*RTH* Sting - Love is the seventh wave

[18-07-2012]
Sting, artiestennaam van Gordon Matthew Thomas Sumner, (Newcastle upon Tyne, 2 oktober 1951) is een Brits musicus en songwriter. Hij is commandeur in de Orde van het Britse Rijk; deze onderscheiding werd hem verleend door koningin Elizabeth II.


https://www.youtube.com/watch?v=uXZistami3c

Sumner is de oudste van vier kinderen. In het noordoosten van Groot-Brittannië was het leven niet gemakkelijk vanwege het harde klimaat en de economische depressie. De werkloosheid was er heel hoog en de redding van het gezin was het feit dat zijn vader een vaste baan had als melkboer. Sumner had een natuurlijke aanleg voor muziek. Op negenjarige leeftijd maakte hij zijn eerste songs en zijn eigen muziek op een oude gitaar van zijn oom. In 1966 kreeg hij van een vriend een zelfgemaakte basgitaar. Dit was zijn eerste kennismaking met dit instrument. In 1969 mocht hij gaan studeren aan een universiteit in de Midlands, maar dat hield hij slechts een maand vol. Na enkele baantjes in de bouw, als buschauffeur en zelfs als belastingontvanger, besloot hij in 1971 iets van zijn leven te maken en begon een opleiding tot leraar. Tijdens die opleiding speelde hij basgitaar bij een schoolrockbandje, Earthrise.

In 1974 richtte hij samen met drie vrienden de groep Last Exit op. In 1976 huwde hij met Frances Tomelty. Later dat jaar kregen zij hun eerste kind, Joe. Kort daarna besloot hij zijn baan als leraar op te geven en hij trok met Last Exit naar Londen om daar als rockband bekendheid te krijgen.

De bijnaam Sting kreeg hij in het begin van zijn carrière, toen hij bassist was bij een jazzbandje waarmee hij regelmatig optrad in Newcastle. In die tijd droeg hij vaak een zwart met geel gestreepte trui, die zijn medemuzikanten deed denken aan een bij. Sindsdien gebruikt hij zijn werkelijke naam alleen nog bij officiële gelegenheden.

Hij werd voor het eerst wereldwijd bekend als de bassist en zanger van The Police die hij samen vormt met drummer Stewart Copeland en gitarist Andy Summers.

Nog voordat The Police in 1984 op hun hoogtepunt de facto uit elkaar ging, begon Sting met het werken aan zijn eerste soloalbum. Als begeleidingsband nam hij jazzmuzikanten aan, onder andere: Branford Marsalis, Kenny Kirkland, Darryl Jones en Omar Hakim. Sting ruilde zijn basgitaar voor een gitaar in.

In 1984 deed Sting ook aan Band Aid mee, deze werd uitgebracht rond kerstmis tijd, de opbrengst van het lied ging naar Afrika, om de armoede te verbeteren. in 1997 speelde Sting mee in de Royal Albert Hall, voor een goed doel; het helpen van mensen van Montserrat. Hij speelde met o.a. Paul McCartney (bekend van de Beatles), Elton John, Eric Clapton, Mark Knopfler en Phil Collins het liedje Hey Jude

De overstap naar meer jazz-georiënteerde muziek was niet helemaal verrassend, aangezien Sting in zijn jongere jaren met jazz en progressieve-rockbands had gespeeld. Het resultaat was meer volwassen en afwisselend dan zijn opnamen met The Police.

In 1986 kwam The Police weer bij elkaar voor een reünie, waaruit een nieuw opgenomen versie van Don't stand so close to me ontstond.

Hierna bracht Sting het ambitieuze album Nothing like the Sun uit in 1987, wederom met hulp van Branford Marsalis. Het album werd goed ontvangen en kort na het verschijnen ervan ging Sting zich inzetten voor Amnesty International. Ook zette hij zich in voor natuurbehoud – hij stichtte hiertoe de Rainforest Foundation om aandacht te vragen voor het Braziliaanse regenwoud.

Sting trouwde op 20 augustus 1992 opnieuw, nu met Trudie Styler, met wie hij al ruim 10 jaar een relatie had. Uit dit huwelijk werden vier kinderen geboren: Bridget Michael (ook bekend als "Mickey", 1984), Jake Sumner (1985), Eliot Paulina ("Coco", 1990) en Giacomo Luke (1995).

