*RTH*Willy Alberti - De glimlach van een kind

Willy Alberti (geboren als Carel Verbrugge in Amsterdam, 14 oktober 1926 — aldaar, 18 februari 1985) was een Nederlands zanger, acteur en televisiepresentator.

Alberti was het derde kind in een gezin van acht kinderen van vader Jacobus Willem Verbrugge (geboren 11 mei 1901) en moeder Sophia Jacoba van Musscher (23 augustus 1901) die op 26 oktober 1921 te Amsterdam waren getrouwd. Alberti werd geboren in de Konijnenstraat in de Jordaan. In 1931, vijf jaar oud, begon Carel Verbrugge met zingen op straathoeken, soms alleen en soms samen met zijn neef Jantje van Musscher, die later bekend zou worden als Johnny Jordaan. Ook op nationale feestdagen en vooral op het Leidse- of Rembrandtplein en de Passage op het Damrak bij C&A waren zijn lievelingsplekjes waar hij liedjes zong van onder andere Willy Derby, die duidelijk zijn voorkeur hadden. Op deze manier verdienden zij wat centen bij elkaar voor de huishoudpot en een gering bedrag voor zichzelf. Rond die tijd nam hij zijn artiestennaam Willy Alberti aan. Aan het begin van de Tweede Wereldoorlog maakte hij zijn eerste plaat onder de naam "Willy Alberti Tenore Napolitano". Ook was hij acteur in de vele volksstukken van onder andere Henvo (Henk Voogt) in de jaren veertig.

Na de oorlog richtte Alberti zich in eerste instantie op Italiaanse liedjes. Vanaf 1948 zong hij bij de De bonte dinsdagavondtrein, een in die tijd populair radioprogramma. Gedurende de jaren vijftig werd Alberti steeds populairder. Behalve Italiaanse liedjes ging hij ook steeds meer Nederlandstalig repertoire zingen, vooral liedjes van Alex de Haas en Max Tak. Samen met Max van Praag vormde hij het duo "De Straatzangers". Eind jaren vijftig scoorde hij zelfs een hit in de Verenigde Staten met het nummer Marina. In 1958 was hij voor het eerst op de Nederlandse televisie te zien, in het VARA-programma Dorus.
In de jaren zestig begon Alberti op te treden met dochter Willeke. Alberti was zo de leermeester van Willeke. Samen traden ze veel op en scoorden ze meerdere hits. Vanaf 1965 presenteerden vader en dochter een maandelijks televisieprogramma bij de AVRO, dat enorm populair werd. Willy Alberti won in de jaren '60 twee Edisons. In 1962 speelde hij een rol in de succesvolle speelfilm Rififi in Amsterdam van John Korporaal.
Alberti was een groot sportliefhebber. Hij was goed bevriend met wielrenner Peter Post en was zelfs af en toe actief als ploegleider.

In de jaren zeventig nam de populariteit van Alberti langzaam af, al scoorde hij nog enkele hits. Hij begon een platenzaak, waar zijn zoon Tonny werkte als inkoper. De zanger en komiek André van Duin maakte in 1980 een parodie op het nummer dat Alberti zong naar aanleiding van het aftreden van Koningin Juliana (Juliana bedankt), met als titel Willy Alberti bedankt. In 1983 scoorde hij nog een grote hit met Niemand laat z'n eigen kind alleen, wat een duet was met zijn dochter Willeke.
In 1984 werd ontdekt dat Alberti aan leverkanker leed. In oktober van dat jaar was hij nog eenmaal op televisie te zien in het programma van Mies Bouwman, In de hoofdrol. Op 18 februari 1985 overleed hij aan een hersenbloeding. Hij werd gecremeerd op Crematorium Westgaarde in Amsterdam.

1 van de grootste volkszangers van Nederland is hier nog nooit gerankt tot op heden.

Mooi en authentiek: 9

In zijn genre is er niks mee, ik geef het een 7.....

sowhat schreef:Mooi en authentiek: 9

Ik ben helemaal niet zo van het Hollandse levenslied, maar dit is top. Het is precies zoals SW het zegt heel authentiek en het laten jaren 60 sfeertje doet de rest.

