*RTH* The Hollies - Bus Stop

[18-04-2012]
Speciaal voor PPProf )

PPProfessor schreef:
Vandaag in de 1e kamer voor de minister van Verkeer en zo trouwens de eerste twee regels van Bus Stop van The Hollies gezongen om haar af te houden van openbare aanbesteding. Hadden we The Hollies al gehad?

https://www.youtube.com/watch?v=ozixJhOIjcM&feature=related

'live'

https://www.youtube.com/watch?v=IZ8DPMXEqfM

In 1962 werd de groep opgericht door zanger Allan Clarke en gitarist Graham Nash, samen met bassist Eric Haydock, gitarist Vic Farrell, ook bekend als Vic Steele en drummer Don Rathbone. Steele maakte al in maart 1963 plaats voor de jonge Tony Hicks, die samen met Clarke en Nash zou uitgroeien tot een van de kopstukken van de band. Na de opnamen van de eerste singles werd Rathbone vervangen door Bobby Elliott. Elliott wordt beschouwd als één van de beste Britse drummers. In 1966 werd Haydock uit de groep gezet en nam Bernie Calvert zijn plaats in. Calvert zou tijdens optredens ook als pianist fungeren.

In het midden van de jaren zestig scoorde de band een hele reeks aan hits, waaronder I'm Alive, Look Through Any Window, I can't let go, Bus Stop, Stop Stop Stop, Dear Eloise en Carrie Anne. Clarke, Nash en Hicks profileerden zich steeds meer als de songwriters van de groep. Hun driestemmige zang vormt, samen met de solo's van Clarke, het handelsmerk van the Hollies. Tijdens een tournee door de Verenigde Staten in 1968 maakte Nash kennis met onder meer David Crosby (uit the Byrds) en Stephen Stills (uit Buffalo Springfield). De drie bleken het niet alleen op persoonlijk vlak goed te kunnen vinden, maar ook stemmen te hebben die nauw bij elkaar aansloten. Hoewel Nash nog mee terug ging naar Engeland, verliet hij de band korte tijd later om met zijn Amerikaanse vrienden Crosby, Stills & Nash op te richten. Voor Clarke, die Nash sinds zijn prille jeugd kende, een hele schok. Voor de band ook. Na de nodige audities werd Nash vervangen door Terry Sylvester (ex-Swinging Blue Jeans). Het vertrek van een van de frontmannen deed The Hollies uiteindelijk geen schade. De band scoorde met de nieuwe line-up een grote hit: Sorry Suzanne.

Na een album gevuld met Bob Dylan-covers bracht the Hollies He Ain't Heavy... He's my Brother uit, één van de grootste internationale hits van de groep. De titel is afkomstig uit de film Boys Town. In 1971 verliet Clarke tijdelijk de groep. Hij werd vervangen door de Zweedse zanger Mikael Rickfors afkomstig uit de Zweedse groep Bamboo, met wie de groep het album Romany en onder andere de hit The Baby opnam. Hoewel Rickfors' stem ernstig verschilt van die van zijn voorganger, blijft het typerende geluid van de band min of meer gelijk, waardoor the Hollies ook na het vertrek van Clarke herkenbaar zijn voor de fans.

