*RTH* Wishbone Ash - Errors of my Way

**sokratikos** di 04 jun 2013, 17:14

[04-06-2013]

Verzoekje

Wishbone Ash is een Britse rockband, opgericht in 1969 en nog steeds optredend, die bekendstaat vanwege dubbele gitaarbezetting. De band vierde zijn hoogtijdagen gedurende de jaren 70.

Vroege jaren (1969/1980)

De vroege jaren van de band waren direct ook hun succesvolste, alhoewel er later nog enige succes werden geboekt. De band kwam tot stand in oktober 1969 in Torquay, Devon, ooit saaiste badplaats genoemd in Fawlty Towers. Martin Turner, basgitarist die eerder gespeeld had in The Torinoes, Tanglewood en toen The Empty Vessel, kreeg in 1966 versterking van Steve Upton (Welsh) op het slagwerk. De gitarist van The Empty Vessel Glenn Turner hield ermee op. De toenmalige manager van de band, Miles Copeland, plaatste een advertentie en in 1969 sloten de twee gitaristen Andy Powell en Ted Turner zich bij hen aan. De keus van de naam kwam tot stand via een tweetal lijsten met bandnamen, de muziekgroep combineerde één van ieder vel tot Wishbone Ash.

In het voorjaar mocht de band optreden in het voorprogramma van Deep Purple en Andy Powell viel positief op bij Ritchie Blackmore (gitarist Deep Purple). Hij bracht de band onder de aandacht van muziekproducent Derek Lawrence en Wishbone Ash kon aan de slag bij Decca Records, destijds een haast vaste combinatie vormend met MCA Records (VS). Er verschenen vier albums op rij, die goed verkochten, met als hoogtepunt Argus, dat de derde plaats haalde in de Engelse albumlijst en ook tot Best rock album of the year (in blad Sounds) en Top British Album (Melody Maker) werd benoemd. In aanvulling op goede kritieken op het studiowerk kreeg de band tevens goed kritieken bij de concerten, resulterend in het livealbum Live Dates. Een eerste personeelswisseling diende zich aan: Ted Turner verliet de band, de band vertrok naar de Verenigde Staten en werd aangevuld met Laurie Wisefield, afkomstig uit Home. De stevige rock van de eerste album verschoof langzaam naar de wat softere Amerikaanse benadering met als voorbeeld Locked in. Dat was niet ieders "cup-of-tea" en de band keerde met New England terug naar hun oude stijl.

De rek was er echter uit en onder druk van MCA moet Martin Turner zich voortaan beperken tot alleen de basgitarist. Er moest een aparte zanger komen. De oprichter van de band stapte toen uit Wishbone Ash. De neergang zette in.

Personeelswisselingen (1981-1994)

Gezien het vorenstaande is het eigenaardig dat op het eerste album Number the brave het juist John Wetton is die Turner opvolgde; hij zong en speelde bas. Wetton speelde eerder in King Crimson en had net twee albums met Uriah Heep opgenomen toen Wishbone Ash zich aandiende. Wetton bleef slechts een album bij WA, want zijn nieuwe band Asia werd opgericht. Wetton wilde zijn lied Here comes the feeling met WA opnemen, maar vond geen gehoor. Het lied zou later verschijnen op het debuutalbum van Asia, dat miljoenen keren over de toonbank zou gaan. De opvolger van Wetton was ook diens opvolger bij Uriah Heep: Trevor Bolder. Voor de zang was inmiddels Claire Hammill aangesteld die ook op de albums Just testing en Number the brave had meegezongen.

Het vertrek van zowel Wetton als Hammill had tot resultaat dat de wederom stevige rockplaat Twin Barrels Burning de Engelse albumlijst haalde; het album kwam tot plaats 22. Daarna vertrok Bolder weer naar Uriah Heep en kwam bassist Mervyn Spence, vanuit Trapeze. In 1985 vertrok Wisefield om een loopbaan te kiezen als meereizend gitarist. Hij speelde onder andere later met Tina Turner (Private Dancertoer), Joe Cocker, Roger Chapman, Jeff Wayne, maar ook in de Queen-musical We Will Rock You. Wisefield werd vervangen door Jamie Crompton, die op zijn beurt plaats maakte voor Phil Palmer. In voorjaar 1986 vertrok Mervyn Spence. Andy Pyle van Kinks volgde hem op.