De albums die volgden waren ook succesvol, maar niet zo succesvol als zijn eerste twee soloalbums. In 2006 scoorde hij nog wel een Amerikaanse top 10-hit met het nummer Always On Your Side, een duet met Sheryl Crow.

Als soloartiest is het Sting gelukt om de grenzen van de popmuziek op te zoeken. Hij versmolt invloeden van jazz, klassieke muziek en wereldmuziek in zijn eigen nummers. Zijn teksten zijn literair en bevatten betekenisvolle boodschappen. Dit benadrukt hij zelf ook regelmatig in de pers. Zijn muziek wordt door velen gezien als literaire, intelligente rock. Zijn critici vinden zijn werk vaak pretentieus. Sting is nog steeds actief als artiest en heeft een trouwe schare volgelingen.

Sting is absoluut een van mijn topfavorieten, en de CD waar deze op staat vind ik ook een van zijn beste. Vond ik the Police nog een beetje oppervlakkig, Sting solo, daar kan ik uren achter elkaar naar luisteren, elke song is mooi, uniek. Deze krijgt van mij een dikke 9.

Ik ben niet zo enthousiast als de critici voor mij. Ik was en ben een groot Police fan, Sting vond ik toen ook geweldig, maar na de 2e CD haakte ik al af. Wat een saaie rotzooi ging de man daarna maken zeg. Zoals dat domme gelul met die luit...

De plaat waar dit van komt, Dream of the blue turtles heeft nog steeds goede nummers. Toen ik net hoorde dat ik ziek was hoorde ik Russians in de auto en begon ik te huilen. Omdat ik dat nummer nou eenmaal grijs had gedraaid rond mijn 20e. Zo'n gevoel van: ja verdomme dit niet allemaal heh. Dit nummer vind ik duidelijk en van de mindere van dat album en ik kom niet verder dan 5 1/2, afgerond naar beneden.

Ben geen echte Sting liefhebber, maar vindt dit wel een mooi nummer. Een 7.

Met betrekking tot Sting ga ik met Jan mee. Russians is erg goed, maar op een gegeven moment kwam de vaagheid erin, zoals hier. Dit krijgt een 5.

Beetje een niemendalletje, maar wel een die je niet meer uit je hoofd krijgt en ik vind het een heel vrolijk plaatje; 7.

Dit nummer is zeker te pruimen van Sting, alleen zeker niet van de buitencategorie zoals Fragile en Fields of gold dat wel zijn.
7

Eens met Jan en Sowhat (aaahhh Sowhat schrik je nu )
Russians was heel erg goed maar daarna werd het een stuk minder....voor deze een kleine 6...

Niet het aller mooiste nummer van Sting nee, maar wel een erg fijn en mooi nummer, zeker goed voor een kleine 8.

Gezellig en vrolijk ik vind het wel een 7 waard

Ook ik was altijd een grote Police-fan en ben ook nog naar het reünie-concert in de Arena geweest. Maar de nadagen van the Police was natuurlijk al niet veel meer, en toen Sting solo ging werd meteen duidelijk waarom dat was.

Ja, hij heeft wel een geweldige stem, maar die zeikerige liedjes (die nooit en te nimmer een hit zouden worden indien een onbekende zanger ze zou hebben gemaakt) staan me zwaar tegen.

Een 3.

Eerst denk je een tijdje dat je het mooi vindt, omdat het Sting is en omdat je Roxanne zo mooi vond en zelfs The Doodoodoo The Dadada en dan luister je nog eens goed en dan vind je er gewoon geen moer aan. Net als Jan en Frodo. Een 4. Het is kitsch. En dan ook nog vrij slechte.

Vette Barrrrfffffff plaat, Sting zonder zijn Police kompanen kan me al niet bekoren en dit is ook nog 1 van de ergste, een 2 is dan ook alles wat ik hier voor over heb!

Haha, welkom terug Richie Mooie reactie

Moest er maar weer eens van komen Katje Niets dan liefde voor jou trouwens

Erg magere van Sting, nét voldoende, een 6.