*RTH* Barry Ryan - Eloise

[01-09-2012]
Barry Ryan (24 oktober 1948) is een Britse zanger. Hij is vooral bekend van zijn nummer 1-hit Eloise uit 1968. Hij werkt veel samen met zijn tweelingbroer Paul Ryan

Barry wordt geboren in Leeds als Barry Sapherson als zoon van Lloyd Sapherson en zangeres Marion Ryan. In 1958 staat zij in de Britse top 10 met Love me forever.

De broers gebruiken later de achternaam van hun moeder, want op hun vijftiende beginnen ook Barry en Paul met zingen als The Ryan Twins. Op hun zeventiende krijgen ze hun eerste platencontract. Met acht singles behalen zij met producer Les Reed vervolgens tussen 1965 en 1967 een notering in de Britse hitparade. Hun eerste hit Don't bring me your heartaches bereikt er de 13de plaats en is daarmee hun grootste succes. Er volgen nog enkele bescheiden hits, zoals Missy Missy in 1966. Zowel hun zangstijl als songs doet denken aan een ander bekend Brits duo, Peter & Gordon.

Paul raakt echter overspannen, omdat hij de druk als beroemdheid niet aankan. Daarom kiezen de broers voor een andere aanpak: Paul gaat schrijven en Barry gaat zingen.

In 1968 is het meteen raak: Eloise, een melodramatisch en orkestraal nummer, wordt een wereldhit. Het staat vier weken op nummer één in de Nederlandse Top 40 en totaal gaat de single wereldwijd meer dan zeven miljoen keer over de toonbank. In Zwitserland is het de bestverkochte single van 1969.

Het succes wordt geprologeerd in 1969 met hits als Love is love en in 1970 met Kitsch.



https://www.youtube.com/watch?v=7vKvUE3wd3E

Live op Night of the Poms!

https://www.youtube.com/watch?v=h8rN6WggKrg&feature=related

Ik vond het vroeger helemaal geweldig, nu ben ik iets minder enthousiast, maar het blijft een zeer goed nummer. 8. Op de een of andere manier kan ik de bombast in dit nummer wel hebben.

Ik vind het nog steeds geweldig. Verder helemaal eens met Jan. 9

Deze pilaar uit de top 2000 kan ik ook goed hebben t.o.v. hele vele alom geprezen instant classics die me ontzettend tegenstaan uit die lijst.
Het gejank over die Eloise gaat door merg en been, maar wat lekker is dat zeg. Het outro (bovenste filmpje) is ook helemaal super vanaf 4.57...
Een negen is in dit geval nergens op tegen.

Ik twijfel tussen een 9 en een 10. Maar goed, ik wil mijn tienen niet inflateren. Dus het wordt een 9. Maar wat een lekker nummer zeg, nog steeds! Ik werd laatst overigens geconfronteerd met een generatiekloofje. Mijn echtgenote, vier jaar jonger, zei wat is dat toch een lekker nummer van The Damned, dat Eloise...

met de opbouw van het nummer zit t wel goed...de bombastische orkestbegeleiding geven het geheel een zekere meerwaarde mee...ook de "droom" in het midden van het nummer is goed "in beeld gebracht" (hoorbaar gemaakt dus)...& de stem die verschillende octaven aankan, maken het geheel af...

jankerig zou ik die stem niet willen noemen...eerst en vooral is de stem vertellend...dan eventueel klagerig, verdrietig & hoopvol soms, maar dat is -in dit geval- inherent aan t bezongen thema (waarmee gezegd dat de stem het geheel treffend muzikaal verwoord)...

en dit gaat mij een welverdiende 7 doen geven...

Prachtplaat, alleen had het deel waarin hij krijst achterwege mogen blijven. Ik heb en enorme pesthekel aan gekrijs, behalve bij Chaka Khan. Gisteren in de pizzatent ook zo'n gezin met twee om en om krijsende kleine kinderen. Af-schu-we-lijk. En daarom wordt dit nummer toch slechts een 7.

idd Raver 4:57 is het hoogtepunt. 1000 keer gehoord en het blijft fascineren. Mag ik hier toch nog een 9 van maken? Dank u

Gewoon een heel lekker plaatje; ook na 100+ keer luisteren doet het me nog steeds wat.

Een 9.

Goede bombast in deze klassieker. Vind het juist een fijne plaat als deze eind december voorbij komt.

8

Prima plaat om 1 x per jaar te horen. Grappig hysterisch maar om hem nou bovengemiddeld te ranken neuh da's toch een tikkie overdreven. Ik ga voor een 6.

Ik hou van de sixties en ook van deze, een 8

Ach, zo'n plaat die je één of twee keer per jaar hoort en dan wel aardig vindt. Meer moet het niet worden.

Een 6.

Ondanks dat ik dit niet echt een plaat vind, waar ik lyrisch van word, is het natuurlijk wel een overvalste bombastische top 2000 klassieker, die zeker wel fijn is, om zo 1x per jaar eens voorbij te horen komen, veel vaker hoeft van mij echter ook weer niet.... Haha grappig vind ik wel, dat ik de plaat vanaf minuut 4.57 (waar Raver aan refereert) juist altijd een vervelende wending vind krijgen, omdat hij Barry Ryan in mijn ogen dan een tikkeltje doorslaat en teveel begint te 'krijsen'... Ik geef een 6 voor deze.

Een 7