Een eerste reünie van de originele samenstelling dook op bij het album Nouveau calls. Producer Miles Copeland was inmiddels baas van I.R.S. Records en vroeg zijn vroegere maten een album op te nemen zonder zang voor een serie "no speakalbums". Het gaf de band een nieuwe impuls en het jaar daarop verscheen Hear to hear, nu weer met zang. Bij de start van de opname van de opvolger gaf Steve Upton aan het bijltje er bij neer te leggen; hij verdween uit de muziekindustrie. Robbie France volgde hem op voor enige opnamen en enige concerten. Ray Weston werd echter de nieuwe drummer voor Strange affair. Hij bleef tot 1994.

De reüniesamenstelling hield het niet lang vol; in 1991 verdween Martin Turner weer, en Andy Pyle kwam weer terug. Ook Ted Turner hield er weer mee op.

Nieuwe opzet (1995-)

Met al die vertrekkende leden had Powell er wel genoeg van. Hij zette WA opnieuw op, maar nam daarbij zelf geheel het heft in handen. Powell huurder voortaan zelf aanvullende leden in. De eersten die aan bod kwamen waren Roger Filgate, bassist/zanger Tony Kishman en Mike Sturgis. Een eerste Europese toer volgde in de lente van 1995. In het najaar werd een reünietournee opgezet zonder Kishman maar met ...Martin Turner; deze deed achter niet meer mee met het album dat daarna verscheen Illuminations. Powell zag wel heil in het oppoetsen van oud materiaal en zocht weer contact met Martin Turner en Laurie Wisefield, maar het strandde omdat beide heren de "macht" van Powell in het project te groot vonden.

In 1998 dichtte Powell zich het alleenrecht toe van de bandnaam Wishbone Ash. Met name Martin Turner was woedend en kwam later daarom met Martin Turner's Wishbone Ash.

Powell ging weer op zoek naar musici en kwam met gitarist Mark Birch, bassist Bob Skeat en drummer Ray Weston (ook weer terug). Gedurende de opnamen voor een nieuw WA kwamen van Powell solo tweesoloalbums uit onder de naam WA; de muziek bevatte geen gitaarrock maar dancemuziek: Trance visonary en Psychic terrorism. De fans lieten de albums links liggen (WA-verzamelaars kochten ze uiteraard wel), maar fans uit de dancebeweging stuwden de verkoop op van de bijbehorende single (plaats 38 in de Engelse dancelijst). De nieuwe opzet van Powell was hierbij wel erg nadrukkelijk aanwezig. De geleverde samples kwamen volgens de credits alleen van zijn hand en niet van de andere leden, die aan het origineel hadden meegeschreven. Er kwam opnieuw een reünieconcert ter viering van het 30-jarig bestaan van de band. Wisefield en Hammill kwamen daarvoor even teurg. De band WA bleef echter geplaagd door de wisselende samenstelling, totdat Muddy Manninen als gitarist toetrad in 2004.

In 2010 kwam Ted Turner met een soloalbum Eclectic value genaamd.

We ranken Errors of my Way van het gelijknamige debuutalbum van Wishbone Ash uit 1970.

live 1997 en 2005

Gast di 04 jun 2013, 19:47

Erg leuk om een van mijn all-time favoriete bands zo eens in de highlights gezet te zien worden, iets wat deze absolute top-band gezien de duur van de loopbaan en het aantal kwalitatief goede albums meer dan verdiend en er zelfs recht op heeft.

