*RTH* Donna Summer - MacArthurpark

**Dave Evans** 04.05.14 21:55

[02-05-2014]
Donna Summer, pseudoniem van LaDonna Adrian Gaines (Boston, 31 december 1948 – Key West, 17 mei 2012), was een Amerikaans zangeres, songwriter en artieste. Ze was het bekendst van haar discohits uit de jaren 70, die haar de bijnaam "koningin van de disco" opleverden. Als een van de weinige discosterren slaagde ze er ook in om later met andere genres, zoals de r&b, hits te blijven scoren.

Misschien ligt het aan mij [bron onbekend?] omdat ik weinig radio luister, maar vaak hoor je de hit MacArthur Park dat medium niet meer passeren. Toch was deze single in 1968 en grote zomerhit met als hoogste notering een vierde plaats in de Britse top veertig en een tweede plaats in Billboard’s Hot One Hundred. Bij ons zat niet echt iemand te wachten op die single van Richard Harris, staat niet eens in de top dertig genoteerd, vandaar dat we die single ook naast niet meer over de radio horen, mag ik aannemen. Onze noorderburen gunden Richard en zijn MacArthur Park in de maand juli van 1968 een twaalfde plaats in hun top veertig.

Het zou kunnen dat je de wenkbrauwen fronst bij het horen van de naam Richard Harris. Je kunt de man bezwaarlijk een beroepszanger noemen, want eigenlijk was hij vooral een gerenomeerd acteur die in zijn vrije tijd graag zong. Hij werd de 1ste oktober 1930 in het Ierse Limerick geboren als vijfde kind in een gezin van negen en was in de wieg gelegd als een geboren acteur. Onvergetelijk zijn zijn vertolkingen in films zoals Camelot, Cromwell en in de rol van Albus Dumbledore in de reeks Harry Potter films. Hij was ook te zien in de film Gladiator, Apocalypse Revelation en in de western Unforgiven van Clint Eastwood. Om er een paar te noemen. Richard had zijn stiel als acteur zowel als regisseur in Londen geleerd. Hij stopte al zijn geld in een eigen theaterproductie Winter Journey, financieel een regelrechte flop. Hij stond letterlijk op straat en leefde een tijdlang als clochard. Hij moest van onder aan opnieuw beginnen in kleine theaters op West End, vooral in musicals waar hij aardig leerde zingen. Hij scoorde toen hij een rol kreeg aangeboden in de kaskraker The Guns of Navarone en een tijd later in de filmklassieker Mutiny of The Bounty aan de zijde van Trevor Howard en Marlon Brando.

de lange versie

In 1967 ontmoet hij tijdens een benefietavond in Los Angeles componist Jimmy Webb met wie hij een gesprek aanknoopt en aan wie hij vraagt of die voor hem geen geschikte song heeft klaarliggen, want zingen blijft Richard’s grootste hobby. Hij wil met materiaal van Webb trouwens een ganse elpee vullen. Aanvankelijk vat Jimmy die vraag niet ernstig op tot hij op zekere dag een telegram van Richard ontvangt dat die in Londen klaarzit om zijn project uit te werken. Richard had intussen zowat alle demo’s beluisterd die Webb hem had doorgespeeld en hij wou koste wat het kost MacArthur Park inblikken. We zijn de 21ste december 1967 wanneer hij en Jimmy in de Sunset Sound Recorders Studio in Hollywood aan het werk schieten. Nu is MacArthur Park geen doordeweekse popsong, geen commercieel deuntje, maar een song met een aparte constructie. In een soort midtempo opgebouwd rond een piano en een klavecimbel, bespeeld door Jimmy Webb himself. Na ruim een minuut of twee gaat het tempo over in een slow om een paar minuten later los te barsten in een heus allegro tempo met veel drums en koper om nog eens zo’n anderhalve minuut later uit te monden in een “grand finale”. Geen wonder dat de single zeven minuten en 21 seconden duurt, maar dat kon en mocht in die tijd, want iets later zouden The Beatles een nummer één scoren met Hey Jude. De zesde januari 1968 leggen Jimmy en Richard de laatste hand aan de single en de elpee. De muzikanten die hadden meegewerkt, waren geen doordeweekse jongens: Larry Knechtel op keyboards, Hal Blaine op drums, Joe Osborn op bas, Mike Deasy op gitaar en Jimmy Webb, zoals ik eerder al vermeldde, op piano en klavecimbel. Richard Harris zong voortdurend de verkeerde tekst. Hij heeft het over MacArthur’s Park, terwijl het MacArthur Park moet zijn. Webb corrigeerde hem steeds, maar gaf de moed op omdat Harris het vertikte met die opmerking rekening te houden. Hij nam het nummer op als track van zijn te verschijnen album A Tramp Shining gevuld met songs stuk voor stuk door Jimmy Webb geschreven in een productie trouwens van Jimmy zelf. Het album verscheen op het Dunhill label met meteen daaruit MacArthur Park op single. De release had de 11de mei 1968 plaats en werd een regelrechte hit.

