*RTH* Brandi Carlile - The Story

[25-05-2013]

Brandi Carlile (geboren 1 juni 1981) is een Amerikaanse alternative country en folkrock singer-songwriter. Ze heeft tot nu toe 5 albums uitgebracht, waaronder The Story , Give Up the Ghost en Live at Benaroya Hall met de Seattle Symphony, dat plek 14 bereikte op de Top Rock Albums chart.

Het vroegste muzikale leven

Op de leeftijd van acht voerde Brandi Johnny Cash 's "Tennessee Flat Top Box" uit samen met haar moeder, Teresa Carlile, en begon op haar 15e met gitaar spelen en liedjes te schrijven. Op zestienjarige leeftijd werd Carlile een back-up zangeres voor een Elvis-imitator. Volgens Carlile werd ze als tiener gediagnosticeerd met attention-deficit disorder (add) en ging van school om een carrière in de muziek na te streven.

Carrière

Brandi Carlile begon haar carrière met optreden in muziekclubs te Seattle met de tweelingbroers Tim en Phil Hanseroth. Ze tekende bij Columbia Records eind 2004 en nam het daaropvolgende jaar haar titelloze debuutalbum Brandi Carlile op.

Haar tweede album The Story (2007) werd geproduceerd door T Bone Burnett. De titeltrack van het album werd gebruikt in een General Motors tv-reclame en ook in een Super Bock-reclame, wat ertoe leidde dat het lied een nummer 1-hit werd in Portugal en het album #4 in de Portugese albumlijst. "The Story" is ook te horen gedurende de aftiteling van de romantische drama-film The Lucky One. Drie andere nummers van datzelfde album - "Tragedy", "What can I say" en "Throw It All Away" - werden verder gebruikt in het tv-drama Grey's Anatomy . Grey's Anatomy maakte daarbij een eigen versie van de videoclip voor "The Story" met beeldmateriaal uit de show.

Brandi Carlile stond in Rolling Stone lijst van "10 Artists to Watch in 2005' en in 2006 toerde ze als voorprogramma van Ray LaMontagne, Jonny Lang, Hanson, Indigo Girls, The Fray, Chris Isaak, Tori Amos en Shawn Colvin.

In 2007 speelde Carlile in het Borderline in Londen en als gast op de Newton Faulkner 's UK tour. Zij was het voorprogramma van Maroon 5 en OneRepublic tijdens hun tour door Australia tour en in april 2008 trad ze op in de BBC2-show Later ... with Jools Holland .

Het album Give Up the Ghost werd uitgebracht in 2009 en kwam binnen op nummer 26 op de Billboard 200. Het is geproduceerd door de Grammy Award-winnende producer Rick Rubin en bevat een samenwerking met Elton John op het nummer "Caroline" evenals Amy Ray, drummer Chad Smith en toetsenist Benmont Tench. In 2010 koos National Geographic Channel in Latijns-Amerika ervoor het lied "If there is no you" van het album te gebruiken als een jingle om de serie "Grandes Migraciones" te promoten. In datzelfde jaar werd Carlile voor haar album uit 2009 genomineerd voor de GLAAD Media Award voor "Outstanding Music Artist".

In 2011 haalde Carlile's album Live at Benaroya Hall met de Seattle Symphony de 14e plaats in de Top Rock Albums chart. Haar volgende album, Bear Creek, dat is uitgebracht op 5 juni 2012, werd geproduceerd door Trina Shoemaker. Het album is een samenwerking tussen haar en de Hanseroth- tweeling. In een interview met Amerikaanse Songwriter zegt ze: "We decided a decade ago to split everything in our band evenly amongst the three of us. So nobody has any vested interest in getting involved with someone else’s song or their story. But nobody has a vested interest in keeping someone out of the story either. It always comes down to what’s best for the song".

In september 2012 was ze te zien in een campagne genaamd "30 Songs/30 days" ter ondersteuning van Half the Sky: Turning Onderdrukking in Opportunity for Women Worldwide, een multi-platform media-project geïnspireerd door Nicholas Kristof en Sheryl WuDunn's boek.

Muzikale stijl en invloeden

Carlile staat bekend te beschikken over een luide stem die emotioneel scheurt wanneer ze aan het brullen of belting is (dat is een specifieke zangtechniek waarbij een hard geluid in het bovenste midden van het toonhoogtebereik wordt geproduceerd). De inhoud van haar teksten vertoont vaak een "Southern sensibiliteit" alsook reflecties op haar persoonlijke ervaringen. Haar muziek, hoewel aantrekkelijk voor het popgenre, omvat alternative country, folk, rock, blues en indie. Carlile zegt hier zelf over: "I mean, I couldn't be less interested in becoming genre-specific in any way. If I could be anything to the music industry, it would just be sort of a human eraser of lines between genres, just because it's so damaging -- 'they're on that team, I'm on this team.' 'I don't like country.' 'I don't like rap.' I would just really like to prove to someone that doesn't like country that they do" .