In 1972 keerde Clarke weer terug met Long Cool Woman (In a Black Dress), een Creedence Clearwater Revivalachtig rocknummer, waarin nu juist het handelsmerk van de groep, de driestemmige samenzang, ontbreekt. In 1973 kwamen de laatste twee grote hits van de groep uit, The day that Curly Billy shot down Crazy Sam McGee (nummer één in de Top 40 en The air that I breathe (nummer één in de Daverende Dertig). Gedurende de rest van de jaren zeventig bleef de band albums maken, waarvan Another Night, A Crazy Steal en 5317704 geen grote hits meer bevatten, maar wel veel succes hebben. Om aan contractuele verplichtingen te voldoen, werd in 1980 het album Buddy Holly opgenomen met vaak verrassend goede arrangementen van originele Holly-songs. De belangstelling was niet groot en hoewel de band bleef optreden, werd het geleidelijk stil. Sylvester en Calvert verlieten the Hollies. Alan Coates werd als nieuwe gitarist aangetrokken. Na enige sessiebassisten te hebben versleten, werd uiteindelijk Ray Stiles Calverts opvolger. Hoewel the Hollies al vanaf de jaren zeventig zowel in de studio als op het podium met een vaste toetsenist optraden, onder wie de Deen Frank Peter Arnesen en Pete Wingfield, werd nu ook Dennis Haines als pianist officieel lid van de band. Haynes werd later vervangen door Ian Parker. In 1983 keerde Graham Nash voor één album terug. Deze plaat What goes around had weinig succes, hoewel de single Stop in the name of love een bescheiden hit werd en the Hollies, mét Nash, een succesvolle tournee door de Verenigde Staten ondernamen. Opnamen daarvan verschenen later op het live-album Reunion. In de jaren tachtig bleef het verder moeizaam gaan met the Hollies. Optredens waren er voldoende. Net als veel andere oudgedienden in de popmuziek, konden the Hollies in hun eigen land rekenen op een trouwe schare aan fans en jaarlijks een hele serie concerten. In het buitenland werd het minder, al bleef met name Duitsland de groep trouw. In Nederland werden in september 1987 drie concerten gegeven, in Den Haag, 's-Hertogenbosch en Zwolle. Live hadden the Hollies toen nog niets aan zeggingskracht ingeboet. Vijf jaar later waren ze, tijdens een door radio Veronica georganiseerde Goud-van-Oudmanifestatie terug, waar zij een teleurstellend optreden verzorgden. Er werden nog wel singles opgenomen, maar echte hits werden dat niet meer. Wél keerde de band terug in de belangstelling met Find me a family, de titelsong van een succesvol Brits televisieprogramma, en het nummer kwam in 1989 op de Engelse hitlijsten binnen. In 1993 verscheen The woman I love, ter gelegenheid van de dertigste verjaardag van de band. Het was het enige nieuwe nummer op een dubbelalbum met oude hits en het toonde vooral aan dat de groep zijn houdbaarheidsdatum naderde. Leadzanger Allan Clarke had, door te veel solopartijen, te veel roken en drinken zijn stem ernstige schade berokkend en stopte in 2000 met zingen. Tegen de verwachtingen in besloten de overige Hollies door te gaan en Clarkes plaats werd ingenomen door Carl Wayne, voormalig leadzanger van The Move. Hoewel de Engelse concerten bleven doorgaan en de groep ook tijdens Sixties-festivals in het buitenland optrad, werd duidelijk dat met Waynes toetreden het geluid van de groep drastisch was veranderd. Het enige nummer dat in deze bezetting werd opgenomen, How do I survive (2003) leek in niets meer op een traditionele Hollies-song. In 2004 overleed Wayne aan kanker.

Nadat in 2005 vanwege het succes met een BBC-tv-productie ook gitarist/high harmonyvocalist Alan Coates de groep verliet, traden twee nieuwelingen tot de groep toe: Steve Lauri (gitaar/vocals) en Peter Howarth (vocals/gitaar). Laatstgenoemde was voor die tijd een bekend musicalzanger en fungeerde als achtergrondzanger bij onder meer Cliff Richard.

Onder invloed van beide nieuwkomers werd in de loop van 2005 een volledig nieuwe cd opgenomen met de titel Staying Power. Dit was het 25e album in de carrière van de groep. Het album werd vooral tijdens concerten verkocht. De samenzang was gebleven, maar Howarth kon als vocalist niet in de schaduw staan van zijn voorgangers. Het groepsgeluid op de cd was vlak en de nummers, waarvan geen enkele door een van de leden geschreven, bleken naadloos inwisselbaar voor middle of the road-pop van dit moment. De cd werd door de recensenten genadeloos neergesabeld. De slechte reacties hebben de populariteit van de liveconcerten niet beïnvloed. De groep treedt gemiddeld nog steeds drie avonden per week op, tot ver over de grenzen van Groot-Brittannië. In januari 2008 en september 2008 trad de band op tijdens twee Nederlandse festivals, respectievelijk in Emmen en Horst (L). In 2009 verscheen opnieuw een nieuwe cd met de titel Then, Now, Always. De titel verwijst, net als die van de vorige cd, naar de lange historie die de band inmiddels heeft.