Hoewel er enkele feitelijke onjuistheden staan is de omschrijving van deze band en haar loopbaan redelijk correct weergegeven, zo is er bijvoorbeeld in mijn bezit een T-Shirt met de signatures van de heren Sturgis, Kishman, Powell en Filgate die zij in mijn aanwezigheid tekenden tijdens de tour waar volgens de omschrijving Meneer Kishman ontbrak.

Ik denk dat ik de band tientallen malen heb gezien en gehoord tijdens live optredens, gedenkwaardig waren bijvoorbeeld Pinkpop in 1972 of was het '73?, maar ook de band in de Illumination's periode, de reuniperiode waarbij de band in zijn originele samenstelling speelde, een concert in Paradiso waarbij een goede vriendin van mij en mijn toenmalige eega ervoor zorgde dat ik de heren in de kleedkamer mocht spreken waarna zij overigens enige dagen met Meneer Spence mee verder op tournee ging maar dit terzijde, een prima optreden tijdens de 1e editie van classic-rock op het terrein van de Zwarte Cross in de achterhoek waarbij ik het fenomenale genoegen had om na afloop met een zeer britse en zeer relaxte buitengewoon aardige Andy Powell ruim een uurtje te mogen doorbrengen (ja,ja waar Sigaren van Hajenius al niet goed voor zijn en waren en dan te bedenken dat de man was gestopt met roken!!!) en zo zijn er nog wel een tig aantal dingen over dit bandje te vermelden.

Terug naar de muziek, ooit heb ik aan de in de industrie zeer bekend zijnde John Kalodner mogen vragen of Wishbone Ash nooit echt had kunnen doorbreken in de USA, zijn antwoord was No, that could never have happened because there music sounds to feminine, pas jaren later realiseerde ik me wat de man daarmee bedoelde en hoe ontzettend gelijk hij had.

Deze band heeft altijd mijns inzien altijd drie manco's gehad de algemene sound is en was inderdaad niet strong en powerfull maar had voor een rockband en zeker in die tijd een te soft geluid, men bezat steeds maar weer geen echt goede zanger(en dat terwijl men ooit Ian Gillan heeft benaderd die overigens wijselijk en beleefd nee, dank U zei) en misschien wel het allerbelangrijkste vanaf Argus werd er steeds stuivertje gewisseld oftewel het ene album was goed tot perfect en het volgende kon dan weer niet in de schaduw staan bij wijze van spreken.

Zo was er na het kroonjuweel 'Argus" plotsklaps het door hun zelf in eigen beheer opgenomen en geproduceerde Wishbone Four waarop een aantal bijzonder sterke tracks staan maar die in zijn geheel totaal niet kan tippen aan de voorganger, niet alleen het meer folky/acoustische geluid was daar debet aan maar vooral de mastering die zoals de sage zegt werd en is gedaan door iemand die met zijn hersenpan in talloze hemelse stratosferen verkeerde dankzij het gebruik van enige dubieuze middelen maar absoluut geen enkel idee had wat hij met die plaat aan het doen was, zo zou de originele bassist/zanger Martin Turner graag in de tijd terug reizen om die plaat recht te doen maar helaas gedane zaken nemen geen enzovoort enzovoort.

Dit nummer van deze RTH zou op zeker in mijn persoonlijke top 10 van beste "Ash" songs aller tijden kunnen staan, toch blijft het jammer dat niet is gekozen voor een van de nummers van Argus, maar ach wat dondert het dit nummer is ook gewoon absolute topkwaliteit, hulde nog voor de aanvrager die hiermee mijn geheugen bank weer eens actief maakte!!! O ja, een 10 uiteraard.

Chevy di 04 jun 2013, 19:49

Een dikke 9 voor de invloedrijke band die het gebruik van twee gitaren in een nummer tot ongekende hoogtes liet stijgen. Velen zouden volgen, denk Lynyrd Skynyrd, Eagles en The Allman Brothers Band.

We ranken Errors of my Way van het gelijknamige debuutalbum van Wishbone Ash uit 1970.