de heeeeele lange versie oftewel MacArthurPark suite

Webb had die song iets eerder geschreven met een zijn achterhoofd een liefdesrelatie die hij had gehad met Susan Ronstadt, een nichtje van zangeres Linda Ronstadt. MacArthur Park was de plek waar ze elkaar onmoetten, met elkaar lunchten en waar ze nadien tijdens de lunchpauze vaak naar toe trokken. We zijn dan ergens midden 1965 en Susan werkte toen nog bij een verzekeringsmaatschappij met hun kantoren vlak tegenover MacArthur Park. Hun liefde bleef niet duren en Webb schreef die breuk van zich af in het al even schitterende By the time I get to Phoenix dat een gigantische hit zou worden in de versie van Glenn Campbell. Susan trouwde iets later met een andere man, maar zou er met Jimmy een langdurige vriendschap op nahouden. MacArthur Park heette eerst Westlake Park, zo genoemd naar de gelijknamige buurt in Californië, maar sinds 1942 heet het MacArthur Park als eresaluut aan generaal Douglas MacArthur die een belangrijke rol speelde tijdens de 2de wereldoorlog in de Pacific, met name tijdens de oorlog in de Filippijnen.

live@Night of the Proms

MacArthur Park beleefde een tweede jeugd zal ik maar zeggen toen het nummer live werd gezongen door Donna Summer in 1978 en op haar dubbelalbum Love and More belandde, in een productie van Giorgio Moroder en Pete Belotte. Op dat album staat de MacArthur Park suite (met daarin ondermeer ook de songs One of a Kind en Heaven Knows verwerkt) met als onderdeel de live versie van MacArthur Park. Op het album duurt die versie acht minuten en veertig seconden, maar werd toen het op single werd uitgebracht, ingekort tot zes minuten en achtentwintig seconden. In Amerika leverde de single The Queen of Disco een nummer één op, in de Britse top veertig een vijfde plaats en in de Nederlandse hitlijsten een negende. In onze top dertig hield Donna Summer halt op de dertiende plaats, maar zou iets later de top tien induiken met de hitsingles Hot Stuff en Bad Girls.

Van MacArthur Park zouden tal van covers worden gereleaset ondermeer van Jerry Vale, Vic Damone, The Four Tops, Long John Baldry, Liza Minelli, Frank Sinatra en The Three Degrees.

**sowhat** 05.05.14 1:37

Briljante interpretatie van het origineel door een hemelse Donnaaaaaaaaaaaaa.
Natuurlijk een 10!

Joostvdaa 05.05.14 10:32

Zeer goede cover, ik word hier altijd wel blij van terwijl ik verder weinig met de muziek van Donna Summer heb. Een 8.

Gast 05.05.14 12:32

Ik begin Donna steeds meer als een goede rijpe wijn te beschouwen zeg maar "hou ouder hoe beter" en dat is dus ook geldig voor deze plaat waarvan ik nog wel weet dat ik er geen reet aan vond toen die uitkwam, tegenwoordig denk ik daar dus geheel anders over en ben het wederom met sowhat eens dat dit een echte briljante cover is die gewoon een 10 meer dan verdiend!!

Frodo 05.05.14 20:17

In het discosegment, hetwelk overduidelijk niet mijn favoriete genre is, is dit onbetwist een topper.

Een 8.

**Mauricedegier** 05.05.14 23:30

Voorbeeld van een cover die beter is dan het origineel

8

Jorg 06.05.14 11:25

MacArthurpark is een meesterwerk van Jimmie Webb, voortreffelijk gebracht door Richard Harris. Absoluut de beste versie waaraan deze zeker niet kan tippen.

