*RTH* Jane's Addiction - Just Because

(maandag 23-7-2012)

Jane's Addiction is een Amerikaanse rockband, midden jaren tachtig opgericht in Los Angeles, Californië. De band was beïnvloed door onder andere metal, punk, alternatieve rock, progrock en funk.
In de beginjaren bestond de band uit vier leden: Perry Farrell, leadzanger, Eric Avery, bassist, Stephen Perkins, drummer, en Dave Navarro, gitarist. In deze formatie bracht de band drie albums uit: het livealbum Jane's Addiction en de studioalbums Nothing's Shocking (1988) en Ritual de lo Habitual (1990). Beide studioalbums werden uitgebracht door Warner Bros en waren een groot succes bij het publiek.
Farrell organiseerde in 1991 het rondreizende rockfestival Lollapalooza. Na Lollapalooza ging de band uit elkaar. Farrell en Perkins richtten in 1992 de band Porno for Pyros op, en brachten het jaar daarop hun titelloze debuutalbum uit. Avery en Navarro richtten de band Deconstruction op, maar brachten nauwelijks materiaal uit. Navarro werd lid van de Red Hot Chili Peppers.
Toen Porno for Pyros in 1997 werd opgeheven, voegde Navarro zich bij Farrell en Perkins, en de reünie was een feit. Alleen Avery sloeg een uitnodiging om zich bij de band aan te sluiten af, en werd vervangen door Flea, de bassist van de Red Hot Chili Peppers. Het nieuwe Jane's Addiction nam wat nieuw materiaal op en de reünietournee werd een succes. Toch was de hernieuwde samenwerking van korte duur, en na '97 gingen de leden hun eigen weg. Zowel Farrell als Navarro brachten soloalbums uit.
In 2001 gingen Farrell, Navarro en Perkins weer samenwerken, ditmaal met Martijn LeNoble, voormalig bassist van Porno for Pyros, op de plek van Avery. Na een succesvolle tournee doken ze weer de studio in. Chris Chaney, voormalig bassist van Alanis Morissette, verving Lenoble en Bob Ezrin (legendarische producer van onder andere Alice Coopers Billion Dollar Babies, Berlin van Lou Reed en The Wall van Pink Floyd) produceerde het album. In 2003 kwam het nieuwe album uit, Strays. Ook toerde Lollapalooza vanaf toen weer door de Verenigde Staten.
In 2004 ging de band weer uit elkaar. Navarro, Perkins en Chaney richtten The Panic Channel op, samen met zanger Steve Isaacs, en Farrell begon ook te werken aan een nieuw project genaamd Perry Farrel's Satelite Party.
In 2008 was er weer een reünie, in de originele line-up, met Avery. In deze formatie wordt getoerd met Nine Inch Nails. Avery verlaat de band weer begin 2010 waarna hij naar verluidt wordt vervangen door Duff McKeggan, voormalig bassist van Guns N' Roses en Velvet Revolver. In 2010 toert de band met Rage Against the Machine en Gallows, waarbij ook Nederland aangedaan wordt.


https://youtu.be/sb3FJdRk-tI

Fijne plaat hoor! Helemaal in mijn straatje.

Een 9.

Ik zie veel grote namen staan, maar ik vind het matig: 5

Lekker nummertje van een ietwat onderschatte band, een 8 meer dan waard!

Wat een herrie, weinig muzikaal, een klein3-tje.

Veel geschreeuw, weinig wol. Een 2

Aardig begin, maar verder toch erg veel kabaal die me niet echt raakt. Echt zo'n plaat waarvan het prettig is als hij is afgelopen. Een 4.

Lekker nummer wel. Een 7.

Dit is een leuke RTH om in te duiken!

De eerste keer dat ik ooit in Paradiso was, was voor het concert van Jane´s Addiction. Dat blijkt op 17 maart 1991 te zijn geweest - zo leert wat gegoegel. Op internet vond ik ook een anekdote over wat de zanger Perry Farell op die dag meemaakte, verteld door ene Xander van Aart in zijn recensie van hun 2e concert in Paradiso op 4 october 2003, gepaard met een anekdote over dat 2e concert: "Het moet ergens in 1991 geweest zijn toen Jane's Addiction ook al in het Amsterdamse Paradiso speelde. Ze waren er ter promotie van hun legendarische album Ritual de lo Habitual. Farrell was voor het optreden nog even de stad ingelopen. Toen hij terugkwam bij Paradiso lieten de kleerkasten aan de deur hem niet binnen omdat ze niet geloofden dat hij de zanger van de band was. Een goede vriend van me werkte toen voor het helaas ter ziele gegane muziekblad WATT zag het gebeuren. 'Rot op vuile junk', schijnt één van de portiers gezegd te hebben. Nu, twaalf jaar later, kwam de excentrieke zanger wel zonder problemen binnen. En na een zinderende avond uiteindelijk ook weer buiten. Dat gold dan weer niet voor gitarist Dave Navarro, maar daarover later meer. " ... "Daags na het optreden ontving ik van een KindaMuzik redacteur een mailtje met de mededeling dat tijdens Navarro's sprong in het publiek een meisje gewond was geraakt en door de EHBO behandeld moest worden. Naar verluid hield het geschrokken meisje een lichte hersenschudding aan het incident over. Ook Navarro kwam niet zomaar weg met zijn achteraf gezien behoorlijk lompe actie. Hij brak een rib en dat nog wel op de openingsavond van de Europese tour."

