*RTH* Love - Alone again or

[12-10-2011]
Going back to the Sixties.............Love dus!

Love was een Amerikaanse rock groep in de late jaren '60 en begin jaren '70. De bandleiders waren zanger, gitarist en liedjesschrijver Arthur Lee en tweede liedjesschrijver en tevens gitarist Bryan McLean. Love was één van de eerste qua ras gemengde Amerikaanse popbands. Hun muziek bestond uit verschillende invloeden, gecombineerde elementen van Rock 'n Roll, Garage rock, folk en psychedelische muziek!


https://www.youtube.com/watch?v=TYjfHejqCKI&feature=related

36 jaar later!

https://www.youtube.com/watch?v=ZU7-ZtqPatc

Leuk wel. Ik kende dit niet. 7

Aaah, thx Dave, voor weer een RTH van mijn ingezonden lijstje... ehm lijst.

Van de Engelse Wiki geplukt:

1963-1966

Arthur Lee, die in Los Angeles woonde vanaf zn vijfde levensjaar, maakte opnames sinds 1963 met zijn bands, de LAG's en Lee's American Four. Hij produceerde ook een single, "My Diary", voor Rosa Lee Brooks in 1964, waarop Jimi Hendrix featured op gitaar. Een garage outfit, the Sons of Adam, die de toekomstige Love-drummer Michael Stuart in de gelederen had, nam ook een Lee nummer op, "Feathered Fish". Echter, na het bekijken van een Byrds-optreden, raakte Lee vastbesloten om in de nieuw geslagen folk-rock het geluid op te nemen van de Byrds vanwege voornamelijk hun rhythm and blues stijl. Al snel daarna, vormd hij The Grass Roots met gitarist Johnny Echols (een andere Memphis native), bassist John (Fleck) Fleckenstein en drummer Don Conka. Byrds-roadie Bryan MacLean kwam bij de band net voordat ze de naam veranderd in Love, gestimuleerd door het vrijkomen van een single van een andere groep genaamd The Grass Roots. Fleckenstein ging op in the Standells in 1967.

Love begon met spelen in de Los Angeles clubs in april 1965 en werd een populaire act. Op dit moment, speelden ze lange nummers, zoals "Revelation" (oorspronkelijk getiteld 'John Lee Hooker ") en kregen aandacht van tijdgenoten als de Rolling Stones en de Yardbirds. De band leefde communaal in een huis, en hun eerste twee albums bevatten foto's geschoten in de tuin van dat huis.

1966-1968



Getekend bij de Elektra Records label, scoorde de band een kleine hit in 1966 met hun versie van Burt Bacharach's 'My Little Red Book', het lied waarvan de titel waarschijnlijk een tongue-in-cheek verwijzing is naar naar het kleine rode boekje van Mao Zedong, dat voor het eerst was gepubliceerd door de Communistische Partij van China in april 1964. In de tussentijd had Lee Conka en Fleckenstein ontslagen en vervangen door Alban "Snoopy" Pfisterer en Ken Forssi (van een post-'Wipe Out' line-up van The Surfaris). Hun eerste album, Love, werd uitgebracht in juli 1966, en omvatte "Signed DC" en MacLean's "Softly To Me". Het album verkocht redelijk goed en bereikte # 57 in de Billboard 200 chart.



In augustus 1966 werd de single "7 en 7 Is" hun hoogste hitnotering op # 33 in de Billboard Hot 100. Twee leden werden toegevoegd rond deze tijd, TJay Cantrelli (aka John Barberis) op de woodwind en Michael Stuart op drums. Pfisterer, nooit een zelfverzekerde drummer, stapte over naar klavecimbel.

Hun muzikale reputatie berust grotendeels op twee albums uitgegeven in 1967, Da Capo en Forever Changes. Da Capo, uitgebracht in februari van dat jaar, onder rocknummer zoals "Stephanie Knows Who" en "7 en 7 Is", en de melodieuze songs zoals "¡Que Vida!" en "She Comes in Colors". Cantrelli en Pfisterer verlieten al snel de band, waardoor het weer een vijfmanschap werd.

