*RTH* Temptations - Papa was a Rolling Stone

[03-09-2012]
It was the third of september...........


https://www.youtube.com/watch?v=R6c0P5sWCWg&feature=related

The Temptations is een Amerikaanse band, met hun hoogtepunt in de jaren 60. Samen met The Supremes waren zij de echte hitsellers van Motown. Volgens velen waren The Temptations even belangrijk voor de soul als The Beatles voor de rock.

De groep werd gevormd in 1961 in Detroit. Het was een samenstelling van twee plaatselijke groepen uit Detroit, The Primes en The Distants. Toen de groep begon onder de naam The Temptations bestond hij uit Otis Williams, Melvin Franklin, Elbridge Bryant, Paul Williams (geen familie van Otis) en Eddie Kendricks. Later zouden er nog vele veranderingen plaatsvinden.


https://www.youtube.com/watch?v=fDi2XdFUy3I&feature=related

Toen "The Tempts" (zo werden ze liefkozend door hun fans genoemd) in '61 waren aangenomen bij Motown werden de leads vooral verdeeld tussen Paul Williams en Eddie Kendricks. Soms zong één van de andere drie lead. Alle 7 singles die van 1961 tot en met 1963 waren opgenomen haalden echter de US toplijst niet. "Dream Come True", opgenomen in 1962, haalde nog het grootste succes. Het haalde namelijk nummer 22 op de R&B lijst. Verschillende liedjesschrijvers, o.a. Berry Gordy zelf en Norman Whitfield, hadden geprobeerd een hit te maken voor de groep. Het lukte hun allemaal echter niet. Toen kwam Smokey Robinson in beeld als songwriter. Het eerste nummer dat hij schreef was, "I Want A Love I Can See". Uit dit nummer bleek dat op dat moment Robinson de beste man was voor The Temptations.

Elbridge Bryant werd in 1963 ontslagen. Nadat The Temptations hun optreden hadden afgerond op het kerstfeest van Motown, stelde Paul Williams voor om nog een paar liedjes te gaan zingen. Hij hoorde namelijk het publiek de naam van de groep schreeuwen. De rest stemde er mee in om nog een paar liedjes te doen, behalve Bryant. Hij was moe en had geen zin meer. Toen Paul Williams daar wat van zei, begon Bryant op hem los te slaan. Om deze reden werd hij ontslagen.

Vervanger van Bryant werd David Ruffin. Hij was het neefje van Melvin Franklin en het broertje van Motown-ster Jimmy Ruffin. Na de komst van Ruffin leek alles veel beter te gaan. Iedereen kreeg een eigen rol. Otis Williams werd de leider en regelde de financiën, Paul Williams maakte dansjes, Eddie Kendricks zorgde voor de kleding, David Ruffin entertainde het publiek en Melvin Franklin zorgde voor de goede sfeer in de groep en in heel Motown.

In januari 1964 schreef Smokey Robinson samen met Bobby Rogers "The Way You Do The Things You Do". Het schrijven van het nummer begon als een grap in de bus van Motortown Revue (de optredens van alle Motown-artiesten samen). Toen bleek dat ze echt wat hadden begonnen ze het nummer uit te werken voor The Temptations. In april van hetzelfde jaar werd dit hun eerste hit. Het haalde nummer 11 op US-lijst. In december werd "My Girl" opgenomen, dit keer geschreven door Robinson en Ronnie White. In maart 1965 werd dit hun eerste nummer 1-hit in Amerika, zowel op de US-lijst als op de R&B-lijst. Na dit succes schreef Robinson ook nog de nummers "It's Growing", "Since I Lost My Baby" en "My Baby". Allemaal haalden ze de top 20. Op de b-kant van My Baby stond "Don't Look Back". Dit bleek onverwacht nog een grote hit te worden op de R&B lijst en is later nog gecoverd door Peter Tosh en Mick Jagger.


https://www.youtube.com/watch?v=7qZHYIBngTA

Door al dit succes, met vooral Ruffin als leadzanger, begon Ruffin zich als enige verantwoordelijk te voelen voor het succes van de groep. Hij eiste dat hij zijn eigen limousine te krijgen om naar optredens te komen, in plaats van in de groepslimousine te zitten waar de andere vier wel in zaten. Ook eiste hij dat de naam The Temptations veranderd zou worden in "David Ruffin & The Temptations". Hij wilde hetzelfde als The Supremes, want daar was de naam veranderd in Diana Ross & The Supremes. Ook gebruikte Ruffin op dit moment cocaïne en miste hij repetities en optredens. Dit vonden de andere Temptations maar niks. Ze hadden met z'n vieren besloten dat David Ruffin de groep moest verlaten. Toen in juni 1968 Ruffin weer een optreden miste om in plaats daarvan naar een optreden te gaan van zijn toenmalige vriendin, vonden The Temptations het genoeg.

