*RTH* Kate Bush - Moving

[15-03-2014]
Catherine (Kate) Bush (Bexleyheath (Kent), 30 juli 1958) is een Britse zangeres, muzikante, singer-songwriter en producer. Haar vader was een Engelsman en haar moeder een Ierse. Toen ze nog maar 16 was zorgde David Gilmour van Pink Floyd ervoor dat ze tekende bij EMI.

Haar experimentele stijl en aparte zangtechniek zorgden dat ze wordt gewaardeerd door collega-muzikanten en verder door een niet overdreven grote, maar toegewijde schare fans. Dat blijkt uit het feit dat haar platen altijd verkopen, hoewel ze voor het maken van een album vaak jaren de tijd neemt; voor Aerial zelfs twaalf jaar



Bush debuteerde in 1978 op haar 19e met de hit Wuthering Heights, die was geïnspireerd door het gelijknamige boek van Emily Brontë. Het nummer stond in Groot-Brittannië vier weken lang op de eerste plaats van de hitlijsten.

Ter gelegenheid van de opening van het Spookslot in de Efteling werd op 12 mei 1978 een tv-special met Bush uitgezonden. Het was haar allereerste televisieoptreden. De opnames vonden onder meer plaats in en rondom de te openen spookruïne. Daar staat de (namaak) grafsteen met de naam Kate erop.

Haar debuutalbum The Kick Inside werd zowel artistiek als commercieel gewaardeerd. De plaat, geproduceerd door David Gilmour, bevatte hits zoals "Them Heavy People" en "The Man With The Child In His Eyes". David Gilmour wordt wel haar ontdekker genoemd, omdat hij haar zowel financieel als moreel steunde tijdens het opnemen van haar eerste demo's en haar verder promootte bij zijn eigen platenmaatschappij, EMI.

Bush ondernam slechts eenmaal een tournee, The Tour Of Life, in 1978-1979. Ze baarde veel opzien door haar mime-achtige manier van dansen. De tournee bracht haar onder meer in Carré in Amsterdam. Ze was de eerste zanger(es) die live een draadloze microfoon op haar hoofd droeg (waardoor ze haar handen vrij had). Na 1979 heeft ze nooit meer getoerd.




Latere albums zoals Lionheart en Never for Ever waren commercieel gezien iets minder succesvol dan haar debuut maar niettemin werden "Babooshka" en "Army Dreamers" hits. Latere hits waren onder andere "Cloudbusting" en "Running Up That Hill". Voor de videoclip van "Cloudbusting" had Bush haar haren kort laten knippen en speelde Donald Sutherland haar vader. Eind jaren tachtig scoorde Bush een hit samen met Peter Gabriel met het nummer "Don't Give Up". In 1986 nam ze eveneens een duet op met de Schotse band Big Country ("The Seer").

In 1989 verscheen haar album The Sensual World, dat haar best verkochte album in Amerika werd. Na het album The Red Shoes (1993) trok Bush zich jarenlang terug op een eiland in de Theems, waar ze werkte aan haar album Aerial (2005), waarvan het nummer "King of the Mountain" een bescheiden hit werd. Op 18 januari 2002 verscheen Bush voor het eerst sinds jaren weer op het podium als speciale gast van David Gilmour tijdens een concert in de Royal Festival Hall.

In 2007 is er een documentaire over Kate Bush gemaakt onder de titel "Come Back Kate", waarin toegewijde fans over hun bijzondere band met de zangeres verhalen. Hoewel haar bijzondere stijl niet iedereen gemakkelijk in het gehoor ligt, wordt Kate Bush breed gerespecteerd onder collega-muzikanten. Tori Amos, Björk en Sinéad O'Connor hebben in interviews aangegeven dat ze door Kate Bush zijn beïnvloed en geïnspireerd[bron?].

Op 16 mei 2011 werd een compilatie-album uitgebracht onder de titel Director's Cut. In deze release bewerkte Bush haar vorige albums The Sensual World en The Red Shoes opnieuw, en voorzag ze van nieuwe opnames en remasters. Na jaren van afwezigheid bleek Kate Bush nog altijd populair. In Nederland kwam dit album binnen op nummer 6 in de album top 100. In de Britse Album Top 40 kwam ze binnen op plaats 2.

Op 21 november 2011 is het album 50 Words For Snow uitgekomen, waaraan o.a. Kates zoon Albert (Bertie), Elton John en Stephen Fry hebben meegewerkt.

