*RTH* Love - Always see your face

[14-05-2013]

Love was een Amerikaanse psychedelische rockband, die vooral actief was in de tweede helft van de jaren 60. De belangrijkste leden waren zanger Arthur Lee en gitarist Bryan MacLean. Vooral het derde album van de band, Forever changes (1967), wordt beschouwd als een klassieker.

Lee richtte Love, aanvankelijk The Grass Roots geheten, begin 1965 op. Hij werd daarbij geïnspireerd door The Byrds, die hij kort daarvoor in een concert had gezien. Gitarist MacLean was roadie geweest bij The Byrds. De groep, op dat moment nog met bassist Johnny Fleckenstein en drummer Don Conka, woonde gezamenlijk in een huis in Los Angeles dat ooit had toebehoord aan acteur Béla Lugosi. Love was de eerste band met een interraciale samenstelling.

Met de single My Little Red Book scoorde Love meteen een klein hitje. De muziek werd gekenmerkt door folk- en R&B-invloeden, waarbij de idealistische en poëtische teksten opvielen. Lee was gezegend met een unieke, buitengewoon krachtige stem die zowel soulvol als angstaanjagend kon klinken. Op het tweede album Da Capo zijn jazz en klassieke invloeden te herkennen. Het nummer Revelation zou een inspiratiebron zijn geweest voor The Rolling Stones die op dat moment het album Aftermath aan het opnemen waren. In 1967 lijdt de band aan persoonlijke tegenstellingen, maar weet zich tijdens de opnamen van het derde album nog één keer tot een eenheid te smeden. Eind 1967 kwam vervolgens het album Forever changes uit, dat dankzij de unieke sound door critici en liefhebbers wordt beschouwd als een meesterwerk, de Amerikaanse tegenhanger van Sgt. Pepper's Lonely Hearts Club Band. Het album blinkt vooral uit door zijn arrangementen en songstructuren.

Na 1967 viel de band uit elkaar. Van de oorspronkelijke line-up bleef alleen Lee over, die met verschillende sessiemuzikanten nog een aantal albums op zou nemen. Eind jaren 70 hield Love op te bestaan. Vanaf 2002 toerden Lee en leadgitarist Johnny Echols onder de naam Love with Arthur Lee, waarbij ze putten uit het oude werk van Love. In augustus 2005 kwam het tot een breuk tussen Lee en Echols. Deze laatste ging vervolgens verder als The Love Band, een naam die betwist werd door Lee die van mening is dat Love zonder Lee geen Love kan zijn. Op 3 augustus 2006 overleed Arthur Lee aan acute myeloïde leukemie.

We ranken Always see your face van Love´s vierde album Four Sail (1969). Dit nummer werd ontdaan van de in drie deccennia opgebouwde stoflaag der vergetelheid toen het werd gebruikt in de (muziek)film High Fidelity (2000) en op de soundtrack daarvan kwam te staan.

Wel aardig: 7

Mr John, kan je ons vertellen wat hier een psychedelische sound aan zit. Ik ben eigenlijk wel benieuwd.

sowhat schreef:Wel aardig: 7

Weinig aan toe te voegen, inclusief cijfer. Niet echt bijzonder, maar wel een leuk nummer.

Love werd ontdaan van iedere vorm van spanning, gelaagdheid en psychedelica (inderdaad, waar zit het hier dan?) na het cultalbum Forever Changes.

Een trompetje dat ik waarschijnlijk binnen 5 minuten ook kan spelen, een soort white man goes black soul-gevoel krijg ik.

Het is het allemaal gewoon net niet.

Kan me wel wat vinden in de recensie van Chevy. Ik vind het een erg onevenwichtig nummer, sommige dingen zijn best leuk (het gitaartje doet me aan the Doors denken), sfeer is soms aangenaam maar vaak ook weer vlak en storend. Het minste aspect is toch echt de stem, volslagen ongeinspireerd.

Psychedelica hoor ik er ook niet in, volgens mij wordt die term voor dit nummer gebruikt vanwege de reputatie van Love. Maar misschien hoor ik het wel verkeerd. Ik vind het meer een vrij lullig deuntje, wat te relax niksaandehandje dan psychedelica, maar iedereen hoor het op zijn eigen manier. Die trompet vind ik net als Chevy ook niks. Al met al is een 3 wel op zn plaats.

