Steunfonds 9: 27 februari t/m 5 maart 2022

Was best een spannend weekje de afgelopen week! Tot vrijdagmorgen maar 2 stemmen en daarna ging het gelukkig helemaal los! Alsnog 18 stemmen
Eerst leek het nog op een hevige strijd tussen de 4 kandidaten maar tegen de vrijdagavond had Laele toch al een voorsprongetje genomen. Die wist ze overtuigend vast te houden. Daarachter streden met name Starbenders en The Gathering om de tweede plaats. Helaas kwam er voor beide bands geen beslissing zodat ze er beiden uit liggen. Jammer hoor!
Goed we zijn weer in een nieuwe week beland en dat betekent 4 nieuwe kandidaten! Kijk, Luister en Oordeel weer, we zijn benieuwd naar je stem

ORINOCO FLOW SCHIJF


Uitslag week:

1. Laele - I Am Here [7 stemmen]
2. Starbenders - Seven White Horses [4 stemmen]
2. The Gathering - We Rise [4 stemmen]
4. Pink Mountaintops - Lights Of The City [3 stemmen]

De nieuwe kandidaten voor week 9:

1. Caroline Spence & Matt Berninger - I know you know me

[bron.be] Caroline Spence uit Nashville heeft al vier albums op haar palmares en het ziet er naar uit dat er dit jaar een vijfde aan zal worden toegevoegd. Sinds de release van haar plaat Mint Condition in 2019, bracht de singer-songwriter een tweetal fijne singles uit, maar sinds 2020 was het weer stil rond de zangeres. Dit jaar zou daar verandering in komen met een gloednieuw album, maar eerst krijgen we een single samen met Matt Berninger. De zanger van The National leende zijn stem aan “I Know You Know Me”, een nummer dat volgens Spence op de plaat zonder zijn vocals te horen zal zijn, maar ook een nummer waarop ze wist dat een duet mogelijk was. Het resultaat is alleszins wondermooi.

Een simpele gitaar, meer is er niet nodig om je meteen in het verhaal mee te slepen. De breekbare vocals van Caroline Spence verwelkomen je als een lekkere kop chocomelk op een miezerige ochtend. Als de warme vocals van onze brombeer Matt Berninger er dan nog eens bijkomen, is het plaatje volledig. Hij omarmt je als een zacht dekentje op een koude ochtend voor het haardvuur en de combinatie van het dekentje en de chocomelk bij een haardvuur is iets wat deze single zo hartverwarmend maakt. De instrumentatie bloeit ook heel subtiel open met strijkers en dat maakt van deze song iets magisch.



2. Momma - Rockstar

[bron: dansendeberen.be] Etta Friedman en Allegra Weingarten, de twee songwriters van de band, vormen de kern van het in Los Angeles gevestigde indieviertal Momma. Ze zijn respectievelijk pas 23 en 24, maar ze maken samen al bijna een half decennium moeiteloos rockmuziek. De Amerikaanse band maakt muziek die een onbezorgd ethos heeft dat teruggrijpt naar de slackerrock van de jaren ’90. De catchy gitaren en de rustgevende vocale zachtheid van de twee frontvrouwen maken van Momma een band om in het oog te houden. Met “Rockstar” brengen ze hun tweede single uit sinds het releasen van hun tweede album, Two of Me, in juni 2020. Het is een zweverig en grungy nummer waarop ze zingen over de allure van de muziekindustrie.



3. Odesza feat. Bettye Lavette - The last goodbye

Kasper van nieuweplaat.nl zegt: Na een stilte van bijna vier jaar keert het Amerikaanse productieduo ODESZA terug met hun gloednieuwe single The Last Goodbye. Hierop is de kenmerkende stem van blues- en soullegende Bettye LaVette de centrale spil, zeker gedurende de opening van het nummer. De basis voor The Last Goodbye werd gelegd toen het duo geraakt werd door de zangpartij in Bettye LaVette’s nummer Let Me Down Easy uit 1965. Met haar krachtige stem als basis deconstrueerde en herbouwde ODESZA het nummer door filmisch aanvoelende lagen synth en een modern elektronisch geluid toe te voegen. Het resultaat van deze mix van een oude klassieker en een nieuwe hit mag er zeker wezen.



4. Tears for Fears - Master Plan

[bron: dansendeberen.be] Het is alweer zeventien jaar geleden dat het laatste album van Tears For Fears verscheen. Dat album was ook al een soort comeback, want na hun succesvolle wereldtour rond het album The Seeds of Love, was de vriendschap tussen Curt Smith en Roland Orzabal dusdanig op de proef gesteld, dat samen iets ondernemen er even niet meer in zat. Er verschenen nog wel albums onder de naam van Tears For Fears, maar dat waren eigenlijk veredelde soloalbums van Orzabal.

De vriendschap overwon (lees: het commerciële solosucces bleef uit) en dus werd de band weer opgetuigd. Door problemen bij de toenmalige platenmaatschappij was er van enige promotie van het album, Everybody Loves a Happy Ending, geen sprake. De mannen lieten zich niet uit het veld slaan en bleven met enige regelmaat op tournee gaan, met groot succes overigens.

Nu dus eindelijk het album The Tipping Point. Na al die jaren wachten, waren de verwachtingen best wel hoog gespannen. Als je een tweede Seeds of Love had verwacht; kom je met The Tipping Point bedrogen uit, want daarvoor nemen de synthesizers een te prominente plek in op het album. Luister je als concertbezoeker of om je afspeellijst aan te vullen, dan bevat het album een aantal aanstekelijke nummers, die live de oude hits zouden kunnen benaderen. Hopelijk duurt het niet nog eens zeventien jaar voor het volgende album.

Momma met vlag en wimpel.

Ik leerde Momma kennen met de vorige single, Medicine. Met duo-dameszang en grungy gitaren ligt de vergelijking met Veruca Salt al snel op de loer en daar is ook niks mis mee.
De nieuwe single volgt hetzelfde stramien en ze krijgen zelfs nog inspiratie van Kurt Cobain zelf.

Had ik vorige week al een makkelijke week met the Gathering, die had nog wel enigzins serieuze concurrentie van Pink Mountaintops. Deze week wat mij betreft totaal geen concurrentie.

Momma met enige afstand tot de rest. Spencer en Berninger halen niet het onderste uit de kan, ODESZA is best lekker maar had een paar minuutjes korter gemogen en Tears For Fears heeft een aardig retroplaatje, maar niet meer dan dat.

Vind Tears For Fears ook heel oke maar Momma spreekt me nog meer aan

Odesza hier.

Het feit dat Matt Berninger er weer bij wordt gehaald door een artiest, getuigt zo langzamerhand wel van creatieve armoede. Er is geen artiest te vinden die de afgelopen jaren niet iets met Berninger heeft gedaan.

I know you know me

Jorg schreef:Odesza hier.

Het feit dat Matt Berninger er weer bij wordt gehaald door een artiest, getuigt zo langzamerhand wel van creatieve armoede. Er is geen artiest te vinden die de afgelopen jaren niet iets met Berninger heeft gedaan.

Zeg meneer Stekelenburg, doe je ff gezond! De volgende keer dat je hier slaapt drop ik je vinger in een glas water!