*RTH* Pat Metheny Group ft. David Bowie - This Is Not America

**sokratikos** vr aug 25 2023, 18:19

[12-08-2023]

Patrick Bruce "Pat" Metheny (Lee's Summit (Missouri), 12 augustus 1954) is een Amerikaanse jazzgitarist. Hij had in 1985 samen met David Bowie een grote hit met het nummer This is not America. Metheny heeft met bassist Charlie Haden verschillende projecten gedaan, zoals '80/81' en 'Beyond the Missouri Sky'.

Met 18 jaar was Metheny de jongste docent aan de Universiteit van Miami in Coral Gables. Op zijn 19e werd hij docent aan het Berklee College of Music in Boston, Massachusetts, en was ook daar de jongste docent ooit. (Jaren later, in 1996, verkreeg hij er een eredoctoraat.)

Al in 1975 was Metheny's muzikale ster rijzende toen hij op zijn 21ste de succesvolle plaat "Bright Size Life" opnam met de bassist Jaco Pastorius. Hij speelde toen al in de band van vibrafonist Gary Burton. Met pianist Lyle Mays nam hij in 1977 de plaat "Watercolors" op waarna ze samen de "Pat Metheny Group" oprichtten en een plaat maakten onder dezelfde naam voor ECM Records Metheny en Mays vormen tot de dag van vandaag het hart van de band die tot op heden 10 Grammy's in de wacht heeft gesleept.

Metheny heeft meerdere solo, duet, trio en kwartetopnames gemaakt met onder andere Jim Hall, Dave Holland, Roy Haynes, Gary Burton, Chick Corea, Charlie Haden, John Scofield, Jack DeJohnette, Herbie Hancock, Bill Stewart, Ornette Coleman, Brad Mehldau en vele anderen, onder wie minimal music-componist Steve Reich.

Diverse samenwerkingen is hij aangegaan in verschillende muziekstijlen en ook als componist is hij actief (bijvoorbeeld met "Song X" van Ornette Coleman).

Pat Metheny treedt al meer dan 30 jaar op en geeft 120 tot 240 concerten per jaar. Hij heeft meer dan 400 nummers geschreven.

Muziek
Pat Metheny is muzikaal lastig te categoriseren.

In zijn gitaarspel zijn de jazz-roots de ene keer overduidelijk aanwezig, terwijl hij het volgende moment weer een zeer folkachtige of zelfs dissonante stijl aan de dag legt. In zijn composities zijn vooral de klassieke en folk-invloeden hoorbaar.

Pat Metheny speelt voornamelijk op een Ibanez-jazzgitaar (uit de Ibanez PM serie) die zijn Gibson model vervangt. Het signaal van deze gitaar wordt opgesplitst in drie tot vier signalen waarvan er twee door een tweetal (voor ieder signaal een) Lexicon Primetime 2 delay units worden gestuurd, een rechtstreeks naar de versterker gaat en soms een als DI naar de mengtafel wordt gestuurd. Het signaal uit de Lexicon units wordt naar aparte speakers gestuurd zodat zijn geluid uit drie speakers komt. Een droog signaal, twee vertraagde signalen. Hierdoor wordt het geluid aangedikt en van een natuurlijke (zeer lichte) chorus voorzien.

Daarnaast is er het karakteristieke geluid van zijn Roland GR-300 gitaarsynthesizer waar Metheny's sound door wordt bepaald. Metheny is een van de weinige gitaristen ter wereld die nu nog steeds gebruikmaakt van dit apparaat. Op composities als "Are You Going With Me" is dit instrument prominent en aangrijpend aanwezig. Het geluid lijkt meer op een synthesizer of een blazer en Metheny heeft al vaker aangegeven meer als een trompettist te denken bij het bespelen van zijn GR300 dan als een gitarist.

Van zijn GR-300 heeft hij ook een gemodificeerde versie, voorzien van een bedieningspaneel om de NED Synclavier-synthesizer mee te bedienen. Het signaal van deze gitaar wordt gebruikt om de Synclavier te kunnen bespelen. Op deze manier kan Metheny het geluid van een gitaar, zijn GR300-unit en de synclavier mixen. Deze gitaar gebruikt hij in stukken zoals Beat 70, Half life of absolution en The roots of coincidence.

