*RTH* Billy Stewart - Summertime

[02-07-2010]
Nog zo'n plaatje vol zomerse klanken!
citaat uit het boek 'Dit was Veronica' van Auke Kok

‘Het is woensdagavond, het is zeven uur, dit is de klok van Radio Veronica, het station… Tsjoep, riep, prrrrr stjipp… waar muziek in zit… Zit.’
Op de eerste etage van een tot studio verbouwd kosterswoninkje schuift de presentator onder een schuin, met geluidwerend materiaal betimmerd plafond heen en weer op zijn stoel. Aan de buitenkant van het gebouw is niets bijzonders te zien: een doorsnee bakstenen huisje met een pannendak, nuchter, strak, het centrum van Hilversum is ermee bezaaid. Maar hier, in de studio, zal het losjes toegaan, laconiek, want dat moet.
Het is september 1966, een zomer vol geweldige hits loopt ten einde. Summer in the city, Sunny afternoon, dat soort hits. Vooral van de Nederlandse successen is Joost de Draaijer een warm voorstander. De Draaijer, 25 pas, maar vroeg wijs, bril met zwaar montuur, opschuivende haargrens, is pleitbezorger van het ‘vaderlands product’.
De openingstune klinkt. Vrolijke, op Grieg’s pianoconcert gebaseerde piano.
De presentator heeft er zin in. Aan de muur kleurenfoto’s van The Rolling Stones en The Beatles, tussen zijn vingers een brandende sigaar. Joost de Draaijer doet wat hem gemakkelijk afgaat, alsof het hem overkomt. Hij weet niet wat het is, het gaat vanzelf. Hij brengt zijn gezicht naar de microfoon en het gebeurt.
‘Wietzitzit, wooo, wietzitzit, juist, juist, je wilde het even hebben over het punt… juist, jáááá! jaha, dit is Joost mag het Weten… Dat wordt steeds weer hier in de komende vier kwartier de hottest sound around, on one-nine-two, the station where it’s óóóólll hap-pe-ning, Franse en ook Engelse luisteraars, want die zijn er, die zijn er velen in getal, uuuhhh, wat Engelse, wat Amerikaanse hot en haar door elkaar, het gehele uur wat we voor u gekozen hebben enzo door Adje blblblblbl, we draaien, tsjubstjub… Óóóh!’
De plaat begint. Soulzanger produceert fel rollende ‘r’-klank. ‘Brrrrrrr!’
De diskjockey: ‘Óóóóh!’ (Gespeeld jankerig:) ‘Oh-oh-oh…’
De drums zetten in, gevolgd door blazers.
‘Juist, niet te geloven, ’t is nog altijd zomèèèrrrr, het is summertime, en Billy Stewart zingt…’ (Halve octaaf hoger:) ‘Easy!’
Aanstekelijk rhythm-and-bluesnummer barst los, zomerse trompetten.

Tegen het einde van het nummer stokt het plotseling. De zanger gaat solo verder: ‘So hush, little baby… dóóóóón’t you… Brrrrrrr!...’
Stevige klappen op de snarentrommel. Blazers, gitaren.
Diskjockey: ‘Óóóh, Billy Stewart… Als je vrouw een steward is, een stewardess… Óóóóh. Wat een soul, de soul van Billy Stewart. En ha, ha, hááá, it’s summertime!’
Plotselinge stilte. Billy Stewart: ‘Ha!’
Diskjockey: ‘Ho! Brub… Vóór vrij en achter vrij, en dat…’ (zangerig, van laag naar hoog)… ‘wááááás…’



https://www.youtube.com/watch?v=4xrhcQcAJSI

Tsja, meesterlijk nummer natuurlijk, dat ik ooit in cover of origineel plaatste. Er zijn tienduizenden (!!!) versies gemaakt van deze klassieker van George Gerswin en dat zegt voldoende over de compositie.

Dat legt de lat vervolgens wel hoog voor iedereen die dit covert, want het zal al snel vergeleken worden met legendarische uitvoeringen. Ik noem maar even een aantal hoogtepunten:
Billie Holiday (1936)
Sam Cooke (1957)
Ella Fitzgerald (1960)
Janis Joplin (1968)
Brainbox (1969)

Het feit dat er betere uitvoeringen zijn maakt dat ik niet de allerhoogste cijfers geef, maar al met al is een dikke 8 toch wel verdiend.

Voor mij onbegrijpelijk dat dit vlakke liedje zo vaak is gecoverd, want volgens mij is er weinig van te maken. Deze meneer komt wat mij betreft ook niet verder dan een hoop aanstelleritus: 3

Van mij ook een 8. Een originele, sprankelende versie; het barst van de energie.

Ben het helemaal met Sowhat eens. Het is een stom nummer en deze versie is hardstikke irri... Een 2

Een echte ´DaveEvans´ zomerclassic, vindt het gaaf hoor dat gescat van Billy, tjop tjop, De klapper van de week!!

Ik ga tussen de lovers en haters in zitten met een vijfje.