*RTH* The Breeders - Cannonball

The Breeders is een in 1988 opgerichte Amerikaanse indierockband, bestaande uit de tweelingzussen Kim en Kelley Deal. Aanvankelijk speelden ze vooral covers van countrynummers. Begin jaren tachtig hield de band op te bestaan, maar aan het eind van hetzelfde decennium (in 1988) werd de band als "tijdelijk project" nieuw leven ingeblazen door Kim Deal, die basgitaar speelde bij de Pixies, en Tanya Donelly, gitariste van de Throwing Muses. Toen deze beide bands minder actief werden, werden The Breeders belangrijker voor beide artiesten. In 1989 stuurden ze een demo op (waaraan drummer Mickey Bones en violiste Carrie Bradley hadden meegwerkt) naar Ivo Watts-Russell van platenmaatschappij 4AD. Deze was onmiddellijk enthousiast en bood de dames een contract aan. Hun eerste cd Pod werd opgenomen door Steve Albini in Edinburgh, en werd in 1990 uitgebracht. De inbreng van Kim Deal is duidelijk hoorbaar, maar bassiste Josephine Wiggs en drummer Britt Walford (op de cd-hoes genoemd als Shannon Doughton) dragen bij aan het bandgeluid.
In 1992 nam de band de EP Safari op, waar vier nummers op stonden. De Pixies waren inmiddels uit elkaar, en Tanya Donelly besloot de band te verlaten voor een eigen project: de band Belly. Kim Deal besloot haar tweelingzus Kelley bij de band te halen als gitariste. Voor het derde album Last Splash werd drummer Jim McPherson gecontracteerd. Dit album bracht een hit voort: het nummer Cannonball. In Groot-Brittannië haalde het nummer de tweede plaats in de hitlijsten, in Nederland kwam het niet verder dan de tipparade. In de alternatieve hitlijsten scoorde het nummer echter wel zeer hoog. De gevolgen bleven niet uit: the Breeders traden op in de voorprogramma's van grote namen als onder meer Nirvana.
In 1995 verliet Kelley Deal de band vanwege een drugsprobleem. Kim Deal begon een tijdelijke projecten als The Amps, waarmee ze de cd Pacer uitbracht, dat gelijkwaardig klinkt als de Breeders cd's. Een van de nummers op de cd werd geschreven door Robert Pollard, de zanger van Guided by voices, die ook de gitaarpartij voor zijn rekening nam. Nadat Kelley Deal was afgekickt begon ze de projecten Kelley Deal 6000 en Last Hard Men.
Gedurende de jaren negentig bleef de geruchtenstroom over een hereniging van de Breeders continu op gang. In 2001 was het inderdaad zover en gingen de gezusters weer de studio in (cd Title TK) en op tournee. De verkoopaantallen van dit derde album vielen echter tegen, en de platenmaatschappij (inmiddels Warner) kondigde plannen aan om het contract met de band te verbreken. In de lente van 2008 brachten ze de cd Mountain Battles uit, en toerden ze opnieuw door Europa.

Lekker vaag dus SW-muziek. Mijn nummer 999. 9 dus!

Meer Breeders? Luister op 13/14 mei!

Leuke band, the Breeders, en dit is een geweldig nummer. Hoe vaak ik mensen al de dansvloer op heb zien stuiven als de eerste tonen van Cannonball klonken... (ook als ik de dj uithing). Ben blijkbaar niet de enige die blij wordt als dit nummer weer eens langs komt en tot swingen aanzet. Een 9

Ik heb het vaker gezegd: alles draait om de groove. De groove is zwaar OK, maar hier draait het echt alleen om de groove. Want wat die meiden er tussendoor zitten te klooien, lijkt helemaal nergens naar. Dan is die groove ook niet zo interessant meer.

Typisch geval van: dit vond ik ook leuk toen, maar nu vind ik er geen moer meer aan. Een 3.

Ik zit niet vaak te twijfelen tussen twee cijfers, maar dit keer zat ik te twijfelen tussen een 7 en een 8. Nog even de songtekst opgezocht. Nee, het is toch een 7 geworden.

Vreemd trouwens dat dit niet verder gekomen is dan de tipparade.

Wel aardig, maar ook niet meer dan dat. Nummer gaat redelijk snel vervelen. Een 6je.

Ik kan ook hier niet anders ranken dan een hele dikke vette 9 omdat ik een 10 net iets te overdreven vind voor Kim en consorten. Maar dat het een hele vette en fijne plaat is kan niet anders zeggen.

Ja hele leuke plaat. Ik ga er ook een 9 voor geven.

Sjeemig, waar slaat dit op? denk je als je dit nummer voor het eerst hoort. maar na een paar keer beluisteren kan je de oohh ohhh toch nog wel ergens op slaan, desnoods op niks.

7 voor deze leuke gesyntheresizde (is dat een woord?) plaat.

Wel een aardige plaat, maar het is nou ook weer niet zo, dat ik nadat ik het nummer 2 keer beluisterd heb, zoiets heb van dit gaat een dikke 8 of 9 worden... Het zet me niet in vuur en vlam en raakt me niet zodanig dat ik het zo hoog ga ranken...Eigenlijk sluit ik me verder aan bij het commentaar van Led-Zep + cijfer, een 6 dus....

MrJohn schreef:Als ik beleving wil ervaren van dit soort muziek - en dat wil ik best wel vaak - dan zijn er gelukkig veel alternatieven, want dit is zonder enige warmte: een 3

Je verbaast me! Maar je hebt wel gelijk..

John ben je ziek ofzo?

Nah, niet echt slecht dit. Ik zal ze niet gauw opzoeken bij optreden of in de uitverkoopbak bij Plato maar dit nummer blijft gewoon goed. Wel typisch USA geluidje dit. Het nummer Huffer is nog leuker, lekker simpel en goed catchy. Ik geef t een 7

Het is een kwaliteit om een eenvoudig liedje erg aanstekelijk te maken. Dat doen the Breeders hier, en bovendien zorgen ze ervoor dat het niet verveelt.

Een 9.

Niet onaardig maar echt warm wordt ik er ook niet van, een 6

Ik sluit me helemaal aan bij het commentaar van Vleertje; inclusief cijfer een 9 dus.

Voor mij een persoonlijke PP classic, een dikke vette 9

Gewoon een zeven voor een lekker deuntje dit

Aanstekelijk is het wel, maar het is wel erg simpel, deze versnelde versie van Finley Quayes "Sunday shining". Een zeventje.

Slecht is het niet maar ik zou het zelf niet zo gauw draaien. Toch heeft het wel iets aanstekelijks. Ook een 7 van mij.