Beetje gewoontjes wordt er niet echt warm van, een 6.....

Ik ga mee met sowhat en Joost: een 7.

Doodgewoon liedje zonder echte kwaliteit. De andere kant is dat het ook niet storend is.

Een 5.

Typisch zesjesnummer.

Chevy schreef:Love werd ontdaan van iedere vorm van spanning, gelaagdheid en psychedelica (inderdaad, waar zit het hier dan?) na het cultalbum Forever Changes.

Dat album uit november 1967 is inderdaad het beste Love-album omdat er het meeste mooie nummers op staan. Met uitzondering van een op 1 hand of 2 handen te tellen aantal, geldt mijns inziens voor alle andere albums van alle bands aller tijden dat er op elk van die albums wel 1 of 2 of meer mindere nummers op staan die beter lijken dan ze zijn omdat ze deel uit maken van een geheel waarvan het merendeel bestaat uit kwalitatief betere nummers. In het geheel van Forever Changes zijn met name The Daily Planet en The Red Telephone die mindere nummers. Plaats die kwalitatief wat mindere nummers van een kwalitatief hoog (aangeschreven) album van een band in de context van een minder goed (aangeschreven) album van diezelfde band en ze springen er niet bovenuit en gaan op in het mindere geheel. Net als omgekeerd geldt, dat bepaalde nummers van die minder goede albums hun hoge kwaliteit bewijzen wanneer ze gemakkelijk overeind blijven in de context van het beste album en bovendien het geheel beter maken als ze de minste nummers vervangen. Zo zouden She comes in colours van Da Capo - het Love-album uit februari 1967 - en de RTH als vervangers van Daily Planet en Red Telephone het geheel van ´Altijd Veranderingen´ beter maken. Het is waarschijnlijk deze keerzijde van het ´album-denken´ en de daarin te horen lofzangen op bepaalde albums in muziekland, namelijk het gevaar van geringere openheid voor nummers op albums waarover de loftrompet niet wordt bespeeld en de daardoor vaak gestaakte of tenminste bemoeilijkte zoektocht naar vergeten pareltjes van nummers, dat ik veel minder ´album-minded´ ben als de meestal muziekliefhebber en meer ´song-minded´, pogend de pareltjesnummers-jacht voortdurend gaande te houden.

Chevy schreef:Een trompetje dat ik waarschijnlijk binnen 5 minuten ook kan spelen, een soort white man goes black soul-gevoel krijg ik.

Misschien moet je nog maar een keer goed luisteren naar het trompetje in Old Man, The Good Humor Man Sees Everything Like This en zelfs in Maybe the People... van Forever Changes en dit vergelijken met het trompetje in de RTH. Er is weinig tot geen verschil in moeilijkheidsgraad. En bovendien onderschat je het trompet spelen: volgens mij lukt je die trompetpartij nog niet in 2 weken flink oefenen.

Journeyman schreef:Jammer dat dit plaatje in de studio zo emotieloos en zonder enige spanning dan ook is opgenomen dan heeft de live versie toch wel iets meer ballen, is ook niet alles maar dan hoor je wel dat dit op zich een nummer is wat veel potentie had en nog heeft

Kan het bijna niet meer oneens zijn dan met de bewering dat deze RTH emotieloos is. Hoewel ik de opmerking wel kan plaatsen, want de emotie die doorheen dit nummer zindert - en die geheel verdwenen is in de middelmatige liveversie - is een uiterst zeldzame en intieme, slechts te vinden na terugkeer van omzwervingen door de donkerste krochten van de menselijke ziel en daarbij te zijn beland in (gelukkig maar) een zelden betreden smal gangetje in intens verblindende duisternis en angstige wanhoop van eeuwig-lijkende verdwaaldheid. Het is inderdaad geen nummer van spanning maar van opgelucht uitblazende ont-spanning nadat een helse spanning, die eindeloos leek, toch voorbij is.

De RTH was in mijn 2e Musische 1000 van 2012 de hoogste nieuwe binnenkomer, en heeft zich stevig in mijn top 10 genesteld. Voor mij dus een typisch 10-nummer omdat 12 niet kan