Forever Changes, uitgebracht in december 1967, is een suite van nummers met behulp van akoestische gitaren, strijkers en hoorns die werd opgenomen terwijl de band viel uit elkaar als gevolg van diverse (drugs)misstanden. Producer Bruce Botnick was oorspronkelijk van plan om het hele album op te nemen met sessiemuzikanten ter ondersteuning van Lee en MacLean, maar nadat twee nummers waren opgenomen op deze manier kon de rest van de band de nodige discipline opbrengen om de rest van het album in slechts 64 uur af te ronden. Schrijver Richard Meltzer, in zijn The Aesthetics of Rock, gaf commentaar op Love's "orkestral moves", "post-doper word contraction cuteness" en Lee´s vocale stijl die fungeert als een 'herbevestiging van Johnny Mathis'. Forever changes bevat een bescheiden hit, het door MacLean geschreven "Alone Again Or", terwijl "You set the scene" veel airplay kreeg van een aantal progressieve rock radio stations. In dit stadium, was Love veel populairder in het Verenigd Koninkrijk, waar het album # 24 bereikte, dan in hun thuisland, waar het niet verder kwam dan # 154.

1968-2006

MacLean, die leed aan heroïne verslaving, verliet al snel de band, net als alle andere leden met uitzondering van Lee. MacLean ontpopte zich later als een eigentijdse christelijke artiest. Echols en Forssi ondervonden ook de verwoestingen van de heroïne verslaving en verdwenen van het toneel. Arthur Lee, als enige overgebleven lid, bracht een nieuwe line-up bij elkaar en bleef opnemen onder de naam Love. De gereconstitueerde versie van Love, met Jay Donnellan en Gary Rowles op gitaar, Frank Fayad op basgitaar, en George Suranovich op drums, speelde in een blues-rock stijl, anders dan de vorige line-up. Drie albums werden uitgebracht door verschillende permutaties van deze line-up: Four Sail (1969), Out Here (1969), en False Start (1970). Deze laatste werd gekenmerkt door een gastoptreden van Jimi Hendrix. Arthur Lee bracht het solo-album Vindicator uit in 1972, gevolgd door een laatste officiële album van Love, Reel naar Real (1974), opgenomen door Lee en sessiemuzikanten. Love hield uiteindelijk op te bestaan in de late 70ies, en diverse plannen om de verschillende Love-lineups te herenigen in de volgende jaren kwamen niet tot stand. Lee kwam nog eens met de one-off single, "Girl on Fire", in 1994.

Na het doorbrengen van zes jaar in de gevangenis 1995-2001 voor vuurwapenfeiten, begon Lee klassieke songs van Love te spelen in het herenigingsconcert met leden van Baby Lemonade. In de vroege jaren 2000, voegde mede-oprichter van Love en de originele gitarist Johnny Echols zich weer bij Lee, en trad in deze line-up op als 'Love with Arthur Lee en Johnny Echols ". Deze hervormde groep toerde meerdere jaren, vaak met uitvoeringen van Forever changes in zijn geheel.

Forssi stierf aan waarschijnlijk een hersentumor in zijn thuisstaat Florida op 10 januari 1998, op de leeftijd van 54. Bryan MacLean stierf in Los Angeles aan een hartaanval op de leeftijd van 52 op 25 december 1998, tijdens een diner met een jonge fan die onderzoek deed voor een boek over de band. Lee overleed in Memphis, Tennessee, op 3 augustus 2006, aan de complicaties van leukemie op 61-jarige leeftijd.

In 2002 schreef Michael Stuart (nu Michael Stuart-Ware), de drummer van Da Capo en Forever Changes, het veelgeprezen boek Behind the scenes of the Pegasus Carrousel with the legendary rock-group Love.

Stuart-Ware en Echols traden op met Baby Lemonade op Whisky Hollywood's A Go-Go op 28 juni 2006, een concert voor Lee die eerder in dat decennium was gediagnosticeerd met de ziekte van Parkinson.

2006-heden

In 2009, een hervormde versie van Love, met Echols (hij en Pfisterer zijn de enige levende originele leden), leden van Baby Lemonade, en Probyn Gregorius van the Wondermints ging op tournee door de Verenigde Staten en Canada. De band heeft sindsdien sporadisch gespeeld.

