The day John Lennon died

30 jaar geleden dat John Lennon vermoord is.

Rolling Stone releases Lennon's final interview

http://www.sfgate.com/cgi-bin/article.cgi?f=/n/a/2010/12/07/entertainment/e212500S67.DTL

En hier een tv reportage over dit interview.

http://abcnews.go.com/Video/playerIndex?id=12339863

Hehe..
bovenstaand bericht van mij wilde ik alleen maar even op de kalender zetten, omdat ik zag dat dit nog niet gebeurd was.
En nu zie ik dat er een post van gemaakt is, wat dan weer in deze topic geplaatst is.

Het ziet er nu een beetje als een verschrikkelijk open deur uit!

Maar anyway.. het is vandaag dus. Ik geloof dat Orinoco er aandacht aan gaat besteden? vandaag? Helaas kan ik er niet bijzijn..
moet vanavond in opleiding :-(

ErickNJ schreef:Rolling Stone releases Lennon's final interview

http://www.sfgate.com/cgi-bin/article.cgi?f=/n/a/2010/12/07/entertainment/e212500S67.DTL

Is dat het blad, wat op dit forum nogal zwaar ondergewaardeerd wordt? ;-)

Hier het link naar het blad zelf, met extra links zoals foto's etc.
http://www.rollingstone.com/music/news/68404/240063

Yes, vandaag is t de dag dat John Lennon is vermoord , let wel: 30 jaar terug!!!!

Succes vandaag John, meerderen zullen deze dag samen met jou herdenken.

Vandaag is t woensdag, was dat 30 jaar terug ook t geval?

Het moet maandag zijn geweest, omdat het nieuws op de amerikaanse tv gedurende het programma Monday Night Football bekend gemaakt werd. Aldus de abcnews reportage hierboven.

Video:

Fans gathered at Strawberry Fields in Central Park on Wednesday to remember John Lennon on the 30th anniversary of his death. (Video by Adya Beasley / The Star-Ledger)

http://videos.nj.com/star-ledger/2010/12/remembering_john_lennon.html

Foto:

Hundreds of fans sing Beatles and John Lennon songs and play their instruments to honor John Lennon. Today was the 30th anniversary of John Lennon's death at Strawberry Fields in Central Park. (Aristide Economopoulos/The Star-Ledger)

http://media.nj.com/star-ledger/photo/9107319-standard.jpg

John Lennon: A pop star willing to express his pain

(Do youtube clips heb ik er zelf bijgezet.)

http://www.nj.com/entertainment/music/index.ssf/2010/12/john_lennon_a_pop_star_willing.html

Should you want to go straight to the core of the brilliant singer and songwriter who still haunts us, 30 years after his senseless assassination, don’t bother with John Lennon’s solo meditations on peace and brotherhood. Skip over the classic Beatles albums from the latter half of the ’60s, too, and the timeless hits he sang on “The Ed Sullivan Show.”

Instead, focus on the three relatively unheralded songs that kick off the Fab Four set most frequently lost in the shuffle: “Beatles for Sale.”

Sandwiched between “A Hard Day’s Night” and “Help!,” “Beatles for Sale,” released in late 1964, contained only one major hit: the blithe “Eight Days a Week,” a song the band later disparaged. It was an outlier on the album.

The other Lennon originals on “Beatles for Sale” were anything but cheerful. “No Reply,” “I’m a Loser,” and “Baby’s in Black” are a triptych of a tormented soul — missives from a writer trapped in a masquerade, struggling with a mad desire to turn the torch of honesty on the cheap scenery that surrounded him. Famously, Lennon would do primal scream therapy in the early ’70s and even write an album about his experience. Even then, he never sounded more candid, or more naked, than he did at the beginning of “Beatles for Sale.”

On “No Reply,” the album’s opener, Lennon inhabits a character who, in 2010, would almost certainly be recognized as a stalker. He’s got his cheating girlfriend under surveillance through the windows of her home; she’s not picking up the phone, and there’s good reason to believe she’s reluctant because she’s scared to death of the narrator. If she owns up to her infidelity, he offers to “forgive the lies that I/Heard before when you gave me no reply,” but he doesn’t mean it. The narrator is livid at her inauthenticity. For two minutes and 15 seconds, the world seems flimsy and artificial, populated by phonies who refuse to be forthright.



“I’m a Loser” is an even colder shower. Here, Lennon turns the light on himself and abhors what he sees. The narrator is a mess — a bon vivant without the courage to face his own emotions. Superficially a love song, “I’m a Loser” is, like “No Reply,” really about one man’s psychological duress and alienation in a world that won’t value truth. “Is it for her or myself that I cry?” asks Lennon. The distraught performance answers the question.
Imagine if John Lennon were still making music, and speaking his mind.



