*RTH* Midnight Oil - Blue Sky Mine

[29-05-2012]
Het mineraal crocidoliet is de gevaarlijkste, donkerblauwe vorm van asbest en wordt ook wel blauwe asbest genoemd. Het is een vorm van het amfibole mineraal riebeckiet en heeft de samenstelling Na2Fe3+2Fe2+3Si8O22(OH)2. Het vertegenwoordigt maar zo'n 4% van alle verwerkte asbest, de rest is meest chrysotiel. Er is wel vermoed dat deze vorm als enige de gezondheidsproblemen veroorzaakt, maar uiteindelijk zijn alle vormen van asbest verboden.

Crocidoliet is het bekendst als spuitasbest, de gevaarlijkste vorm van asbest vanwege de zeer lage gebondenheid en de hoge concentratie, spuitasbest kan overigens ook voornamelijk bestaan uit amosiet. Een asbestinventarisatie kan uitwijzen dat ook in oude golfplaten, asbestcement en rioleringsbuizen crocidoliet kan zitten. Het is de enige asbestsoort die een eigen kleuring kent en de vezels zijn altijd blauw, ook na verwerking.

Eén van de vindplaatsen van crocidoliet was Wittenoom, West-Australië. Van 1937 tot 1966 werd het hier uit de grond gehaald. Van de 20.000 mannen, vrouwen en kinderen die er woonden zijn er al meer dan 2000 gestorven aan de gevolgen van de winning van dit uiterst gevaarlijke asbest. Het plaatsje is nu een spookstad met maar twintig inwoners. Het kan bezocht worden maar het wordt ten strengste afgeraden omdat er nog steeds asbestvezels rond kunnen vliegen.

Het nummer "Blue Sky Mine" van Midnight Oil gaat over de winning van crocidoliet in het plaatsje Wittenoom en de gevolgen hiervan voor de bevolking.


https://www.youtube.com/watch?v=Ofrqm6-LCqs&ob=av2e

Midnight Oil was een Australische rockband, opgericht in 1971 onder de naam Farm. In 1976 werd de latere naam aangenomen, afgeleid van de Engelse uitdrukking "burning the midnight oil" die zoiets betekent als "tot 's avonds laat blijven werken". De groep rondom zanger Peter Garret kreeg in de jaren '80 van de twintigste eeuw internationale bekendheid, onder meer dankzij de single 'Beds are Burning'.

Hun betrokkenheid bij diverse politieke vraagstukken werd naast hun rauwe rockstijl een handelsmerk. Dit sprak onder andere uit de thematiek van de lp 'Diesel and Dust'. Het eerdergenoemde 'Beds are Burning' van die lp heeft in de Nederlandse hitlijsten gestaan en vroeg aandacht voor de positie van de oorspronkelijke inwoners van Australië, de Aboriginals. Een ander voorbeeld van hun betrokkenheid bij de politieke knelpunten in Australië is te horen in het nummer 'Blue Sky Mine' hetgeen gaat over de gevolgen van de vroegere asbestwinning in het Australische plaatsje Wittenoom. Garrett en andere bandleden raakten betrokken bij organisaties als Greenpeace en de Movement Against Uranium Mining. In 1984 werd Peter Garrett lijsttrekker van een politieke partij, de Nuclear Disarmament Party. Later werd hij actief voor de Australian Labor Party, namens welke hij vanaf 2004 in het parlement zat. Toen Labor in november 2007 de verkiezingen won, werd hij door premier Kevin Rudd aangewezen als minister voor milieuzaken.

Als gevolg van zijn politieke activiteiten verliet Garrett eind 2002 de band, die daarmee ophield te bestaan. De andere bandleden bleven samenwerken, zij het niet langer onder de naam Midnight Oil. Op 15 maart 2009 kwam de band eenmalig bij elkaar voor een benefietconcert in Melbourne voor slachtoffers van de grote bosbranden die Australië begin dat jaar hadden geteisterd. In 2010 werd 'Diesel and Dust' in het boek 'The 100 Best Australian Albums' tot beste Australische album uitgeroepen.

Ik krijg jeuk van dit soort politiek correcte 80s meuk, een 2

Jaja, ik weet het ook wel Meppel, dit is van 1990, maar is duidelijk nog een uitwerpsel van dat tijdperk.

Niet mijn muziek, ik zou het nooit kopen, maar ik kan het best horen... een 6!

Eindelijk weer een RTH waar ik enthousiast van wordt. Gewoon een lekker pittig liedje, niet zo prachtig gepolijst maar toch degelijk, lekker uptempo, herkenbaar. Dat de band politiek geëngageerd is levert hen zeker geen minpunten op.

Een 9.

Hier ook jeuk, maar ook een milde bui: 3

Het probleem met bandjes die zo politiek bezig zijn, is dat de nummers vaak niet veel voor stellen omdat de boodschap er soms te dik bovenop moet liggen. Is niet erg, maar daardoor vink het nummer gewoon niks.

Een grote wens van mij is om nog eens naar Australie te gaan. Gaat ook wel gebeuren. :-) Maar dat is weer een heel ander onderwerp.

Oja cijfer. Dikke 3.

Alex schreef:Het probleem met bandjes die zo politiek bezig zijn, is dat de nummers vaak niet veel voor stellen omdat de boodschap er soms te dik bovenop moet liggen.

Wijze woorden, Alex, dit is precies zoals ik het bedoelde.

Gewoon een fijn rockliedje! Of het al dan niet politiek correcte teksten zijn die ze ten gehore brengen, zal mij spreekwoordelijk 'aan de kont roesten....' Ik heb er zelf niks op tegen dat bandjes een politieke boodschapschap willen voortbrengen. Vaak zijn het namelijk ook nog boodschappen die echt ergens over gaan en waarin men opkomt voor de 'gewone' bevolking... Of juist de zittende macht in een land wil shockeren... Ik heb er trouwens sowieso niks op tegen als de muziek zelf gewoon goed is en dat is het in deze uptempo plaat... Ook hierin weer de aanwezigheid van een mondharmonicaatje... Klinkt erg lekker! Een 7 voor deze plaat.

Niets mis mee, een 7......

Gewoon lekker nummer een 7. Want ze kunnen echt betere en grotere herrie maken.

Ja, dit klinkt errug fijn! De muziek heeft een uitstekend tempo, de zanger prettig scherp, de de tekst volwassen.

Een 8.

Een nummer dat staat als een huis met een heerlijke smoelschuiver. Voor mij een dikke 8.

Edit: O jee, te laat voor een ranking. Nou ja, was toch weer een leuke kennismaking.