Ruffin werd ontslagen en vervangen door Dennis Edwards, toen zanger van "The Contours" een andere Motowngroep. Ruffin en Edwards waren goede vrienden en Ruffin ging er eerst mee akkoord dat Edwards hem had vervangen. Na een tijdje vond Ruffin het echter niet zo'n goed idee meer. Hij verscheen bij optredens van The Temptations, klom dan op het podium en stal de microfoon en begon te zingen. Hoewel het publiek het geweldig vond, vonden The Temptations het verschrikkelijk. Uiteindelijk werd er extra beveiliging ingezet om Ruffin weg te houden bij het podium

Papa Was a Rollin’ Stone is de single waarvan het origineel is uitgebracht door de Amerikaanse psychedelische soulgroep The Undisputed Truth. De wereldbekende versie van het nummer werd echter uitgebracht door hun collega's bij Motown, The Temptations. Beide versies verschenen in het jaar 1972 op de markt, die van The Undisputed Truth in het begin van dat jaar en die van The Temptations eind dat jaar. Hun versie bereikte haar hoogtepunt echter pas in 1973

Als Stefan Stasse er tijdens de Top-2000 doorheen praat een 10. Maar zonder dat vind ik het een langdradig nummer: 5

Toepasselijk nummer voor vandaag
Spijt me...heb dit altijd een draak van een nummer gevonden....een 3

sowhat schreef:Als Stefan Stasse er tijdens de Top-2000 doorheen praat een 10. Maar zonder dat vind ik het een langdradig nummer: 5

Ik ben nou niet bepaald een soulliefhebber als Pppprof en Mienepien, maar dit is zo magistraal goed. Dat intro is toch om je vingers bij af te likken. Een gortdroge bas in een wat naargeestig sfeertje. Prachtige plaat, kan hier uren naar luisteren.

Een 11 afgerond naar een 10.

jan1966 schreef:Ik ben nou niet bepaald een soulliefhebber als Pppprof en Mienepien, maar dit is zo magistraal goed. Dat intro is toch om je vingers bij af te likken. Een gortdroge bas in een wat naargeestig sfeertje. Prachtige plaat, kan hier uren naar luisteren.

Een 11 afgerond naar een 10.

Ik sluit me hier volledig bij aan!

Prachtig intro...... van pak 'm beet 30 seconden.
En daarna duurt het maar en duurt het maar.
En dat geldt niet alleen voor het intro maar voor het gehele nummer.

Ik kan niet zo gauw een nummer bedenken dat sterker overschat is dan dit liedje.

Een 3.

Een magistraal meesterwerk van weer zo'n band waarvan iedereen kon zingen. Een van de grootste soulbands ook met een weergaloos oeuvre. Papa is natuurlijk grijsgedraaid, maar staat ook in de top2000 model voor de hele fantastische Motown en Philly-generatie van Smokey Robinson, Marvin Gaye, Martha Reeves and the Vandellas, The O'Jays en noem ze maar op. Elk jaar op 3 september een kaarsje voor de daddy van de Temps who died on the third of September, en natuurlijk een 10 met een griffel.

Alleen voor het intro al een 10, dan nog de tekst en de zang.
Perfecte plaat.

Een 10 natuurlijk

Ik ga niet de plek in de historie ontkennen van dit nummer, want legendarisch is het wel. Ik vind het alleen niet veul an. Mijn excuses aan de Souljunkies.

Een 6. En zoek uw partner...

Erg goed nummer met 1 van de beste intro's ooit.

Net geen 10, maar een 9 geef ik hier wel voor.

Een prima nummer maar de vleer gaat hier niet zo van uit haar sloffen als menig ander en geeft er echt niet meer voor dan een 7.

8 (acht), wat een classic

vooral de intro is subliem (zoals ook al door meerderen terecht is gesteld)...& dan, als de zang zn intrede doet, na die intro, is dat ook subliem te noemen...maar thats it, verder gebeurd er eigenlijk niet zoveel in t gehele nummer, t blijft jammer genoeg steken in het sublieme van voorgenoemde 2 gegevens; alla, dr zit nog wel een paar mooi gezongen dialogen in...de nadruk op het geheel ligt dan ook mijns inziens meer op de zang, dan die muzikale begeleiding...een begeleiding die eigenlijk gaat vervelen...

...dit brengt me desalniettemin op een voldoende, een klein 7entje dus...

Een dikke 9 voor deze steengoeie plaat

Vleertje schreef:Een prima nummer maar de vleer gaat hier niet zo van uit haar sloffen als menig ander en geeft er echt niet meer voor dan een 7.

Ik ben het hiermee zo eens als ware er geen twees. Ofzo.

Goede plaat. Alleen jammer dat ik gelijk aan Idol 'Keep the Soul Alive' Boris moet denken. 7

Kasper schreef:Goede plaat. Alleen jammer dat ik gelijk aan Idol 'Keep the Soul Alive' Boris moet denken. 7

O bah Kasper, wat vreselijk!!!! Ik werd allemaal wous van die badgast.

Nou, Johnny Boy, heb jij een mening over deze echte soul kraker?