*RTH* Marillion - Cover my eyes

[18-05-2012]
Marillion, opgericht in 1979, is een Britse band die voornamelijk progressieve rock maakt.
De groep heeft zich genoemd naar het boek The Silmarillion van J.R.R. Tolkien.


https://www.youtube.com/watch?v=sfAPLPJwfdw

Marillion werd in 1979 opgericht als Silmarillion door Steve Rothery, Doug Irvine, Brian Jelliman en Mick Pointer. In 1980 verandert de naam in Marillion om problemen met de erven van Tolkien te voorkomen. De boomlange Schot Fish kwam in 1981 bij de band als leadzanger. In 1982 tekende de groep haar eerste platencontract en snel daarna kwam Market Square Heroes uit als debuutsingle. Het debuutalbum Script For A Jester's Tear kwam in 1983 uit, gevolgd door Fugazi uit 1984.

1985 was het jaar van de grote doorbraak van Marillion met het album Misplaced Childhood, waarvan de ballade Kayleigh hoog in de hitlijsten eindigde. Dit is tevens een van de weinige grote hitsuccessen die de band behaalde. Het volgende album, Clutching at Straws uit 1987, bevat nog wel de hit Incommunicado, maar verkocht al 30 procent minder dan zijn voorganger. Fish verliet de band in 1988 omdat deze solo verder wilde gaan en de overige bandleden trokken Steve Hogarth van de band "The Europeans" en "How We Live" aan als nieuwe leadzanger.

In 1991 probeerde de band onder dwang van platenmaatschappij EMI succes te behalen met het popachtige album Holidays in Eden. De single Cover My Eyes verkocht weliswaar goed, maar de albumverkopen bleven ver achter bij Misplaced Childhood. In 1994 kwam vervolgens Brave uit, een complex en zeer somber conceptalbum van 70 minuten dat een terugkeer naar de oude muzikale koers betekende.

In 1995 volgde Afraid of Sunlight, opnieuw een conceptalbum, dit keer handelend over de keerzijde van de roem. Diverse beroemdheden werden onder de loep genomen (John Lennon, Muhammad Ali, O.J. Simpson, Donald Campbell). Ook deze cd scoorde niet in de hitlijsten. Het is het laatste album dat de groep voor EMI opnam.

Nadat de groep de platenmaatschappij verliet, probeerde de groep het met onafhankelijke labels. Dit resulteerde in veelal slechte marketing en dito magere kritieken in de pers. De band ging in die jaren vrij anoniem door het leven, maar bracht wel drie albums op de markt (This strange engine, Radiat10n en marillion.com).

Na een e-mailbericht in 1997 van Marillion dat ze niet in Amerika kunnen komen toeren wegens geldgebrek, wordt door een fan uit de VS een tourfonds op internet opgericht. Hiermee werd voldoende geld ingezameld om Marillion over te laten komen voor een kleine clubtour in de VS.

De jaren 2000 en 2003 laten opnieuw zien waartoe een oproep op internet kan leiden. Nadat de band in 2000 zonder platencontract kwam te zitten, besloot de groep het voortaan helemaal zelf te doen. Een oproep van de band om vooraf hun nieuwe (nog op te nemen) album te kopen bleek een succes. Van dit album, Anoraknophobia, werden 12.674 stuks vooraf besteld, waardoor de groep de opname van de cd zelf kon betalen. Het succes van de campagne leverde de groep voor het eerst sinds 1995 weer een deal op met EMI, dit keer voor de distributie en marketing. Anoraknophobia is de eerste cd sinds Misplaced childhood die beter verkoopt dan zijn voorganger. Het 13e album van Marillion, Marbles, gingen 12.772 stuks in de voorverkoop in een luxe dubbel-cd-versie, in de winkels kiest de band ervoor om een enkele-cd-versie uit te brengen. Met de opbrengst van de voorverkoop betaalde Marillion dit keer niet alleen de studio en producer David Meegan, maar ook de distributie en marketing worden zelf ter hand genomen. Van Marbles kwamen de singles You're gone en Don't hurt yourself in de Britse en Nederlandse top tien van de hitlijsten na een oproep via internet de singles massaal in de eerste twee weken na de release te kopen. De campagne levert de band veel persaandacht op, met name in het Verenigd Koninkrijk. Voor het eerst sinds 1997 ging de groep ook weer naar de Verenigde Staten en Canada voor een tournee. In de winter van 2005 verscheen de live-dvd Marbles on the road.