Het concert in maart 1991 dat ik bijwoonde was ter promotie van het album Ritual Lo Habitual (1990), de casette destijds zowat vaaggedraaid, en is mijn geheugen in gegaan onder de categorie beste concerten die ik ook meemaakte. Sfeervol en toepasselijk was het podium van Nederland´s legendarische poptempel volgezet met witte, soms manshoge beelden, al dan niet uit een kerk, en vele kaarsen, van kerkgroot tot klein stompjes. Daartussen de leden van Jane´s Addiction, die een zeer energiek concert neerzetten met daartussen hun rustiger (mee)slepende nummers. Ik herinner me nog dat het destijds gonsde van het gerucht dat de gitarist Dave Navarro naar Guns N Roses zou gaan (maar dat blijkt Axl liever gewild te hebben als vervanger van Stradlin dan Dave zelf, aangezien Navarro vier keer heeft geweigerd), maar verder herinner ik me geen details meer. Hoofdzaak was dat ik er erg van had genoten. Leuk om achteraf nog de setlist van 17 maart 1991 te kunnen terugvinden:
1. Up the Beach
2. Whores
3. Obvious
4. No One's Leaving
5. Ain't No Right
6. Three Days
7. Been Caught Stealing
8. Idiots Rule
9. Then She Did...
10. Mountain Song
11. Stop!
12. Of Course
13. Ocean Size

8 van de 9 nrs van Ritual de lo Habitual (alleen Classic Girl niet).
4 nummers van Nothings Shocking (no´s 1, 8, 10 en 13 in de setlist)
en het nr Whores van het livedebuut uit 1987

De RTH is het derde nr van hun comeback album Strays uit 2003, wat ik wel op mijn harddisk heb staan maar nog amper geluisterd. Heb ik naar aanleiding van deze RTH maar eens echt gedaan. Toch wel een ietwat andere sound dan vroeger, dat is effe wennen. Volgens de recensist van het 2e Paradiso-concert was van het gepromote Strays de publieksfavoriet Price I Pay


Ik deel met de recensist de voorliefde voor Three Days van Ritual de lo Habitual.
Als dit nummer je niet bevalt, dan is Jane´s Addiction nix voor je - durf ik te stellen. Ja die zanger bezit de gekte der genius en speelt de arrogante womenizer, en zijn stem zal vast niet iedereen bekoren, maar hij en zijn speelmaten weten hun muziek wel live waar te maken (als ze niet met elkaar overhoop liggen). Het is idd, zoals Richie zei, een (ietwat?) onderschatte band


Summertime Rolls stond op 337 van mijn 1e Musische 1000 (stom dat ik Three Days was vergeten)


Deze 2 slepende basgedragen nrs en nog een aantal andere nrs van Jane´s Addiction - oa Stop, Jane says en I would for you - staan voorlopig nog steeds hoger genoteerd in mijn persoonlijke top van deze band dan de RTH, maar die scoort toch nog steeds een naar boven afgeronde 8

Been Caught Stealing vind ik nog wel leuk, maar hier is echt weinig aan. Echt slecht is het niet, maar hoger dan een 6 voor de moeite kom ik niet.

Niet echt slecht, maar het is ook geen plaat waarbij ik de neiging heb om het vaak op repeat te zetten. De andere bandnamen met wie Jane'addiction tourde beloofde veel, maar ik vond dit wat tegenvallen.

Magere 6

Muziek: lekkere energieke bak herrie, een 8
Zang: Een heel stuk minder, tegen het valse aan bij vlagen, kan me niet overtuigen, een 3

Maakt gemiddeld een 5.5, wat een kleine magere 6 wordt.

Heerlijk intro, maar zodra die zanger begint haak ik af.

Ja die zanger haalt het een stuk omlaag, een 6.....

Het rockt wel aardig, maar veel heeft het niet om 't lijf. Kleine 7.