Het album heet dus Wishbone Ash, niet Errors of My Way. Voordat daar misverstanden over bestaan. Smile

Dit nummer van deze RTH zou op zeker in mijn persoonlijke top 10 van beste "Ash" songs aller tijden kunnen staan, toch blijft het jammer dat niet is gekozen voor een van de nummers van Argus, maar ach wat dondert het dit nummer is ook gewoon absolute topkwaliteit, hulde nog voor de aanvrager die hiermee mijn geheugen bank weer eens actief maakte!!! O ja, een 10 uiteraard.

Had ik kunnen doen. Heb nog wel gedacht aan Throw Down the Sword, maar dit nummer stijgt m.i. boven alles van Argus uit.

Jan... di 04 jun 2013, 21:18

Ik probeerde mezelf moed in te praten en dacht dat het best mee valt. Maar als het weer zo lang gerekt wordt dan haak ik af. Bovendien vind ik dat gezang super irritant. Dieptepunt? Die enge misplaatste tempo-wisseling op 4:04. Vreselijk! Een 1 bij gebrek aan mindere cijfers... Wat een stompzinnige draak is dit zeg.

Joostvdaa wo 05 jun 2013, 11:29

Een 10 of een 1 hoor ik hier allebei bij lange na niet in. Het is niet helemaal mijn muziek en deze band is altijd een beetje langs mij heen gegaan om de een of andere reden. Toch vind ik het absoluut niet slecht en heb ik er wel een 7 voor over. Kwaliteit is duidelijk hoorbaar, maar het is allemaal wat lang uitgerekt waardoor het me niet volledig in beslag neemt.

**sowhat** do 06 jun 2013, 19:24

Te lang en te weinig an: 4

Chrisje do 06 jun 2013, 21:53

Ik vind het wel een beetje folk klinken. Daarom een 6, ik hou van folk.

**Timmus** vr 07 jun 2013, 20:27

Instrumentale stuk is errug fijn, maar wat daarvoor gebeurt stelt weinig voor. Een 6.

**sokratikos** ma 10 jun 2013, 20:19

Een band die ik nauwelijks ken, maar deze RTH dan weer wel. De stemmen zijn idd niet bijzonder, wel voldoende, maar de gitaren klinken lekker - vooral in de instrumentale stukken. De 7.5 wordt naar boven afgerond.

Frodo di 11 jun 2013, 17:04

en ik rond de 7.5 naar beneden af.

Mirrr di 11 jun 2013, 23:21

Niet echt heel spannend dit, een 5....

Dutchzaphod wo 12 jun 2013, 00:21

Een prima voorbeeld van mooie Wishbone. Misschien iets te veel 'folkie' voor deze of gene, maar bij mij gaat het er in als koek. Bij vlagen doet het me qua zang denken aan een van mijn favoriete Fairport albums, John Lee. Een dikke 9.

Vleertje ma 17 jun 2013, 20:34

Ik ga mee met de naar boven afgeronde 7,5-jes. Prima nummer, zit goed en gedegen in elkaar.

Gesponsorde inhoud

RTH Wishbone Ash - Errors of my Way

Wat is je cijfer voor "Wishbone Ash - Errors of my Way" ?

RTH Wishbone Ash - Errors of my Way

Re: RTH Wishbone Ash - Errors of my Way

Re: RTH Wishbone Ash - Errors of my Way

Re: RTH Wishbone Ash - Errors of my Way

Re: RTH Wishbone Ash - Errors of my Way

Re: RTH Wishbone Ash - Errors of my Way

Re: RTH Wishbone Ash - Errors of my Way

Re: RTH Wishbone Ash - Errors of my Way

Re: RTH Wishbone Ash - Errors of my Way

Re: RTH Wishbone Ash - Errors of my Way

Re: RTH Wishbone Ash - Errors of my Way

Re: RTH Wishbone Ash - Errors of my Way

Re: RTH Wishbone Ash - Errors of my Way

Re: RTH Wishbone Ash - Errors of my Way