Marillion heeft in 2006 aan hun 14e studioalbum Somewhere Else gewerkt, dat op 9 april 2007 uitkwam. Op 11 juni kwam hiervan de single Thank You Whoever You Are/Most Toys uit (dubbele A-kant), die in de daaropvolgende week positie 6 in de Top 100 bereikte. Dit is de hoogste positie die de band ooit in Nederland behaalde.

Slechte melodie, slechte zang, vervelend om te luisteren: 2

Met Fish als zanger was het al behelpen (ik heb een schurfthekel aan sympho-conceptalbums) maar met deze zangert was het helemaal een drama. Dit is eigenlijk een lullig popliedje en nog steeds niet te harden. Bah, een 1.

Ik denk alleen aan Kayleigh, maar niet heus, emotional bastard... Het eerste gevoel dat ik had, bij het horen van dit nummer, was: Ik zou het nooit kopen! 1!

Hebben we een Marillion fan in ons midden? Dit is al de derde Marillion plaat die we mogen ranken. Wederom een 1, uiteraard. Wat een drakenmuziek. Als ik Marillion op een feestje zou horen, zou ik echt spontaan naar huis gaan. Slap, saai, emotieloos en te glad.

Hoewel ik bijna nooit meer naar Marillion luister, beschouw ik mezelf toch wel als fan. Dit nummer is echter een niemendalletje. Ik geef het een 6. het is geen onvoldoende, maar daar is alles mee gezegd.
Nog even over mijn fanschap: dat was uiteraard vanuit de jaren '80. Holidays in Eden uit '91 - waar dit nummer opstond - was al een beetje een misser, maar na Afraid of Sunlight werd het écht minder, en na Marillion.com heb ik ook geen albums meer gekocht. Bij het samenstellen van mijn lijst voor de V500 komen er echter toch altijd wel weer wat Marillion-classics naar boven drijven - elk jaar wel een paar minder, trouwens....

Ach zo slecht zijn ze nou ook weer niet, heb wel slechtere songs voorbij zien komen.....
Dit is niks bijzonders nee maar een mager 5-je kan er nog net af...

Hmm Marillion een band die ik wel goed kan waarderen eigenlijk..., althans een aantal nummer van ze zeer zeker! Kayleigh, Easter, Lavender, Ocean Cloud, Sugar Mice zijn daar onder andere wat voorbeelden van! Dit nummer vind ik beduidend wat minder, maar wel goed genoeg voor een 6!

Erg zwak nummer.

Een 4

Ik heb er niks mee, maar goed, een zes!

Op de meeste Marillion-platen is de zang dik in orde, maar dat kan hier niet van worden gezegd. De muziek blijft lang wat afwachtend, alsof het een heel lange intro betreft van een nummer dat maar niet op gang wil komen.

Een 4.

Moet meegaan met de rest. Het begin vind ik op een of andere manier nog veel belovend, maarja, het wordt daarna toch al snel een beetje een vervelend hey hey hey, niet meer mooi zingen nummer. De muziek is ook niet speciaal, noch de tekst
Een 5

Ik was en ben een grote fan van de jaren-80-Marillion. Nadat Fish vertrokken was ben ik ze nog even blijven volgen, maar ik vond het al gauw allemaal meer van hetzelfde, maar dan minder.
Zo ook dit plaatje. Het is niet echt slecht maar het kan domweg nog niet in de schaduw staan van Misplaced Childhood en Script For A Jester's Tear.
Met pijn in het hart (vanwege de jaren 80) kan ik voor dit liedje toch echt niet hoger dan een 5 geven.

Vlees noch Fish en dat maakt dit toch een stuk minder bij Marillion. Met Fish kan ik het goed hebben en zeker Script for a jesters tear is prachtig maar dit is te glad te dreinerig met een 5 vind ik het wel klaar.