Carlile groeide op studerend op en luisterend naar haar favoriete vocalisten, ondertussen experimenterend met de capaciteit van haar eigen stem. In interviews heeft zij verwezen naar tekening in haar muziek door diverse kunstenaars, waaronder Elton John , Freddie Mercury , Thom Yorke , kd lang , en Roy Orbison. Ze citeert vaak Patsy Cline als een grote invloed: “Patsy Cline was a big part of me discovering my vocal capacity. Most people don't realize how loud she is. If you really listen closely, the amount of times in any given song that she distorts, you might think it's your car speakers or something. They didn't quite know how to fully contain her voice then. She was loud.”

Het persoonlijke leven

In een interview november 2002 vertelde Carlile dat ze lesbisch is. Ze vertelde later aan de Los Angeles Times , " "I don't have to have a lot of formality around it ... there were people before me who paved the way." In juni 2012 kondigde ze aan dat ze was verloofd met Catherine Shepherd en op 15 september van dat jaar trouwde het lesbische stel in Boston, Massachusetts.

In 2008 trad Carlile op Ben Taylor in de ´Eden Presents ...Alive in the World´-concertreeks ten behoeve van Eden Florida, een organisatie die kinderen en volwassenen met autisme steunt.

In 2008 stichtte ze de Looking Out Foundation, een 501(c)(3)- organisatie die financiële steun geeft aan goede doelen waarin ze gelooft . De Looking Out Foundation heeft subsidie toegekend aan o.a. Reverb, de American Diabetes Association , en Honour the Earth. Carlile doneert $ 1 van elk concertkaartje aan de stichting. In januari 2010 zocht Carlile´s stichting samenwerking met de Seattle Police Department , de Indigo Girls , en twee lokale zelfverdedigingsstudio te Seattle ter ondersteuning van de Fight the Fear campagne. In 2010 droeg Carlile met het nummer 'The Heartache Can Wait" bij aan het ´Juvenile Diabetes Research Foundation:. More Hope For The Holidays´-album.

Carlile is eigenaar van een Dobermann en een paard.

Ze draagt Auryn tatoeages (de mystieke talisman in The Neverending Story) op haar schouders.

We ranken The Story van Brandi Carlile. Dit nummer piekte in 2007-2008 op #75 in de USA Billboard 100, #44 in Australie, #38 in Oostenrijk, #16 in Zwitserland, #3 in Noorwegen en op #1 in Portugal.



live april 2008 bij Jools Holland en live 2010 Austin City Limits

Wat moet je verwachten van een "alternative country en folkrock singer-songwriter"? Ik had werkelijk geen flauw idee. Het liedje begon wat tam en toen ze begon te zingen dacht ik dat het niet veel zou worden. De stem vind ik veel te schel en dat overslaan bij de langere hoge noten is een nutteloos maniertje (of verbloemt ze daarmee dat ze die noten niet kan halen?).

Gelukkig werd de muziek allengs beter, waardoor het toch nog wat werd. Overigens maakt de informatie dat ze lesbisch is, een paard en een tattoo heeft geen enkele indruk op me. Wat doet het er toe? Ik kan hier ook wel vertellen dat ik graag een omelet met kaas eet, twee schorpioenen heb en bij voorkeur mijn T-shirt ín mijn broek steek. Maar wie zit daar op te wachten? En wat voegt het toe?

Terug naar het liedje: pluspunten voor de muzikale tweede helft van het liedje, minpunten voor de stem. Wordt het toch nog een 6.

Ik ben het in grote lijnen met Frodo eens. Het is niet zo aan mij besteed en de stem overtuigt mij ook niet met die wat vreemde manier van zingen. Daarnaast begint het ook nog eens saai. Gaandeweg wordt de muziek echter wel aardig, waardoor ze toch nog een 5 uit het vuur sleept.

Knap, verdienstelijk, degelijk, mooi. Afijn, een 7.

Het liedje stelt niet veel voor, maar wat een geweeeeeeeldige stem zeg. 8

Ook dit is mijn ding weer niet, een 5.....

Frodo schreef:

Gelukkig werd de muziek allengs beter, waardoor het toch nog wat werd.

Inderdaad, zwak begin, later wordt het beter. Kleine 7.

Ik weet niet of ik die stem nou wel gaaf vind of totaal niet trek. Ik hou het op een veilige 6.