*RTH* Status Quo - Caroline

[29-06-2012]
Status Quo, Ook wel bekend als The Quo of gewoon Quo, is een Engelse rock band wiens muziek gekarakteriseerd wordt door een sterke boogie en boogie-woogie stijl. De wortels van de groep lagen bij "The Spectres" opgericht door schoolgangers Francis Rossi en Alan Lancaster in 1962. Na diverse line-up veranderingen, werd de band eind 1967 "The Status Quo", hetgeen uiteindelijk "Status Quo" werd in 1970. Ze hadden uiteindelijk meer dan 60 bekende hits in het Verenigd Koninkrijk, meer dan welke andere rock band ook in de geschiedenis. 22 van hun singles bereikten de top tien in het Verenigd Koninkrijk.

De band begon in de Underground rock in de jaren 60 onder de naam The Spectres (Niet te verwarren met de Australische groep The Spectres, waar Bon Scott in meespeelde voordat hij bij AC/DC kwam). Rond 1967 ontdekten ze de psychedelische rock en veranderden ze hun naam in Traffic en niet veel later in Traffic Jam (om verwarring te voorkomen met de band Traffic van Steve Winwood). Aan het einde van dat jaar trokken ze Rick Parfitt aan en noemden ze zich Status Quo. Na een korte psychedelische periode met enkele hits zoals 'Pictures of Matchstick Men', 'Blackveils of Melancholy' en Ice in the Sun' veranderde Quo van stijl met het album Dog of two head. Geleidelijk werd met de albums Piledriver en Hello begin jaren zeventig een breed publiek bereikt. De band ontwikkelde een eigen kenmerkende stijl van weinig akkoorden, makkelijke teksten en een stevig ritme. De band scoorde wereldwijd grote hits met onder andere Mean Girl, Paper Plane, Caroline, Down down, Break the Rules, Whatever you want, Rockin all over the world, The wanderer en In the army now, maar brak nooit echt door in de VS. De grootste hit had de band in 1975 met de live versie van Roll over lay down, van het album Hello (1973).

Het jaar 1982 stond wat Status Quo betreft in het teken van hun twintigjarig jubileum. De band bracht een album uit getiteld: 1+9+8+2 (de som van de cijfers is 20). Drummer John Coghlan verliet de band tijdens de opname van dit album en werd vervangen door Pete Kircher. Ook Andy Bown werd toen officieel lid van Status Quo. Bown werkte al jaren intensief mee met de band, maar was tot dan toe nooit officieel als bandlid genoemd.

Op 14 mei 1982 speelde Status Quo in de N.E.C. in Birmingham. Onder het 11.000-koppige publiek bevond zich het koninklijke paar Charles en Diana. Een gedeelte van dit concert verscheen later dat jaar op een album getiteld: Live At The N.E.C..

In 1984 besloot de band om te stoppen met toeren. Nog eenmaal werd een grootschalige wereldtournee ondernomen: de The End Of The Road Tour. Deze werd afgesloten met een laatste optreden in Milton Keynes. Bassist Alan Lancaster verliet Status Quo en vestigde zich in Australië. Francis Rossi en Rick Parfitt werkten in 1984 mee aan de Band Aid single Do they know it's Christmas. Dit nummer, dat wereldwijd een nummer 1-hit werd, werd opgenomen om geld in te zamelen voor de gigantische hongersnood in Afrika.

Alan Lancaster kwam nog eenmaal terug toen Status Quo in 1985 Live Aid opende met Rocking all over the world. Dit concert was een vervolg op de inzameling van Band Aid en werd op twee podia, Wembley Stadium Londen en JFK stadium Philadelphia gespeeld. Hoewel op dit optreden kritiek in de media werd geuit, kreeg de band het 72.000 man tellende publiek aan het meezingen en dansen. Achteraf gezien hebben de sceptici hun ongelijk erkend: de opening was een sublieme zet van Bob Geldof gebleken. De sfeer was vanaf het eerste nummer weergaloos.

In april 1986 besloten Parfitt en Rossi, na enig juridisch getouwtrek met Alan Lancaster over de naam Status Quo, toch weer op tournee te gaan, ditmaal in gezelschap van John 'Rhino' Edwards op bas, Jeff Rich op drums en Andy Bown op keyboards. In augustus van dat jaar kwam een nieuw album uit: In The Army Now. De titeltrack was een cover van het Nederlandse duo: Bolland en Bolland. Dit nummer werd uitgebracht op single en de band scoorde hier een van hun grootste hits mee. In de voormalige Sovjet-Unie, waar toen de Perestrojka was begonnen, verkreeg Status Quo met liveoptredens een supersterrenstatus.

Alan Lancaster gaf het Status Quo-repertoire een Australisch vervolg met zijn Lancaster bombers. Ook John Coghlan bleef actief met het oude Status Quo-repertoire.



https://www.youtube.com/watch?v=UFAmbHSTKgM&feature=related

Energiek, maar ken je 1 liedje, dan ken je ze allemaal: 5

Ja, ben ik wel met je eens Sowhat. Maar maakt dat wat uit?
Dit is gewoon een heerlijk simpele rocker, goed voor een 9.

Boerenrock? Welnee...... Quo is niet echt vervelend, maar SW heeft natuurlijk gelijk. Een 5

Nee hoor dan ook liever Pictures of Matchstickman, voor deze een 5......

Geen slecht nummer, Status Qou heeft mijns inziens sowieso geen platen uitgebracht die een onvoldoende waard zijn, maar echt heel erg bekoren kan dit nummer van ze mij ook niet zo... Dit in tegenstelling tot nummers als: 'Whatever You Want', 'Down Down', 'Rockin All Over The World' en 'Pictures Of The Matchstick Men', die ik dan liever hoor.... Wel ben ik het een klein beetje met Sowhat eens, dat de meeste Status Quo nummers vaak wel een beetje op hetzelfde neer komen, qwa sound...'Pictures Of The Matchstick Men' is daar overigens een uitzondering op... 'Caroline' geef ik een 6, want ach... Misschien een 'hoog' boerenrock gehalte, maar de plaat 'rockt' wel gewoon lekker

Frodo schreef:Ja, ben ik wel met je eens Sowhat. Maar maakt dat wat uit?
Dit is gewoon een heerlijk simpele rocker, goed voor een 9.

Inderdaad. Een 9 vind ik echter net te veel eer, ik ga voor een 8.

In de buurt waar ik opgroeide waren er 2 bands waar zo'n beetje iedereen fan van was, Normaal en Status Quo!!!! Normaal heb ik nooit gepruimd en voor de Quo is de waardering later gekomen. Altijd als je ze hoort ga je toch automatisch een beetje meedeinen en dat is ook een gave Caroline waardeer ik met een welverdiende 8!

Een van mijn eerste rock LP's was er een van S.Q.
Sindsdien ben ik eigenlijk altijd wel fan gebleven.
Het is gewoon recht toe recht aan geen flauwekul
muziek; je houdt er van of niet. Ik hou er dus wel
van, en dit is een van mijn favo nummers: een 9 !