De "klassieke" line-up (1963-1966)
Allan Clarke: leadzang, gitaar (1962-1971, 1973-2000)
Graham Nash: gitaar, vocals (1962-1968, 1981)
Tony Hicks: gitaar, vocals (1962-nu)
Eric Haydock: bas (1963-1966, 1981)
Bobby Elliott: drums (1963-nu)

Overige leden
Vic Steele: gitaar, vocals (1962-1963)
Don Rathbone: drums (1962-1963)
Bernie Calvert: basgitaar (1966-1981)
Terry Sylvester: gitaar, vocals (1969-1980)
Mikael Rickfors: leadzang, gitaar (1972)
John Miles: gitaar, vocals (als invaller voor een zieke Allan Clarke, 1980)
Gary Brooker: zang (als invaller voor een zieke Allan Clarke, 1981)
Alan Coates: vocals, gitaar (1982-2005)
Dennis Haines: keyboard (1983-1991)
Steve Stroud: basgitaar (1984-1985)
Ray Stiles: basgitaar, vocals (1985-nu)
Ian Parker: keyboard (1991-nu)
Long John Baldry (1999, als invaller voor Allan Clarke, in verband met ziekte van diens echtgenote)
Carl Wayne: leadzang (2000-2004)
Steve Lauri: zang, gitaar (2005-nu)
Peter Howarth: leadzang (2005-nu)

O, O, wat lekker. Wannneer ik het intro al hoor ben ik verkocht. Een betere omschrijving voor mijn 10 kan ik niet geven...

Dit nummer is 1 van mijn favorieten uit de jaren 60. Ik geef bijna nooit een 10 maar deze komt heel dicht in de buurt. Toch rond ik mijn dikke 9 naar beneden af.

Hulde aan de vrolijke jaren 60 muziek.

Flauw 60liedje: 5

Lekker nummertje, altijd al gevonden, een 8.

In mijn favorietenlijst; heerlijk nummer; een 9.

Leuk, vrolijk liedje, maar natuurlijk geen echt hoogvlieger.

Gewoon zo eentje die in de 7-categorie past.

Erg hoog in mijn favorietenlijst. Ook van mij een dikke 9

Mooi nummer met een erg mooi intro. Ik geef het een 8.

ja.....dikke prima ook hier, een 8

Als 60's lover past ook deze goed in mijn straatje, een 7

Keano schreef:Dit nummer is 1 van mijn favorieten uit de jaren 60. Ik geef bijna nooit een 10 maar deze komt heel dicht in de buurt. Toch rond ik mijn dikke 9 naar beneden af.

Hulde aan de vrolijke jaren 60 muziek.

Ik had het niet beter kunnen verwoorden! Echte jaren '60 klassieker idd. en ook 1 van mij favorieten! Bovendien vind ik 'Busstop' ook nog eens het beste nummer van The Hollies!.. Ik geef voor de verandering een keer wel een 10!

2 tienen, zes negens, en 4 achten tot nu toe. Jaaaaaaa, zo ken ik 'mijn' forum weer.

Jaap2000 schreef:Er mag nog wel even vermeld worden dat dit geen Hollies-nummer is, maar geschreven door Graham Gouldman, die heel stilletjes als schrijver/componist een nogal indrukwekkende serie hits op zijn naam heeft staan.

Helemaal mee eens en het onderschrijft nog maar eens mijn mening dat (over het algemeen) dit forum een erg goed oog/oor heeft voor echte kwaliteit.