In augustus 2012 gingen de geruchten rond dat Kate Bush op de slotceremonie van de Olympische spelen (12 augustus) zou optreden. Dit zou een speciale gebeurtenis zijn, omdat Kate amper live-optredens geeft. Ze voelt er zich namelijk nogal ongemakkelijk bij om haar nummers voor een publiek te brengen. Op de ceremonie werd er uiteindelijk enkel maar haar recent uitgebrachte remake van R.U.T.H. afgespeeld. Zijzelf was er nergens te bespeuren. Achteraf liet Kate de organisatie van de slotshow wel weten dat ze het draaien van haar remake op prijs stelde.

In januari 2013 werd Bush benoemd tot commandeur in de Orde van het Britse Rijk, wegens haar verdiensten voor de muziek.


live

Het nummer is op zich al fantastisch en een 10 waard. Het krijgt een gouden randje wanneer je bedenkt dat dit gewoon door een tienermeisje is geschreven. Kom daar nu nog eens mee. Een hele dikke vette 10 dus!

Prachtig mooi. 9

Ik heb altijd gedacht een enorme muziekliefhebber te zijn, maar blijkbaar komt het brevet van onvermogen mijn kant op. Journeyman kan ook direct stoppen met mij serieus te nemen, want Kate Bush trek ik over het algemeen waanzinnig slecht. Zo ook in dit nummer. Zweverig gedoe, op zo'n manier gezongen dat een kreeft die in een pan kokend water verdwijnt er "u" tegen zegt. Waardeloos en een 3 waard

Is het cliché om gewoon voor Wuthering Heights te kiezen als zijnde haar beste nummer. Zelf ben ik dit album meer gaan waarderen en het is een heerlijke zomerplaat. Haar andere beroemde nummers/albums vind ik meestal niet zo (denk aan Hounds of Love en The Dreaming). Dan geniet ik liever van het onbevangen debuut of haar winterse worp. Die laatste heb ik overigens al een tijd niet gehoord bij gebrek aan winterse taferelen.

Afijn... Moving is een fijne opener, maar toch wel redelijk ondergeschikt aan het eerder genoemde Wuthering Heights, maar ook het hierop volgende Saxophone Song, het speelse Kite en ergens achteraan het album nog Them Heavy People.

Derhalve kwam ik uit op een 7. Ik weet niet of mij dat nog als muziekliefhebber kwalificeert.

Een van haar mooiste. Ik heb Kate Bush sowieso wel vrij hoog zitten, en van The Kick Inside is sowieso bijna alles erg mooi. Deze springt er op z'n beurt net weer een beetje uit, ik geef een dikverdiende 9.
Kan me trouwens wel voorstellen dat bv Ivo (en ook Timmus weet ik) niks met Kate Bush heeft. Eigenlijk is het best bijzonder dat ze zo mainstream geaccepteerd is, terwijl ze toch een vrij bijzonder stemgeluid heeft waarvan ik prima snap dat mensen er op kunnen afknappen.

Voldoende over gezegd: 9!

Ik ben met Ivo zo te zien de enige die een beetje moeite heeft met Kate Bush. Nou vind ik het niet zo slecht als Ivo het vindt, maar ik vind het allemaal toch niet geweldig. Het is beslist onderscheidend en dit is ook geen slecht nummer, maar ik kan niet te vaak naar haar stem luisteren. Ik maak er een krappe 6 van.

Simpelweg prachtig, een vette 9

Zoals gebruikelijk is er een anonieme stem uitgebracht die sterk afwijkt van de gangbare mening.
Dat dit geen 1 maar een 2 betreft vat ik maar op als bewijs voor de onweerlegbare kwaliteit van Kate Bush, die zelfs invloed heeft op onze anonieme tegenstemmer.

Laat ik maar zeggen, je moet hier van houden. Sorry jongens maar als het te overdadig is dan komt het bij mij over als kattengejank. Bekende nummers vind ik wel leuk maar dan met name Running up that hill en Cloudbusting van Hounds of love. Wuthering Heights komt mijn strot uit en dit is gewoon een typisch gevalletje van too much. Het is gewoon een kwestie van smaak. Dus ik ga met Anoniempje mee en geef een 3.

Het blijft voor mij inderdaad een raadsel waarom hele volksstammen met Baby Bush weglopen.

Dit nummer is nog niet zo erg als Wuthering Heights, maar dat gekweel doet pijn aan mijn oren. Een 3.

En Journeyman, ik zal mijn zojuist verkregen brevet mooi inlijsten en boven mijn bed hangen.

Hear hear hear een kenner!!!!! Timus for president!

Vol lof over dit nummer; een dikke 10
ik draai Kate Bush regelmatig vroeger en nu
het vroegere werk van haar vind ik mooier

Zeker mooi dit, een dikke 8