Steunfonds 35: 23 t/m 29 augustus 2020

Het wordt weer kouder en dat betekent meer luisterminuten! Tenminste zo is het bij mij, als de temperatuur daalt luister ik meer en meer muziek! Nou dat komt goed uit want zo is er meer tijd om nieuwe muziek te beluisteren! Ard draaide gisteravond al redelijk wat nieuwe platen in zijn show, waaronder ook 2 nieuwe steunfondsplaten. Ries draaide de andere twee, dus je kon al weten wat de nieuwe platen zullen zijn!
Afgelopen week was een spannende, want tot zaterdagmiddag laat gingen Polo & Pan en Midnight Oil gelijk op. Midnight Oil trok dan toch aan het langste eind en werd zo de nieuwe Orinoco Flow Schijf! Polo & Pan mogen op herhaling en zullen de strijd aan binden met 3 nieuwe kandidaten. Succes met luisteren en kiezen!

ORINOCO FLOW SCHIJF


Uitslag week 34:

1. Midnight Oil - Gadigal Land [7 stemmen]
2. Polo & Pan - Feel Good [6 stemmen]
3. Avatar - A secret door [3 stemmen]
4. Sufjan Stevens - Video Game [1 stem]

De kandidaten voor week 35:

1. Polo & Pan - Feel Good

Twee jaar geleden dachten we ‘laten we eens gek doen en een dansnummer op de playlist te zetten’. Dat was Arc-en-Ciel van Polo & Pan. Er werd hier en daar wat gemurmeld, maar over het algemeen waren de reacties op het muzikale zonnetje in huis positief. Twee maand geleden kwam het Franse duo met een nieuw nummer, dat wederom straalt als de zon in het water.

Voor een dj duo maken Paul Armand-Delille en Alexandre Grynzspan opvallend traditionele songs; kop, staart en meezing refrein. Die dopen ze vervolgens in een bad met vitamine D en lakken ze met blauwe lucht. Het resultaat is een nummer dat alle eer doet aan zijn titel. Feel Good is het broertje van Happy van Pharrell en het zusje van Get Lucky van Daft Punk, de diepgang van een kroonkurk, maar het effect van een weekendje aan de Mediterrané.



2. James Dean Bradfield - Without knowing the end (Joan's song)

Nadat James Dean Bradfield een aantal gedichten over de in 1973 vermoorde Chileense muzikant en activist Victor Jara in handen had gekregen werd voor hem al snel duidelijk dat hij hier iets mee wilden doen. De teksten waren van de hand van Patrick Jones, vriend en tevens broer van Manic Street Preachers bassist Nicky Wire. Bradfield was lang geleden, dankzij een song van The Clash, bekend geraakt met Jara en realiseerde zich dat hij zich al veel te lang niet meer met hem had beziggehouden.

Met de Manics in pauzestand ging Bradfield aan de slag, onder meer met een contrabas en een gitaarsynthesizer. Hij wilde pertinent geen plaat maken ‘in de stijl van’, bijvoorbeeld door Chileense muzikanten te vragen. Nee, onder het motto ‘schoenmaker houd je bij je leest’ moest het een eerbetoon worden van een outsider, vanuit een Noord-Europees perspectief. Het resultaat mag er wezen: Even In Exile is een sfeervol, gevarieerd album met een verhaal. Minder direct en wat minder rockend dan de platen van Manic Street Preachers, is het een album dat naast Victor Jara ook nog vele andere invloeden kent zoals Rush, John Cale, The Bad Plus, Man, Hüsker Dü, Led Zeppelin en Johnny Marr. Bradfield deed hier openhartig een boekje over open bij de release van de plaat.

Als single release volgt er nu Without Knowing The End, het puntig rockende eerbetoon aan de weduwe van Victor Jara.



3. Seaside - Dopamine

De Australische band Seaside begint aan de weg te timmeren. Ze brengen een nieuwe single uit die Dopamine heet.
Zangeres Darcy Dexter zegt in een persbericht:  ‘Dopamine’ gaat over “Liefde die gevangen wordt in een wervelwind”.



4. Metric - Empty (Dirt Road)

Metric brengt weer eens wat uit en zeggen er zelf het volgende over: We're releasing a new single. The song is, 'Empty' [Dirt Road Version], an acoustic rendition of the song from our 2005 album

Beide bands met zangeressen vind ik zwaar onder de maat. Polo & Pan is vrolijk, meer niet.

Bradfield is heel leuk qua zowel muziek, zang als rap dus die wint met gemak.

!!!
vreemd genoeg zie ik dat ik niet kan stemmen
ik zal in een verstandsverbijstering verkeerd hebben gedrukt, al herinner ik me dat niet
graag 1x polo en pan inwisselen voor bradfield

Bradfield lijkt toch best veel op MSP. Niet slecht maar toch kansloos deze week.
Ik houd zeer zelden van acoustische versies van 'normale' nummers, daar is deze van Metric ook zeker geen uitzondering op. Zeker ook omdat ik het origineel erg goed vind.

Maar dan Seaside. Wat zijn er de laatste jaren veel van dit soort bands, postpunk mag het heten met wat meer of minder dreampop invloeden. Desperate Journalist, 2:54, Secret Shame, Ghum, Pale Honey om zo eens wat te noemen. Ik vind het ook allemaal even geweldig. Deze van Seaside hoorde ik via de bij sommige wel bekende site God's Jukebox en was meteen verkocht. Absoluut mijn stem dus.

Makkelijk kiezen deze week.

Dat plaatje van Metric wil ik vanwege de 'zang' al binnen een minuut afzetten. Ik ben nog steeds niet over de verbazing heen dat Polo & Pan vorige week bijna wonnen want dat Sky Radio-achtige muziekje heeft werkelijk niets om het lijf.

Blijven er twee platen over die wel voldoende zijn, waarbij ik Seaside een kleine voldoende zou geven. Het wordt dus overduidelijk Bradfield!

Bradfield is het geworden.... de andere 3 zijn wat aan de magere kant... of suboptimaal... een makkelijke keuze dus ik stem ook weer eens mee.

Dave Evans schreef:Sowhat je kunt je stem nu ongedaan maken, geef even door wanneer je alles weer goed hebt aangeklikt!

Geregeld. Dank!

Metric heb ik hoog zitten, maar een gestripte versie van een nummer van jaren geleden boeit me niet. Goed, je houdt de geweldige stem van Haines over, maar het is juist de combinatie van muziek en vocalen die deze Canadese band voor mij zo aantrekkelijk maakt (en, zoals arjanh al terecht aangaf, het origineel is gewoon veel te goed om akoestisch uit te brengen). Een dergelijke uitstekende combinatie hoor je bij Seaside, en Dopamine krijgt dan ook mijn stem, vlak boven de nog steeds heel fijne feelgoodplaat (inderdaad) van Polo & Pan en ruim boven de standaard-Veronica-pop van Bradfield.

Polo and Pan weder
MsP zogenaamd solo niet zo lekker als de feelgood van bovenstaande.
Oude uitgebrachte nummers die saaier zijn dan orgineel is ook een not.
En geen ‘klik’ met seaside, op het strand wellicht?

Ik ga ook voor James Dean Bradfield