*RTH* PJ Harvey - Who the Fuck

[16-06-2013]

PJ Harvey, eigenlijk Polly Jean Harvey (Bridport (Dorset), 9 oktober 1969) is een Britse gitariste en singer-songwriter.


PJ Harvey werd geboren in Bridport, in het zuiden van Engeland, en bracht haar jeugd door het kleine dorpje Corscombe. Reeds op jonge leeftijd brachten haar ouders PJ in contact met blues, jazz en art-rockmuziek. Haar moeder organiseerde jazzconcerten in Corscombe en in ruil voor een slaapplaats gaven de diverse muzikanten PJ muziekles.


PJ Harvey bracht haar eerste single Dress in oktober 1991 uit bij het label Too Pure. De single werd in Melody Maker verkozen tot beste single van de week door de criticus John Peel. Hij prees PJ Harvey's schrijverstalent. In het voorjaar van 1992 bracht PJ Harvey de al even succesvolle single Sheela-na-gig uit, gevolgd door het album Dry. Het album wordt beschreven als hardrock met invloeden van de punkmuziek, de blues en grungemuziek. Het album zorgde ervoor dat het tijdschrift Rolling Stone de 22-jarige Harvey uitriep als Beste Songwriter van het jaar en Beste Nieuwkomer. Met het album Dry krijgt ze ook wat bekendheid in de indie-scene.
In 1992 kreeg PJ de media over zich heen, toen ze topless verscheen op de cover van het Britse tijdschrift New Musical Express. Tot dan werd ze door iedereen gezien als een feministe tot op het bot. PJ Harvey ontkende dit echter: ze vertelde dat ze zichzelf geen feministe zou noemen omdat ze de betekenis en de geschiedenis van de term feminisme niet echt kent. Ze had er eigenlijk nooit aan gedacht om feministe te worden en voegde eraan toe dat ze nooit in "termen" denkt tijdens het schrijven. Ze zei ze nog nooit is geconfronteerd is geweest met discriminatie ten gevolge van haar vrouw-zijn en dat ze liever Riot Grrrl wordt genoemd in plaats van feministe.
Later tekende Harvey een contract bij Island Records. In 1993 verscheen het succesvolle album Rid Of Me,opgenomen door Steve Albini, en stond PJ in het voorprogramma van U2.

Met To Bring You My Love bracht PJ in 1995 een uitstekend album, met kale, industriële instrumentatie (met o.a. stijkers, orgels en synthesizers) en melancholische en sensuele teksten. Ze deed samenwerkingsprojecten met Tricky (Broken Homes) en Nick Cave (Henry Lee). To Bring You My Love was wereldwijd een succes en verkocht meer dan 1 miljoen exemplaren. Down By The Water was de best verkochte en bekendste single van het album. PJ Harvey kreeg lovende kritiek en werd uiteindelijk verkozen tot Artist of the Year door Rolling Stone en Spin magazine.To Bring You My Love werd verkozen tot Album of the Year door The Village Voice, Rolling Stone, USA Today, People, The New York Times en The Los Angeles Times.
Samen met John Parish neemt ze in 1996 Dance Hall At Louse Point op.
Dan duurt het vervolgens weer tot 1998 voor PJ met een echte opvolger van To Bring You My Love komt: Is This Desire?. Het wordt net als To Bring You My Love beschouwd als een experimenteel album. Volgens PJ zelf is dit haar lievelingsalbum. Het album toont een donkerdere kant PJ en staat bekend om zijn vele piano -en keyboardarrangementen.
Is This Desire werd gevolgd door het sterke Stories From The City, Stories From The Sea, waarvoor ze in 2001 de Mercury Prize kreeg. Op deze schijf staat een duet met Radiohead-zangerThom Yorke, die voor nog twee andere liedjes de achtergrondstem verzorgde. Het album kende hetzelfde succes als To Bring You My Love en er werden eveneens een miljoen exemplaren van verkocht. Kenmerkend voor het album is de terugkeer van haar "punksound" van haar eerste albums en gemoedsverandering Harvey. Ze zong over teruggevonden levensgeluk. Verder stond ze in2001 aan de top van de lijst van 100 Greatest Women in Rock Music van Q magazine.
In 2003 deed ze mee aan de Desert Sessions en is een muziekvideo gemaakt van het nummer "Crawl Home" met Josh Homme.
In 2004 komt het album Uh Huh Her uit. Voor de eerste keer in haar carrière produceerde Harvey het album op haar eentje en speelde ze alle instrumenten (behalve de drums) zelf. Het album was intiemer dan z'n voorganger, maar kreeg veel positieve reacties van de critici en fans. PJ Harvey vertelde Rolling Stone dat ze het belangrijk vindt niet in herhaling te vallen bij het maken van een nieuw album en dat haar grootste doel is om nieuwe dingen uit te proberen en zichzelf uit te dagen - want ze wil altijd bijleren. 
In mei 2006, tijdens een concert in het Verenigd Koninkrijk, onthulde PJ dat haar volgend album vooral zal bestaan uit piano-arrangementen. Later in 2006 bracht ze haar eerste concert-dvd uit,Please Leave Quietly met liedjes uit haar hele carrière en Behind The Scene materiaal. In oktober 2006 bracht ze het album The Peel Sessions 1991-2004 uit.
In oktober 2007 komt "White Chalk" uit: een album met korte songs die PJ met een hoge en ijle stem zingt, begeleid door inderdaad pianomuziek. In Engeland is "Unther Ether" als single uitgebracht (een song over inderdaad abortus) maar de BBC radio wist eigenlijk niet wat ze ervan moesten denken. De thematiek is donker en gaat over verlies; PJ kiest niet zoals "Stories From The City, Stories From The Sea" voor een meer commerciële aanpak maar gaat gewoon weer haar eigen gang. In feite zette ze de teneur als met "Uh HuH Her" in. In een interview van de BBC licht PJ toe dat ze even helemaal genoeg had van rock en de conventies die daarbij horen. "White Chalk" is een plaat waarmee ze een volledig nieuwe weg kiest.

