*RTH* Rodriquez - Sugar man

[11-09-2013]
Sixto Díaz Rodríguez (ook bekend als Rodriguez of Jesús Rodríguez; Detroit, 10 juli 1942) is een Amerikaans folkmuzikant van Mexicaanse afkomst. Hij bracht in de jaren zeventig twee albums uit die matig verkochten, en deed wat optredens in Australië. Daarna trok hij zich uit de muziekbusiness terug. Hij werkte als sloper, studeerde filosofie, en was burgemeesterskandidaat.

Zonder dat hij het wist, werd zijn muziek veel gedraaid in Zuid-Afrika, waar hij uitgroeide tot een legende, over wie het verhaal ging dat hij zelfmoord had gepleegd. In de jaren negentig gingen Zuid-Afrikaanse fans op onderzoek uit. Zij wisten ten slotte contact met hem te leggen, wat leidde tot een onverwachte opleving van zijn muzikale carrière en optredens in Zuid-Afrika. Over deze zoektocht, en de gelukkige afloop ervan, gaat de documentaire Searching for Sugar Man (2012) van de Zweedse regisseur Malik Bendjelloul



Rodriguez werd geboren als zoon van Mexicaanse immigranten die in de jaren twintig naar de Verenigde Staten waren gekomen. Omdat hij hun zesde kind was werd hij Sixto genoemd. In 1967 bracht hij onder de naam 'Rod Rodriguez' de single I'll Slip Away uit. Drie jaar later kwam hij onder contract bij Sussex Records. Hij kortte zijn artiestennaam in tot 'Rodriguez' en nam twee albums op, Cold Fact (1970) en Coming from Reality (1971).
De kritieken waren matig en de verkoop viel tegen. De opnamen voor een derde album werden niet voltooid, en Sussex Records zette Rodriguez aan de kant. Enkele jaren later werd het label opgeheven. Rodriguez gaf zijn carrière als muzikant op, maar hoewel hij in de Verenigde Staten nagenoeg onbekend was gebleven, werden zijn albums in het midden van de jaren zeventig wel gedraaid op radiostations in Zuid-Afrika, Botswana en Zimbabwe, en in Nieuw-Zeeland en Australië.

Het Australische platenlabel Blue Goose Music kocht in het midden van de jaren zeventig de Australische rechten op zijn muziek. Het bracht de beide albums opnieuw uit, plus een compilatiealbum onder de titel At His Best, met enkele niet eerder uitgebrachte opnamen. Zonder dat Rodriguez het wist werd dit compilatiealbum platina in Zuid-Afrika.

Rodriguez maakte in 1979 een tournee door Australië, met de Mark Gillespie Band als voorprogramma. Twee van de concerten werden uitgebracht op het alleen in Australië verschenen album Alive. In 1981 deed hij opnieuw een Australische tournee, nu samen met Midnight Oil. Hierna ging hij weer verder met zijn gewone leven. Hij behaalde een diploma in filosofie terwijl hij als slooparbeider werkte, en en stelde zich in 1989 zonder succes kandidaat voor het burgemeesterschap van Detroit



In 1991 werden zijn beide albums in Zuid-Afrika opnieuw uitgebracht, nu op cd. Rodriguez was volkomen onkundig van zijn succes in Zuid-Afrika, tot zijn dochter in 1998 een website over hem ontdekte. Zuid-Afrikaanse fans legden contact met hem, en in 1998 werd hij naar Zuid-Afrika gehaald waar hij zes optredens verzorgde.
Over deze tournee werd de documentaire Dead Men Don't Tour: Rodriguez in South Africa 1998 gemaakt die in 2001 door het Zuid-Afrikaanse televisiestation SABC werd uitgezonden. Rodriguez trad ook op in Zweden, en keerde in 2001 en 2005 naar Zuid-Afrika terug.

Van zijn bekendste nummer, Sugar Man werd in 1998 door de Zuid-Afrikaanse rockgroep Just Jinjer een cover-versie uitgebracht, en het nummer werd door rapper Nas gesampled in You're Da Man dat verscheen op het album Stillmatic (2001). De Australische dj David Holmes gebruikte het als opening van zijn mix album Come Get It I Got It (2002), en het nummer werd ook gebruikt in de film Candy (2006), met Heath Ledger.

Rodriguez trad in 2007 en 2010 opnieuw op in Australië. Zijn beide albums werden in 2009 door Light in the Attic Records opnieuw uitgebracht.

In augustus 2012 kwam Rodriguez opnieuw in de belangstelling toen de documentaire Searching for Sugar Man (2012) werd uitgebracht. Deze won op 24 februari 2013 een Oscar voor beste documentaire

Ik vind het een prachtig verhaal, maar het liedje zelf vind ik -zacht uitgedrukt- matigjes.

Een 4.

Ik hou wel van dit soort relaxte laid back muziek, maar vind dit geen hoogvlieger. Beetje te eentonig. Goede en minder goede stukken wisselen elkaar af. ZO vind ik het middenstuk met die rare geluidjes niet zo geslaagd, evenals het einde. Alles bij elkaar een ruime 6.

