*RTH* Genesis - Firth of Fifth

[20-04-2012]
Opnieuw een verzoekje!


https://www.youtube.com/watch?v=BYuJjTVxlGQ&feature=related

Genesis ontstond in 1967 op de Engelse kostschool Charterhouse toen een groepje tieners, leden van de schoolbandjes Anon en Garden Wall, besloot om gezamenlijk een demo op te nemen. Eén van de tapes kwam in de handen van producer en oud-Charterhouseleerling Jonathan King, die de groep haar naam gaf en ze een platencontract aanbood. Het resultaat was From Genesis to Revelation, een met strijkorkest gelardeerd conceptalbum over het ontstaan van de aarde, dat zich muzikaal ergens tussen soul, folk en beat bevindt. Het orkest en het concept kwamen uit de koker van King, die het Genesis van die tijd daarmee geen recht deed. Het album flopte en gedesillusioneerd gingen King en zijn pupillen ieder hun weg.

Na deze valse start besloot Genesis om door te gaan. De band experimenteerde in deze tijd al met minder vanzelfsprekende songstructuren en topzware serieuze teksten. De individuele bandleden gaven hun studie op en gingen bij elkaar in een huis wonen, om er te werken aan nieuw materiaal. De carrière van Genesis begon toen de band werd ontdekt door de manager en kersverse platenbaas Tony Stratton-Smith, die ze een contract aanbood bij zijn label Charisma Records. De groep bracht in 1970 het album Trespass uit, waarop zes lang uitgesponnen, akoestisch georiënteerde, donkerromantische songs staan.

Hierna stapte gitarist Anthony Phillips wegens podiumangst uit de groep. De overige bandleden ontsloegen drummer John Mayhew en als vervangers werden Steve Hackett (gitaar) en Phil Collins (drums) aangetrokken. Daarmee was de zogeheten "klassieke lineup" van Genesis een feit. Op de in respectievelijk 1971 en 1972 uitgebrachte albums Nursery Cryme en Foxtrot kwam de groep muzikaal tot wasdom, mede dankzij de komst van de technisch veel competentere Hackett en Collins. Naast de duistere romantiek werd nu ook de zwarte, macabere humor van zanger-dwarsfluitist Peter Gabriel een onmisbaar onderdeel van de muziek van Genesis. Om het theatrale aspect van de muziek nog meer kracht bij te zetten en ook om de ogen van de muziekpers op de groep gericht te krijgen, kroop Gabriel op het podium in de huid van een almaar groter arsenaal aan personages. Hij gebruikte make-up, vertelde bizarre verhalen, maar maakte voornamelijk gebruik van kostuums. Vanaf het moment dat hij zich uitdoste in de rode jurk van zijn vrouw en een vossemasker opzette, sloeg dat in als een bom en vanaf dat moment waren Genesis en Gabriel plotseling "hot".

Met het album Selling England By The Pound uit 1973 oogstte Genesis zowel muzikaal als publicitair gezien het door Gabriel gezaaide succes. Het album bracht de groep haar eerste Engelse hitsingle, het Beatle-eske "I Know What I Like (In Your Wardrobe)". De theatrale live-reputatie van de groep snelde haar leden snel vooruit. Gabriel ging steeds meer zijn eigen weg en had almaar minder behoefte om compromissen te sluiten met de andere leden van Genesis. De andere leden kregen steeds meer het gevoel dat de podiumpersoonlijkheid van Gabriel ten onrechte de aandacht van de muziek afleidde. Strubbelingen tussen Gabriel en de rest van de groep ten tijde van de opnames van het conceptalbum The Lamb Lies Down On Broadway (1974) leidden uiteindelijk tot het vertrek van Gabriel in 1975

Een stevige 8 (acht).

Colijn1984 schreef:Vaste waarde op #2 in de Colijst, en zeker in mijn try-it-yourself-periode dit op piano te spelen dichter bij #1 dan bij #3.

Feitje: "From autumn 1973 onwards, the song's piano intro was omitted during live performances. Banks felt he could not do the intro justice on the RMI electric piano he used on stage instead of a proper piano, as the RMI was not touch-sensitive."

Maar knap dat je het aandurfde om het te gaan spelen met die moeilijke 13/16 en 15/16 maten erin!