Perhaps the most troubled scenario in the Beatles songbook, “Baby’s in Black” is narrated by the boyfriend of a woman still pining over a dead lover. Far from expressing sympathy for the girl’s grief, Lennon dismisses her preoccupation as a “whim” and a “mistake.” The implication is clear: The narrator believes his beloved is using the death of their friend as an excuse to shut him out. “What can I do?” he asks again and again. The conventions of polite society have tied his hands, and once again, he’s furious about it.



It’s worth remembering that when “Beatles for Sale” was released, it was virtually unheard of for a pop group marketed to teens to open an album with a run of three songs as bleak as “No Reply,” “I’m a Loser” and “Baby’s in Black.” (Lennon would return to his preoccupations later in the set; “I Don’t Want to Spoil the Party” covers much of the same emotional territory.) With these songs, Lennon turned pop expectation upside down, introducing narrators with deep, troubled interior lives to rock ’n’ roll. In the process, he showed the way for several generations of confessional pop songwriters.

Much has been made of Lennon’s debt to Bob Dylan, and that certainly can be felt on “Beatles for Sale” — but not as strongly as the influence of American country and western balladeers who had always made room for complex characters in their three-minute songs.

None of these rank among the Beatles’ most popular songs. Lennon was never much for sugarcoating, but perhaps he realized he’d have to add a little sweetening to his writing if he wanted to continue selling pop records. But everything he’d entertain us with on subsequent albums is all here: the quest for honesty, the sharp eye for hypocrisy (especially his own), and his rage at getting shut out of a system that seemed to him to be all appearances and no substance.

In these songs, Lennon stands alone. He knows the truth but can’t communicate it. He wants us to come together and look each other straight in the face, but we’re all wearing masks. He bangs with both fists on his girlfriend’s door, but gets no reply. If you listen closely today, you can still hear the echoes.

Ik heb geen lijst, maar een nummer dat heel erg hoog zou scoren, en die niet in de bovenstaande lijst staat, is Jealous Guy. (En ik vind de cover van Bryan Ferry trouwens ook geslaagd.)

Ik ben uiteraard een grote Lennonfan, al wordt het bij mij steeds minder. Terwijl ik het gevoel heb, dat het bij jou sterker wordt. Ik ben vooral een grote fan van zijn Beatle-tijd, toen was hij groter dan groots. Solo vind ik het minder, maar speciaal voor John pers ik er wel een top 10-tje uit.
01 Imagine
02 Jealous guy
03 Working class hero
04 Instant Kharma
05 Give peace a chance
06 Cold turkey
07 Woman
08 Stand by me
09 Nobody told me
10 Starting over

Zijn slechtste plaat vind ik dat liedje over the Irish, heb je ook al 80 keer gepost.

Zo, hierbij post ik de top 10 voor een van de aardigste mensen van de Groep. Ook al kan ik je vaak schieten als je weer de moraalridder tegenover me speelt. Maar Wat ik zeer aan je waardeer is dat je ook in de spiegel durft te kijken en kwestbaar opstelt.

John, deze is voor jou!!!!!

Ik weet dat dit vloeken in de kerk is, maar ik vind over het algemeen de solo-carriere van Paul sterker dan die van John. De eerste 2 platen van John waren meer dan briljant, het beste wat een ex-Beatle gemaakt heeft, maar daarna bleef hij een beetje hangen in een bepaald niveau. Hij ontwikkelde zich niet meer. Het werd een beetje gezanik en eigenlijk vond ik zijn rock n roll platen nogh het leukste na Imagine. Hetzelfde gold trouwens voor George.

Paul ontwikkelde zich juist weer wel. OK het was allemaal wat commercieler, maar het niveau was gewoon dermate hoog dat het mij niet stoorde. Band on the run is een uitstekend voorbeeld. Wat een smet op zijn carriere wel was, waren al die overgeproduceerde, zoetsappige draken als Ebony and Ivory. Dat was too much.
Maar om Paul nou af te schilderen als een komkommerciele stripfiguur is overdreven.

Tjonge, was ik de laatste tijd zo aardig, kom ik weer met die mening van me aanwapperen.

Een oproep van MrJohn himself laat ik natuurlijk niet aan mij voorbijgaan daarom hier mijn favorieten van Lennon solo

01) Working Class Hero
02) #9 Dream
03) Mother
04) Woman
05) Instant Karma
06) Whatever Gets You Through The Night
07) Isolation
08) Crippled Inside
09) Cold Turkey
10) Imagine
11) Dear Yoko
12) Power To The People
13) Oh My Love
14) Nobody Loves You When You're Down And Out
15) Just Like Starting Over

prachtig stukje, John, heel mooi. Het klopt helemaal