Steunfonds 12: 17 t/m 23 maart 2019

Duncan Laurence 12 points! Zou mooi zijn als dat straks bij het songfestival ook steeds gebeurde Maar alléé hij heeft de eerste grote buit binnen. Wie wil er nou geen Orinoco Flow Schijf zijn? Het leek in het begin van de week nog even spannend tussen Duncan Laurence en Alex Lahey. Maar tegen het einde van de week lagen de kaarten toch duidelijk op tafel, en mag Alex Lahey zicht richten op een nieuwe week in het Steunfonds. Fokko en Aafke kwamen in hun tweede week niet verder dan de derde plaats. Dus meer dan de nodige airplay op Orinoco Radio kwam het niet. De grootste naam, de Black Keys eindigden kansloos op de laatste plaats. Nog een bedankje aan Timmus, die mij meer dan prima verving tijdens het voor mij drukke Sixties weekend!

ORINOCO FLOWSCHIJF


Eindstand week 11:

1. Duncan Laurence - Arcade [9 stemmen]
2. Alex Lahey - Don't be so hard on yourself [6 stemmen]
3. Fokko & Aafke Romeijn - Goeroe [2 stemmen]
4. The Black Keys - Lo/Hi [1 stem]

De kandidaten voor week 12:

1. Alex Lahey - Don't be so hard on yourself

Laat je niet in verwarring brengen door de voornaam, want het gaat hier om een vrouw die je vanaf de eerste tonen meeneemt en niet meer loslaat. Hoogtepunt is uiteraard de saxofoonsolo. Nu loopt er in mijn huis toevallig iemand rond die erg goed is in het bespelen van dit instrument en zij heeft desgevraagd de solo als "niet zo bijzonder" bestempeld, maar het klinkt er niet minder lekker om.



2. Mostly Autumn - Run for the sun

Het was een grote schok in november 2017, toen het nieuws werd gebracht dat Liam Davison op 50-jarige leeftijd was overleden. Liam voegde zich halverwege de jaren ’90 bij Mostly Autumn als tweede gitarist en was al te horen op het debuutalbum “For All We Shared” dat in 1999 uitkwam. In 2014, twaalf albums later, verliet hij de band.

Liam had geen enkele moeite met de rol als tweede man achter Bryan Josh. Op het podium was hij een bescheiden vertoning, maar zijn spel was cruciaal voor het geluid van de band. Op de vraag waar dit album over gaat is Bryan Josh kort maar krachtig ‘This one’s for Liam’.
Het zal geen verrassing zijn dat het schrijven en opnemen van dit album voor de band een emotionele achtbaan is geweest en dat hoor je terug. Voeg daarbij het indrukwekkende stembereik van Olivia Sparnenn-Josh en je hebt snel door dat dit één van de beste albums van Mostly Autumn is geworden.

Met track Run for the sun (ik wilde niet de track van 19 minuten haha nemen) staan ze meer dan terecht in het Steunfonds.



3. Yorick van Norden & Anne Soldaat - The door into summer

Alhoewel Anne Soldaat en Yorick van Norden niet van dezelfde generatie zijn delen ze een gezamenlijke passie voor popmuziek, vooral uit de late jaren zestig en uit de jaren zeventig. Een paar jaar terug ging het duo langs de podia met de voorstelling “Usung Heroes”, waarin ze een aantal liedjes ten gehore brachten van onbekende, maar ook van grotendeels vergeten artiesten. Dat resulteerde in het album Unsung Heroes. Vanwege het succes kwam er een tweede deel UNsung Heroes Too. Van dit album is nu The door into summer van The Monkees uitgebracht als release.
The Monkees was een groep die vooral bekend werd door hun gelijknamige tv-show in de jaren zestig en door covers van I’m a Believer en Daydream Believer. Hier wordt hun veel minder bekende, maar interessantere uptemponummer The Door into Summer gecoverd.



4. Geike - Off Shore

We kenden Geike Arnaert natuurlijk al van Hooverphonic. Ze is nog steeds de zangeres die het het langst bij de heren durfde te blijven. Daar zong ze altijd Engelstalig. Gek geoeg scoorde ze haar grootste hit in het Nederlands met de heren van Blof: Zoutelande. Nu is ze weer solo en doet het weer in het Engels. Wat mij betreft klinkt ze in die taal ook het allermooist

Geike doet het goed maar moet het afleggen tegen Alex Lahey die, opnieuw, mijn stem krijgt.

Geike met een rustig niks-aan-de-hand liedje, best mooi hoor maar niet veel meer.
Anne & Yorick klinken een beetje als een engelstalige Kik (maar weer niet als the Madd)
Maar al dat is natuurlijk kansloos tegen Alex.

Ik kies deze week voor Geike, al vond ik de anderen ook heel oke

Yorick & Anne, soms kunnen covers prachtig zijn

Blanco stemmetje op de massa

Mostly Autumn springt er voor mij dik bovenuit

Mostly Autumn voldoet prima aan alle clichés van de progrock, dus die valt meteen af. Te gemaakt, te gepolijst, te voorspelbaar. Ik snap wel dat kinderen van de jaren '80 hiermee weglopen, want daar lijkt het rechtstreeks vandaan te komen.
Van Norden en Soldaat is wel aardig, maar ook nergens bijzonder of briljant. Geike is nog onopvallender. Kortom, geen enkele goede reden om niet opnieuw op Lahey te stemmen.