*RTH* Dexy's Midnight Runners - Geno

**Dave Evans** 30.06.13 18:48

[29-06-2013]
Dexys Midnight Runners is een Britse popgroep uit Birmingham aangevoerd door zanger/gitarist Kevin Rowland (17 augustus 1953, Wolverhampton); hun carrière liep (officieel) van 1978 tot en met 1986 maar heeft inmiddels een doorstart gekregen.

Kevin Rowland, zoon van Ierse immigranten, begint zijn carrière in 1977 op 24-jarige leeftijd bij de punkgroep Killjoys met wie hij de single Johnny Won't Go To Heaven uitbrengt. Kevin raakt teleurgesteld in de punk en met de overige groepsleden valt niet te communiceren. Geïnspireerd door de soulmuziek uit de jaren zestig richt hij met gitarist/zanger Kevin 'Al' Archer het blazersrijke Dexys Midnight Runners op. De groepsnaam, die pas later komt, is ontleend aan dexedrine, destijds een populaire peppil in het uitgaanscircuit. De leden (naast de twee Kevins zijn dat drummer Andy 'Groak' Grocut, bassist Pete Williams, saxofonisten Steve Spooner en JB, trombonist 'Big' Jim Patterson en toetsenman Andy Leek) zijn strikte geheelonthouders.

In 1979 zijn de Dexys het voorprogramma van The Specials; bandleider Jerry Dammers adviseert ze om pakken te dragen maar daar willen ze niets van weten, en ook slaan ze een aanbod af van 's mans pas opgerichte 2 Tone-label. De Dexys kleden zich als de dokwerkers uit Kevin Rowlands favoriete film Mean Streets (regie: Martin Scorsese) en tekenen een contract bij het Oddball-label van Clash-manager Bernie Rhodes

Eind 1979 verschijnt de debuutsingle Dance Stance, een protestlied tegen Ierenmoppen; in het refrein worden Ierse schrijvers opgenoemd als Oscar Wilde, Brendan Behan, Edna O Brien en Samuel Beckett, en in de bruggen zegt Kevin "Shut your mouth till you know the truth". Dance Stance haalt de onderste regionen van de Britse top 40, maar met de op EMI uitgebrachte opvolger Geno (een eerbetoon aan Geno Washington) hebben de Dexys een nummer 1 hit te pakken. Geld levert het ze echter nog niet op, want de bijbehorende tournee werken ze af door zwart te rijden op de trein. Muziekjournalist Paolo Hewitt ziet het met eigen ogen tijdens een interview voor Melody Maker.

Vlak na de release van het lovend ontvangen debuutalbum Searching For The Young Soul Rebels (top-10 notering) kondigen de Dexys paginabreed aan niet langer met de (Britse) muziekpers te praten omdat de bewuste interviews een verkeerd beeld van ze geven. In plaats daarvan publiceren ze essays die uitsluitend hun standpunten weergeven over de ware betekenis van soul ("Komt niet tot volle bloei te midden van wilde rock-excessen"), de pers ("Geen realiteitsbesef") en lookalike fans ("Zijn we allesbehalve gecharmeerd van").

Te midden van de singles There There My Dear en Keep It stappen Andy, Pete, Groak en nieuwe toetsenman Mick Talbot (later met Paul Weller actief in The Style Council) op; Kevin wil ze viool laten spelen maar daar hebben ze geen zin in. De afhakers gaan verder als The Bureau. Ook Al Archer houdt het voor gezien, en richt z'n eigen band (Blue Ox Babes) op.

Gehuld in bokskleding gaan Kevin Rowland en Jim Paterson gaan verder met een nieuwe Dexys ("Een betere dan de vorige" zeggen ze in hun derde essay) en een nieuwe platenmaatschappij (Mercury) nadat Plan B, tegen de afspraak in, op single is uitgebracht. Het succes lijkt ze in de steek te hebben gelaten want het wordt geen hit, en ook de opvolgers Show Me en Liars A to E weten het succes van Geno niet te evenaren. Een uitgebreide theatertournee wordt teruggebracht tot drie concerten die geen van allen zijn uitverkocht.

De wederom vernieuwde Dexys worden begin 1982 uitgebreid met een strijkerssectie (The Emerald Express), steken zich in versleten tuinbroeken en brengen een nieuw geluid dat ze omschrijven als Keltensoul. De blazers vervullen nu een ondergeschikte rol; Jim Paterson is het daar niet mee eens en dus stappen ze op. Ze gaan zelfstandig verder als de TKO Horns (Totally Knocked Out) en werken in de daaropvolgende jaren met Elvis Costello, Madness en Howard Jones.