Wel mooi, maar idd eentonig: 6

Het liedje is mooi en verdient een 8. Om een perspectief of relativering te bieden op t verhaal van Sixto Rodriquez:

Einde aan popculturele mythe

BYLINE: MENNO POT

SECTION: V Opening

LENGTH: 639 woorden

Rodriguez

Een stuk of drie liedjes bleken binnen het huidige vocale bereik te liggen van Sugar Man. Alle andere niet.

pop

Rodriguez

Heineken Music Hall, Amsterdam, 1/6.

Goed, de makers van de prachtige, documentaire Searching For Sugar Man, over de vergeten maar nu massaal omarmde singer-songwriter Rodriguez, hebben ons dus een beetje bij de neus genomen. Ze logen niet, maar lieten iets weg om het verhaal wat mooier te maken.



Dat Sixto Rodriguez, de Dylan van Detroit, in 1970 en 1971 twee prachtige, geflopte albums maakte, is waar. Dat hij de muziek de rug toekeerde en bouwvakker werd, klopt ook, net als het verhaal dat hij zonder het te weten een ster werd in het door boycots geïsoleerde Zuid-Afrika. Veel Zuid-Afrikanen dachten ook echt dat hij dood was.

Maar: in Australië werd zijn werk al eerder herontdekt, in 1979. Hij ging daar rond 1980 ook tamelijk succesvol op tournee. De mythe van Sugar Man aan diggelen? Je kunt vinden van wel. Aan de andere kant: het verhaal blijft ongelooflijk en zijn twee albums, in 2008 en 2009 mooi heruitgegeven, van grote schoonheid.

Voor ontmythologisering heb je de Australische waarheid ook helemaal niet nodig. De nu 70-jarige Rodriguez doet dat zelf wel tijdens zijn optredens, zoals maandag in de Amsterdamse Music Hall, waar Rodriguez en zijn band een gammel optreden ten beste gaven dat in zijn imperfectie sympathiek en ontroerend had kunnen zijn indien de man niet dronken op het podium had gestaan.

De Music Hall dus, en nog een propvolle ook. Wat een mooie film al niet vermag. Aanvankelijk zou hij op 29 mei in het Muziekgebouw aan 't IJ spelen, maar op de golven van de hype spoelde Rodriguez uiteindelijk in de Bijlmer aan, 'door een onvoorzien probleem in het tourschema'. Was het vooraf zo uitgedacht? Zou kunnen. De verhuizing naar de ruim zeven maal grotere Music Hall was voor honderden kaartenbezitters in elk geval flink balen.

In de grote zwarte klankkast volgde na het heldenonthaal de ontnuchtering - en daarna een niet eens onplezierig, geamuseerd soort verbijstering, al zag niet iedereen er de humor van: na een uurtje stond je op de HMH-vloer al een heel stuk ruimer dan bij aanvang.

De vingers van Rodriguez (zwartlederen kleding, zonnebril, zwarte hoed) harkten over de snaren van zijn akoestische gitaar, waarop hij vaak wel de juiste noten vond, maar nooit een vloeiende groove. Soms kortte hij een liedje in op een wijze die zelfs zijn band leek te verrassen. Tussendoor lalde hij twee moppen in zijn microfoon. Echt waar: Rodriguez vertelde twee keer een mop. Eentje over Mickey en Minnie Mouse en eentje over kannibalen.

Wat de muziek betreft: een stuk of drie liedjes (I Wonder, Climb Up On My Music en - vooruit - het wiebelige Sugarman) bleken binnen 's mans huidige vocale bereik te liggen. Alle andere niet.

Vooral door de kleine en breekbare, zoals het afscheidslied Forget It, baande hij zich met moeite een weg, maar die songkeuze viel nog te begrijpen: het is nu eenmaal zijn repertoire. Pas écht curieus was zijn keuze voor covers die hij ten enenmale niet aankon: Lucille (Little Richard) en de toegift Like A Rolling Stone (Bob Dylan).

Aanvankelijk was je nog geneigd te zeggen dat Rodriguez ook wel een beroerde band achter zich had staan, maar gaandeweg kreeg je te doen met de muzikanten, die nooit ontspannen konden musiceren, maar de ogen continu op hun broodheer gericht hielden om hem maar zo goed mogelijk te volgen en door de voorstelling te loodsen.

Rodriguez' livereputatie was hem, inclusief het alcoholische aspect ervan, al vooruitgesneld, maar je hoopt natuurlijk dat het meevalt. Niet dus, maar toch was het op een vreemde manier een avond die je niet had willen missen. En gelukkig hebben we de platen en de film nog.

Echt waar: Rodriguez vertelde twee keer een mop. Eentje over Mickey en Minnie Mouse en eentje over kannibalen

Ah, kan er mee door, een 6.

Ja vind dit wel wat hebben, kende het niet.....een 7.....