Volgens Rolling Stone zou het niet-uitgebrachte 1973 Love-album "Black Beauty" uiteindelijk op 7 juni 2011 in rekken komen, volgens een verklaring uitgebracht door het nieuwe label High Moon Records. Geproduceerd door Paul Rothchild - die werkte aan The Doors 'eerste vijf albums - was dit R & B-album bedoeld als het eerste album van een nieuwe line-up van Love drie jaar nadat frontman Arthur Lee de psychedelische band had ontbonden. Lee's platenlabel ging echter failliet voordat het album uitkwam zodat het werd opgeschort.

Invloed

Vandaag de dag is de kritische reputatie van de band groter dan het beperkte succes ze ervoeren tijdens hun tijd. Hun 1967 album Forever changes geniet bijzonder hoog aanzien. De invloed van Love reikt verder dan het rijk van 60ies psychedelica tot punk en post-punk bands als Television Personalities en The Jesus and Mary Chain. William Reid van de Jesus and Mary Chain droeg een Love t-shirt in de video zijn band voor "Head On" van hun Automatic album. The Damned coverde "Alone Again Or" op het album Anything, en de Zweedse band The Hellacopters coverde "A House Is Not A Motel". De band is ook van invloed geweest op een groot aantal jaren op de 1960ies geïnspireerde Britse top 40 acts, waaronder The Stone Roses, The Bluetones, Shack, The Stands, Primal Scream en Ricky, die het mini-album You Set The Scene vernoemde naar een lied op Forever Changes.

Jim Morrison noemt in zijn persoonlijke biografie voor Elektra uit 1967 onder zijn favoriete bands Love. In eerbetoon noemde Led Zeppelin's Robert Plant Forever Changes als een van zijn favoriete albums ooit. Een tribute album We are all normal and we want our freedom: tribute to Arthur Lee & Love werd uitgebracht in 1994.

Tot zover Wiki

Forever changes is echt een geweldig 60ies-album! Ongelofelijk veel gedraaid vruuger, en nog steeds is het mooi. De RTH is het openingsnr. Hier nog een paar andere van dat sfeervolle album:



Een mooie van Da Capo, het andere goede (maar iets mindere) album van Love uit 1967


Deze RTH krijgt van mij een 10! Alone again or stond dan ook al in mijn lijst

Ik vind het een saai plaatje waarin niets extra's zit dat het boven de grauwe middelmaat zou doen optillen.

Een 3.

Ook voor mij een totaal onbekende plaat en band... Maar deze plaat prikkelt mij ook wel! Schitterende muzikale ondersteuning en fijne stemmen.... Ook vind ik het een heel verassend nummer... De plaat integreert mij van begin tot eind.... Ik dacht zelfs toen de plaat was afgelopen: 'Heb ik nu al weer 3.19 geluisterd?' Dat geeft zeer zeker aan dat de plaat mij heeft geboeid van begin tot eind. Ook ben ik het met Dave eens dat het trompetje heel sfeervol is. Ik gooi er ook een 8 tegenaan

Kijk, dit is nu weer eens een leuke ontdekking...ondanks dat ik toch wel veel sixties muziek luister, ken ik dit totaal niet.
Het doet mij ergens wel denken aan de Moody Blues qua stijl....en daar hou ik dus van!!!
Ook van mij een 8

Hele leuke inzending dit, absoluut een 7 waard, en bovendien erg gezellig, al die foto's van lieve mensen. Waar kom je die tegenwoordig nog tegen, behalve hier op de site??

LOL Mr John, nee hoor, de SP-fractie is ook lief. Warm bad, nog altijd.

Als sixties lover kende ik deze wel, alleen lang niet gehoord, krijgt van mij een dikke 7

ik was net bij "het trompetjes" toen ik de reactie van Dave las dat hij dat erg leuk vond. Nou, zoals al eerder gezegd: Blaas die blaasinstrumenten maar weg, want het trompetjes verknalt deze plaat echt. Het intro is ook verschrikkelijk, de rest gaat nog wel. Even rekenen...

Rest van het nummer: 8.

intro: -1

het trompetjes: -3

outtro: +1`

een 5 dus..

Best aardig, een 7.

Je luistert dit, en je denkt: niet onaardig. Maar luister daarna eens de versie van Calexico: dan gaat het dak er pas af! Die versie zou een 9 hebben gekregen, maar Love komt er met een zeventje ook niet slecht vanaf.

Lekker nummer een 8.