Sinds 2016 speelt Metheny voornamelijk op de Sisterhood Series gitaar, speciaal voor hem ontworpen en gebouwd door de Nederlandse gitaarbouwer Daniel Slaman. Deze gitaar bespeelt hij sindsdien ook tijdens zijn tournees.

Metheny experimenteert vaak en graag met een grote diversiteit aan exotische (snaar)instrumenten, zowel live als in de studio. Hij maakt onder andere gebruik van de Coral Sitar-gitaar (te horen in het nummer Last Train Home), twaalfsnarige gitaren (te horen in nummers als San Lorenzo en The Way Up Opening), diverse soprano- (te horen in In her Family en Letter from Home) en baritongitaren (de enige gebruikte gitaar op zijn album One Quiet Night), een fretloze akoestische gitaar (te horen in het stuk Imaginary Day), en tevens een 42-snarige gitaar, de Pikasso, ontworpen door Luthier Linda Manzer.

Voor gitarist Pat Metheny was de samenwerking met David Bowie een ongelooflijke ervaring. Hij vertelt:

"Ik had het lied “This Is Not America” als hoofdthema voor de muziek bij de film The Falcon And The Snowman geschreven. Na mijn reis naar Mexico City, waar de filmopnamen plaatsvonden, zag ik Sean Penn en Timothy Hutton een paar scènes spelen, waarna ik terugging naar mijn kamer en daar zette ik het hele stuk vrij snel in elkaar.

Later, terwijl ik in Londen was om de filmmuziek op te nemen, deed John Schlesinger (de regisseur van de film) de suggestie met David Bowie samen te werken voor een versie van het lied bij de aftiteling. David kwam langs voor een vertoning van de film en ik zat dichtbij hem toen hij de film voor de eerste keer zag. Hij had een geel A4-schrijfblok op z'n schoot en zat constant te schrijven. Aan het eind van de film had hij een stuk of 30 (briljante) songtitels die hij had bedacht tijdens het kijken. Een ervan was “This Is Not America”, een tekstregel uit de film.

David nam de muziek met zich mee en een maand later reisde ik samen met de kernleden van mijn band naar Montreux in Zwitserland om in Davids studio de single met hem op te nemen. Ondertussen had David mijn oorspronkelijke demo al wat bewerkt. Zijn teksten maken “This Is Not America” tot een van de grootste protestliederen ooit, wat mij betreft.

Ik zal nooit vergeten hoe ik naar hem keek terwijl hij het lied stond in te zingen. Ik kan alleen zeggen dat het meesterlijk was - een gevoel dat ik krijg en altijd heb als ik in de buurt sta van een grote jazzmuzikant die een unieke prestatie neerzet, tot in elke noot. Hij werkte werkelijk snel. Hij vroeg of een van ons kon zingen (dat konden we niet!), daarom deed hij alle achtergrondzang zelf, waardoor het leek alsof hij veranderde in twee of drie verschillende personen die allemaal op hun beurt hun eigen deel van de zang uitvoerden.

Tijdens de gehele belevenis was hij aardig, gul, heel normaal en open. Mijn hoofdindruk was dat van een uiterst professioneel mens in alles dat hij deed, dat hij echt een fantastisch werk met het lied wilde afleveren, onder andere door middel van zijn zang."

"This Is Not America" piekte in 1985 op
#33 in Australie
#32 in de USA
#23 in Canada
#16 in Finland
#14 in de UK
#12 in Nieuw-Zeeland
#9 in Ierland
#6 in Zwitserland
#5 in Oostenrijik en West-Duitsland
#3 in Griekenland, Italie en Noorwegen
#2 in Vlaams Belgie en Zweden
#1 in de NLse Top 40, waar het 11 weken in stond en in de weken 11 en 12 bovenaan.

"This Is Not America" stond vanaf het jaar 2000 in alle edities van de NLse Top 2000, tussen #1854 (in 2009) en #491 (in 2016)

This is not America - Wikipedia
This Is Not America - Wikipedia