De eerste single van de vernieuwde Dexys, het op Mercury uitgebrachte Celtic Soul Brothers, maakt weinig indruk (in tegenstelling tot het opheffen van de persstop), maar met de opvolger Come On Eileen en het album Too-Rye-Ay scoort de band een wereldhit. De derde single, Jackie Wilson Said, is een cover van Van Morrison, wiens muziek ook een inspiratiebron is.

De Dexys gaan op tournee en doen daarbij in oktober 1982 Haarlem en de Toppop-studio aan. In het voorjaar van 1983, na de re-release van Celtic Soul Brothers, komen de Verenigde Staten aan de beurt. In New York kopen ze de kleding voor hun volgende fase, een waarin alleen violiste Margaret O' Hara en gitarist Billy Adams meegaan.

"Het succes (van Too-Rye-Aye) heeft me niet gelukkig gemaakt" vertelt Kevin in 2007 aan het Britse blad Mojo. "Ik voelde me leeg en zinloos". Vandaar dat hij voor "meer inhoud" kiest en een (Iers) politiek bewustzijn kweekt. Het eerste resultaat hiervan is de single Knowledge Of Beauty (1984).

Na veel herschrijven en heropnemen verschijnt de derde plaat (Don't Stand Me Down) pas in september 1985. Kevin wil aanvankelijk geen single uitbrengen maar tegen de tijd dat hij dan toch overstag gaat met een ingekorte versie van This Is What She's Like heeft de pers het nog enkel over tegenvallende verkoopcijfers en gifrecensies van slechtbezochte concerten. Met het klimmen der jaren, en de heruitgaven in 1997 en 2002, wordt Don't Stand Me Down als meesterwerk erkend.

In 1986 nemen de Dexys voor de televisieserie Brush Strokes het nummer Because Of You op, dat ze aan het eind van het jaar een top 40-hit (en wederom een nieuw imago) oplevert. Daarna gaan ze uit elkaar

In 2012 komt Dexys (officiele verkorting) na 27 jaar met een nieuw album, en in het geval van Kevin een nieuw image. De band, weer bijgestaan door Jim Paterson, bracht 15 mei in Later with Jools Holland een voorproefje van One Day I Might Soar en gaf aan het eind van de maand vier concerten.

Jan... 30.06.13 20:37

Doet me denken aan VARA-uitzendingen waar dit soort muziek vaak werd gedraaid begin jaren 80. Geweldige plaat! Mijn inziens leuker dan het wat afgezaagde Come on Eilleen. Vette negen voor dit stuk jeugdsentiment.

Frodo 01.07.13 0:51

Kan ik me zo bij aansluiten, incl 9

**sowhat** 01.07.13 0:56

Gaat wel: 6

MrJohn 01.07.13 21:59

Deze muziekstijl raakte me destijds al niet en kan me ook totaal niet bekoren bij een hernieuwde kennismaking. Het ene oor in en weer snel het andere uit. Op naar de volgende RTH.

O ja, een 3.

Gast 01.07.13 22:09

Ga volledig mee met MrJohn

Mirrr 04.07.13 14:13

Leuk om weer eens te horen maar deze vind ik niet zo heel bijzonder, een 5....

Joostvdaa 07.07.13 20:59

Weinig bijzonder en weinig boeiend, maar ook weer niet heel slecht. Een ruime 4.

**sokratikos** 09.07.13 10:44

Leuk nummer edoch niet zo boeiend. De eigenwijsheid van de band, die uit t Wiki-stuk blijkt, maakt me nieuwsgierig naar hun onbekende nummers. Voor deze RTH, door die blazers vooral, toch een klein 7tje

**Timmus** 25.07.13 17:34

Het overstijgt de kwaliteit van de gemiddelde hoempapaplaat, maar verder dan een 4 komt dit niemendalletje niet.

Gesponsorde inhoud

RTH Dexy's Midnight Runners - Geno

Jouw cijfer voor 'Geno'

RTH Dexy's Midnight Runners - Geno

Re: RTH Dexy's Midnight Runners - Geno

Re: RTH Dexy's Midnight Runners - Geno

Re: RTH Dexy's Midnight Runners - Geno

Re: RTH Dexy's Midnight Runners - Geno

Re: RTH Dexy's Midnight Runners - Geno

Re: RTH Dexy's Midnight Runners - Geno

Re: RTH Dexy's Midnight Runners - Geno

Re: RTH Dexy's Midnight Runners - Geno

Re: RTH Dexy's Midnight Runners - Geno

Re: RTH Dexy's Midnight Runners - Geno