Colijn: leuke tutorial!! Ik heb het zelf ooit eens uitgevogeld, maar dat lukte wel voor de bovenhand, maar voor de onderhand kwam ik er nooit uit. (en te lui en/of te arm om een songbook te kopen). Denk dat ik het nu toch weer eens ga spelen!

Overigens is dit natuurlijk 'gewoon geweldig'. Tony Banks is briljant in dit soort dingen. De in mijn ogen nét iets te lange solo van Hackett in deel 2 van dit nummer maakt dat het nét geen 10 krijgt.

Journeyman schreef:Dit staat na al die jaren nog immer kaarsrecht als een oude eik in een winterse storm overeind, niet kapot te krigen dit nummmer. 9.

Zo'n mooie beeldspraak, daar ga ik niet aan sleutelen. Een 9, ook voor mij.

Prachtige compositie. Je kan horen dat ze al toewerken naar het -voor mij- hoogtepunt The Lamb Lies Down On Broadway.

Een 9.

Is de SW1000 uitgeknikkerd, desondanks mooi genoeg voor een 8.

magistraal....een 10

Tja er zitten hele goede stukken in dit nummer (piano introo onder andere en de zang), maar ook wat mindere, die ik zelf wat eentonig vind... Toch hoor ik wel dat dit nummer zeer zeker kwaliteit heeft! Ik geef daarom een 7.

Moeilijk gevalletje dit voor mij.
Aan de ene kant heb ik zoals jullie weten een schurfthekel aan deze muziek, maar ik herken hier wel de kwaliteit. Ik heb er in ieder geval naar zitten luisteren zonder me te ergeren. Bij die DT had ik allang mijn comp het raam uitgeflikkerd. En ik heb er ook de tijd voor genomen om een serieus oordeel over te geven.

Pluspunten: het aangename stemgeluid van Gabriel en de ruimtelijke gitaarsolo. En de drummer (Philletje!)is rustig in tegenstelling tot die debielen bij DT.
Minpunten: het Richard Claydermanachtige intro (verschrikkelijk, goh wat zie mij eens intelligent zijn) en de synth solo (typisch geval van cryptogrammenoplossen).

Al met al? Ga ik een voldoende geven voor een Progrockje? Nou vooruit, een 6-je.

jan1966 schreef:Moeilijk gevalletje dit voor mij.
Aan de ene kant heb ik zoals jullie weten een schurfthekel aan deze muziek, maar ik herken hier wel de kwaliteit. Ik heb er in ieder geval naar zitten luisteren zonder me te ergeren. Bij die DT had ik allang mijn comp het raam uitgeflikkerd. En ik heb er ook de tijd voor genomen om een serieus oordeel over te geven.

Pluspunten: het aangename stemgeluid van Gabriel en de ruimtelijke gitaarsolo. En de drummer (Philletje!)is rustig in tegenstelling tot die debielen bij DT.
Minpunten: het Richard Claydermanachtige intro (verschrikkelijk, goh wat zie mij eens intelligent zijn) en de synth solo (typisch geval van cryptogrammenoplossen).

Al met al? Ga ik een voldoende geven voor een Progrockje? Nou vooruit, een 6-je.

Asjemenou, ik zie varkens vliegen en nee, het zijn niet die van Pink Floyd.

Een zeven het is niet mijn ding maar het is wel goed.

Langdraderig gepiel op met een stel instrumenten op een aantal vierkante meters, wel knap en zo maar de neiging om me te gaan vervelen is groot aanwezig, maar goed toch uitgezeten zoals dat zo hoort. Een 5.
Nu vlug verder met nieuwe album Jack White in de oortjes..

Fan. Tas. Tisch.

Een 9

Ja mooi dit, een 7

Mooie en saaie stukken wisselen elkaar af. Ik erken de kwaliteit, maar echt geboeid luisteren, nee.

Kleine 7.

Grotere progklassiekers ga je niet krijgen en samen met Close to the Edge en Thick as a Brick het ultieme drieluik van de klassieke prog.

Zelf vind ik dit niet eens hun beste (geef mij maar liever o.a. The Musical Box, After the Ordeal of Supper's Ready), maar nog altijd een puike progger en zeker een 7 waard.