9

Ik weet niet wat er gebeurt maar RTH is echt top de laatste tijd! Britney, FGTH, Black Sabbath, Temptations, allemaal toppers joh, Hulde!

Kinderen die glimlachen moet je wantrouwen. Een 4.

Dit nummer kun je lekker meelallen als je stomdronken bent. Maar nuchter? Dan blijft er bar weinig over.

Terwijl ik dit tik ben ik nuchter en dus krijgt dit een 1.

Ik sluit me aan bij Sowhat en Jan; een 9 dus

Doet me weer denken aan de ouwe bandrecorder van mijn vader waarmee door hem vooral veel nederlandstalige nummers van de radio werden opgenomen, mijn ouders hadden toen de gewoonte om met dit soort nummers uit volle borst mee te zingen
Dus deze keer uit sentimentele overweging een 7

Diepe diepe droefenis dit, een 2!!!!!!!!!!!!!!!!

Een van de hoogtepunten in de Nederlandstalige muziek. Niet kapot te krijgen en gezongen met een stem uit duizenden. Raar dat iemand die zo zuiver kan zingen een dochter voortbrengt die dat juist weer niet kan. Een 9.

Tekst: 'De glimlach van een kind' is prachtig, al merk ik dat van die rimpels gelukkig nog niet. Maar er moet wel iets meer dan tekst bijzitten. Er zit ook geen (rauwe) passie in het nummer, ik vind het niks. Te netjes, te niet mijn ding.
Door de tekst toch een 4

Ik sluit me aan bij de woorden en het cijfer van Ries....

Ik heb dagelijks met kinderen te maken, en het grappige is: kinderen lachen veel (zelfs bij mij in de klas) maar glimlachen weinig. Het hoort op de een of andere manier niet bij de kinderleeftijd.

Hoe dan ook is dit wat je noemt een goudeerlijk nummer dat je prima kunt verdragen wanneer je het niet vaker dan een keer per jaar hoort. Een 6.

Colijn1984 schreef:Ik hou niet zo van dat overdreven vibrato...wel mooie tekst inderdaad en zodanig klassieker dat ik er wel een 6 voor over heb.

Geheel met de woorden van Co eens, alleen geef ik wel een puntje hoger! Hou het maar op een stukje jeugdsentiment! Mijn opa die inmiddels al weer een 15 jaar niet meer 'onder ons' is, zong dit vroeger wel eens voor mn broer, zusje en ik... Prachtige tekst, Willy Alberti heeft ook best een mooie stem bij vlagen, maar idd dat overdreven vibrato, daar hou ik ook niet zo van... Verder sluit ik me ook aan bij de woorden van 'Sokra': Een topper/klassieker in het Nederlandsche levenslied, een genre dat ik niet teveel moet horen (anders gaat het me echt tegenstaan). Een paar treffende typeringen zijn reeds genoemd: authentiek, goudeerlijk. Recht uit het Jordaanse hart. Om mee te bleren (al dan niet in benevelde toestand).Een 7 dus.

Voor Amsterdammers waarschijnlijk het hoogtepunt, maar ik ga nu op zoek naar een emmertje.

Bij het horen van de eerste tonen gaan mijn nekharen al direct overeind staan, brrr. Ik kan dit echt niet aanhoren.

Een 1.

helaas, het nederlands levenslied, zo dat heet geloof ik, kan me absoluut niet bekoren...muzikaal beziend is het supermarktmuziek (1000 in een dozijn-muziek), tekstueel beziend is het -voor mij dan- nietszeggend...een 1 dus

Jorg schreef:Kinderen die glimlachen moet je wantrouwen. Een 4.

Helemaal mee eens! Behalve het cijfer. Want dit is natuurlijk wel een kei van een song van iemand die echt kon zingen. Ik zal het niet gauw zelf opzetten, maar in een kroeg als Bolle Jan en een aantal pinten achter de kiezen zal ik luidkeels meebrullen. Het was het lijflied van Henk Terlingen in zijn onnavolgbare avondradioshows. Radio zoals radio nooit meer gemaakt zal worden (Orinoco komt natuurlijke een beetje in de buurt ) Maar goed, dat cijfer. Ik kom uit op een 8

Niet mijn ding, ik kan niet luisteren naar dit soort muziek. Omdat ik de tekst nog wel aardig vind geef ik een 4.