In februari 2011 verschijnt haar achtste studio album "Let England Shake". Een zeer sterk album met hierop nummers over  oorlog in al zijn duisternis door de historie, heden en toekomst van Engeland heen. 

We ranken vandaag een "kort" nummer  Van het album Uh-Huh-Her uit 2004.

 

PJ Harvey behoort samen met Lily Allen, Donna Summer en Amanda Palmer tot de Grote Vier. Dit krijgt een 9

Ik heb nooit veel met deze artiest gehad, al ken ik ook lang niet het gehele oeuvre. Dit nummer stimuleert mij allerminst om dat alsnog te gaan uitpluizen, want ik vind het 3 keer niks. Een 3 dus.

Met alle respect voor ieder zn smaak, maar ik vind dit echt niet om aan te horen zo slecht.

1

Ik snap donders goed dat mensen dit niet snappen en niet trekken. Maar dit is echt wel geniaal. Dit komt vanuit haar tenen, het gebulder, de stemuitschieters probeer het maar eens na te doen. Dat welhaast grommende Whooooooooo, Whoooooooooo ik zou willen dat alle vrouwen hun frustraties eens in de zoveel tijd met zoveel energie en verve van zich af zongen. Volgens mij zou de wereld er stukken beter van worden.

Ja het is lelijk ja het schuurt ja het doet pijn ja het is grof en woest en dat is nu precies wat hier helemaal top aan is. Ik geef hier gewoon een 10 voor omdat het kan. En omdat dit nummer absoluut hoog zou scoren in de Vleer is in a bad bad mood top 10.

ach ja, meidenrock en Jan, dat gaat nou eenmaal niet samen. Dat Patti Smith en PJ Harvey, dat vind ik echt niet om aan te horen en het ziet er niet uit.

En Madonna is absoluut geen Guilty pleasure, maar gewoon hartstikke goed (voor een groot gedeelte). Een Guilty Pleasure kom op heh, dat is toch meer iets voor Captain Jack of Linda, Roos en Jessica.

Waar ik echt van geniet is Britney Spears of Shakira, maar dat weten jullie zo langzamerhand wel.

OK Johnny Boy. Is me duidelijk....

Ik weet niet wat ik ervan moet denken, een kleine 6 voor nu...

Nee, dit doet me helemaal niets. Een 3.

Je hoort de kwaliteit wel, maar dit plaatje heeft niet veel om het lijf. Zesje.

Geestig; leuke plaat. Ik hou hier wel van; fijne paradijsvogel:D 
8

Let England Shake heb ik wel eens op Orinoco gehoord en die staat tussen mijn Word-documentje "Ontdekkingen", maar bij who the fuck denk ik what the fuck. Moet het helaas afdoen als herrie. Een 4