*RTH* Claw Boys Claw - Rosie

(Zondag 20 mei 2012)

Claw Boys Claw is een Nederlandse band uit Amsterdam rondom zanger Peter te Bos en gitarist John Cameron.
Claw Boys Claw werd in 1983 opgericht door Allard Jolles. Naast Te Bos en Cameron maakte aanvankelijk ook bassiste Bobbie Rossini deel uit van de groep. Jolles was op dat moment tevens zanger en gitarist van L'Attentat en speelde drums in Claw Boys Claw. De garagepunk van de band sloeg meteen goed aan. In 1984 verscheen de lp Shocking Shades Of Claw Boys Claw met onder andere een cover van Venus van Shocking Blue. In 1987 (1988?) vroeg Peter of Mariska Veres (de zangeres van Shocking Blue) een gastoptreden met hen wilde doen. En dat wilde Mariska en zo zongen ze samen 'Venus' op het podium van poptempel Paradiso. Het album zelf werd in slechts drie uur opgenomen met 500 gulden die de band had gewonnen met een talentenjacht. In mei 1985 verliet Jolles de groep om zich volledig op L'Attentat te richten. Hij werd vervangen door Marius Schrader.
Met de singles So Mean en Indian Wallpaper had Claw Boys Claw nog vooral succes in undergroundkringen. Met de lp With Love From The Boys, uitgegeven door platenmaatschappij Polydor, werd in 1986 een doorbraak naar een wat breder publiek bewerkstelligd. De groep trad dat jaar tevens op op Pinkpop, stond onder het alias The Hipcats in het voorprogramma van Nick Cave & The Bad Seeds en bracht een heuse kerstsingle uit; Blue Bells. In 1987 stond Claw Boys Claw op Roskilde en verscheen het album Crack My Nut. Tevens kreeg de band uit handen van toenmalig staatssecretaris Elco Brinkman de BV Popprijs, bij welke gelegenheid een verbouwereerde Brinkman werd gekust door Te Bos. In 1988 deed de groep de New Music Seminar in New York aan. Ondanks een succesvolle live-reputatie verbrak Polydor dat jaar het langlopende contract wegens tegenvallende plaatverkopen. Op het label Megadisc werd vervolgens Hitkillers uitgebracht, een album met louter Nederpopcovers. In februari 1989 verlieten Rossini en Schrader de band. Ze werden opgevolgd door Marc Lamb en Arno Kooy, beiden afkomstig uit The Agentz.
Met de albums Angelbite (1990) en $uga[r] (1992) probeerde Claw Boys Claw vervolgens een toegankelijker geluid te produceren. In 1991 stond de band op Parkpop en werd Kooy vervangen door bassist Geert de Groot (ex-Fatal Flowers). Met de ballad "Rosie" scoorde Claw Boys Claw in 1992 de eerste en enige notering in de Nederlandse Top 40. In 1993 werd opnieuw Pinkpop aangedaan. Na het album Nipple (1994) werd het stil. Te Bos pakte zijn oude beroep als grafisch ontwerper weer op. In 1997 verscheen de voorlopig laatste cd Will-o-the-Wisp met onder andere de single Why don't you grow. De groep bleef optreden tot ongeveer 2000.
In het voorjaar van 2006 komen geruchten naar buiten dat Claw Boys Claw bezig is met een nieuw album en weer wil gaan optreden. Geert de Groot zou vervangen zijn door Lya Spykstra. Vanaf 16 november 2007 trad de groep weer op met niet Spykstra maar Marcus Bruystens als bassist. Volgens Te Bos hebben Cameron en hij sinds 2002 zo'n zeventig nummers geschreven, waarvan er een aantal in februari 2008 is verschenen op de nieuwe cd Pajama Day.
Ter ere van hun 25-jarig jubileum is op 2 juni 2008 Shocking Shades Of Claw Boys Claw uitgebracht op cd, geremasterd en aangevuld met 5 bonusnummers.

Vandaag de single Rosie uit 1992 in RTH


https://youtu.be/yti6slfqcOU

Geweldige band, geweldig nummer, geweldige frontman en een geweldige podiumact. Ik geef hier gewoon een 9 voor

Gaat wel:6

Het komt ergens in het maf werkende geheugen terug.

Een 8!

Ik kende het niet, maar ik vind het niet slecht. Een dikke 6

Miesplaat, een vette 9 voor dit nummer!

Nee, ik vind dit helemaal niks. Ik vind dit echt veels te doordacht en geforceerd rustig klinken. Zo zie ons opeens intelligent klinken. Nee, geen bal aan dit, een 2.

Vind er niet zoveel aan, een 5.....

Keano schreef:Ik kende het niet, maar ik vind het niet slecht. Een dikke 6

Nee, ook ik kende deze band niet, maar ben eigenlijk best aangenaam verrast door dit nummer en dan ook nog eens van een Nederlandse band! Ik hou niet altijd van een iets wat donkere stem, maar in dit nummer klinkt het, net wat Mr. John ook al aanhoudt in zijn reactie op deze plaat: 'Mooi, ingetogen en warm'! Een 7!

Ik ben het met alles, inclusief cijfer, wat Vleer zegt eens. Live optredens waren geweldig en ze hebben echt leuke muziek!

Oeh, tijd voor een onthulling. In de tijd dat dit nummer uitkwam zat ik in de brugklas en was ik heimelijk verliefd op een meisje uit een andere 1e klas. Heimelijk ja, want ik had bepaald nog niet de "guts" dat ik ook maar welke actie zou ondernemen om met haar in contact te komen. Ik moest dus lijdzaam toezien hoe zij verkering kreeg met mijn beste vriend destijds...

Ze heette Rosa, en ik maakte in dit nummer dus steeds "Rosa" van "Rosie"...ook zonder de herinnering een heerlijk nummer, dikke 8. Genoteerd in mijn Top 4680 Allertijden, op 935.

Eerlijk gezegd vond ik Rosie destijds een nogal zeikerig nummer. Dat kwam natuurlijk doordat het een breuk was met hun eerdere materiaal. Ik kan me van Pinkpop 1993 (uitstekend jaar overigens met Black Crows, Rage Against the Machine, Living Colour en Lenny Kravitz) nog goed herinneren dat er meerdere CBC-fans waren die ietwat teleurgesteld reageerden op dit hitje.
Nu ik het na vele jaren weer eens hoor moet ik toegeven dat het zo slecht nog niet is. Maar het is natuurlijk wel ontdaan van elk scherp randje, zodat het vooral geschikt is voor het gehele gezin incl oma en de top 40.
Een 7.