Ik zou nu kunnen schrijven dat ik Donna Summer zou willen opsluiten in MacArthurpark omwille van haar verkrachting van dit nummer. Ik vind echter dat ze er een alleraardigste versie van heeft gemaakt. Hier en daar wat over de top, maar dat is ook wel disco-eigen. Ze krijgt een 6 van me.

Miennnn 06.05.14 14:53

Geweldige zangeres! Lekker disco kneiter, daarom van mij een 8

Jan... 06.05.14 19:09

Ik vind Donna best wel ok maar dit heb ik altijd al een ordinaire disco-kneiter gevonden. Ik vind het een beetje te platvloers ten opzichte van het origineel (wat ik ook niet zo geweldig vind). Een 4

Mirrr 06.05.14 21:48

Hou wel van Donna Summer, deze krijgt een 7 Very Happy

Ries 06.05.14 23:22

Zowel origineel als cover zijn ruk! Deze dan nog de beste van de 2 en het krijgt van mij dan ook een magere 3

PPProfessor 07.05.14 0:51

Een 8 want het is en blijft Donna, al is het niet mijn favoriete Donna-plaat. Dat blijft toch altijd The Hostage vanwege het optreden bij Sjef. Maar ook Lady of the Night, Could it be magic, Spring affair, I feel love, Love is in control (finger on the trigger) en This time I know it's for real zijn allemaal 9-kanjers op z'n minst. Ach die Donna, ik mis haar misschien niet dagelijks, maar wel wekelijks.

Duck_DJ 07.05.14 14:18

Vind het originele werk van Richard Harris staan als een huis!!!

Met een disco- saus erover is het werkje van Donna Summer nog best te beluisteren en geef ruim voldoende ...Een 7!

Joyce 07.05.14 14:53

De uitvoering van Richard Harris zou een 10+ krijgen,
maar mevrouw Summer zal het met een 4 moeten doen...

**forzautregivo** 09.05.14 12:37

Nee, met Donna hoef je bij mij niet aan te komen. Het origineel vind ik al geen topper, de gladde discosaus eroverheen maakt het helemaal onverdraagbaar. Een 3

snoopy 09.05.14 14:18

Dit haalt het natuurlijk niet bij het origineel, ik maak er een zesje van.

Vleertje 10.05.14 14:05

I feel love zou een 9 scoren, Love to love you zou een 8 scoren dit vind ik echt een stuk minder ja ze heeft een stem als een dijk en het swingt best lekker maar het heeft niet de feel die ik fijn vind. Een 6.

**sokratikos** 10.05.14 17:28

Het is idd meer een discosausje er over heen dan disco als hoofdingrediënt, en Donna hoor ik toch liever als pure discokoningin. Ook een 6

(Het origineel heb ik zojuist pas voor het eerst gehoord.)

Chrisje 11.05.14 13:16

Van mij ook een 8. Het wordt een heel ander liedje doordat Donna een echte zangeres is en Richard Harris een acteur die een liedje zingt...

**Timmus** 18.05.14 18:44

Tsja. Donna kan best zingen, en dat laat ze horen in het eerste gedeelte, waarmee ze een heel aardige cover van het meesterwerk van Harris lijkt neer te zetten. LIJKT, want na twee minuten word je heel verdrietig van de ingezette discobeat.

Een 3.

Gesponsorde inhoud

RTH Donna Summer - MacArthurpark

Jouw cijfer voor 'MacArthurpark'

RTH Donna Summer - MacArthurpark

Re: RTH Donna Summer - MacArthurpark

Re: RTH Donna Summer - MacArthurpark

Re: RTH Donna Summer - MacArthurpark

Re: RTH Donna Summer - MacArthurpark

Re: RTH Donna Summer - MacArthurpark

Re: RTH Donna Summer - MacArthurpark

Re: RTH Donna Summer - MacArthurpark

Re: RTH Donna Summer - MacArthurpark

Re: RTH Donna Summer - MacArthurpark

Re: RTH Donna Summer - MacArthurpark

Re: RTH Donna Summer - MacArthurpark

Re: RTH Donna Summer - MacArthurpark

Re: RTH Donna Summer - MacArthurpark

Re: RTH Donna Summer - MacArthurpark

Re: RTH Donna Summer - MacArthurpark

Re: RTH Donna Summer - MacArthurpark

Re: RTH Donna Summer - MacArthurpark

Re: RTH Donna Summer - MacArthurpark

Re: RTH Donna Summer - MacArthurpark

Re: RTH Donna Summer - MacArthurpark