatum : 29-12-09 -
Re: *RTH* Miles Davis - So what
Jan... 07.08.14 23:36
ik heb het een paar keer geprobeerd, maar het is gewoon mijn ding niet. Het doet me denken aan een cafe waar altijd dat soort meuk aan stond, de tent swingde dus nooit. Het zal ongetwijfeld briljant zijn maar het is idd een constante gereutel en herhaling van zetten.
Dus die krant kan uitgebreid worden want het onmogelijke is gebeurd: ik ben het eens met Dave Evans. Hou het op een 3
Dus die krant kan uitgebreid worden want het onmogelijke is gebeurd: ik ben het eens met Dave Evans. Hou het op een 3
Jan...- Music-Master
- Aantal berichten : 5302
Registratiedatum : 18-12-08
Leeftijd : 58
Led-Zep- Music-Maniac !!!
- Aantal berichten : 4538
Registratiedatum : 03-01-10
Leeftijd : 63
Woonplaats : Kempen
Re: *RTH* Miles Davis - So what
Laxus11 11.08.14 12:54
Ik ben ook zeker geen grote liefhebber van jazz maar dit is wel aardig
Een 6
Een 6
Laxus11- Music-freak
- Aantal berichten : 137
Registratiedatum : 30-10-13
Leeftijd : 31
Woonplaats : Someren -
Re: *RTH* Miles Davis - So what
forzautregivo 14.08.14 14:32
Ben absoluut geen jazzkenner (allesbehalve), maar Kind of Blue vind ik een prachtig album (mits in de stemming). So What is daarbij het beste nummer imo. Een 8
_________________
If I agreed with you we'd both be wrong
forzautregivo- Moderator
- Aantal berichten : 5387
Registratiedatum : 09-10-12
Leeftijd : 34
Woonplaats : Amsterdam -
Re: *RTH* Miles Davis - So what
Jorg 14.08.14 14:49
Miles Davis is een absolute grootmeester in de jazz muziek en wat mij betreft de beste trompettist aller tijden. Menigmaal zet ik zijn album Live in Munich op, waar overigens ook een heerlijke versie van Time after Time op staat. So What is net zo goed een meesterwerk en het bewijs dat je geen gitaar nodig hebt om een goed nummer te maken. Dit is 10 minuten genieten voor mij. Een 9.
Jorg- Moderator
- Aantal berichten : 3076
Registratiedatum : 05-12-08
Leeftijd : 35
TOETERDETOETERRRRRRRRRRRR een 8!
Miennnn- Music-Maniac !!!
- Aantal berichten : 3131
Registratiedatum : 16-12-08
Leeftijd : 68
Re: *RTH* Miles Davis - So what
Timmus 15.08.14 19:11
Gewoon een prima muziekstuk van een groots artiest. Geen dagelijkse kost, maar als je het dan draait: heerlijk stemmig, verrassend en toch meegaand. Jazz wordt niet zelden gezien als "doe-maar-wat-het-maakt-niet-uit"-muziek, en zo klínkt het soms ook. Miles Davis is in dat geval wel de grootste doemaarwatter ooit.
Freddie Freeloader een 9, deze een 8.
Freddie Freeloader een 9, deze een 8.
Timmus- Beheerder
- Aantal berichten : 16848
Registratiedatum : 01-01-09
Leeftijd : 43
Woonplaats : 's-Gravenhage
Pagina 1 van 2 • 1, 2
Soortgelijke onderwerpen» *RTH* Pretenders - 2000 Miles
» *RTH* Geater Davis - A sad shade of blue
» *RTH* Spencer Davis Group - Time seller
» *RTH* Buddy Miles - Them Changes
» *RTH* Robert Miles - Children
» *RTH* Geater Davis - A sad shade of blue
» *RTH* Spencer Davis Group - Time seller
» *RTH* Buddy Miles - Them Changes
» *RTH* Robert Miles - Children
Pagina 1 van 2
Permissies van dit forum:
Je mag geen reacties plaatsen in dit subforum
» November 2024
» Timmus presents: de beste albums van 2023
» Marsha's jukebox (04 november)
» *RTH* Cat Power – The greatest
» *RTH* Cheap trick – Dream Police
» Zondag 3 nov. Zonnig vervolg
» Zat. 2 nov.: Weekendshow met Dave & Roche
» Introquiz November staat klaar
» *RTH* Vanessa Paradis – Joe le taxi
» *RTH* Nick Cave & The Bad Seeds - Into My Arms
» *RTH* Mia Martini - Almeno Tu Nell'Universo
» *RTH* Les Thugs - I'm Scared
» *RTH* Leonard Cohen – I Want It Darker
» *RTH* Smile – Doin’ allright
» *RTH* Clash – White riot
» Vrijdag 1 nov: De Weekendstart met Tim en Ard
» Wo 30-10 Sokra zaagt door
» Stemfinale Weekend
» *RTH* Magazine - Shot by Both Sides