En nog even aanhakend op de opmerkingen van Jaap:

Uit: Wikipedia

It was written by UK songwriter and future 10cc member Graham Gouldman, who also penned major hits for The Yardbirds ("For Your Love") and Herman's Hermits ("No Milk Today"), as well as The Hollies' first venture into the US top 40 with "Look Through Any Window".
In a 1976 interview Gouldman said the idea for the song had come while he was riding home from work on a bus. The opening lines were written by his father, playwright Hyme Gouldman. Graham Gouldman continued with the rest of the song in his bedroom, apart from the middle-eight, which he finished while riding to work – a men's outfitters – on the bus the next day.
Thirty years later he elaborated on the song's beginnings: "'Bus Stop', I had the title and I came home one day and he said 'I've started something on that Bus Stop idea you had, and I'm going to play it for you. He'd written Bus stop, wet day, she's there, I say please share my umbrella and it's like when you get a really great part of a lyric or, I also had this nice riff as well, and when you have such a great start to a song it's kind of like the rest is easy. It's like finding your way onto a road and when you get onto the right route, you just follow it.
"My late father was a writer. He was great to have around. I would write something and always show him the lyric and he would fix it for me. You know, he'd say 'There's a better word than this' – he was kind of like a walking thesaurus as well and quite often, sometimes, he came up with titles for songs as well. 'No Milk Today' is one of his titles, and also the 10cc song 'Art for Art's Sake'."

Vrolijker krijg je ze bijna niet...een 8 voor dit heerlijke sixtiesnummer.

Een absoluut fijn nummer een dikke 7 en vanwege de goeie feel die ik vandaag heb rond ik die dikke zeven naar boven af. Heel fijn sixties geluid dit.

Uit de Handelingen 1e Kamer, 17 april jl.

Smaling (SP): Is de minister bereid, het huidige
wetsvoorstel aan te houden totdat het
initiatiefwetsvoorstel in de Kamers in behandeling
komt? Ik weet dat het als een retorische vraag
klinkt, maar ik ben ook een keer omgegaan toen de
minister hier in kraakheldere bewoordingen een
door haar gewenste wijziging van de Tracéwet
bepleitte. Ik sluit niet uit dat zij ook over een
zekere flexibiliteit beschikt. Minister, laat het idee
los dat het leven altijd met 130 km/u voorbij moet
razen. Busvervoer dient niet alleen een algemeen
economisch belang, zoals de Europese Unie graag
aangeeft en zoals in de PSO -verordening staat,
maar ook heel andere belangen. Dat bewezen The
Hollies in 1966 al met het prachtige liedje over een
bushalte:
Bus stop, wet day, she's there, I say,
Please share my umbrella.
Bus stop, bus goes, she stays, love grows
Under my umbrella.
De rest van het liedje zal ik u besparen.

(geroffel op de bankjes)

De voorzitter: Het lijkt mij lastig om dit te
verwoorden in de Handelingen. Misschien kunnen
de muzieknoten erbij worden gezet?

PPProfessor schreef:Uit de Handelingen 1e Kamer, 17 april jl.

De voorzitter: Het lijkt mij lastig om dit te
verwoorden in de Handelingen. Misschien kunnen
de muzieknoten erbij worden gezet?

Geen idee waar het aan ligt maar op een of andere manier lukt het me meestal maar niet om de muziek van de jaren 60 mooi te vinden... Deze doet me ook niet zoveel. Ok het heeft een vrolijk deuntje maar daar blijft het dan ook wel bij:5

VANAF VANDAAG IN DE WINKEL: THE HOLLIES
Voor de eerste keer in de geschiedenis: De BBC sessies van The Hollies. Op de CD 'Radio Fun' vinden we 32 (!) nog nooit eerder uitgebrachte opnamen, gemaakt tussen 1964 en 1971 in de programma’s Saturday Club, Top Gear en Top Of The Pops. Speciale versies van hits als Bus Stop, Here I Go Again en Jennifer Eccles gaan hand in hand met een prachtige tracks als Shake en She Said Yeah uit het allerprilste begin van de groep.